Wizzewasjes

De appel valt niet ver van de boom.

—

Als een vis op het droge.

Het droge zonder vis …

Moerasgebied

Moerasgrond

Ik had het er in het verleden al over dat het lijkt of men er in Zoutleeuw alles aan doet om toch maar zoveel mogelijk mogelijk volk naar hun -echt wel mooie- kleine stadskern te lokken.

Dat dat niet zo recent is blijkt uit een ouder bord dat me toch altijd een beetje doet glimlachen. Ik weet dat het niet zo is, ik weet wat het bord betekent, maar het lijkt mij toch wel eerder een charme-offensief.

Uit de map der bewogen foto’s.
Ik zou kunnen zeggen dat ik hem ga hernemen, maar dat is niet waarschijnlijk.

Nog steeds in de nasleep van de grote reorganisatie van de bankzaken, teweeggebracht door de frauduleuze gebeurtenissen op mijn creditkaart kregen we te maken met een absurd bewijs van wat bureaucratie inhoudt.

Nu we daardoor verplicht waren om naar de bank te stappen, zouden we van de gelegenheid gebruik maken om de zakenrekeningen te sluiten die nog altijd actief waren al waren ze dat eigenlijk niet. We hadden dat na ons pensioen nog maar eens op de lange baan geschoven. Er kwam nog wel wat meer bij kijken maar dit zijn de grote lijnen.

Met grote verwondering las ik een zakelijk aandoende mail die ik kreeg op mijn e-mailadres:”mijn naam volledig@gmail.com” -diegenen die op voorgaande willen mailen zijn er wel aan voor de moeite- maar met aanspreektitel: “Geachte Heer Luc”. Om te beginnen is dat al erg bizar aangezien de geachte heer Luc zélf ook wel gemaild kan worden.

Ik las daarin dat ze zijn rekening zouden afsluiten maar ze zouden wel al diegenen die daar af en toe geld op stortten verwittigen dat ze dat in de toekomst op een ander rekeningnummer moesten doen. Zo zouden ze dat doen voor zijn pensioen en voor de ziekenkas, wat hij natuurlijk zelf al geregeld had.

Maar die derde partij, daar hadden ze geen contactgegevens van en die moest de geachte heer Luc zélf verwittigen. Die derde partij? Dat was ik.

Ik overweeg nu de geachte heer Luc een e-mail te zenden met de melding dat hij me moet melden dat ik in de toekomst op zijn veranderd rekeningnummer moet storten in plaats van op het oude. Of hij dat per e-mail zou doen … dat laat ik aan hem over.

Stel, je gaat wandelen. Je gaat ver wandelen. En als je thuis komt, plof je genoeglijk op je stoel en gaat wat zitten of hangen of liggen luieren en nagenieten.

Niemand die je kan of gaat storen, ah neen, want je lief zit of hangt of ligt ook te luieren en na te genieten.

Niemand die je stoort? Ondanks de lange wandeling krijg je na een uur de kriebels in je linker pols. Maar dan écht, want die polsband ook stappenteller genaamd, geeft een knor en een tril als je te lang stil zit. Bovendien staat daar op dat toestel dan een ventje met zijn armen te zwaaien.

Ik probeerde hem al te vangen voor een foto, maar daarvoor turnt hij niet lang genoeg.

Op de telefoonapp, in afwachting dat hij me betrapt.

Als je veel gaat wandelen kan je zo van tijd tot tijd eens zin hebben om buiten de gekende paden te treden. Dat wil zeggen dat wij soms eens op zoek gaan naar een ander natuurgebied waar we nog niet eerder waren. Sommige dagen heb je dan ook geen zin om kilometers ver te gaan rijden en zoek je het wat dichter bij.

En dan vind je iets, niet zo ver van hier. Het nadeel echter was dat de wandeling slechts drie kilometer lang was. We besloten het eens aan te kijken en kwamen aan een compleet lege parking. De paaltjes van de bewijzering stonden er nog, maar de plaatjes zelf waren weg.

Eigenlijk leek het eerder een verlaten stukje natuur al was het wel onderhouden.

Wij waren niet voorzien op ontmoetingen. Andere wezens blijkbaar ook niet. Toen Luc vroeg: “staat daar een hond?” kon ik niet snel genoeg mijn fototoestel in de aanslag brengen. Jammer genoeg stond het op automatische focus, het zoemde in op het struikgewas. Ik sakkerde een beetje dat het toch altijd wou lukken.

De ree bekeek ons als dacht ze: “Wat komen die twee rare hier nu doen?” terwijl ik probeerde snel het toestel op manueel te krijgen. Ze heeft zo lang niet gewacht en verdween in de bosjes.

Ondertussen stond mijn fototoestel dan wel op manueel toen Luc zei: “Daar heb je ze weer” en deze keer liep ze voor ons over een weiland. Nu had het toestel wél op automatisch moeten staan, want scherp stellen kwam er niet van en ik sakkerde een beetje dat het toch altijd wou lukken.

We gaan die wandeling nog eens doen, in camouflage klederdracht en op fluwelen zolen. Misschien zou ik beter twee fototoestellen meenemen.

Het werd dan ook een wazige reportage van een wazige ontmoeting, waarvan twee foto’s ter staving.

Dat is geen hond

Fotografeer een rennende ree

Het is al lang geleden en het doet wat onwennig aan dat we er weer mee te maken krijgen. De vorige keren waren we aan het werk en hadden we een attest dat het ons onmogelijk was om onze burgerplicht te vervullen.

Nu weer al die affiches opduiken en alle bermen en straatkanten sieren zie je door de bomen het bos niet meer.

In de media merken we ook al dat de verkiezingskoorts stijgt en lijken ze allemaal in het zelfde bedje ziek. Van een publiciteitscampagne kan je moeilijk spreken, het lijkt meer op moddergooien.

Maar het doet raar aan, al die mensen, al die namen en ik ken er -op een paar na- geen enkele van.

Dat wordt lachen volgende maand in dat kieshokje.

Het gebeurde ergens de week na onze terugkeer van over het water.

Ik nam, zoals naar gewoonte, mijn zjat koffie van de eetplaats mee naar de pc. Zoals wel iedereen weet drink ik Nescafé Gold Dessert omdat ik niet van thermoskoffie houd.

Meestal komt Luc me achterna en brengt de thermos mee. Daarin zit dan geen koffie maar kokend water, zodat ik naar believen koffie kan inschenken/maken.

Die ochtend echter stond hij bij de pc zonder water maar met de eierschelpen van het ontbijt.

—

Zelfde dag, iets later, zei Luc: “Ik heb je een mail gestuurd met info over die vraag van vanochtend”. Ik ging niet onmiddellijk kijken want ik zocht net zelf iets op, maar na tien minuten vond ik het toch maar raar dat die e-mail er nog niet was.

Ik zei er wat van, waarop Luc wel onmiddellijk ging kijken en zei: “Misschien zou het helpen als ik op ‘verzenden’ zou drukken”.

—

Na een poos wilde ik van mijn -ik weet niet meer hoeveelste- zjat koffie nippen en merkte dat ik er wél de Nescafé Gold had ingekiept maar dat ik er geen water op had gegoten.

—

Die ochtend had ik de ruimte naast de pc bekeken en een beetje zuchtend over, en wat krikkel door, mijn eigen nalatigheid de schoentrekker en de schaar opgeborgen.

‘s Avonds vond ik dit:

(Lees verder onder de foto)

Wel, ik heb toch enkele weken afgewacht om dit te posten om zeker te zijn dat het geen teken van één of ander ouderdomsverschijnsel was maar slechts gewoon een verstrooide dag.

Het was gelukkig éénmalig.

Op 4 september ll. 17.10u kreeg ik een e-mail op mijn strikt persoonlijk e-mailadres met als onderwerp:

Maria, wilt u ook €500,- per jaar besparen? Al 55.000 senioren gingen u voor

En in het bericht beloven ze me dat ik minimaal 500€ per jaar zal besparen, mits betaling van een voordeelkaart van tijdelijk 28,95€ per jaar. Daarmee kan ik korting krijgen in 1.000 winkels – waar ik zo goed als nooit ga of helemaal niet ga.

Ik schreef me uit.

Op 11 september ll. 17.12u kreeg ik een e-mail op mijn strikt persoonlijk e-mailadres met als onderwerp:

Maria, u laat toch geen €500 liggen?

En in het bericht zeggen ze dat zij een klein aantal van hun ruim 200 online aanbiedingen uitlichten. Prijs van de voordeelkaart is natuurlijk nog steeds tijdelijk 28,95€ per jaar. Op het bijgevoegde kaartje van Vlaanderen vind ik 13 stipjes.

Ik schrijf me nogmaals uit, want ik begin aan mezelf te twijfelen.

Op 11 september ll. 17.47u kreeg ik een e-mail op mijn strikt persoonlijk e-mailadres met als onderwerp:

Beste Maria, bekijk wat u allemaal gaat missen!

(Lees verder onder de foto)

Het interesseert me geen snars wat ik allemaal ga missen. Ik ben gewoonweg niet geïnteresseerd en ik vind het nogal grof dat ze deze laatste mail nog zonden.

Ik zou ze gewoonweg allemaal in de prullenmand gegooid hebben, ware het niet dat daar ergens onderaan in kleine lettertjes staat:

Geen aanbiedingen meer ontvangen? Klik hier om u af te melden

Ik schreef me helemaal niet meer uit! Dat ze maar opletten als ze nog mailen!

Luc heeft ondertussen een beetje opzoekingswerk verricht en met wat hij las en vertelde kom je tot de conclusie dat ze gewoon de mensen willen rollen. Maar dat was ondertussen zo ook al duidelijk, zeker?

Zo, we hebben ons nog eens goede burgers getoond, we hebben de staatskas gespijsd.

• Twee nieuwe identiteitskaarten -besteld en betaald- aan 19€ per stuk.
• Twee nieuwe rijbewijzen -besteld en betaald- aan 25€ per stuk.

En als je dan ook nog het weggegooide geld van de slechte foto’s in rekening neemt en de kosten voor goeie foto’s, dan is dat met de kaarten spelen een dure grap.

Grappig was wel de reactie van onze contactpersoon bij de bank, waar we nog wat verder aan het aanpassen waren. Ik liet hem namelijk de foto zien, terwijl ik hem bezwoor niet te lachen. Hij heeft het -eerlijk waar- geprobeerd. Maar het is hem niet gelukt.

Ik heb hem ook getoond aan de fotografe waar ik wel een deftige pasfoto liet maken, eentje die ik niet lelijk vind. Die verwoordde het als: “het lijkt wel of je net uit den bak komt”. Dat is precies wat Luc en ik er ook van hadden gevonden.

Gisteren was het wel een kostelijk dagje … kostelijk in de twee betekenissen¹ die in België gangbaar zijn.

Meer foto’s.

¹ Taaladvies

Sedert een jaar ongeveer schrijven wij ons af en toe eens in voor een bezigheid met de bedoeling onze voeling met de andere mensen niet compleet te verliezen of zoals men hier te lande zegt: “om es onder de mensen te komen”.

Toevallig hadden we vorige week twee zulke dagen, niet op elkaar volgend maar met een rustdag er tussen.

Op de eerste dag, zoals altijd bij de eersten, zagen we daarna alle anderen aankomen. En zoals naar goede gewoonte moeten mensen altijd op een trosselke bij ons komen staan, zelfs als er ruimte te over is.

We waren al wat verder geschuifeld, niet zo dicht bij de ingangsdeur toen die ene binnenkwam. En die deed iets dat ik niet verwacht had op mijn leeftijd nog mee te maken. Hij zag me, bekeek me en verstarde gewoon …

Van dat moment af liep die kerel steeds in mijn gezichtsveld, het had echt iets van puberaal gedrag. Ik voelde mijn comfortzone rond mij krimpen, al deed de man niets verkeerd.

Op zeker ogenblik vroeg ik Luc of we niet beter konden gaan zitten, het kon nog wel even duren. Wat verder bevond zich een rond ziteiland, dit model maar in een andere kleur.

We gingen zitten. Die kerel volgde, hij nam schuin plaats op het stukje dat aan mijn rechterzijde nog over was, waardoor hij ongeweten niet volledig op het kussen zat, pardoes achterover tuimelde en op zijn rug op de grond belandde met beide benen omhoog.

“Wat een stuntman” fluisterde Luc terwijl we doodserieus ons gesprek voortzetten en hem niet aankeken, maar uiteindelijk hebben we hem maar “de tuimelaar” gedoopt.