Wizzewasjes

Waar men ga langs Vlaamse Wegen … andere trouwens ook, kwamen we overal kraaien tegen. Kraaien alleen, kraaien met twee, met vier, met hele kladden …

Tot op de dag dat ik over de nacht van de zwarte kraaien schreef, een foto van de beesten wou en ze compleet maar dan ook compleet verdwenen waren en ik een oudere foto moest gaan bewerken.

Waar waren die beesten naartoe? Allemaal nog moe van nachtelijke boodschappen en spokerij? Neen, ze zaten blijkbaar allemaal druk doende aan het werk in den bouw¹.

Het is niet alleen met zwarte kraaien zo. Heb maar eens foto’s van iets anders nodig. Wedden dat het dan krioelt van de zwarte kraaien maar dat je het gewenste dan net niet tegenkomt?

Al vind ik een ree wel altijd mooi meegenomen.

Luc loopt de essentiële winkel binnen en ik ga me wat in stilte bezig houden.

Ik stap uit de auto -het is mooi weer voor iets- en ik kijk rond of er niks te fotograferen valt.

En wat zie ik? Een bank met een verbluffend uitzicht.

Bij sommige banken in het wild staat een bord dat je zegt dat je vandaar een mooi uitzicht hebt. Soms vraag ik me af wat een ander blijkt te zien dat ik niet zie omdat ik het uitzicht dan niet zó denderend vind.

Bij deze zag ik het zelfs zonder bord.

Je weet dat ze -zowel de politiek als de media- moeten stoppen met zeveren en mensen bang te maken als je ‘s nachts begint te dromen dat er zwarte kraaien aan je woonkamerraam komen tikken.

Een bepaald vaccin was oorspronkelijk niet goed voor ouderen. Maar nu blijkt dat er risico’s aan verbonden zijn en je er aan dood kan gaan, gaan ze het enkel aan de ouderen geven. Logisch! Echt logisch! Werkelijk …

Ben ik bang? Neen. Maar je denkt toch maar dat het toch wel een duizendste luk zou zijn, mocht je … Niet bang dus, wel licht ongerust. Er is minder kans op een trombose door een vaccin dan dat je een auto-ongeval krijgt.

Wil -of kan- er iemand dat eens aan die kraaien komen uitleggen?

Elk nadeel heb zijn voordeel. Iedereen weet wel wie het zei.

Maar de uitspraak van Johan Cruijff bevat wel waarheid, soms zelfs heel veel waarheid.

Want ik kan wel zeggen dat we tijdelijk zouden stoppen met wandelen, maar doen we dat dan ook? Het antwoord is gewoon dubbel: ja en neen.

Het been beterde, zodoende konden we toch de rode kelkzwam niet aan onze neus laten voorbijgaan. En vermits dat goed ging, gingen we toch maar een stukje bosanemonen bekijken.

Ging het beter met de lies/heup? Het antwoord is gewoon dubbel: ja en neen. De felle pijn was weg, de zeurende bleef. Maar we bleven in beweging al was het dan net geen anderhalve kilometer met een pozeke bankzitten ergens in de helft.

Er was de Ronde van Vlaanderen. Er kwam die aprilse gril die ons enkele dagen ging gijzelen. We bleven thuis, hingen op de zetel en keken TV. De beterschap was fenomenaal.

In die mate dat ik alweer Bertembos ging inplannen voor komende maandag maar bedacht dat we misschien eerst een andere, kortere wandeling zouden kunnen maken. Maar dan willen we wel een afspraak bij de dichtstbijzijnde Kringwinkel. Zie je ons al gaan rijden om anderhalve kilometer te wandelen? Neen toch.

Het blijft nog wat schipperen en overwegen.

Maar vooral vingers kruisen en hopen dat het helemaal weg blijft.

Er was een tijd dat ons moeder met Allerheiligen alle zomerkleren opborg en de winterkleren uithaalde. Dat was zo de gewone gang van zaken.

Het omgekeerde deed zich met Pasen voor. Dan gingen de winterkleren de kast in en kwamen de zomerkleren weer tevoorschijn.

Wat met het tussenseizoen? Rillen of puffen? In beide gevallen? Dat weet ik echt niet meer.

Momenteel ben ik enkel blij dat ik zowel mijn winter- als mijn zomerkleren binnen handbereik heb. Je zal maar met een rokske en open schoenen door de sneeuwval van gisteravond moeten.

Het is lang geleden, in de tijd dat de gsm pas begon ingeburgerd te geraken. De vaste lijn was voor de zaak. Ik had een gsm voor persoonlijk gebruik.

Tot de dag dat de gsm belde op de parking van de Colruyt. Het was een klant. Hij had naar Broer gebeld, had Neefke aan de lijn gekregen en gezegd dat hij mij dringend nodig had, waarop Neefke het nummer had gegeven.

Ik heb Neefke gebeld en hem gezegd dat het niet de bedoeling was. Ik kon het manneke niet eens onder zijn voeten geven, hij was nog in de apenjaren en had gedaan om goed te doen.

Laatst vroeg iemand aan Luc om de nummer van zijn broer. “Niet doen” waarschuwde ik. En al leek het me wel logisch dat de persoon in kwestie dat nummer kreeg, dan was het nog aan Lucs broer om te beslissen of hij het al dan niet wou geven.

Luc heeft een smsje naar Wachtebroer gestuurd met de melding dat die bepaalde persoon hem wou spreken. Het verdere vervolg kennen we niet. Dat zijn dan ook onze zaken niet.

Ik heb er dus een hekel aan dat mensen te los omgaan met telefoonnummers van anderen en ze zo maar los rondstrooien en te grabbel gooien.

Het ging goed met de aankopen via internet. In de beginfase van corona dan toch. Want hoe meer mensen er de weg vonden, hoe drukker het werd, hoe stressiger om pakjes thuis te krijgen en met nieuwjaar werd het parcours zelf wat hobbelig.

Het zat er aan te komen. Onze buurman was al een paar keer een pakje kwijt geraakt. De afhandeling daarvan laat nog op zich wachten.

En toen had ik prijs. Levering tussen 2 en 18 maart werd levering tussen 2 en 16 maart en op 17 maart werd me een recensie gevraagd. Ik contacteerde de verkoper. Ze zou het stuk opnieuw maken en me opnieuw opzenden.

Ja, ik weet het. Ik weet dat ik raar ben, ik weet dat ik me van stijl en mode geen snars aantrek, ik weet dat ik mijn eigen goesting doe. Dus bestel ik stukken die je niet in de gewone straatketens gaat vinden, mogelijk in één of andere alternatieve winkel, en dan betaal ik er ook met graagte de verzendkosten bij, met de auto rijd je ook niet gratis.

Maar ergens daarbuiten loopt iemand rond met een uniek kleinood … waar die niet voor heeft moeten betalen. En dat is niet het ergste er aan. Ook wel omdat die, die er niets voor betaalde, ook een uniek stuk heeft dat fel op het mijne lijkt.

Door die dwarsligger in het Suez-kanaal dacht ik aan de perikelen die ik ooit meekreeg over dat kanaal. Maar als ik even ging opzoeken leek het mij vreemd dat ik zoveel herinneringen zou hebben aan aan een specifiek iets uit 1956.

Waarom had ik dan de indruk dat ik het Suez-verhaal had meebeleefd?

Ik ben er uit. Het waren de acht jaren na de Zesdaagse Oorlog¹ die me indertijd wel het hele verhaal van naaldje tot draadje te lezen zullen hebben gegeven.

En nu kunnen we op zoek naar een volgend levensbeschouwelijk probleem om het lege vak in het denken te vullen.

Foto: stilstaand beeld uit een opname van Luc: Brodick, Arran – augustus 2017.

¹ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/03/29/suezkanaal-terloops-1974/

“Bosanemonen!” zei Luc. “Ik weet waar er ook bosanemonen staan … in het Heibos”. Ja, dat is waar, maar er staan er ook in Nieuwenhoven. Maar Nieuwenhoven is te parkachtig en daardoor te druk bezocht.

(Lees verder onder de foto)

Er staan er nog wel op andere locaties ook maar ja, het Heibos, dat had nog een pluspunt. Want de laatste keer, vorige maand, hadden we daar zeker een 20-tal reeën de bosweg zien oversteken maar dat was wat tegengevallen omdat er vier andere wandelaars die reeën ook hadden gezien en bleven kijken en wij, corona in het achterhoofd, daar niet wilden bij gaan staan.

Aangezien ook “Dwars door Vlaanderen” aangestipt stond op de agenda vertrokken we gisterenmorgen na het ontbijt, haalden een pakje af, passeerden bij de appel- en perenboer en gingen wandelen …

Het pad lag er oneffen bij. Dat was veroorzaakt door meerdere passages van een galopperend paar of door de passage van de voltallige “Wild Bunch¹“.

Heel voorzichtig, goed uitkijkend waar ik liep, stapke voor stapke, zette ik mijn voeten neer toen Luc met een sissend geluid mijn aandacht trok.

Het was niet luid maar wel te luid. Ik zag ze vertrekken. Twee reeën. Eén van beide hinkte. De foto’s waren noppes, wazig en toonden enkel nog de witte vlagjes van hun Q.

We veranderden het parcours een beetje zodat de lus sneller terug aan de andere zijde van dat stuk terugliep. Ik hield het stuk rechts in de gaten want het stuk links was afgespannen met spandraad. Gelukkig waren daar geen paarden gepasseerd en lag de bosweg er effen bij.

En Luc siste weer. Ze stonden links natuurlijk. Maar deze keer liepen ze niet weg. Ze vonden de vluchtafstand waarschijnlijk meer dan voldoende. Ik nam foto’s door de bomen, verwenste af en toe het fototoestel dat zich scherp ging stellen op in de weg lopende takken, maar uiteindelijk ben ik toch blij met wat ik wel heb.

En gelieve mij nu te excuseren, ik ga googelen op camouflagenetten, want om dat meer mee te maken wil ik wel eens de wekker zetten. Liefst zonder hinken natuurlijk.

Meer foto’s

¹ Wikipedia