We wisten het! Het zou verkeerd aflopen. En omdat we dat wisten had ik getracht alle eventualiteiten uit te schakelen en op zeker te spelen.

Zodoende had ik opgebeld en gemeld dat wij meerdere weken per jaar weg waren en gevraagd wat er zou gebeuren mocht de container in één van die weken geleverd worden. Dat zou geen probleem geven, ik moest dan gewoon opbellen en een andere afspraak maken. Zo simpel was dat.

Tot het zich effectief voordeed. De container zou op 23 maart geleverd worden en wij waren die week afwezig. Luc belde om die afspraak te verzetten. Dat kon niet. Dat kon, als hij daar echt op stond, enkel op zaterdag 28 maart, datum die in dezelfde afwezige week viel en die ons niets vooruit hielp.

We konden het wel uitstellen tot in mei, maar dan konden we tot dan geen vuilnis buiten zetten en die datum in mei? Die kende ze niet. Het probleem werd op die manier gewoon opgeschoven.

“Zo werken we nu eenmaal” zei ze “we hebben een strakke planning”.

Het is al heel lang geleden, ik zal zo een jaar of negentien geweest zijn, toen ik vernam dat oudere koppels die hulpbehoevend waren, gescheiden werden: hij in het oudemannentehuis, zij bij de ouwe vrouwkes. Ik vond dat niet kunnen. Die mensen waren hun hele leven samen geweest en in mijn, toen nog romantische, geest waren alle getrouwde stellen nog altijd smoorverliefd.

Later hoorde ik van veranderingen, van service flats en ik vond dat allemaal een hele verbetering. Al moet ik zeggen dat ik helemaal anti-ouderlingenhuizen, in welke vorm dan ook, ben.

Denk je nu dat de verregaande betutteling voorbij is? Niets van! Vorige week rezen mijn haren ten berge, zo kort als ze zijn, bij het lezen van een artikel in de gazet, dat het had over seks in rusthuizen.

Dat is toch om te gillen!

Na ons moe, de paster, de paus en wie weet wie nog allemaal, die allemaal hebben getracht seks, die geen kindjes voortbracht, te weren, gaan er zo een paar afgestudeerden, die betaald worden voor verzorging, elementaire rechten gaan schenden.

Over vergaande betutteling gesproken!

We gaan het niet over de Ronde van Vlaanderen hebben, want die heeft volgens mij veel van zijn glorie verloren sedert de andere aanpak.

Vermits we op paasmaandag niets anders te doen hadden en we die avond ergens in die regio werden verwacht, gingen we een kijkje nemen waar volgende zondag Parijs-Roubaix wordt gereden.

We begonnen met de aankomst, met name de Velodroom van Roubaix, een klein beetje verouderd, maar dat zie je op TV toch niet, al vraag ik me af waar al die toeschouwers toch staan.

Vandaar reden we naar de kasseien. Één strook maar, de dichtstbijzijnde: de carrefour de l’Arbre. Ik wou die kasseien eens van dichtbij bekijken.

Toen ik daar zo over die kasseien liep, vroeg een man me of ik een geldstuk zocht. Hij lachte toen ik wat fronste. Wat bedoelde hij nu eigenlijk? Ik moest ook lachen toen mijn nikkel viel! Ik had me namelijk nogal erg gebukt om die ene kassei van zeer dichtbij te bekijken -en te fotograferen. We hebben nog een genoeglijk praatje gemaakt met de man, die dan wel ergens in de buurt woonde, maar toch aan ons vroeg of we wisten hoe het parcours juist lag.

Eigenlijk wou ik graag naar Wallers-Arenberg. Daar zijn nog andere dingen te zien dan alleen de beroemde kasseien. Maar dat doen we ooit wel eens na een midweek aan de kust.

Dit berichtje tuimelde gisteren zomaar binnen op de admin pagina van dit blog. En ondanks ze een paar dagen te laat waren, Wizzewasjes ging de ether in op 1 april 2008, vinden wij het toch een mooie geste.

En meer gaan we daar niet over zeggen.

Het staat al maanden in mijn agenda met de vermelding: “blote man fotograferen”. Dat was de bedoeling toch. Ik zag hem de laatste keer toen we van Sunparks via de soldatenkerkhoven op huis aan reden. Hij keek uit over de autosnelweg zonder schroom en volledig bloot.

Nu ik bedenk dat ik op die autosnelweg moet gaan stoppen om een foto te nemen, zie ik dat niet zitten en ik ging wat googelen.

De blote man is de de opvolger van een vernietigd exemplaar en wordt nu beter beschermd.

Ondanks zijn reuzenformaat vond ik hem er schattig uitzien. Die mening is blijkbaar niet iedereen toegedaan.

De mensheid vindt niet veel meer grappig.

De cateraar kwam aan en begon met de voorbereidingen voor de uitbating van de cafetaria. Je kan er namelijk ook wat te eten krijgen.

Iets later walmde de geur door de hal. De geur? Ik vond het stinken. Dat kan ook niet anders. Het rook gewoon naar gebakken ui. En wie hier al langer leest, weet dat ik, beter gezegd mijn maag, helemaal geen ui verdraag. Blijkbaar kon je er hamburgers kopen … met ui uiteraard.

In de namiddag ebde de geur weg, misschien werd mijn neus er wel aan gewend.

Maar de volgende ochtend herbegon het bakken en toen ging het fout. Mijn maag ging geweldig raar doen. Het leek wel of ze een constante dreiging doorzond. “Wààg het niet!” seinde ze en ik was nog in de verste verte niet in de buurt van het baksel gekomen. Nood breekt wet en ik zag me genoodzaakt een cola te drinken om het opkomende misselijke gevoel te lijf te gaan en de opkomende hoofdpijn te bezweren.

De derde dag nam ik de cola al op voorhand mee omdat ik wist dat het weer zou gebeuren. En inderdaad. Dan prijs ik me gelukkig dat we, ondanks het feit dat we geen cola meer drinken, toch een paar blikken in de koffer van de auto hadden.

Dat die maag rebelleert tegen dingen die ik eet, tot daar toe, daar heb ik onbewust schuld aan, maar dat ze zo gaat reageren op een geur … dat vind ik er over. Maar doe er maar eens iets tegen.