Wizzewasjes

Iedereen heeft wel eens een dag dat hij of zij ‘s morgens meer zin heeft om het deken over zijn of haar hoofd te trekken en te doen alsof de dag niet bestond. Dat had ik dus gisteren ochtend.

Eerst opende ik mijn smartphone om te kijken of mijn logje wel verschenen was en ik kreeg een Error 503 over een mediterende goeroe. Dat was niet bepaald iets om me slecht gezind te maken maar ook niet bepaald goed ook niet. Ik dacht gewoon: “Jà lap” want die kerel was een paar jaar geleden ook al eens op bezoek en toen had ik gewoon moeten afwachten tot hij uit zichzelf opkraste.

Ik stapte dan maar uit bed om even daarna met afschuw naar die baskuul te kijken. Die was er in geslaagd om er op één dag een hele kilo bij te lappen, al had ik de avond ervoor al een licht voorgevoel dat mijn goed slagende afvaltechniek verstoord was. Hoe ik dat weet? Nu ja, iedereen kent zijn eigen corpus wel, denk ik. En ik weet dat die van mij, zonder aanwijsbare reden, plots water kan gaan ophouden. Die had echt wel het ideale moment gekozen.

Ik donderde de trap af, lamenteerde tegen Luc die me niet kon volgen omdat ik de goeroe, baskuul en nog het één en ander door elkander haspelde en ik besloot eerst maar te ontbijten. Na een goei zjat kaffei kan ik zulke chaos beter aan.

Ik zocht even de goeroe op en kreeg een technische uitleg waar ik kop noch staart aan kreeg.

Ik keek in de keukenkast -of beter: Luc deed dat- voor de kruidenthee tegen vochtophoping. Indien er geen meer was moesten we er nog halen -zaag, sikaneer, grommel- maar gelukkig was er nog. Ik maakte de kruidendrank zelf, ik ben nog niet hulpbehoevend, zette de mok naast mij en opende de livechat.

Ik kreeg onmiddellijk bericht van mijn gesprekspartner dat ze op dat ogenblik problemen hadden met hun servers en dat ze er alles aan deden om het zo snel mogelijk geregeld te krijgen. Of ik anders nog andere problemen had, vroeg hij. Neen, die had ik niet. Ik vond niet dat ik het gedoe met baskuul en de kruidenthee aan zijn neus moest hangen … zie je. De curieuzeneus.

Hij bedankte me en ondertekende met Support Robot. Ik had met een robot gepraat. Gelukkig was hij hoffelijk.

Ook prees ik me gelukkig dat ik die ochtend toch de foto had genomen van de mistdruppels op het vliegengaas. Die is namelijk echt een beetje tekenend voor gisteren: eens de mist opklaarde werd het een mooie dag.

Te pas en te onpas hoor je het gebruiken. Meestal gaat het over eten. Telkens heb ik zin om te tandenknarsen, telkens haal ik mijn schouders op en zeg er niets van.

Als kind praatte men me/ons een schuldig geweten aan wanneer we plezier hadden. Dat heb ik mezelf afgeleerd en dat ging nogal vlot, vlotter dan andere zaken die ik niet afgeleerd krijg.

Ik zou me wel schuldig voelen als ik ineens zou gaan schransen omdat één of andere me uitnodigt op een etentje en ik me niet zou verzetten omdat er ergens een beleefdheid is die dat van mij verlangt.

Maar over een pleziertje waar ik zelf voor koos zal ik me nooit schuldig voelen en er van genieten zoveel ik kan.

Guilty pleasure is volgens mij -om het in een andere taal te blijven zoeken- een contradictio in terminis.

Ondanks dat pretbederver Frank Deboosere gisteren stond te verkondigen dat de lente dan al begon¹, houden wij het op de 21ste en dat voor alle seizoenen.

Ik zal me niet gaan bezighouden met het bijhouden van de exacte datum en het juiste uur waarop ik één en ander ga herschikken hier in huis.

Bovendien wou ik de lente uitbundig verwelkomen vandaag maar blijkt de reiziger een dag vroeger te zijn aangekomen. Niets zo vervelend als verkeerd doorgegeven afspraken. Ik deed de deur op slot en liet de lente pas vanochtend binnen.

‘t Zal hen leren!

¹ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/03/19/begin-van-de-lente/

Omwille van een verslechterend gehoor heb ik nood aan ondertitels. Ik ben dan ook ten zeerste verheugd dat ook bij de Nederlandstalige feuilletons op onze zenders ondertiteling voorzien is.

En nu ze “Twee tot de zesde Macht” terug uitgeven zet Luc steeds pagina 888 van Teletekst op. Nu heb ik wel al gemerkt dat ik daar nu, met Jeroen Meus, niet echt behoefte aan heb. Bij de vorige presentator had ik dat wel.

En wat doe je dan als je een DVD in handen neemt, die je wel wil kopen maar niet kan zien of er ondertiteling voorzien is omdat ze net het prijsetiket op die plaats hebben gekleefd?

Als je er gaat zitten aan prullen dan denken ze mogelijk dat je hen wil bedotten. Een beetje foefelen dan maar hé …

Goed! Ik weet dat ik eigenlijk “het overschot” moet gebruiken om correct te zijn maar dat klinkt niet goed in mijn Vlaamse oren.

We kwamen die bewuste avond van 14 maart om 21.30u thuis, haalden de post uit de brievenbus en daar was hij dan … de brief. Een wat dikkere omslag met een opdruk die eerst wat aan publiciteit deed denken maar bij nader bekijken van een deurwaarder bleek te komen.

Het betrof een paar openstaande schulden, namelijk van:

• 1 januari 2008;
• 1 januari 2009;
• 1 januari 2010;
• 14 januari 2011.

De begunstigde was een instantie. Maar omwille van de naam van die instantie wist ik ook dat daar helemaal niets openstaande was. Dat zei ik dan ook onmiddellijk tegen Luc.

De stress sloeg toe. Dat kan ik erg hebben van het schrikken. Dan lijkt het of ik vanbinnen helemaal zit te beven, dat mijn hoofd op ontploffen staat en dat mijn hart uit mijn borstkas zou vliegen.

Waarom? Omdat ik ineens visioenen had van urenlang zoeken tussen oude rekeninguittreksels van twee banken want ooit had ik een persoonlijke bankrekening en één voor de zaak maar wanneer had ik die nu opgesplitst? Dat wist ik niet meer.

Bovendien was de brief gedateerd op 5 maart, in de post afgestempeld op 8 maart en waren wij de elfde vertrokken, maar moest de som van enkele honderden euro’s vóór 13 maart op hun rekening staan of ze gingen verder en waren alle gemaakte kosten voor mijn peer.

Luc -bij stress doet hij dat altijd- dook de frigo in en at de laatste droge worst op. Gelukkig was de rest nog niet uitgepakt, wie weet wat had hij anders nog allemaal binnen gespeeld.

Die nacht sliep ik niet. Er waren indertijd meerdere spanningen geweest met instanties allerhande en ik vroeg me af of ze opnieuw een manier hadden gevonden om ons te treiteren.

De volgende ochtend belde ik eerst de instantie zelf. Daar kon ik om half negen al terecht. Als zij me het bewijs konden leveren dat het in orde was … Hoe dom. Instanties werken zo niet. Ze vonden niets terug en ik moest een andere dienst opbellen die pas om negen uur bereikbaar was … het gekende kastje en de nog beroemder muur.

Om negen uur kon ik bij die briefschrijver terecht. Ik belde. Ik gaf het dossiernummer zoals vermeld in het schrijven. Hij onderbrak me. Hij zei: “Mevrouw, ik ga u onderbreken want ik wil u eerst iets zeggen. U mag die brief negeren. Het betreft een ICT-fout. We stuurden u op 13 maart al een schrijven om U dat te melden”. Op dat ogenblik waren we 15 maart ‘s morgens en kon hij toch niet veronderstellen dat die tweede brief al bij ons zou geweest zijn.

Hij vervolgde met te zeggen dat in die tweede brief ook zou vermeld worden of die schuld nog openstond en aan wie ik ze moest betalen. Een paar uur later plofte de brief in de bus. Er is niets aan de hand.

Niets aan de hand? Ik maakte telefoonkosten buiten bundel om hen te bellen, die zijn verwaarloosbaar (0,66€) maar onnodig, ik stond stijf van de stress, had een Sint-Janskruidpilleke genomen waardoor mijn hoofd aanvoelde alsof het met watten gevuld zat en ik bedacht dat ik best een midweekje Sunparks zou kunnen gebruiken.

En Luc? Wel die vraagt zich af waar we de kosten voor het bellen buiten bundel, het Sint-Janspilleke en een droge worst kunnen recupereren.

Eerlijk gezegd krijg ik er wat de kriebeltjes van.

In een tijd waarin alles verkinderlijkt wordt eten we frietjes en groentjes.

En kopen we appeltjes van meer dan 300g per stuk.

Lang geleden stond er bij ons een moor op de stoof. In dit geval bedoel ik echt wel een moor en geen fluitketel. Een moor had namelijk geen fluit maar een teut zoals de koffiepot er destijds een had. Meer nog de moor en de koffiepot vormden een set.

Die moor vervulde meer dan één functie. Niet alleen maakte hij water warm of zorgde hij voor de luchtbevochtiging. Neen, ook als kleine broer of kleine zus hun tut lieten vallen werd de moor gebruikt. Want dan moest de tut in het warme water van de moor gestoken worden.

Later kreeg je dan wel het warm water zo uit de kraan, maar toen waren kleine zus en kleine broer niet meer aan de tut.

Toen Schoonzusje op een dag de gevallen tut van Kozzeke in haar mond stak vloog mijn moeder op. Zo deed je dat niet, zo gaf je enkel ziektes door. Het hoorde niet.

Wat las ik nu laatst? Het zou precies andersom zijn. Het zou nu blijkbaar precies goed zijn voor het immuunsysteem van een tutteraartje¹.

Gelukkig heb ik nooit voor dat dilemma gestaan. Wij hadden geen moor meer en ik likte niet aan tutten omdat noch Zoneke noch Zus een tutter hadden.

¹ De Standaard

We zaten rustig op de boekenmarkt, verkochten wat, praatten wat, lummelden wat, ordenden wat …

We lazen over afgelaste carnavalstoeten en een ingekorte GP Jean-Pierre Monseré.

Net toen we zegden dat het daar ter plaatse toch rustiger leek sloeg het leger van een zevental vuilcontainers op hol. Als dolle stieren hotsten en botsten ze tegen elkaar op en chargeerden richting grote ruiten. Als je denkt dat de uitdrukking: “ogen op steeltjes” overdreven is, wel wij keken met zulke ogen naar al dat geweld dat door de wind werd aangedreven.

Ik nam er geen foto van.

Onderweg naar huis zagen we twee omgewaaide bomen die in de elektriciteitskabels hingen¹.

Daar nam ik ook geen foto van.

Wat verder stond een paal van de straatverlichting tesamen met het licht zelf woest ingepakt in een meterslange plastieken vool.

Ook hier nam ik geen foto van.

We werden wat ongerust. We wisten niet wat we thuis zouden aantreffen. Maar eens thuis -wat een opluchting- was enkel het vogelvoederhuis naar beneden getotterd, maar de gasten waren net niet aanwezig.

Zelfs hier nam ik geen foto van.

En toen belde Zoneke. Een deel van het eigen dak is op Querida’s motor terecht gekomen.

Hij nam er wel een foto van.

¹ Het Laatste Nieuws – Foto van 18.32u

Na al die jaren dat mijn smaak en goesting qua oorgarnituren nogal wispelturig was, besloot ik ze -ondertussen toch ook al van 2012 geleden- dat ik ze zelf zou maken. En dat deed ik.

Ik kocht de oorhaken in een hobbywinkel en hing er de hangers aan die ik wou. Dat was een dom idee want die haken waren niet nikkelvrij zodat ik al snel teruggreep naar het aanbod aan zilveren exemplaren die ik bij Twice as Nice kon vinden. Dat was ook handiger voor tijdens de evenementen. Ik sliep er zelfs mee.

Vorige week vond ik ze te braaf. Ik wou terug naar die hangers van vroeger.

Vorige week -eindelijk- googelde ik om die oorhaken in het zilver te vinden. Dat deed ik niet, maar ik vond ze wel in chirurgisch staal.

Nu ik weet dat mijn oren daar geen last van ondervinden kan ik op zoek naar nieuwe dingen die ik er aan kan hangen, dan heb ik wat meer afwisseling dan de twee paar die ik nu heb over gehouden.

Ik heb trouwens ook nog twee haken op overschot. Zunne om daar niks mee te doen.