Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 1 of 922)

Zo stijf als een koterhaak

Een mens en zijn binnenwerk … het is toch een combinatie op zich. Zo kan ik 10 km en nog een paar meer gaan wandelen zonder problemen.

Maar als ik maar een paar kilometers ga stappen op mijn lage schoenen die net geen sneakers meer zijn, dan krijg ik ’s nachts spierkrampen die erger zijn dan de gewone spierkrampen die ik vroeger al kende.

Van waar dat komt, ik zou het niet weten. Andere spieren gebruikt? Want om echt te wandelen trek ik mijn hoge wandelschoenen aan, omdat ik anders zo rap mijn enkel omsla.

Feit is wel dat ik, als ik het krijg, helemaal niks meer kan, dan trekt dat van in mijn nieren tot in mijn kuiten. Masseren zou helpen, maar ik kan er dan zelfs niet aan.

Komt het door dat klein rondje in Fort 4 van Mortsel? Het kan natuurlijk ook komen omdat we in La Hulpe in de regen hadden gelopen met natte broekspijpen als gevolg en ik daar dan nog mee blijven rondlopen ben. Zou dat de verklaring zijn?

Narcissus


Iedereen kent het verhaal van Narcissus? Ik denk het wel. Goed. Dan moet ik het niet meer vertellen.

Als je wil, kan je het nog wel eens opfrissen1.

Uitgelichte afbeelding:

    Foto genomen in Fort 4 in Mortsel.

____________________
1 Narcissus

Du patois

Na ons bezoek aan het museum gingen we, als naar gewoonte, iets drinken.

We bestellen een koffie en iets fris, waarna de uitbaatster vraagt: “Vous voulez des cacahuettes?”

Ik zie Lucs beteuterde gezicht en bedenk dat hij wel degelijk Frans spreekt maar dat “cacahuettes” nu niet bepaald veel gebruikt wordt in normale gesprekken.

Ik zeg, in de spreektaal die wij normaal tussen ons gebruiken: “Notjes”.

En de uitbaatster haakt daarop in met: “Oui, notjes”.

Ik heb maar snel mezelf verbeterd en “nootjes” gezegd.

Je moet de mensen van goede wil ook geen foute uitspraak leren, waarop Luc : “Non, merci” heeft geantwoord.

pske van mske:

    Ik weet wel dat het pinda’s zijn, bij ons meestal zoute nootjes geheten. Soms krijg je bij je drankje ook wel kleine gezouten koekjes of zo. Maar gemakkelijkheidshalve noemen wij dat allemaal “nootjes” oftewel “notjes”.



Folon

Een poos geleden las ik op VRT NWS over een tentoonstelling1 van Jean-Michel Folon2, gekend als gewoon “Folon”. Ik wist dat ik de naam al hoorde en toen bleek dat dat in verband was met een muurschildering in het metrostation Montgomery.

Wat wist ik niet? Dat er een Stichting Folon3 was in La Hulpe waar je de werken van Folon kon gaan bekijken. En dat zette ik even op de agenda, zo ergens als het wat warmer was en als we een betere kijk hadden op waar we nog naartoe wilden.

En toen gebeurde er iets waardoor alles in een stroomversnelling geraakte en kon het me niet snel genoeg gaan. Ik vroeg me af of zijn kunst ons zou aanspreken? Of niet?

Ik sprak gisteren af met Broer. Broer woont nu eenmaal niet zo ver van La Hulpe en dan konden we van de gelegenheid gebruik maken om eens langs te gaan.

Over het waarom van die stroomversnelling zal ik het later wel eens hebben, later … nadat we ook in Brussel passeerden om daar “A journey in Brussels” te bekijken.

Want ja, het lijdt geen twijfel, het museum Folon is meer dan de moeite waard. Ook Luc beaamde dat het véél beter was dan hij had verwacht. En dus staat nu ook Brussel op het programma

We hadden aan ons eerste plan kunnen vasthouden en meer in de warmere dagen gaan, want er is in dat omliggende park ook mogelijkheid tot mooie wandelingen en die willen we ook wel eens doen, maar daarvoor was het gisteren te nat.

____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/02/27/folon-tentoonstelling/
2 Jean-Michel Folon
3 Fondation Folon

Als een koning

Sedert het begin van vorig jaar, toen Luc met zijn rug begon te sukkelen, hangen we niet meer op onze gemoedelijke manier samen op de zetel om TV te kijken.

Neen, ik hang zit in de driezit, benen er ook in, en daar een zacht fleeceke over, terwijl Luc wisselt. Hij zit ofwel op de fauteuil ofwel op de barkruk. Bij elke publiciteitsonderbreking verandert hij van zitje. Vroeger wandelde hij dan nog eens heen en weer tussen fauteuil en TV maar dat doet hij nu minder.

Dat was de simpele versie.

Tot hij op een dag vond dat die fauteuil toch wat aan de lage kant was om er uit te komen en hij er een kussen in legde …

Tot hij op een dag vond dat dat kussen toch nog dàt niet was en er een tweede bijlegde …

Tot de dag dat ik de winterdecoratie wou opbergen en ik in de kast achter die fauteuil moest zijn en die berg kussen zag. Vandaar dat ik zeg dat hij “op” de zetel zit en niet er in.

Zal hij wel lachen met mijn ton beddegoed, jà.

pske van mske:

    Mijn gedacht over de tussen-n in bepaalde woorden kan je op deze pagina vinden.



Het tweede deel

Zoals al eerder aangegeven hebben we ons een chromecast gekocht en onze decoder er uit gegooid. En we zijn nog altijd content dat we dat deden. En het werkt, het werkt zelfs goed.

Maar nu hadden we toch iets eigenaardig voor. Echt bizar, raar en ongelooflijk gek.

We kijken namelijk zo soms eens naar een reeks op TV. En nu begon er ergens een nieuw seizoen en de tweede aflevering volgde op de eerste. Dat is niet raar, dat is normaal, maar normaal gaat het om allemaal losse afleveringen. Ja? Deze eerste en tweede waren een dubbeltje.

Goed, we zetten ons op ons gemakske en willen dat vervolg bekijken … en dan gebeurt het.

Ineens komt Aurora Teagarden in beeld, we horen echter de stemmen van de personages van de door ons gevolgde reeks, de ondertiteling is onleesbaar want daar krijgen we zowel de ondertiteling van de gewenste reeks als de ondertiteling van Aurora door elkaar gemixt.

Gelukkig konden we ondertussen de derde aflevering wel normaal zien. Daardoor weten we nu ook dat de tweede goed afliep en dat het hoofdpersonage het overleefd heeft. Je zou zo maar eens een in ongerustheid moeten blijven zitten.

pske van mske:

    Niet voor ’t een of ’t ander, maar Aurora Teagarden volgen we niet.

____________________
1 Aurora Teagarden

De grens

Vele jaren geleden, in een vorig leven heb ik een paar dagen gelogeerd aan het Lauwersoog. We hadden daar één en ander bezocht, waren naar Schiermonnikoog overgestoken, hadden er gefietst en waren op een zondag zomaar als echte zondaars een boerderijwinkel binnen gestapt.

In bovenvermeld log staat dan ook dat we dat dorpje met alle Duitse nummerplaten doorreden, jammer genoeg vind ik dat dorpje niet terug -op de kaart ook niet- en daar waren de Nederlandse inwoners niet over te spreken. Ik begreep hen. Hun dorp was overgenomen, bij manier van spreken.

Wat zien we nu, hier bij ons? Ons grensgebied lijkt wel Nederland. Ook in in ons binnenland wonen veel Nederlanders. Veel commentaren heb ik daar nog niet over gehoord, laat staan gegeven, al durf ik, bij contact met een hooghartig/laatdunkend Nederlands medemens, wel eens “arroganten Ollander” denken.

Vorig jaar, op vakantie in de Duitse Eifel zagen we de bordjes met “Te Koop” in de voortuintjes staan en het meisje in de bakkerij van de supermarkt vertelde dat hun kassiersters ondertussen wel al een aardig mondje Nederlands kenden. En onze Duitse gastvrouw vertelde toen dat er wel meerdere Nederlandse makelaars in de streek werkzaam waren.

Ach ja, onze samenleving verandert. We zitten niet meer opgesloten tussen onze grenzen. En soms is het voordeliger om in het buurland te gaan wonen.

Gisterenmorgen schrok ik dan ook toen ik na het openen van mijn ogen, als eerste nieuwsbericht te lezen kreeg dat vele Nederlandse inwoners van het Nederlandse Putte zich dik ergerden aan de invasie van Belgen, die daar huizen aankopen omdat het er goedkoper is1. Jammer genoeg is het een +artikel, maar het begin is in elk geval wel duidelijk.

Wij weten ook dat de prijzen aan onze grenzen stijgen door het inwijken van gegoede Nederlanders. Malen wij daar om? Ach ja, Belgen malen om niks, die hebben een soort “laisser-aller” over zich en gaan wat verder wonen.

Maar dus ja, gisterenmorgen heb ik wel gedacht aan mijn vroegere lessen uit de bijbel: “Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet gij dat ook een ander niet” en ik was eerlijk gezegd nogal ontgoocheld in onze Noorderburen.

Maar zoals altijd was mijn onmiddellijk volgende gedachte dat ik niet iedereen over dezelfde kam moet scheren.

Bijgewerkt op 17 maart 2024:

    Artikel van Het Nieuwsblad2.

____________________
1 Het Laatste Nieuws
2 Het Nieuwsblad

Tussen verjaardagen in

Zoals alle jaren, zitten we vandaag tussen twee verjaardagen in. Gisteren was kleindochter jarig, morgen Zoon.

Gisteren aten we taart. Morgen zien we nog wel. Vandaag gewone dagelijkse kost.

Geen avans, verstade gans

Er was eens een bazige gans
Wat ik vertel is echt geen zwans
Die wou mijn brood
Ik dacht: “Val dood”
Op mijn brood maakt een gans geen kans

Zo had die gans dat niet begrepen
Hij heeft me in mijn been geknepen
Ik gaf geen kik
’t Was maar een tik
Hij had enkel mijn jeans gegrepen

of anders

Hij zag mijn brood en zag een kans
’t Was hij tegen mij, domme gans
Waarom hij kneep?
Mijn broek beet greep?
Niet goed verstaan! Die gans sprak Frans

[© ms – 9 maart 2024]

Naar Leuven

In de tijd dat we hier nog niet woonden, was ik wel een keer per week -of zo goed als- in Leuven. Daar kwam verandering in bij de verhuis. Leuven is niet meer zo dichtbij als toen. Nu gaan we meestal als er iets te beleven valt, maar vaak is dat ook niet.

Nu stonden er op Kringding toch ineens een paar zaken van mijn ene favoriete categorie, die mijn aandacht trokken, maar alvorens mij in het strijdgewoel te storten was ik toch graag eens in een fysieke winkel binnengestapt om te zien of ik daar niks van mijn gading zou vinden. Kleindochter gaf me twee adressen van dat soort winkel in Leuven.

En ja, het geraakte een beetje op de lange baan, het was niet dringend.

Tot op donderdagmorgen Luc -jaja, hij snuistert daar ook- op Kringding iets van mijn andere favoriete categorie op de veiling gegooid zag worden en hij stuurde me stante pede een e-mail.

Toen ik na het lezen van de e-mail en mijn “Wa-HA” van enthousiasme wou gaan googelen vroeg Luc: “Gaan we naar Leuven na de middag?” Dat deden we.

We gingen naar de twee winkels, zagen en kwamen tevreden buiten.

We liepen in het Leffe café binnen voor een koffie en iets fris en in een opwelling vroeg ik: “Eten we een wafel met crème fraîche?” Dat deden we ook. En smaken dat dat deed, na al die maanden van op de calorieën te letten.

Daarna liepen we nog ergens anders binnen en bekeken het object waarvan een exemplaar ter bieding was aangeboden. Mja, het mocht er zijn, maar er was iets anders soortgelijks dat me beter beviel. En kijk nu daar! Nog iets wat ik wel zag zitten. En als kers op de taart … mo mens toch! Mag ik zuchten?

Vooraleer in die zaak binnen te lopen zou ik eigenlijk eerst een beetje met de lotto moeten winnen. Ik kan daar mijn heel pensioen in één uur spenderen, bij manier van spreken. Nu had ik enkel het plezier van het kijken en bekijken, het vastnemen en koesteren.

Daarna verdwaalden we in de ondergrondse parking. Ze waren daar met schilderwerken bezig, hadden in- en uitgangen veranderd en de betaalautomaten verstopt. En wij reden twee keer de parking rond en besloten toen maar langs de verkeerde uitgang naar buiten te rijden. Het was op zich maar een kleinigheid, maar ik was toch blij toen we de buitenlucht zagen. Ik begon me wat gegijzeld te voelen.

Efkes naar Leuven voor een zot gedacht … het kan plezant zijn.



Page 1 of 922

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén