Wizzewasjes

“De Rosdel? Niet de Rosdel!” verzuchtte Luc.

De Rosdel is een wandeling in Hoegaarden die we al enkele keren deden omdat ze ons wel beviel. Maar alle keren, behalve de eerste, heeft Luc dezelfde verzuchting.

De wandeling vinden we mooi, dat zei ik, we zagen er ooit een vos.

(Lees verder onder de foto)

Stilstaand beeld uit een filmpje van Luc

Wat lokt dan die negatieve reactie uit?

Wel, ergens langs één heel smal weggetje, liepen we naast een afspanning van een achtertuin, een wel erg onstabiel ogende afspanning met heel veel veerkracht en bewegingsvrijheid.

En achter die inventief gewrochte, schabouwelijk ineengeflanste afsluiting zat een hond, een erg woest uitziende, krijgshaftige, krachtige hond met uitbraak- en aanvalsneigingen.

Luc en honden? Neen, dat is geen goede combinatie. Luc heeft tijd nodig om een hond te leren kennen.

We gingen tóch, want voor 5m hondenrisico kan je toch geen 8km wandeling in het water laten vallen.

Gelukkig maar want de situatie was nu helemaal anders. De hele achtertuin was opgeruimd en het was nu een weide met een echte weideomheining er rond.

Van een hond was geen sprake. Waarschijnlijk zat die binnen bij de stoof zijn poten te warmen.

Veel verteld voor die 5m hondenrisico, maar als het verdere verloop van een wandeling gewoon over kasseitjes en veldwegen gaat in een natuurlijke omgeving … wàt vertel je daar dan nog over?

Of we de wandeling nog gaan doen is maar zeer de vraag. We zijn na de winter de kilometers weer aan het opvoeren en we hebben besloten -voor de zoveelste keer- dat we niet meer gaan stilvallen.

We zullen zien …

Wie kon ooit voorzien dat het bestelwagentje dat we wilden voor de rommel- en boekenmarkten ook voor heel andere doeleinden zou kunnen gebruikt worden.

Waar we vroeger, vóór het wandelen, nog ergens binnensprongen om gebruik te maken van de sanitaire voorzieningen om te vermijden dat we tijdens het wandelen de bosjes zouden moeten induiken, hebben we nu een auto met eigen privé voorziening.

Gezegend de grote laadruimte! Zeg dat ik dat gezegd heb.

Onder mijn arm tijdens het stappen zou -jammer genoeg- niet lukken.

Sedert ik het ooit voor het eerst over de alverman had, houd ik mijn fototoestel in aanslag, je weet maar nooit.

Sedertdien heb ik de alverman al meermaals op foto. Meestal valt het niet op – hij verbergt zich sowieso achter een boom. Maar soms wel.

De eerste foto is dan wel te bekijken in het bericht, maar ik geef hem hier nu nog eens ter vervollediging van de rest van de reportage.

(Lees verder onder de foto)

Vorige week zaterdag -op de Muggenberg- was de boom wat dunner maar opvallend wit, de man er achter wat minder opvallend in natuurkleuren, je moet dus goed kijken. Hij is er.

(Lees verder onder de foto)

Maar woensdag was het goed prijs. Ik wou stiekem een foto nemen, hij zag het, sprong op, verstopte zich -weer- achter een boom … en ik? Ik wachtte.

(Lees verder onder de foto’s)

Want achter een boom? Dan weet je … Daar moet hij sowieso achteruit komen. En hij deed het op zulk een manier dat ik onmiddellijk dit log voor ogen had.

(Lees verder onder de foto’s)

Ik vond dat ik wel wat moest gaan vervagen. Maar zijn gezicht stond beide keren wel kostelijk. En dat zullen jullie op mijn woord moeten geloven.

Zeg nu zelf? Wie kan dat nu anoniem opbergen?

Dat er meerdere TV-programma’s het moeten hebben van het niveau van cafémoppen, ik denk dat ik dat ooit al zei.

Maar nu lees je in de gazetten ook al praatjes à la: “Amaai ziet die er verslonsd uit¹” en “Die peist zeker dat ze op de catwalk van Parijs zit in de Delhaize²“.

Dat stoort me enerzijds niet: Als ik dat soort humor wil horen, zal ik wel op café gaan en als ik dat soort praatjes wil verspreiden zal ik wel bij de -meestal gemeden- gekende roddelaars gaan zitten.

Maar anderzijds wél: De mensen die dat in de gazetten schrijven zijn daarvoor betaald. Nog altijd geen probleem. Maar ik betaal voor mijn gazet en daar gaat het wat wringen. Want als dàt het niveau van de gazet wordt die ik lees, zal dat al snel het niveau worden van een gazet die ik niet lees.

En daar zit een klein mysterie, want ik lees die bepaalde gazet niet en toch heb ik dat artikel gelezen. Waar? Ik weet het niet, want ik kan dat bepaald artikel niet meer terugvinden. Ik zal hier dan maar een bijkomende verwijzing onder vorm van een printscreen bij zetten.

Wat is nu eigenlijk het -mogelijk- probleem? Veel regeltjes en reglementen zijn er gekomen na zulke prietpraat, nadat één of ander het één of ander geopperd had. En dàt moeten we nu precies niet hebben.

Er zijn nog geen wetten en regels genoeg zeker? Dat zo een gazettenschrijver zichzelf gaat expert wanen en commentaar geven op dingen die vallen onder de persoonlijke voorkeur en vrijheid. Als we het nog wat verder drijven kunnen ze in de gazet nog schrijven dat een jeansbroek toch wel erg fantasieloos is.

Weet ge wat? Als ik zin heb om in mijn trainingsbroek te gaan, dan ga ik in mijn trainingsbroek. Heb ik goesting om mij wat meer madam te voelen, dan doe ik dat. Alle varianten van waarom en hoe ga ik niet beschrijven, dat is een beetje afhankelijk van mijn weegschaalgevoel van de dag en neen, ik bedoel niet Baskuul.

En dan mogen ze de gazetten vol schrijven, want er bestaan echt geen kledingvoorschriften voor boodschappen. Maar kritiek op andermans kleding? Hebben we nog niet genoeg gezien tot wat dat leidt?

¹ Het Nieuwsblad
² De Morgen

Bij het begin van de lockdown kregen we van de Universiteit van Antwerpen wekelijks een vragenlijst. Daarin stond een terugkerende vraag of we financieel wel rondkwamen.

Nu niet dat dat een probleem vormde omdat we niet afhingen van andere factoren dan de maandelijkse betaling van het pensoen, maar wat merkten we na een paar maanden? We hielden op het einde van de maand meer over dan voor de pandemie.

Hoe kwam dat? We gingen dan wel minder naar de Colruyt, maar we kochten meer in één keer. Dat bleef en blijft dus kif kif.

Het antwoord is eigenlijk simpel: het is de benzine.

Waardoor we nu op het punt aanbeland zijn waarop we ons afvragen wat we moeten kiezen: wandelen vs onszelf uitlaten of de naft vs de centen.

De eerste dag na de Krokusvakantie is voorbij en we kunnen al één wandeling van de agenda schrappen.

Want wat hadden we gelezen tijdens de Krokusvakantie? Een ideetje om te doen tijdens de Krokusvakantie. Kijk, dat vind ik nu van de zotte. We moeten mensengroepen mijden maar anderzijds lees je in de krant wat er al georganiseerd wordt. Je weet toch hoe dat uitpakt? Allen daarheen?

Wij dus niet, zeker dat de georganiseerde fototentoonstelling “Natuur en Landschappen” met foto’s van lokaal natuurfotograaf Theo Geuens nog tot 31 mei in het bos blijft staan.

Maar! Er was meer! We hadden er niet aan gedacht. We zijn er ook gaan “Fietsen door de Bomen” maar dan wel te voet. Dat kon. Dat wisten we niet. Maar ook hier weer, ik denk dat dat in het hoogseizoen een wreed slecht idee zou zijn.

Het was lang geleden dat we nog zulk een prettige daguitstap maakten. Jammer genoeg kan je wel de daguitstappen plannen, maar het prettige eraan hangt ook nog van allerlei factoren af.

Nu zijn we, in elk geval zinnens, als we ooit nog in CenterParcs onze vouchers kunnen gebruiken, om daar in de buurt te gaan zitten en dat bos ook nog van een andere kant eens te bewandelen.

Nu zeg ik wel: “Allen daarheen!” maar liefst niet allemaal samen. Het zou er druk kunnen worden.

Het was te denken! Het wordt warmer en de dommen van de driehoek willen weer op een vierkante zakdoek gaan zitten. Over verstand en kortetermijngeheugen gaan we het niet hebben.

De zon is er en iedereen wil naar het water. Wij dus ook … maar we doen het niet. Uiteindelijk wél. Het grondwater!

Na al die regen van de laatste maand zou je denken dat het terug op peil is. Een maand geleden hoorde ik nog dat het nog lang niet volstond, maar blijkbaar is het nu toch in orde aan het komen¹.

(Lees verder onder de foto)

De weidebewoners gaven niet thuis. Die waren op zwemklas.

En als de kat van huis is dansen de muizen op tafel. Maar waar zat die kat dan?

(Lees verder onder de foto)

Aan het water natuurlijk!

¹ Het Nieuwsblad

Ze draalde wat rond onze auto toen wij aankwamen. Ze draaide zich om en zette twee passen in mijn richting. Luc ging in de wei de bloemekes eens dichterbij bekijken. Hij dacht dat hij sneeuwklokjes had gezien.

“Ah” zei ze als opening “zijde ook buiten geweest?” Ik zei: “Ja” al was ik eigenlijk nog altijd buiten.

Ze wees op mijn fototoestel. “Foto’s” vroeg ze. “Van wat neem je foto’s?”

Afin na wat over lockdown en activiteiten om te doen repten we ons richting auto en ging zij wat op het bankske zitten.

Tja, van wat neemt een mens nu foto’s … in een bos.

Al een hele poos ben ik op zoek naar de film “The Addams Family¹” met Raul Julia en Anjelica Huston.

Neen! Dit gaat niet wéér over film maar over iets heel anders, want ik weet dat ik die DVD kan kopen bij de Bollekes. Maar daar staat hij -momenteel- aan 24,95€ – jawadde. Dat is me te duur. Zoveel voor een film die we één keer gaan bekijken en die daarna bij de andere blijvers de kast in gaat, ik bedank ervoor.

Snuisteren dus. We snuisterden al geruime tijd toen ik eens op een zeker moment in de snuisterwinkel, op de vraag of ik soms filmliefhebber was, de de namen “The Addams Family” en “Raul Julia en Anjelica Huston” liet vallen.

Tot mijn grote verwondering zei de kassier: “Die ga je hier niet vinden, daar is te veel vraag naar. Die is weg vóór die in de winkel geraakt”.

Het verhaal is oud, ouder dan een jaar gezien de lockdown maar het kan intussen ook al twee jaar zijn … of langer zelfs. Maar telkens de gedachte aan die film weer oppopt^², begint het te kriebelen en kijk ik bij de Bollekes. De eerste keer dat ik keek stond die 9,95€ geprijsd. Dat is toch een flink opslagske newaar.

En dat is niet de enige keer dat dat me overkwam, al vond ik wat ik al vertelde over de breiwol wel erger dan “The Addams Family” historie.

¹ The Addams Family
² En waarom popt de gedachte daaraan nu ineens weer op? Dank zij Suskeblogt en een youtubeke over Wednesday Addams. Dank je Suske voor de inspiratie! Alle hulp is welgekomen.

Dan lees je dat er een nieuwe zeldzame paddestoel¹ is ontdekt en dan wil je daarheen maar dan moet je toch wachten tot de Krokusvakantie voorbij is en dan nog wat langer tot het nieuws wat gezakt is want anders sta je daar weer in dichte drommen in dat bos te drummen.

Ons niet gezien.

Ik zet die dan in herinnering op de agenda. Die herinneringen schuiven namelijk dagelijks mee op. Elke dag opnieuw naar de volgende dag tot je aangeeft dat je de herinnering niet meer nodig hebt. Dan staan er nu acht wandelingen op de agenda. Spannend om zien wanneer die elkaar gaan inhalen.

Tja, een mens moet toch iets beleven in tijden zonder belevenissen.

¹ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/02/18/zeldzame-paddenstoel-ontdekt-in-bossen-van-lembeke-het-is-de-ee/