Wizzewasjes

Op verzoek van de onwetenden hier ten huize, vraagt onze algemene directie van twee leden, ons blog om volgend opsporingsbericht te posten.

Op maandag 15 juli 2019, werd een draak van onbekende oorsprong aangetroffen op een locatie die we omwille van de schending van zijn privacy niet kunnen vermelden.

De draak zit met een grijns en lijkt ons uit te lachen, maar beantwoordt geen enkele vraag en slaagt er op geen enkele manier in ons kenbaar te maken wie hij is.

Wij zouden graag de identiteit van deze draak achterhalen aangezien hij ons als “bekend” voorkomt. Onze inlichtingsbronnen, zijnde Amke en Ella, staan voor een compleet raadsel al hebben ze ook wel een lichte zweem van herkenning.

Onze algemene directie van twee leden en onze inlichtingsbronnen zouden graag de identiteit van deze draak achterhalen.

De draak is blauw, ziet er ongevaarlijk en zelfs vriendelijk uit.

Kent U deze draak of weet U iets meer over hem, vragen wij U de eventuele tips even in de reacties te vermelden.

Mensen die artikels schrijven zoals dat ene dat ik gisteren las¹ moesten ze verbieden om nog over het onderwerp verder te publiceren. Het enige dat ze daarmee bereiken is schuldgevoel bij diegenen die het interesseert. En bovendien is het niet correct.

Toen ik veel bewoog en minder at kwam ik bij. Precies dan wist men me te vertellen dat ik te weinig at. Dat ik te weinig at én eet weet ik wel. Daarom ook dat het zo oneerlijk is. Maar soit, dat is mijn probleem.

Die uitleg zinde me ook niet. Maar nergens vond ik een deugdelijke uitleg. Een diëtiste? Daar was mijn broer op doktersadvies te rade gegaan. Maar hier bij ons vragen die 75€ per uur. Dat kan mijnen bruinen niet trekken en de zwarte staat op stal.

Toen kwam ik op een website, je weet wel, van die waar je er 13 in een dozijn van vindt en die je uiteindelijk een boek proberen aan te smeren.

Er was één verschil. De uitleg was logisch -eindelijk was er een logische uitleg- waarom je bijkomt bij het minder eten. Ik wou het kookboek wel. Er stonden zo op het eerste zicht wel menu’s in die me smakelijk leken. Ik wou het niet via de website bestellen want ik las ook weer over zaken die scheef gegaan waren met aanplakkende abonnementen en zo meer.

“Ik kijk wel even in de Kringwinkels” dacht en zei ik. Ik heb maar vier keer moeten kijken en ik had prijs. Sedertdien heb ik het boek nog niet gebruikt.

Welke website? Welk boek? Wel, die informatie kost dan 75€.

¹ Metrotime

Enkele jaren terug kocht Luc zich een loep. Dat was om de kleine lettertjes te lezen.

Een paar maanden terug had ik een minuscuul probleempje met mijn hoorapparaat en ik had drie handen nodig: één om het apparaatje vast te houden, één om te handelen en één om de loep vast te houden.

“We zouden zo een grote loep met een lamp moeten hebben” zei Luc. Ik vond het een wat bizar idee, zulk een groot geval voor de mini-probleempjes.

Een goede maand geleden, ik stond in de Kringwinkel tussen de boeken te kijken, kwam Luc afgestoven met een grijns van hier tot ginder en zei: “Gevonden!” terwijl hij de loep achter zijn rug uit haalde.

Sedertdien staat ze hier gemonteerd. De lamp werkt nog en eerlijk … we hebben er al baat bij gehad.

Gedaan met pulken achter splinters, gedaan met kleine letterkes, gedaan met speciale attributen om een draad in een naald te steken.

Het staat inderdaad wat lomp op mijn pc-tafel, maar dat kan me echt niet meer schelen.

Vlaamse feestdag.

En dan wil je ergens naartoe, maar je bedenkt wel dat sommige zaken dicht zijn, vooral dan ambtenaren werken niet.

Internet geeft uitsluitsel. De zaak is open. Tot je voor de gesloten deur staat waar een papier op hangt, scheef, snel met een scheur plakband ertegen gegooid.

Niets op de website en op internet staat bij hun adresgegevens: “Geopend”.

Gelukkig is er een andere vestiging van de zaak open. Dat verifieer je dan wel even per telefoon want ook hier zegt internet dat ze geopend zijn.

Is daarmee het probleem opgelost? Bah neen, nu moeten we nog eens terug naar die eerste. Maar de uitstap was tenminste gered.

Gisteravond viel me nog wat op aan die vieringen.

Op 21 juli is er de Nationale Feestdag. Elk jaar pakt de nationale zender uit met het Militair Défilé.

Op 11 juli -zoals gezegd- op de Vlaamse Feestdag krijgen we zoals naar goede gewoonte wééral dezelfde BV’s op een podium. Ergens moet er toch ook ene zijn die aan de touwtjes trekt en beslist wie die avond geld mag verdienen? Sfeermakers? Die de mensen oproepen om hun handen op te steken.

Vroeger was “Hands up!” een criminele uitroep. Het werd door sommigen -die ik momenteel met mijn neus kan aanwijzen- verbasterd tot: “Hendzjin op!”. Broer en ik deden het dan wel in het Vlaams en riepen: “Handen omhoog!”. Dit even terzijde.

Maar ik combineer geen van beide bovenstaande met “feest”.

Waarschijnlijk zijn er wel kleinschaliger en prettiger activiteiten die niet in de grote belangstelling staan, maar daarvan bleven wij ook verstoken.

Door toedoen van één of andere dwaas die weer met te veel op achter het stuur van zijn auto kroop, is de dialoog over de nultolerantie weer in volle gang. Dat het wezen niet één of andere heeft dood gereden doet er niet toe, wél dat hij zelf zegt dat het allemaal zo ernstig niet is.

Nu ben ik wel te vinden voor nultolerantie, persoonlijk dan. Ik moet andermans rekening niet maken behalve als andermans geen rekening houdt met mijn leven.

Er moet ook met de argumenten over de Mon Chéri pralines en de hoestsiropen en de miswijn rekening gehouden worden. Is de 0,2 norm dé oplossing? Net genoeg marge om dat op te vangen?

De voor- en tegenstanders van de nultolerantie kunnen elkaars bloed wel drinken. Of dat gezonder is dan een pintje te veel, ik weet het niet. De logica in sommige argumentaties is ver zoek want het is gewoon een feit dat wie zich al niet aan de 0,5 promille norm houdt dat ook niet zal doen bij nultolerantie.

Heeft de hele discussie dan nog wel zin? Iemand die zijn verstand gebruikt blijft er sowieso onder, iemand die te veel zuipt gaat er sowieso over.

Rechtstreeks is niet rechtstreeks. Dat wist ik al zonder het te weten. Je weet wel wat ik bedoel: van die dingen die logisch zijn maar waarvan je niet bewust denkt: “zo zit het”.

Gisteren in Vive le Vélo werd dat compleet duidelijk toen de klok ging luiden op een moment dat ze niet moest luiden.

Karl Vannieuwkerke zei dat er een kwartier speling op zat. Dat is om de mensen van Teletekst 888 de kans te geven om te ondertitelen. En dan besef je dat je dat wel al wist.

De twee eerste afleveringen stond die Teletekst 888 aan. Maar bij de tweede praatten de praatgasten zo snel dat die niet kon volgen, werd die storend en bleek dat we die niet nodig hadden.

Maar daarna begon het weer: de ene spreekt luid, de andere stil, de ene spreekt heel zacht, de andere heel snel.

Gisteren moest de ondertiteling terug op. Bijna alle praatgasten hebben, ondanks hun AN, wel één of ander accent dat hoorbaar is. En al vind ik Bram Tankink een prettige verteller, als ik zijn mond niet zie is het hopeloos.

Luc is aan de podcast. Dat wist hij gisterenmorgen te vertellen. Hij zei: “Ik ga naar de podcast over Fuente luisteren en die gaat 36 minuten duren”.

Okee, het gaat over koers, maar toch eigenlijk niet. Iemand die van thrillers houdt kan er misschien ook wel in geïnteresseerd zijn.

Het verhaal gaat over Lucien van Impe, Belgisch oud-renner, die in 2003 op een avond mosselen gaat eten met een vroegere rivaal José Manuel Fuente. Niks abnormaals, zou je denken. Alleen is wielrenner José Manuel Fuente op dat ogenblik al zeven jaar dood.

Na de 36 minuten was Luc wat ontgoocheld. “Nu weet ik nog niks” morde hij, maar hij had verkeerdelijk aangenomen dat de zes afleveringen telkens een andere zaak zouden behandelen. Niet dus.

“Ik luister niet meer” zei hij, al denk ik dat hij volgende maandag wel met de koptelefoon in de aanslag zal zitten.

De serie “El Tarangu” werd gemaakt door het AudioCollectief SCHIK en is een coproductie – zie Sporza¹.

Ik moet daar niet naar luisteren. Luc zal mij dat wel vertellen, die kan dat even goed als de radio. En ja, ik hoop dat de waarheid bovenkomt. Want nu is het enige besluit dat, wat er ook van zij, de man een leugenaar is. Of hij loog over zijn dood, of hij loog over zijn identiteit.

Al bij al een raar verhaal.

¹ Sporza – url: https://sporza.be/nl/2019/07/07/luister-naar-de-eerste-aflevering-van-onze-podcast-el-tarangu/

Dat is een woord dat het hele weekend samenvat.

Zaterdag stonden we om kwart voor zes op voor een rommelmarkt die om 9u zou beginnen. Om 9u echter waren wij al terug thuis.

Dat je op zulke slechte manier iets kan organiseren … WOW! Negatief bedoeld.

Zondag stonden we om vijf uur op voor een rommelmarkt die om 8u zou beginnen. Om 18u kwamen we terug thuis.

Dat een rommelmarkt zo een maalstroom kan zijn … WOW! positief met nog een pluske of drie erbij.

Dat we die van zaterdag niet meer gaan doen is klaar en duidelijk? Dat we uitkijken naar meer zoals die die van zondag ook?

pske van mske: wééral fototoestel niet bij, wééral met de telefoon genomen.

Ooit hadden we alle spullen die we hier nooit zouden uitpakken uit de verhuisdozen in bananendozen gestopt. Die waren niet zo groot en handiger om te stapelen. Daarom trachtte Luc er mee te brengen als ze bij Colruyt op de kar aan de ingang stonden. Meestal waren er geen.

Op een dag hoorde ik dat dat normaal was. Een man op de markt pochte dat ze die voor hem bijhielden bij Colruyt. In die tijd hadden we hier nog geen Colruytwinkel en moesten we sowieso naar die van Sin t-Truiden.

Jarenlang keken we niet om naar de dozen maar toen kwam de grote ommezwaai. We wisselden van stijl en de vroegere spullen moesten er grotendeels uit. Luc begon weer uit te kijken naar dozen maar er waren er -weeral- bijna geen. Af en toe vond hij er dan één op de kar die bij de ingang stond/staat. Echt nodig hadden we die toen nog niet, we hadden nog andere, kleinere dozen ook.

Maar toen gingen we de boeken sorteren …

Dus vroeg Luc er in onze Colruyt ook eens om. Daar zegden ze dat ze niet mochten bijhouden maar ze op de kar moesten zetten en dat ze bovendien geen ruimte hadden om ze te stockeren, waarop Luc zo heel vroeg mogelijk de boodschappen deed. Uiteindelijk hadden we er niet zo heel veel nodig en kwamen we geleidelijk aan het nodige aantal.

Bij het wisselen van auto bleek ineens dat lage bananendozen wel handiger zouden zijn: de tent kon platliggen en de hoogte ging niet storen in de achteruitkijkspiegel (bij de hoge wel: twee is plaatsverlies, drie is te hoog).

Tijdens de werken in onze Colruyt zag ik echter in een andere vestiging een medewerker zo een stapel van vier halen en aan één persoon overhandigen. Het waren dan wel hoge maar mijn paranoïa-ik sloeg toe. Het was niet dat er geen dozen waren: wij kregen die dozen gewoonweg niet.

Luc bleef echter zo vroeg naar de Colruyt gaan. Hij sprak hen aan maar kreeg steeds het standaardantwoord: die dozen worden op de kar aan de ingang gezet. Dat worden ze dus niet!

Sedertdien waren er meerdere rare voorvallen. Zo was er de kar die daar stond en Luc wou even wachten op de dozen. Oh jammer, maar ze zouden die niet uitpakken. Ze moesten daar enkel en alleen twee trossen bananen uit hebben. En ze reden de kar weg.

Nu is Luc op dat gebied anders dan ik. Voor wat mij betreft hadden ze hun dozen kunnen houden. Maar Luc houdt vol.

Zodoende had hij de laatste keer prijs. Wreed content kwam hij met zijn buit aangelopen. En ik dacht: “ze zullen deze keer geen geldig excuus gevonden hebben”.

Ik dacht verkeerd. Hij had er zomaar vier gekregen van een vriendelijke medewerker.

Paranoïa? Ik? Neuh toch! Of toch misschien, want …

Ondertussen hebben we geen platte bananendozen meer nodig, ondertussen zijn de hoge overgepakt in de lage en staan de hoge netjes gestapeld op de zolder … of bijna. Er staan er -bij het schrijven dezes- nog twee op de zoldertrap.

Ik had een glazen kast. Het probleem van die kast was dat de bodem ervan zo een 11cm onder de onderzijde van de ruit zit.

Zet je er een klein postuurke in zie je enkel het kruintje bovensteken, een half vaaske , de helft van weet ik veel. Ik loste het op met er de grote schelpen in te leggen, de voorhistorische bijl en nog enkele zaken waarvoor je dan voor de kast moest staan en er in kijken.

Het probleem werd groter bij de aanschaf van de wow-wat-hebben-we-hier-kasten. Daar moest een deugdelijke oplossing voor gevonden worden.

Nu weet ik niet meer of ik googelde of gewoon terloops er op viel. Iemand had het lumineuze idee gehad er oude boeken voor te gebruiken. Je weet wel, oude boeken zoals woordenboeken die je aan de straatstenen niet kwijt kan maar waarvan je het, hoe is het mogelijk, nooit over je hart zou kunnen krijgen om ze bij het oud papier te gooien.

Het lumineuze idee bestond er in de boeken decoratief op elkaar te leggen tot de gewenste hoogte. En warempel, het voldoet.

Behalve dat ik er niet genoeg had en ik ga écht geen oude, niet meer te gebruiken, boeken bijkopen als sokkel voor één of ander in de kast.