Wizzewasjes

Sedert enkele dagen krijg ik bij Flickr de melding dat ergens vandaag mijn account niet bereikbaar zal zijn wegens werken en dat gedurende 12 uren. Daarna komt alles terug behalve enkele mogelijkheden.

Ik houd mijn hart vast. Niet omdat ik vrees dat het niet goed komt. Maar omdat ik vrees dat het wéér een heel gedoe zal worden eer het goed komt.

Ik vind Flickr heel gemakkelijk om mee te werken en ach ja, soms krijg ik ook wel eens een pagina die niet laadt. Maar daar hebben ze een oplossing voor. Dan laten ze de panda los.

Ik houd wel van dieren, van panda’s dus ook, maar ik hoop maar dat ik niet met hele dagen met dat beest ga opgescheept zitten.

Nu we tot onze grote tevredenheid kunnen zeggen dat zo goed als elke ruimte in huis over een eigen thermometer beschikt, verbaasde het me toen Luc vorige week in de Kringwinkel het exemplaar links ter hand nam en de mening toegedaan was dat het wel eens handig kon zijn om ook op vakantie te kunnen zien hoe warm het er is.

Ik daarentegen was een andere mening toegedaan. Ik voel eigenlijk altijd wel of het warm genoeg is en dat zonder thermometer. Ik vroeg me luidop af of hij soms overwoog om toch maar naar een grotere camionette uit te kijken.

Hij grinnikte.

Even later liep hij tussen de beebiespullen.

Op dat ogenblik had ik kunnen weten dat er nog wat zat aan te komen.

Hij draaide zich om, toonde me het exemplaar hier rechts en vroeg: “En deze? Voor in het zwembad?”

Ik antwoordde niet. Deze keer was ik namelijk zeker dat het voor de zwans was.

Voor de zoveelste keer bekeek ik de stapel dozen die we net uit de auto hadden geplukt en voor de zoveelste keer zei ik dat we werk moeten maken van een andere auto, een stationwagen of een kleine camionette of zo.

De buurvrouw wist te vertellen dat zij een comfortauto hadden en dat ze daar wel 16 bananendozen in meegebracht had. Bovendien had die auto zijn koffer niet zo laag bij de grond en dat was beter voor de rug.

“Hout vast houden” zei ik, terwijl ik bij gebrek aan hout mijn hoofd maar vastgreep “maar over mijn rug heb ik geen klagen”.

Die avond, bij het inladen, schoten de vlammen van het verschot door mijn rug. Een dag later was dat wel al terug vergeten.

Ik heb één troost. Ik heb tenminste geen houten kop.

Zo van tijd tot tijd bekijk ik de aanbiedingen op 2dehands en Marktplaats. Dan ben ik niet echt op zoek, maar wil ik eerder kijken welke ornamenten ik best bij de nieuwe oude kasten vind staan. Kopen doe ik ze niet. Dat doe ik liever in een Kringwinkel waar ze ook wel degelijk degelijke oudere dingen staan hebben.

Plots hield ik mijn adem in bij het zien van … Daarna dacht ik: “Wel verdorie”. Toen ik dat luidop herhaalde terwijl ik rechtsprong vroeg Luc: “Zeg, wa krijgde gij nu?” Ik opende de kast met de dingetjes voor Halloween en Pasen en nog zo ‘t één en ‘t ander en vroeg: “Wist jij dat dit hier waarde heeft?” en stak het vaaske ophoog. Ik moest het antwoord niet afwachten. Ik zag het aan de manier waarop hij me bekeek of ik compleet maf was.

Het vaaske staat, omdat het geel is, bij de spullen voor Pasen. Ik vind het gewoon een schattig en vrolijk vazeke zonder pretentie.

Maar wat mij had doen schrikken waren geen vaaskes. Het waren een soort van cache-pots. Ik ging toch efkens googelen op “Céramique de Bruxelles” en vond het dessin van het vaaske terug op allerlei dingen in allerlei vormen. Een kavel die afgelopen was¹ leerde me dat zo een cache-pot verkocht was voor 38€.

Ik ga het vaaske niet verkopen. Maar het staat ook niet meer bij de halloween- en paasspullen. Het heeft nu de plaats ingenomen van een schaaltje dat nu wel bij in de kast staat.

Art Deco allee … en dan denk ik aan al die keren dat ik het afwaste omdat ik dacht dat de verkleuringen op de groene bladeren van de ouderdom waren.

¹ Catawiki

Toen Luc in het foldertje van de Lidl iets zag dat hij wel zou willen besloten we daar gisteren om te rijden. Het ziet er in de nabije toekomst namelijk niet zo goed uit wat werken tussen ons en de Lidl betreft. Volgende week wordt de spoorwegovergang afgesloten¹.

Bovendien worden er volgende donderdag en vrijdag de bomen gerooid². Neem daar dan nog bij dat Luc wist te vertellen dat er ook werken voorzien waren in de wijk. Daarvoor zagen we de borden al klaar staan en waren de aftekeningen op de wegbedekking al aangebracht.

We reden voorbij onze Colruyt die er eerder als een containerpark uitzag en er nogal bewerkt bij stond.

(Lees verder onder de foto)

In de Lidl wist de kassierster ons te vertellen dat ze ook aan uitbreiding dachten. Maar daar zouden ze nog wat mee wachten, niet tot Sint Juttemis maar toch ergens in een toekomst die bepaald werd met een handgebaar. Wachten ze op de Colruyt?

Over Colruyt gesproken. Nu de onze dicht is hebben wij de keuze: Tienen, Sint-Truiden of Hannut. Ik verkies de laatste en het is ook de meest logische als we van de Lidl vertrekken.

Onderweg zagen we de werken voor Plopsaqua. Ze zijn er dus aan begonnen tijdens onze vakantie³.

(Lees verder onder de foto’s)

Al die werken! Een mens wordt er moe van.

Dan denk je van thuis op je gemakske te zitten … zijn ze daar buiten toch ook zo druk in de weer.

¹ Het Laatste Nieuws
² Het Laatste Nieuws
³ Het Nieuwsblad

De notaris die dacht ons vervroegd uit vakantie in Schotland te doen terugkeren heeft weer toegeslagen. Hij ondernam een poging om ons te overtuigen onze vakantie vroegtijdig af te breken.

He eerste telefoontje kwam in het geraas van de Nordschleife. Het tweede een klein uurtje later in de supermarkt. Dat zijn nu niet direct de ideale locaties om een telefoon van een onbekende beller te nemen.

Later zochten wij het nummer op en kregen een paar rare resultaten zoals Las Vegas en China. We zetten het nummer op de zwarte lijst. Opgelost, zo dachten we.

De volgende dag, op Lucs verjaardag, belde zijn zus. De notaris had haar gebeld omdat Luc niet te bereiken was. Ze bleef maar doorgaan dat de notaris had aangedrongen op de dringendheid van de situatie en ze bleef maar zeggen dat die notaris haar dan ging blijven lastig vallen. Want die papieren moesten zéker die week getekend worden. Maar Luc was niet te vermurwen. Wij waren op vakantie en hij zou de notaris wel contacteren als we thuis waren. Geen dag vroeger.

Wij kunnen ons niet voorstellen dat, waar het over gaat, slechts rond de vijfde mei aan die notaris werd voorgelegd, zeker niet aangezien we al op 8 december vernamen dat het er zat aan te komen. Dat wil, volgens mij, weeral zeggen dat ze alles op zijn beloop hebben gelaten en het laatste ogenblik hebben afgewacht.

Luc mailde de notaris zeggende dat hij zou proberen een voor vrijdag gemaakte afspraak op een ander moment te laten plaatsvinden zodat hij even kon gaan tekenen. De reactie luidde:

Geachte,

In het belang van alle partijen hebben we de zaak zo spoedig mogelijk willen laten doorgaan …

Zo spoedig mogelijk? Als het in hun kraam paste waarschijnlijk. En zeggen dat we normaal gezien, zonder Brexitkuren, nog tot de 14de in de U.K. hadden gezeten.

Die vrijdag na onze thuiskomst reden we dan maar speciaal naar tegen de Nederlandse grens en terug voor een handtekening die geen vijf minuten duurde en dat op een dag die getekend was door hevige buien.

Zoals ik vorige keer al zei, mag ik niks beginnen gebruiken of artikels duiken op waarin te lezen valt hoe slecht ik bezig ben¹.

Sedert ik ontdekte dat men honing met kaneel aanraadde als middel tegen maagkwalen, eet ik elke dag honing bij het ontbijt. Of ik smeer het op de boterham of ik neem het met een lepeltje.

Het is niet dat ik met al die artikels ga rekening houden, het is gewoon het feit dat ik het meer dan beu ben, maar dan echt meer dan beu, om steeds te lezen te krijgen dat ik blijkbaar alles verkeerd doe, dat ik blijkbaar geen verstand van leven hen. Kotsbeu in de zeventwintigste graad!

Foto’s van Booser Doppelmaartour

¹ Het Nieuwsblad

“Weet je wel hoe lang wij hier nu wonen?” dacht ik. Natuurlijk weet ik dat maar ik ben niet vies van een beetje tegen mezelf babbelen zo af en toe. Het is gewoon een kwestie om te zien of ik nog op hetzelfde spoor zit.

Na vijftien jaar en enkele maanden had ik namelijk ineens gedacht: “Die deuren hangen hier in de weg”, waarna bovenstaande vraag volgde.

Het was een beetje een eigenaardig gevoel, net of die deuren me bewust tegenhielden, maar eigenlijk was het mijn eigen schuld. Omdat ik geen twee keer heen en terug wou lopen had ik beide handen en armen vol en puilden mijn zakken uit.

Maar toen bedacht ik dat dit eigenlijk het eerste huis is dat ik het mijne/onze kan noemen waar de deuren in hangen. Bij de vorige hadden we een open ruimte. Maar om nu ineens na al die tijd hinder te ondervinden, dat deed raar. Mogelijk omdat ik vroeger meer doende was in het toenmalige bureau.

En natuurlijk kunnen de rechtgeaarde spoken des huizes het niet laten om net dan efkes acte de présence te geven met tegenpruttelende klinken en stugge deurbladen.

Foto genomen aan de Kringwinkel in Riemst