Luigi Brugnaro, dat is de huidige burgemeester van Venetië heeft het gehad met het slechte soort toeristen. Hij wil dus het San Marcoplein betalend maken. En wie zijn het slechte soort toeristen? Volgens een ander krantenbericht zijn dat dagjestoeristen.

Zo gaat het nu, eerst het geld van de mensen aannemen om er een zekere welvaart mee op te bouwen. Als je die eenmaal hebt, dan heb je de mensen niet meer nodig.

Nu voor mijn part, doet hij maar. Ik heb San Marco gezien en ik vond het een tegenvaller. Ik ben nu eenmaal geen stadsmeisje en ik zal nooit begeesterd naar een plein of een gebouw kijken.

We hadden altijd in ons achterhoofd dat we toch nog eens naar Venetië zouden gaan, gewoon omdat Luc er nog niet was. Maar aangezien Luigi Brugnaro ons dus als slechte toeristen zou bestempelen gaan we dat idee maar laten varen. Er zijn nog steden die we beiden niet zagen. Praag bijvoorbeeld.

Bij een tankstation op de autosnelweg kost een wc-beurt 0,50 €.

Je steekt je geld er in, het poortje gaat niet open, wat doe je dan? Je kleffert over de afspanning.

De hoogdringendheid is dan wel opgelost maar je krijgt toch het voucher niet waar je recht op hebt.

Marie-Rose vertelde over de mogelijkheid om aan het water te wandelen. Dat vertelde ze omdat Luc en ik niet zoveel konden wandelen als we op de evenementen zijn. Ze vertelde hoe en waar en zei dat ze wel mee wou gaan.

Ineens dacht ik aan een uitdrukking van lang geleden. In het dorp, dat nu Affligem heet, kon het dat, wanneer je naar school ging en het huis van een klasgenootje passeerde, je even aanbelde zodat je samen naar de school kon lopen.

Dan zegden we: “ik ga Emmy roepen”. Daar dacht ik aan. Ik zei het ook zo tegen Luc: “vanavond gaan we wandelen en we gaan Marie-Rose roepen”. Luc keek eerder eigenaardig. Blijkbaar is het niet algemeen gekend, wat ik ook al dacht, omdat ik het al die lange jaren sedertdien niet meer gebruikte en ook niet meer hoorde.

Luc en ik, wij gaan buiten pauzeren, tijdens de evenementen, als het weer het toelaat en als er nodige voorzieningen, zoals banken, zijn. Die zijn er. Maar als ik ga zitten, na controle van de bank, vraagt Luc: “wil je efkes opschuiven, hier op dit stuk heeft een duif gekakt?”

Andere pauze, andere bank, een man met een fiets stopt op het petanqueveldje voor ons, en vraagt of we tot dezelfde groep behoren als onze collega die op de andere bank zit. Nu ja, hij zit wel, maar hij zit op de leuning met zijn voeten op de bank zelf.

Wij zeggen van ja, denkend dat de man een informatie wil. Dat wil hij niet. Hij begint daar een tirade af te steken tegen die jonge gasten die zomaar op die leuning gaan zitten en dan moeten andere mensen op die bank gaan zitten waar zij met hun voeten …

“Er zijn plaatsen waar je daarvoor een GAS-boete kan krijgen” zegt hij. Ik reageer al lang niet meer, het gaat niet over mij al is het tégen mij, ik heb namelijk pauze en wens niet gestoord te worden.

Als hij ziet dat hij bot vangt gaat hij voor de collega staan en sneert: “en horen doen ze ook al niet” waarop de collega -oh zo correct- vraagt: heeft u het tegen mij?” De man begint te roepen en te tieren over hardleers en onbeschoft en vulle voetn. Hij zou wel even de verantwoordelijke gaan verwittigen.

Enkelen van de andere collega’s vinden het niet kunnen dat je met je voeten op de bank zit. Deert mij dat? Neen, aangezien ik banken altijd éérst bekijk alvorens te gaan zitten.

Wat vind ik er dan van? Wel GAS-boetes, dat betekent “Gemeentelijke Administratieve Sancties” en die werden in het leven geroepen om overlast in te perken. Overlast dus. Er was geen last, laat staan overlast, tot die man opdook, met zijn fiets de stoep opreed om over het voetpad het petanqueperkje -wat de collega het “jeu de boules perkje” noemde- wat te gaan sieren met fietssporen en zich daar te gaan bemoeien met andermans leven.

Mij heeft er één ding overlast gegeven, namelijk die brullende scheldende vent.

En hopelijk vinden ze die duif ook nog, dan kunnen ze die ook nog een GAS-boete geven.

“Heb je een horloge aan?” vraagt een man aan een vrouw met zichtbaar blote polsen.

“Neen, wacht even” zegt ze, terwijl ze naar haar telefoon in haar zak grijpt.

“Ik moet wel de bus halen” snauwt de man.

“Vorig jaar kon je hier eten” zegt een vrouw tegen een man van de organisatie.

“Vorig jaar waren we hier niet” zegt de man.

“Vorig jaar kon je hier eten” houdt de vrouw vol.

“Er is een cafetaria achteraan in de hal” zegt hij (een zinloze discussie vermijdend).

Een pozeke later:

“Het stelt niet veel voor” zegt de vrouw.

Donderdag ging dat verband van mijn knie. “Ontspannen” had die dokter gezegd en hij bleef daarop hameren. Maar ik ontspande. Dat dat been zo stijf was als een hark, daar kon ik ook niets aan veranderen met gewoon te denken dat het wel kon.

Die knie zag er wel gehavend uit en nogal blauw.

Nu ja, gewoon blijven bewegen en niet forceren en hij had het ook over fietsen. Op de evenementen? Neen dus. In de mate van het mogelijke deed ik dan kleine oefeningetjes: plooien en strekken.

En hoe raar het ook klinkt, ook manken went. In het begin moest ik echt denken: “niet manken”.

En die keer dat Luc achter het hoekje stond te kijken of ik nog mankte en ik dat merkte heb ik maar eens met mijn achterkant gewaggeld.

Mayonaise bestaat bij ons voor 80% uit olie en voor 7,5% uit eigeel. De sausproducenten in ons land vinden die wet niet eerlijk. In Spanje bijvoorbeeld bestaat mayonaise voor maar 65% uit olie en voor 5% uit eigeel. Die saus voldoet niet aan onze definitie van mayonaise, maar mag bij ons toch als mayonaise verkocht worden.

“Dat is te veel”, zeggen Belgische producenten, die klagen over oneerlijke concurrentie. “Want buitenlandse collega’s mogen hier wél minder vette mayonaise verkopen.”

En dus wil de regering, jawel de regering, daar iets aan doen. Ze willen een nieuwe mayonnaisewet.

Nah! Nah! Simpel op te lossen, mayonaise bestaat uit wat het bestaat en al diegenen die het maken met wat dan ook minder moeten maar een nieuwe naam verzinnen voor hun product, want dan is het geen mayonaise.

Maar feitelijk is er geen probleem. Passen ze de wet aan en gaan de producenten een minderwaardig product produceren, zullen de gevolgen al snel zichtbaar zijn in de winkelrekken. En dan! Dan gaan ze staan schreeuwen om de oorspronkelijke mayonaise te verbieden. Ze zullen er dan wel weer één of andere gezondheidsregel bijhalen.

Of dat nu echt een zaak voor de regering is? Mja, zij vinden blijkbaar van wel.

Huwelijksaanzoeken zijn geen zaak meer van twee personen. Dat was vroeger wel zo. Maar nu moeten zoveel mogelijk anderen daarvan genieten.

Hele restaurants en aangelegenheden moeten getuige zijn van de ultieme vraag. Indien mogelijk moet dat ook gefilmd worden en op internet gegooid.

Dat ik, met mijn eigenaardige hersenkronkel, dat maar een soortement chantage vind zal mogelijk niemand verwonderen. Ik verbaas me dan ook ten zeerste dat er niet meer “neen” gezegd wordt.