Hoe oud ik was, ik zou het niet weten. We waren met ons tweetjes, Broer en ik, op vakantie bij mijn grootmoeder en tante Jeanne.

Toen we in bad gingen vond ik dat die zeep, die tante Jeanne had klaar gelegd, toch zo goed rook. Bij ons thuis geurde de zeep helemaal niet.

Later, ik zeg nu niet dat ik in alle winkels aan alle wat rozige stukken zeep stond te snuiven, heb ik me dikwijls afgevraagd welke geur dat kon geweest zijn. Ik kreeg het vermoeden dat de jaren mijn herinnering mooier hadden gemaakt dan ooit mogelijk was, want die geur vond ik nergens terug.

Tot ik geurkaarsen kocht bij het Kruidvat, zo rond Kerstmis. Ik nam eens wat anders dan die welke ik meestal in huis had.

Ik moet niet verder vertellen zeker? Het is de geur van wilde orchidee. Ik zal die niet in zeep gaan kopen, maar sedertdien breng ik geen andere geurkaarsen meer mee.

En eigenlijk was die geur de oorzaak van al die wandeltochten naar de lentebloeiers van de voorbije maanden.

Als ik zeg: “het zit niet mee” dan bedoel ik daarmee niet bij leven en welzijn maar wel met de geplande wandeltochten die ons langs allerhande voorjaarsbloeiers moesten leiden.

De volgende in het rijtje is de wilde orchidee. Al maanden zeg ik dat ik naar de wilde orchideeën wil. Er is een toplocatie in Nederland, waar meerdere soorten samen staan.

En dan krijgen we als verrassing een bijkomend evenement in onze schoot gegooid, dat zit dus goed mee voor de portemonnee, maar niet voor de orchidee.

We hebben dus weer een ersatzlocatie bezocht. Ersatz? Ersatz? Zo slecht was die locatie op zich niet. We hadden een mooie wandeling maar we zagen -jammer genoeg- geen 19 verschillende orchideeën.

We zullen later op het jaar nog eens een poging wagen. Er komt blijkbaar nog een tweede piekmoment.

Het is al jaren geleden, toen Luc en ik net samen waren, dat ik me een wandelshort kocht, merk Adidas. Dat het eigenlijk een mannenshort was kon me niet deren. Ik had ook altijd al manshemden verkozen boven bloezen.

Kort daarna aan zee, dus ook al jaren geleden, kocht ik me een tweede wandelshort, ook mannenmodel.

Nu, na verloop der tijden heeft de Adidas de pijp aan Maarten gegeven, de andere, een donkerblauwe, echter niet. Die ziet er nog opperbest uit al is het nieuwe er na meer dan tien jaar toch wel af en het eerste sleet wordt zichtbaar.

Door het gevecht met Baskuul was die broek echter een ietsiepietsie te groot en moest ik ze flink aansnoeren in de lenden, waardoor ik het idee kreeg dat het eerder een broekrok was, ware het niet dat in zijzicht … De vraag van Clement Peerens: “Vinde mijn gat niet te dik in deze rok” geeft nog de beste beschrijving.

Ik kocht me dus vorig jaar een vrouwenshort, een bruine. Awel! Wat een tegenvaller. Het gaat niet meer over een dik gat, maar het lijkt eerder of ik een pakje in die broek meezeul.

Wat heb ik nu gedaan? Ik ben gaan kijken naar het merk van die oude blauwe. Zo een winkeltje is er nog in Blankenberge op de zeedijk en ik kocht me zo twee grote bij. Oh zo! Nog een blauwe en een kakikleurige.

Mijn benen bruinen dan niet zo hoog, maar die broeken zitten veel beter op trektocht en dat dik gat kan ik camoufleren door een sweater rond mijn lenden te binden. Gaaf!

Nu heeft vrijdag de dertiende er niet zo heel veel mee te zien.

Het gebeurde enkel maar op die dag, dat we in De Haan onze biezen pakten en eens thuisgekomen tot de conclusie kwamen dat we de hele koelkastinhoud hadden achtergelaten.

Snelle inventaris? Een viertal paprika’s, een stronk witloof, een flacon salade dressing, een halve pot mayonaise, de bakboter, een pas begonnen pot confituur en twee dozen smeerkaas.

Te veel dus om gewoon je schouders op te halen, te weinig om er om te rijden.

Wat hebben we wel mee? Een stuk wrakhout dat we mooi vonden en het stuk ossa sepia dat we buiten ophingen voor de vogeltjes.

Een kwestie van prioriteiten zeker?

Dat het Zwin al een poos dicht is, is algemeen geweten. Dat ze binnenkort terug opengaan misschien ook wel. Maar voor ons komt dat in elk geval te laat. Nu toch.

Het hield ons vorige donderdag niet tegen om van de dijk van Het Zoute naar het Zwin te wandelen.

Onderweg kwamen we enkele vreemde vogels tegen.

Van de eerste heb ik geen foto. Hij snorde ons op de wandeldijk voorbij in een golfkarretje, gekleed in zijn bad- of kamerjas. Wat later bij het het kunstwerk “Hospitality van Barry Flanagran” -door Luc gewoon: “het konijn” genoemd- zat hij gemoedelijk zijn gazet te lezen. Een foto nam ik dus niet. Misschien had hij wel ingestemd als ik het vroeg, maar pas achteraf dacht ik daaraan.

Het was warm daar aan het strand. Ik had mijn mouwtjes onder de riemen van mijn rugzak gestopt. De zee was groen.

En er lag iets op het strand. Ik kon echt niet denken wat dàt kon zijn. Ik zoomde zoveel mogelijk in en nam een foto. Wat het was, zag ik pas later. Hij had maar één zwarte sok aan, maar het was niet aan zijn voeten. Die foto, het spijt me zeer, is niet voor het blog bestemd.

Volgende keer dat we het Zwin bezoeken zal het open zijn, al zijn er dan weer plannen om het uit te breiden.

Vijf jaar ondertussen al.

Er is zoveel gebeurd, die vijf jaar, waar wij normaliter hele mailgesprekken over konden voeren. In gedachten heb ik ze gevoerd. In gedachten kon ik zo wat indenken wat jij zou antwoorden, maar dat is niks waard. Je kwam altijd nogal onverwacht uit de hoek. Die verrassende uitspraken van jou waren het die het allemaal zo uniek maakten.

Hoe dikwijls hebben we al niet gezegd: “max zou zeggen …” en niet: “max zou gezegd hebben” al maakt het uiteindelijk geen verschil.

“Luc en jij hebben dezelfde unieke humor” zei iemand eens tegen mij, maar soms hoor ik je gewoon met ons mee lachen.

Ik wou dat dat nog in het echt kon.

Het is toch wat! We hebben ons zo voorzien om de regen, die zo massaal was voorspeld, te trotseren dat we geen zonnecrème noch aftersun meebrachten.

Niet dat we zo rood als een kreeft zijn, maar we hebben beiden toch een eerste laagje kleursel: Luc bruin en ik rood.

Nog van dat!