Waanzin! Nachtmerrie! Waanzinnige nachtmerrie!
Om twee uur ‘s nachts wakker schrikken omdat je niet meer weet welke groenten er de volgende middag op het menu staan.
En niet in slaap geraken … omdat je je dat, met de beste wil ter wereld, niet kan herinneren.
Gelukkig biedt de telefoon soelaas. Niet omdat je het dagmenu opbelt, maar wel omdat dat dagmenu gewoon bij de Google Drive staat.
Deze week op een avond vraagt Luc: “Wordt daar nu geklopt?” Ik had niks gehoord, wat niet verwonderlijk is aangezien we zelfs zowel in woon- als eetplaats een ontvanger van de bel hebben.
Soit, Luc staat me een tel te bekijken van: “Wat nu?” Ook dat is logisch aangezien ik voordien in de weerspiegeling van de autoruiten kon zien of er iemand stond. Maar ja, de auto staat er niet meer en bovendien waren de draperies dicht.
Hij ging kijken en ik verwachtte hem al halvelings te zien terugkomen met de boodschap: “Vals Alarm” maar dat deed hij niet. Hij deed teken van: “kom eens”.
Hij had de man niet goed verstaan met dat mondmasker voor …
Tof hoor als de buurman komt aanbellen om te vragen of je soms geen pakje voor hem hebt ontvangen.
Bij de post beweren dat dat pakje de week voordien al “bij de buren” werd afgegeven.
Dat er met de coronapandemie niet meer ondertekend dient te worden, tot daar aan toe. Maar dat ze dan tenminste een briefje achterlaten zodat de geadresseerde weet bij wélke buur hij zijn eigendom mag/moet gaan halen.
En dat is de manier waarop we te weten kwamen dat de bel het ook al niet meer deed.
( … ) De telefoon en dat was dan nog de moeilijkste. Want dat was een dilemma: Kochten we nieuwe batterijen? Of kochten we een nieuwe telefoon?
De oudere was een drieling die we niet echt meer nodig hadden na het stopzetten van de zaak. Zijn gespreksvolume was niet hoger instelbaar … We bestelden.
De volgende dag konden we al terug telefoneren.
Goed nieuws? Dat weet ik niet. Want wat had ik op de tijd van een stiltetelefoon helemaal vergeten?
Terwijl de batterijen nog stonden op te laden werden we al opgebeld. Het geluid stond nog niet ingesteld en was veel te stil. Ik meende iets te verstaan over opbellen om te zien hoe het ons in Corona verging. Maar dat was het niet.
Wou ze me me iets verkopen? Ik vroeg het haar. Neen, dat wou ze niet. Ik heb de hulptroepen ingeschakeld en het toestel aan Luc gegeven.
Ze wou me niks verkopen? Ah neen? En ons een andere energieleverancier aansmeren? Is dat niet verkopen misschien?
Het nummer staat nu in een zwarte lijst. Die is wél al ingesteld.
Na maar weer een periode van sombere gedachten en enerverende wanorde wou ik rust in mijn hoofd. En daar zorgde ik voor. Na een paar dagen kon ik corona en alle andere spoken aan.
Kon ik weten dat het nieuwe jaar die rust in mijn hoofd wat naar de knoppen ging helpen door:
De ellende met mijn hoofd is dat dat bij een opdoffer een paar dagen als verdoofd lijdzaam zit te wezen. Tot de dag dat ik kwiek uit bed sprong, mijn schrijfgerief ter hand nam en met een flinke: “ziezo” een kleefbriefje tegen de deur petste.
Hoeveel zaken konden we na één dag afvinken denk je?
Eén! De telefoon en dat was dan nog de moeilijkste. Want dat was een dilemma: Kochten we nieuwe batterijen? Of kochten we een nieuwe telefoon? …
Ondertussen kunnen we ze natuurlijk allemaal afvinken -we zijn tenslotte al een week verder- en zou ik het briefje kunnen weggooien, al is er buiten de telefoon nog niks opgelost maar zijn ze allemaal toch al hangende.
Vraag ik:
Hoe komt het dat de kerstboom vandaag niet gebrand heeft?
Antwoordt Luc:
Omdat de paasklokken voor de deur staan.
En wat gebeurde er bij de verzekering? Buiten het feit dat we te horen kregen dat er niemand was op wie de schade kon verhaald worden?
We hadden het over niet nageleefde coronamaatregelen, de opgevoerde phisingprobeersels en ontspoorde fraudevoorvallen waarbij ik nog wat bij leerde.
Er zou namelijk nog een soort fraude bestaan die ik -nog- niet kende. Je vindt een usb-stick in je brievenbus en wat doet een normaal mens dan? Die gaat kijken wat er op staat al was het maar om eventueel de eigenaar terug te vinden.
En joep! Al je gegevens worden gestolen.
Nu ben ik blij dat ik het weet, want eerlijk gezegd, ik zou die gaffe ook wel durven uitsteken al is het dan een kwestie van insteken … van die usb-stick in de usb-poort dan.
En dat vond ik dan weer een logske waard. Wie weet wie dat ook nog niet weet …
Als je dan na een maand zonder Colruyt eindelijk terug gaat en beslist van maximum één keer per twee weken boodschappen te doen, de diepvriezers en de frigo volgestopt zitten en met elastiek worden dichtgehouden, de voorraadkast tegen openbarsten is beveiligd met ducttape, zegt Luc de daaropvolgende dag:
Zeg, de koffie staat in afslag in de Colruyt”.
Hij had eerst wel drie keer gecontroleerd of het deze keer wel de juiste koffie was, weet ge nog wel?
Allee hup, de koffievoorraad is dus aangevuld en om niet alleen maar om koffie te gaan bracht ik nog één en ander mee dat desgevallend nog wel bovenop de voorraadkast kan.
Ook bracht ik een pakske chocoladebroodjes mee. Ne mens moet toch iets hebben voor bij al die koffie …
Zitten wij braaf naast elkaar bij ons bezoek aldaar en dan is het eigenaardig dat ik de ene keer antwoord op een vraag en de volgende vraag door Luc beantwoord wordt.
De uitleg is logisch. Soms versta ik wat hij niet verstond. Soms verstaat hij wat ik niet goed hoorde.
Goed dat ze ons met ons twee binnen lieten al was er oorspronkelijk afgesproken dat Luc alleen zou gaan.
Het is echt wat moeilijk met die mondmaskers en die plexi ruit er tussen.
Ze hadden sneeuw beloofd en al was er dan wel sprake van plaatselijk aan de Franse grens, hij was er.
Nat op straat, wit tussen de grassprietjes door en oranje onder de straatverlichting.
De mezelf beloofde sneeuwman zal ik er echter niet mee kunnen maken.
Bij tijden van langdradigheid, durf ik wel eens een verzoek ten hemel richten. Ik zeg dan: “Ik zou willen dat er eens iets plezant gebeurde”.
Dat we eergisteren deukloos met onze auto een pakje afhaalden aan de automaat en we gisterenmorgen naar de Colruyt reden met een auto met krassen en een bluts in de deur en er tussen beide feiten niet aan onze deur werd aangebeld, maakte dat we de politie contacteerden.
Aangezien we de auto hadden verplaatst om naar de Colruyt te rijden mochten we ons gisterennamiddag naar de politie verplaatsen om aangifte te doen. Hadden we die auto niet verplaatst, had de politie zichzelf verplaatst om bij ons thuis constatatie te komen doen.
Zodoende verplaatsen we ons vandaag, afspraak om 9u bij de verzekering, om te bekijken of het dubieuze woord in onze polis betekent of de schade nu wél of niet vergoed wordt.
2021 is goed begonnen moet ik zeggen. Er is altijd wel iets en we zijn toch al de dertiende.
Maar wie in de hemel zou nu toch in ‘s hemelsnaam scheiren en een bluts in de autodeur plezant vinden?
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
