Het was een lange deze keer. De afwezigheid bedoel ik dan. We begonnen met twee weken aaneensluitende evenementen, gevolgd door één dag thuis voor het uitpakken, de was en de plas en het nieuwe inpakken. Het meeste stond al klaar in de reservevalies en diende enkel overgeladen te worden. Tussendoor hebben we ook nog wat slaap ingehaald.

De tweede dag vertrokken we naar Calais. Wat er daar en daarna allemaal gebeurde? Dat komt hier nog wel, maar dan op mijn manier, niet van: “en toen deden we dit en dan zagen we dat” maar in kleine ditjes en datjes.

Vermits vele blogs in vakantiemodus staan, denk ik dat het men mij ook niet euvel zal duiden dat ik niet zoveel reageerde.

En dan blijven we nu een pozeke thuis.

Ze verslikte zich bijna toen hij het zei. Neen neen, het is geen fout, het is bewust. Zij spreekt met haar vrouwenstem maar hij is de de tomtom. Dus ze verslikte zich en ik schoot wakker uit mijn gemijmer en zag nog net de naam weg flitsen. Ik wist dus niet wat ze daar zo snel afgeraffeld had.

Bij het terugkeren was ik er op tijd bij. Je zal er maar wonen, in de Burgemeester Jonkheer Quarles van Uffordlaan. Daar heb je toch ook twee lijnen voor nodig op een briefomslag.

Ik vroeg me af welke ouders hun kind Quarles hadden genoemd? Of betrof het soms een dubbele achternaam? En een jonkheer? Is dat niet de zoon van een baron?

Tijd om eens te googelen. Leerrijk?. Ik weet zo niet. Ik weet nu wel dat die ouders hun kind geen Quarles hebben genoemd, dat er drie burgemeesters waren en dat sedert 1992 Alexandre Quarles van Ufford met zijn nageslacht tot de Belgische adel behoort.

Maar naar welke van de drie burgemeesters is die laan nu genoemd? Nog eens naar google die geeft: Burgemeester Jonkheer Cypriaan Gerard Carel Quarles van Ufford.

Een geluk dat ze zijn voornamen ook niet in die straatnaam vermeldden, of onze tomtom was helemaal niet meer uit haar woorden geraakt.

Vakantie is komkommertijd? Nee! Vakantie is bereklauwtijd.

Alle jaren, maar dan ook alle jaren, verspreidt één of andere organisatie, zoals nu de Stichting Brandwonden, een waarschuwing om van bereklauw af te blijven.

Wie zit daar eigenlijk nog aan? Na al die jaren van waarschuwingen? Dat is nu toch ook geen blommeke om in een vaas te zetten?

Marie-Rose zegt: “zou je niet eens iets schrijven over de mensen die hier rondlopen?” en ze wijst me op een schijnbaar oude vrouw met witte haren, een blauwe bloes die zover open is dat haar felmauve BH er boven uit komt. Als we haar gezicht te zien krijgen, blijkt het ineens een jonge vrouw te zijn.

Nu zit Marie-Rose op de uitgelezen plaats om mensjes te kijken. Ik merk daar meestal niet veel van. Wat me wel kan opvallen is een vrouw met een buik tot op haar knieën of mannen in hun onderlijveke, dingen die ik afschuwelijk vind.

Als ik dan zo even naast Marie-Rose sta en rondkijk, ja dan zie je wel wat. Maar eigenlijk is dat niet zo slecht, want we waren het er over eens, Marie-Rose en ik: wij mogen er nog best zijn, zelfs met een kilootje of twee te veel.

De vrouw zocht in haar portemonneetje en gaf wat nikkel aan de man, die zich richting sanitaire voorzieningen repte.

De beide jongetjes staken hun hand uit. “Kunde gijln nog ewa wachtn?” vroeg de vrouw. De jongetjes schudden van neen en hupten en sprongen van hoogdringendheid.

“Allee jonges” zei de vrouw.

Kan ik daar mijn gedacht over zeggen? Weet ik wat er speelde? Ken ik de voorgeschiedenis? Neen, maar ik weet wel, dat ikzelf niet zou gaan als ik in die situatie zou zijn.

Met plezier las ik het artikel over de schat van William Kidd, een piratenkapitein. Ze dachten dat ze die schat gevonden hadden voor de kust van Madagascar. Na nader onderzoek bleef dat blok zilver helemaal geen zilver maar gewoon een loden ballastblok.

Waarom beleef ik daar nu zo een plezier aan? Wel, wij hadden ooit ook eens een schat gevonden. Eigenlijk was het een emmer waar beton in gegoten was. In de Druivenstreek gebruikt men dat ook als ballastblok.

Maar toen wij aan het Wat-was-huis aan het werken waren, kwam er ook ineens zo een emmer boven water grond en het feit dat die emmer ingegraven zat vond schoonbroer maar eigenaardig en hij dacht dat er mogelijk wat meer aan het handje was.

Maar die mannen van vroeger hadden een handje weg van straf beton maken. De werken hebben haast een halve dag stilgelegen om dat beton uit die emmer te krijgen. En toen was die emmer leeg.

We zouden er van profiteren, het was mooi weer en die maandag begonnen de evenementen. Met het verkeer is het altijd mogelijk dat we niet tijdig ter plaatse zijn, maar de locatie was uitstekend om er een dagje uit van te maken.

We boekten een hotelletje. Twee dagen voor ons vertrek krijgen we een mail dat we, uitzonderlijk wegens vakantie, moeten inchecken tussen 12 en 13.30u.

Wat met de daguitstap? Voor het inchecken of na het inchecken?

We passen onze uitstap dus aan met twee halve daguitstappen en checken in tussen 12 en 12.30u. En wat blijkt dan? De kamer is nog niet klaar.