Wizzewasjes

… die goed rijden, zorgen mogelijk voor een nadeel.

Ze zorgen er misschien voor dat je binnenkort in Slovenië ook van je stokken gereden wordt door pseudo-koereurs.

… die goed rijden, zorgen mogelijk voor een voordeel.

Ze zorgen er misschien voor dat de vertaler van Google ook Sloveens gaat spreken. Tot nu toe is het behelpen met een geschreven versie van het gezegde.

Wat me er doet aan denken dat ik vorig jaar, bij die historie met die pastoor, misschien die vertaler had moeten aanzetten, dan had ik dat gesprek misschien kunnen volgen.

Alleen ja, gesproken zou zoiets dan weer een wat bizarre situatie opleveren.

Fleece en Sweater waren niet enig in hun soort.

Door het woord “verkleedpartijen” in de reacties -met dank voor de voorzet- dacht ik ineens aan die andere keer, iets langer geleden.

Bij het begin van de zomer, toen ik begon met een zomerkleed of twee te passen, zag ik dat die zomen toch ongelooflijk creatief waren, in die mate dat ze met “teppes” hingen. Geloof me als ik zeg dat ik niet zou weten hoe je dat in verstaanbaar Nederlands moet gaan zetten … met pieken?

Ik probeerde Luc te overhalen die zomen recht af te spelden. Ik zou op een stoel staan, ik zou op de trap staan en hij dan door de trapleuning … Niks gekort, het kwam er niet van. Hij had bezwaren. Of had geen bezwaren, zei: “jaja” en deed het niet.

Waarom hij het niet zag zitten? Ik zou het niet weten. Groot was mijn verwondering toen hij vroeg of hij dat kleed niet kon aantrekken. Ik zag het al voor me … maar neen, dat kon niet. Daar kon hij nooit in. Of hij het dan niet voor zijn buik kon vasthouden … opperde hij, dan zou ik kunnen spelden.

“Een vrouw is wel iets anders geschapen” pareerde ik “dan krijg je die uithangers in omgekeerd effect”. Heb je al eens geprobeerd om dàt aan een man uit te leggen? Gelukkig was dat niet nodig, hij accepteerde mijn bondige uitleg ter zake.

Ik zocht even naar een rokzoommeter, maar voor die prijs koop ik me al een nieuw kleed. Neen, dat zou ik niet in huis halen, een paspop trouwens ook niet. Dat had Luc namelijk ook al geopperd.

Het is ons gelukt, zonder trap, zonder stoel en zonder mannen in vrouwenkleren. Ik heb namelijk wat aangedrongen en uiteindelijk heeft hij wat vogelepik op die zoom gespeeld. Het resultaat was geen echt rechte zoom maar het was wel bevredigend.

Toen we in september, in de nazomer, op vakantie vertrokken en te vroeg bij onze bestemming dreigden aan te komen, sprongen we nog even in de Kringwinkel van Aalst binnen. En wat stond daar? Jawel, jawel, jawel.

Een rokkenspuit, klein uitgevallen, dat wel. Maar dat heeft dan weer het voordeel dat het gemakkelijker op te bergen is en dat ik het, in geval van een minirok, nog op een verhoog kan zetten.

De maatregelen verstrengen morgen. En omdat dat er zat aan te komen, had ik mijn bezorgdheid en wrevel al wat in een concept gegoten.

Dat ging zo:

Wij doen niet aan winkelen voor ons plezier, dat in deze tijden ineens “funshopping” blijkt te heten.

Maar wij willen wel plezier in het winkelen dat we wel -moeten- doen, dat betekent dus samen boodschappen doen.

En dan is het precies dat het enige dat ze lijken te viseren, want scholen mogen niet dicht, grote evenementen gaan door mits in acht name bla bla bla …

Dat er een wezenlijk verschil is tussen -noodzakelijk- boodschappen doen en het -plezant- door winkelstraten lopen lanterfanten lijkt niet door te dringen. Of misschien wel, misschien is het daar net zoals bij cafés en restaurants zo dat ze de lijn niet scherp kunnen tekenen en dat alle omzeilers toch weer een gat in de omheining gaan vinden.

En dan zijn het maar weer zij die niks hebben, waar ze nog gaan van afpakken.

Voorbarig gezaag dus.

Want wat blijkt nu? Het zijn nu precies die cafés en restaurants die in een storm terecht komen. Ik heb er niks mee, we gingen sowieso niet uit eten of terrasjes doen. Ik ken niemand die getroffen is, maar ergens heb ik weer de indruk dat de goeien met de slechten op één hoop gegooid worden.

Dat er uitbaters waren die het niet zo nauw namen met de maatregelen zal wel iedereen weten. Dat er uitbaters waren die alles op alles hebben gezet om het veilig te houden zal ook wel iedereen weten.

Zoals Luc het gisterenmorgen bij het ontbijt verwoordde: “Dat ze eens begonnen met overtreders écht te straffen in plaats van een verwittiging of een -te lage- boete. Die lachen daar namelijk om.

En één persoon knuffelen? Sedert één maart knuffel ik al maar één persoon meer want Zoneke en ik waren nooit knuffelig.

En wie gaat dàt controleren? Want laat me nog maar eens met de glazen rammelen.

Wat te denken van grootouders met meerdere kinderen waar het een zoete inval is van kinders en kleinkinders. Dat betekent mensen van verschillende leeftijdscategorieën en ook mensen met een risicojob die kriskras door elkaar hossen. En wat doen die, denk je, met hun schoonfamilie? Ze knuffelen niet? Probleem opgelost?

Zolang niet iedereen zijn gezond verstand gebruikt zal het fout gaan.

Zolang niet iedereen een beetje inboet, zullen er zijn die heel veel inboeten.

Ik ga het niet verbloemen, het niet mooier maken dan het is, maar ik zou een erg somber mens zijn had ik niet bij tijd en wijle een kuur met Sint-Janskruid gedaan.

Dat het verleden daarin een grote rol heeft gespeeld hoeft zeker geen betoog, maar nu precies tijdens corona steekt dat dubbel en dik de kop op. Meestal pakte ik bij zwaarmoedige buien mijn sjakosj en zeg ik tegen Luc: “Kom we zijn weg”, nu zeg ik dat tegen Sint-Jan.

Wat gebeurt nu? Nu ineens kan ik geen Sint-Janskruidpillekes meer kopen in het Kruidvat -Nederlanders wacht nog even vooraleer in de pen te kruipen of op het toetsenbord te tokkelen- in België.

Nu is dat wel nog te verkrijgen bij het Kruidvat in Nederland, ik kan ze zelfs bestellen en ze daar ophalen … alleen mogen we voorlopig de Nederlandse grens niet over.

Ik heb nu Sint-Janstinctuur van Biover besteld en laten leveren. Dat komt dan wel op maandbasis op een goeie verviervoudiging van de prijs.

Een mens zou er somber van worden.

Toen ik jaren geleden, voor de zaak, snel een antwoord wilde en dus even de telefoon greep werd me op zeker moment telkens gevraagd om een e-mail te zenden. Dat werd toen ineens courant.

Nu ik niet goed meer hoor moet je hemel en aarde verzetten om nog een e-mail-adres te vinden. Je moet telefoneren, zo willen zij dat.

Wel, dat lukt me over het algemeen wel maar soms gaat het niet goed, zeker niet als je bij een hulplijn terecht komt en de persoon in kwestie de microfoon te dicht bij zijn mond heeft. Het enige wat ik dan hoor is: “zzzzfffft zzzzfffft zzzffft” …

Is telefoneren daardoor nu echt een probleem? Op zich niet. Maar eigenlijk zit ik wel telkens op voorhand met de bedenking: “Als dat maar goed gaat”. Ik zou dus wel liever e-mailen. En dan heb je toch uiteindelijk nog een bewijs ook.

“Alles toegankelijker maken” noemt men dat.

Vele jaren geleden Heel veel jaren geleden had Zoneke een sweater, een grijze sweater, een zachte sweater, een ruime sweater, een aangename sweater. Kort gezegd: een grijze, zachte, ruime, aangename sweater. Sweater die ik voor één of andere reden meer aan mijn lijf hangen had dan hij.

Op een mooie weet-ik-niet-meer-wat-dag kreeg ik dan ook een sweater als geschenk. Hij leek op die van Zoneke, maar was niet zo ruim en niet zo zacht.

Toen ik breder werd, ging de sweater in een valies voor als ik ooit terug zou afvallen.

Vele jaren geleden kocht ik mij een grijze fleece en die fleece die ging zomaar efkes de vroegere sweater vervangen om uiteindelijk nog enkel bij de evenementen gedragen te worden.

Daarna belandde die fleece in mijn bak met wandelspullen.

Wat zien we nu? Die zijn daar uit. Ontsnapt? Maar neen, de sweater is uit de valies en de fleece uit de wandelbak en die horen nu bij de lamzakkleren samen met de trainingsbroeken die ik nu wel in de juiste maat kocht.

Die oude kon ik boven mijn hoofd dichtknopen.

En al wie nu denkt: “wat voor een belachelijk log is me dat” … Ge hebt gelijk. Maar in tijden van nood moet ge uzelf behelpen. Gebeurt er niets? Maak je niets mee? Dan moet je het zelf maar doen.

Zodoende, niet zo veel jaren geleden, eigenlijk gisteren bedacht ik bovenstaand log, haalde mijn getuigen te voorschijn, propte Luc in de fleece, trok zelf de sweater aan en we gingen over tot een fotosessie.

Gezweet dat we hebben, maar gezweet … Niet omdat het moeilijk was, oh neen, maar hier binnen met die winterspullen aan …

“Tel uw zegeningen” zeggen ze dan. Dat doe ik. Of is het geen zegening misschien dat ik in coronatijden opgesloten zit met een man die ik zo gek kan krijgen een fleece aan te trekken die als een tweede huid rond zijn lijf genepen zit.

Dat was effenaf een spannerke.

Excuses zijn een te gemakkelijk excuus geworden.

Vroeger leek het moeilijk om je te verontschuldigen als je iets fout deed.

Zit het internet er voor iets tussen? Twitter misschien?

Maar we krijgen in deze tijden slag om slinger -voor de niet-verstaanders: om de haverklap- excuses te lezen voor dingen die in een opwelling ergens werden gezegd of geschreven … of getwitterd.

Vroeger zei men dat men eerst eens moest nadenken alvorens iets te zeggen. Dat zou men bij Twitter ook misschien in overweging kunnen nemen.

Maar de excuses van tegenwoordig zijn, in mijn ogen, geen excuses. Ze zijn een voorgekauwd standaard zinneke met als enige doel zichzelf in een beter daglicht te zetten.

“We wilden niemand kwaad berokkenen en het spijt ons dat we mensen gekwetst hebben” is zowat de meest voorkomende trend.

Zoals ik al eerder aanhaalde, denk ik daar nogal strak het mijne van.

Vergeven is een recht, geen plicht en kan zeker niet opgelegd worden.

Mening die blijkbaar zo verkeerd nog niet is. In wel doordachte en wel overwogen argumenten legt klinisch psycholoog Chayenne De Groote¹, die vorig academiejaar haar masterproef aan de UGent aan verontschuldigingen wijdde, het beter uit dan ik het ooit kan zeggen.

In mijn ogen zijn de excuses van nu zowat als een brandend stekske bij de gazet houden, die gaat branden en de gordijnen aansteekt en als het kot afgebrand is je excuseren en het stekske uitblazen.

¹ Het Nieuwsblad

Uit is’t! Geloof het maar. Het is uit! Gedaan! Fini!

Ik boek niets meer, schrijf nergens meer in, ga enkel nog naar iets waar ik kan zeggen: “morgen”.

Hebben we alles al uitgesteld, overlegden we om de week CenterParcs van de Eifel om te boeken naar het binnenland, …

Hadden we ons toch nog ingeschreven om een uurtje een rondleiding mee te maken … gisteren.

Gaan ze toch eergisteren die maatregelen verstrengen, ga ik mezelf voorhouden dat het toch zo erg niet is, dat het toch buiten te doen is, dat we toch nog wel iets mogen hebben …

Maar ik had er verdorie nachtmerries van stress van. Niet alleen daarvan. Er spelen nog andere -persoonlijker zware en minder zware- factoren mee.

Komt daar ook nog Witse zich ‘s nachts mee bemoeien. Ah ja, op die flut-televisie is ook niks meer te zien, zodat we tijdelijk naar Witse en Blokken kijken. Nachtmerries van Blokken heb ik niet. Meer dan de blokkendoos die omvalt zou dat waarschijnlijk toch niet opleveren.

De Giro kunnen we enkel op Eurosport bekijken en op zaterdag en zondag op Eurosport 2 en die laatste zit niet in ons “pack”, maar daar heb ik dan geen nachtmerries van, gelukkig maar.

Word ik de nacht van vrijdag op zaterdag toch wakker zeker met het besef dat ik me allemaal maar zever voorhoud met mijn: dat het toch zo erg niet is, dat het toch buiten te doen is, dat we toch nog wel iets mogen hebben …

Dat het te belachelijk voor woorden is dat wij ons aan onze bubbel van twee houden en dan ineens omwille van een inschrijving gaan rondhossen met een groep onbekenden.

‘t Was nacht, ‘t was nacht, ‘t was midden in de nacht, toen ik tegen Luc zei: “Al wat ge wilt, maar ik ga morgen niet mee”.

Luc heeft zaterdagmorgen een mail gestuurd om het te melden. En ik dacht:

Sjaans! Toch nog op tijd het licht gezien.

Dus wat dan ook, hoe interessant dan ook, hoe schoon en verlokkelijk … wij schrijven niet meer in.

Het is een valstrik, want hoe meer activiteiten we ons ontzeggen, hoe meer activiteit ik ‘s nachts te verwerken krijg.

Gezaag? Maar neen! Gewoon de zaken wat bijgesteld en ons gefocust op echt plezante dingen, zoals gaan wandelen met twee, op een herfstdag dat het een keer niet regent.