Wizzewasjes

Soms zeg ik dat wij geen sociale contacten meer hebben. Dat is zo. Soms zeg ik dat wij geen vrienden meer hebben. Als ik er al heb, dan ken ik ze niet. Maar je weet nooit.

Over verwaterde vriendschappen van vroeger zal iedereen wel iets kunnen vertellen. Over verdwenen vriendschappen na een scheiding zullen er wel meer mensen kunnen meepraten.

Daar wil ik het dus niet over hebben. Wel over het eigenaardige toeval -of lot zo je wil- dat ons te beurt viel en valt.

Over het warme welkom van het dorp had ik het al.

Maar we kenden BuurBoer van hier achter. Telkens we buiten waren, kwam BuurBoer een praatje maken. Hij overleed in 2008 op zijn 50ste aan K.

De buurvrouw van hier schuin over, waar we nu nog af en toe nog eens over de haag een praatje mee maken had ooit een (buurman) echtgenoot waar wij dus hetzelfde mee deden. Hij overleed op zijn 57ste in 2014 aan K.

Ghislaine, een collega die toch iets meer was en waar ik witte bloedcellen voor doneerde, overleed in 2014 aan K.

Een kennis, die wel iets meer was maar die sinds drie jaar niets meer van zich liet horen en niet antwoordde op smsjes, stuurde dit jaar ogenschijnlijk een kerstkaart. Ogenschijnlijk inderdaad want het was een bidprentje.

Over K. zegt men dikwijls dat iedereen er eens mee te maken krijgt. Over Dodebroer vertelde ik al, de drie anderen in de dichte familie vermeldde ik wel maar zei niet wie of welke bloedband we ermee hebben. Het is genoeg geweest.

Toch gaf ik niet op. Ik wou menselijk contact. Ik wou vrienden en probeerde keer op keer … Er was die ene die zei dat Luc de manier waarop ik tegen hem praat niet verdient, er was die welke me volgde naar de WC om te zeggen dat ze niet akkoord ging met Lucs plan om haar man een e-mail te zenden met info want oppervlakkig bij de paar ontmoetingen was meer dan voldoende …

Neen, ik gaf niet op. Ik plande zelfs opnieuw om iets nieuw aan te pakken na de lockdown en beperkingen. Ze krijgen me niet klein.

De buurman van hiernaast, de oude man, ging naar een rusthuis. Het huis werd verkocht. De nieuwe bewoner spraken we één keer en toen kwam Corona. Tijdens de lockdown miste de man een pakje. Als het coronagevaar geweken is denk ik wel dat er een praatje meer in zit.

Waarom ik dat uitgerekend vandaag vertel? Max overleed vandaag 10 jaar geleden aan een hartaderbreuk. Hij was net geen 57. En al tien jaar staat Max in mijn zijkolom. En nog steeds zeggen we: “Max zou nu zus of zo” of Max zou er eens ferm mee gelachen hebben”.

Je kan toch beter niet bevriend zijn met mij/ons. Zeg nu zelf … eerlijk op de man/vrouw mens af… wat een risico loop je dan …

Twee weken later, had ik gezegd. Twee weken later was juist geschat. Ze bloeien twee weken na de eerste mei.

Toen ik hier zat met mijn been in rust, mijn fototoestel in aanslag om een pasfoto van elk van de passerende tuinvogels te nemen, dan bloeiden ze niet hoor! Niks van.

Maar de eerste dag na de -nagenoeg- eerste wandeling met licht regenweer en grijze luchten komt Luc binnen en zegt: “Heb je de meiklokjes gezien?”

Even later stond ik in de regen meiklokjes op foto te zetten.

“Ik heb je een paar locaties doorgemaild waar volgens Natuurpunt reeën te kijken zijn” zei Luc. We weten er wel al een paar maar we kunnen ook niet altijd dezelfde plaats gaan bezoeken. Ze zouden ons gaan kennen.

Gisterennamiddag reden we naar het kleinste gebied, kwestie van het wandelen terug langzaamaan aan te vangen.

We waren akkoord. Het was echt niet de plaats waar we in een weekend zouden willen zijn. Bovendien waren er geen bordjes en liepen we een zomaar-toertje. Het beviel ons wel.

Maar we zagen geen reeën. Natuurlijk niet, daarvoor was het er te druk, vooral fietsers.

We zagen wel andere beestjes.

Maar gisteren voormiddag, toen we onderweg waren naar een andere A.S. Adventure om de vereisten voor de gewenste zolen te laten meten en ze dan maar ineens aan te schaffen, hadden we wel al een ree gezien en die was nog gemakkelijk te fotograferen ook.

Ik zeg:

Bij A.S. Adventure verkopen ze wandelzolen die beter zouden zijn dan de zolen van de schoenen zelf. Een optie?

De dokter zegt:

Baat het niet, dan schaadt het niet. Het zou zeker voor meer stabiliteit zorgen.

De verkoper zegt:

Mijn advies is dat u eerst via uw dokter een afspraak maakt bij een podoloog en aangepaste steunzolen koopt.

Ik vraag me af:

• als de dokter dat niet nodig vindt, waarom een verkoper dat wel zou doen;
• of de verkoper dat deed omdat er enkel kindermaten aan het rek hingen;
• als dat de raad is die ze iedere koper van dergelijke zolen geven, waarom ze ze dan nog verkopen?

Feit is:

• dat ik buiten gegaan ben zonder zolen;
• dat ik me maar weer eens betutteld en de domme klant gevoeld heb;
• …
• dat ik weer weet waarom ik liever naar Decahtlon ga dan naar de gerenommeerde experten van A.S. Adventure.

Om één of andere reden kreeg ik al jaren af en toe e-mails van de site¹. Ik wist niet van waar het kwam en kon niet uitschrijven.

Dat gebeurde op onregelmatige tijdstippen en telkens werd zulke drukke e-mailperiode gevolgd door een e-mailloze. Ik snapte er niks van.

Meerdere keren zoekwerk met bijhorende wrevel later vond ik vorig jaar ergens dat ik moest in loggen om te kunnen uitschrijven. Maar ik had daar nooit een account aangemaakt.

Deze keer verliep het anders. Na maar weer een e-mail over iets dat ik op Google had gezocht en het daaropvolgende opzoekwerk kwam ik op een inlogpagina.

Daar las ik dat ik kon doorgaan met met mijn Google account of met mijn FB-account. Het eerste had ik -zoals gezegd- nooit -bewust- bij hen aangemaakt en dat zomaar gaan gebruiken? En het tweede? Wel mijn lieve lezertjes, ik heb geen FB-account en ik heb er nooit een gehad en -al lijkt het in sommige omstandigheden wel handig- ik zal er nooit een hebben.

Gelukkig was er deze keer ook de mogelijkheid om aan te geven dat ik mijn wachtwoord was vergeten. Die gebruikte ik waarop ik een e-mail kreeg om een nieuw WW aan te maken en ik alzo eindelijk op dat verduvelde account geraakte. Buiten mijn naam en mijn gmailadres stond daar niets in maar waren wél alle mogelijke onderactiviteiten qua interessepunten en op-de-hoogte-houderij aangevinkt.

Voor alle veiligheid heb ik ze allemaal uitgevinkt vooraleer mijn account te verwijderen.

Dit is niet belangrijk in die mate dat het me schade berokkende -hoop ik toch- maar ik neem het die onbekenden kwalijk dat ze mensen gebruiken die nooit maar dan ook nooit voor zoiets een account zouden aanmaken.

Gezien de tijdspanne waarover we het hier hebben, bestaat dat account al zeker een tiental jaren geleden en stamt uit een tijd toen men het zo nauw niet nam met privacy.

Als ik het zo bekijk heb ik er niet zo vaak last van gehad, maar de geringheid ervan doet niks af aan mijn wrevel dat ik me er periodiek erg aan ergerde.

Waar blijven de reporters? Waar is de gazet? De TV? De openbare omroep of weet ik veel? Je weet wel al die mediamensen die in grote hordes zich na één of andere ramp reppen naar het onheilsgebied om alsnog één of andere te spreken te krijgen die er zijn kleine teen bezeerde of één of andere die nét niet daar was en -ochot, wat een geluk toch- net daar zou kunnen geweest zijn.

Wel … wij zijn hier en niemand die zich afvraagt of wij daar niks interessant over te vertellen hebben. Wij zijn dus hier maar we waren wel al eens daar en we hadden gezegd dat we er wel eens opnieuw naartoe wilden.

Toevallig passeerden we donderdag wel in Hasselt, we hadden er iets nodig uit de MediaMarkt. Gelukkig maar -oh zo veel meeval- kwamen we niet op het idee om nog eens die bomkraters te gaan bekijken.

Maar ach ja, het weer was er niet naar, er is nog steeds het been waar ik rekening mee moet houden en ik had al wat afgewaggeld en het liep al tegen de vooravond aan en we hadden nog twee adressen te doen in Sint-Truiden en het spitsurenverkeer begon al op gang te komen.

En … oh ja, aan het vaccinatiecentrum van Sint-Truiden² passeerden we óók.

Nu even serieus, want het vorige is maar om te vertellen hoe ik vind dat het overkomt wanneer ze, na elk gebeuren, mensen gaan interviewen die verklaringen gaan afleggen omdat ze denken interessant te zijn maar eigenlijk van toeten noch blazen iets afweten.

¹ Zware bom uit WOII gevonden in Hasselt: evacuatie van buurt gestart
2 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/05/06/reservelijsten-vaccinatiecentrum-sint-truiden-werden-tot-eind-ma/

Will you still need me

Will you still feed me

When I’m sixty-four?

Dat zongen The Beatles. Als Luc en/of ik de vraagsteller zou zijn, zouden we het antwoord al weten.

Of dat op sixty five nog zo zou zijn wist ik ook al, maar Luc mag dat vanaf vandaag wel zingen.

Maar “feed me” is wel zijne rayon. He cuts the toads chairs and brakes the eggs. For the noon food he skills the potatoes, hacks the sprouts and … whatever.

Dan trekken we nu de bloggordijnen dicht en gaan wij -Luc en ik- verder in het Vlaams.

Na het zakje hondenkak in onze boom en de dikke hoop achter onze auto vonden we de dag daarna een zakje hondenkak in onze afvalcontainer die buitenstond om op te halen en de dag dààrop een plastic zakje met lege plastic verpakkingen in de dooie hoek van onze zijgevel.

(Lees verder onder de foto’s)

We begonnen al uit te kijken naar een eventuele (nep-)camera maar dan zouden we er al minstens drie nodig hebben gehad.

Benieuwd wachtten we af. Het waren dus al waarschijnlijk geen toevallige wandelaars maar een bewuste storter. Gelukkig moesten we niet naar de stad, bleven de stortingen uit en zijn we voorzichtig opgelucht.

Nu men de mond vol heeft over de “Mooimakers” denk ik daar zo halvelings het mijne van. Mooi is het wel, je zo inzetten voor het milieu, maar is het geen verkeerd signaal? Dat zeg ik nu zo omdat ze dat in de politiek ook zo verwoorden.

Geeft het de sluikstorters geen vrijgeleide om maar overal hun afval rond te strooien? Ze kunnen wel denken: “Ze ruimen het tóch op”.

Luc had ook al gezegd dat hij misschien wel overwoog … Wel, ik niet. Ik ruim andermans vuil niet op. We doen het sowieso al met andermans afval op ons eigen goed.

De schrik sloeg me om het hart toen ik las dat Boris Johnson mondmaskers en social distancing wil schrappen¹ … in het Verenigd Koninkrijk weliswaar maar het brengt weer speculaties voor hier op gang.

Ik wil dat niet! Ik wil mijn anderhalve meter! Daar sta ik op! En ik wil mijn mondmasker, mijn scherm tegen viezigheden die uit andermans mond zouden kunnen komen al doen mijn half dove oren dat in bepaalde omstandigheden ook wel.

Maar … als het ooit zover komt, als alles weer wordt zoals vroeger, als je weer niet gemaskerd over de straat mag lopen, zal een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid mijnentwege toch ook niet zo zwaar wegen zeker als je ziet wat nu allemaal kan wat eigenlijk verboden is.

¹ Het Nieuwsblad

Het kon niet meer. Ik kon het ook mentaal niet meer aan.

Na ons besluit om het wandelen tijdelijk op een laag pitje te zetten, zijn we nog wel alle dagen een klein stukje gaan schuifelen, zijn we wat gaan manken en hinken en uiteindelijk toch een stukje echt wandelen.

Dat het nut had om te niksen bleek ook al snel, dus wat deed ik? We gingen niksen. We niksten de hele week vóór de vaccinatie wat inhield dat we niet gingen wanden, maar niet dat we de hele dag in bed lagen of op een stoel zaten natuurlijk.

Het beterde zelfs in die mate dat ik de schokabsorberende halve zool in mijn rechter sneaker als storend ging ervaren en besloot dat ik die versleten sneakers ook beter zou afschrijven.

De dag nà de vaccinatie had ik prijs. Het was gewoon terug, in volle glorie. Gelukkig had ik de versleten sneakers nog niet weggegooid en de halve zool nog niet opgeborgen.

Enige bedenkingen achteraf? Woensdag was ik boven in de boekendozen gaan neuzen en had die ene doos toch wat te zwaar gevonden …

Na verder nadenken kon ik me nu echt niet herinneren of de eerste symptomen, die ik eerst niet aan deze situatie had gelinkt ook had gekregen na het verplaatsen van volle bananendozen met boeken. Want maanden geleden had ik in die heup wel eens een paar dagen een prikkerig gevoel als had ik op een speldenkussen gelegen. Zou het?

Dan zou ik niet alleen het plezier van het wandelen maar ook van de boekenmarkten kwijt zijn. Hoe meedogenloos!

Neen, ik had geen zin meer in hopen. Ik had geen zin meer in afwachten. Ik had geen zin meer in het ongewisse. Ik had geen zin in een doktersbezoek maar maakte toch een afspraak.

Gisteren om kwart voor twee …