En ja, we zijn weer op één van onze drie jaarlijkse midweken bij Sunparks.

Ondanks de slechte weersvoorspellingen maakten we een zonnige wandeling. En al kwamen er boze wolken opzetten zo tegen het einde, de voorspelde regen bleef uit.

Op de dag dat mijn lief jarig was, liep er een blote man door de kamer. Hij had enkel zwarte sokken aan zijn voeten.

Toen ik uit de badkamer kwam en hem vroeg wat er toch scheelde, keek hij naar zijn voeten en zei: “ik heb de verkeerde sokken aan”.

Ouder worden valt echt niet mee.

We waren er weer.

En deze keer zou alles goed gaan. Juist?

Fout! Toen ik de kaart in het slot stak, ging de deur open. Goed? Goed!

Maar dat er twee mannen op het bed lagen waar wij normaal gezien de nacht moesten doorbrengen, dat was niet goed.

Ik liet Luc met de koffers maar op de gang en stoof naar beneden. Na de nodige excuses zonder verdere uitleg kregen we een andere kamer. Daar was eigenlijk niet veel op aan te merken behalve dat er geen plaats vrij was om mijn koffer te stallen.

Luc heeft dan maar de salontafel op de kast gezet.

Het werd hoog tijd om die fotomap op mijn losse harde schijf eens op te ruimen. En daar kwam ik zo één en ander tegen dat ik nooit gebruikte en dat toch wel enigszins jammer vond.

Een eerste handvol fotootjes van vroeger om mee te beginnen, waarschijnlijk genomen met het kaduke fototoestelletje.

Neen! Ik wil het niet over ornithologie hebben.

In mei, en dat alle jaren, is Luc jarig. Vandaag is dat niet anders.

Soms moet je ergens een inlog aanmaken, soms moet je daar zelfs een wachtwoord bij voorzien. Soms krijg ik de kriebels en soms de lachkriebels als ik zie wat Luc daar allemaal kan van maken.

Want zie je, dan denkt hij dat het toch maar tijdelijk is, flanst daar iets ineen en zit er dan mee. Dat hij zich ooit uit frustratie omdat de namen die hij opgaf al bestonden een email aanmaakte als “Vandeneukelare” zal dan ook niemand verbazen.

Toen ik dus met dat liken begon, kon hij niet liken. Dom hoor, als je weet dat hij wel een WordPress account heeft maar hij niet wilde dat er te zien was hoe hij zichzelf daar had genoemd. Maar daar eindigde het nog niet. Hij had daartoe ook nog een blog moeten aanmaken -die trouwens nog bestaat- en hij had daar dezelfde naam gebruikt.

Gelukkig heeft hij zijn naam nog kunnen wijzigen maar zijn nodeloze blog bestaat nog steeds. Daar moet hij nog eens werk van maken.

Soms kan het gebeuren dat ik op de klok kijk. Maar als dan iemand vraagt hoe laat het is, dan weet ik het niet.

Ik had het er met Luc over. Hij was tot dezelfde bevinding gekomen.

Is het nu zo dat we enkel de tijd in het oog houden om pas te realiseren hoe laat het is als onze tijd gekomen is?

En neen, dit is niet dubbelzinnig op te vatten, er schuilt geen stervensgedachte achter. Het gaat er enkel om dat ik de tijd in het oog houd als ik op een bepaald tijdstip ergens moet zijn of wat moet doen en dat alle tussentijd wel gezien maar niet vastgehouden wordt.

Ooit, lang geleden, in de tijd dat mijn moeder nog origineel uit de hoek kon komen met koosnaampjes die ze voor mij bedacht, noemde ze me soms: “Genoveva van Brabant”. Later had ik het boek, ook van haar gekregen, uit de Heroica bibliotheek.

Ik heb altijd aangenomen dat deze vrouw een legende was of een volksverhaal of wat dan ook.

Waarom ik daar nu over begin? Op 3 april stuurde Broer me het volgende smske:

Tiens, ik zie hier nu pas op het kalenderbriefje van gisteren; was dat nu gisteren uwe feestdag?
😉

 
Verdere conversatie is niet geschikt voor het blog en het deed deugd dat we er konden om lachen.

Maar Genoveva van Brabant wekte mijn nieuwsgierigheid en ik ging haar zoeken, niet in haar bos maar op het internet.

Blijkbaar is het nog een heilige ook, met een eigen feestdag op -inderdaad- 2 april.

Waarom mijn moeder me zo noemde als kind? Ik zou het niet weten. Haar vragen kan niet meer maar gelukkig interesseert het me dan ook niet.

Rommelmarkten! Ooit was ik er gek op. Tot het hele gebeuren zo wat verwaterde en alle rommelmarkten hetzelfde aanbod hadden. Je vond er handelaars in antiek en brocante, je vond er ouders die kinderkleren en -speelgoed aan de man proberen te brengen. Niets voor ons dus.

Maar het wordt geen lente noch zomer als je geen rommelmarktje meepikt. Dat deden we gisteren en wonder boven wonder, we hebben wel een paar schatten gevonden en meegebracht.

Zo wou ik o.a. een koker voor de tweede lens van het fototoestel. Ik stopte die normaal los in mijn rugzak, maar echt veilig vond ik dat niet. Maar toen ik even ging opzoeken wat zo een lenskoker kost -35€ voor dat type lens- was dat willen al snel bekoeld.

Het is geen lenskoker die ik vond. Neen, het is een tas met een dikke binnenlaag voor een klein fototoestel van precies de juiste grootte voor die lens. En wat belangrijk is, als ik dan op tocht ga, zit de lens ook veilig in een tasje dat ik gewoon over mijn schouder kan hangen.

Er was enkel geen schouderriem bij. Maar de riem van de laptoptas hebben we nog nooit gebruikt …