Wizzewasjes

Vaststelling:

Wij harken onze border en die heeft nog nooit gebrand¹.

Zoals altijd bij het lezen van artikels houd ik rekening met een snuifje overdrijving, een dosis tendens en een mespuntje nep, maar toen ik gisterenmorgen beide artikels^1-2 aangaande las ben ik in de lach geschoten, niet enkel over de laconieke reactie van de Finnen maar ook over de opmerking over een fantastisch/geweldig klimaat.

De man heeft ongekende talenten.

¹ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/11/18/finnen-steken-draak-met-trump-we-leren-harken-vanaf-onze-geboor/
² De Standaard

Luc en ik leven gescheiden van tafel en bed … niet in realiteit natuurlijk, maar wel op internet. Want waar mijn laptop beweert dat hij zich in Malle bevindt,

beweert die van Luc dat hij in Boechout zit.

In de reële wereld zit er 51cm tussen de beide laptops in en kan ik, als we beide onze arm uitsteken, Luc een hand geven.

We moesten eens vermist geraken, ze zouden nogal verkeerdelijk in Malle en Boechout gaan zoeken.

De telefoons echter wonen wel nog samen en dat op de juiste locatie, tenminste voor zover wij thuis zijn. Gelukkig zie je in van die feuilletons toch dat ze zich altijd op gsm-masten richten.

Het is een ervaring die ik al heel vroeg opdeed. Ik moet nooit iets aanbevelen aan anderen want achteraf komen ze dan bij mij zagen als ze een probleem hebben of verwijten ze mij dat het hen niet zo goed verging.

En toch liet ik me weer vangen. De vrouw was nog geen vijftig maar moest een hoorapparaat. Maar als alleenstaande … en mijn luisterend oor stond weer paraat. Het kwam er op neer dat het te veel kostte, zeker dat ze er aan beide kanten eentje nodig had, het was veel te duur en enkel voor rijke mensen.

Idioot die ik was, negeerde ik mijn algemene ervaring en legde uit waar ik de mijne haalde, de terugbetaling van de ziekenkas, de voordelen van de bijkomende verzekering, …

De volgende morgen zag ik haar terug, ze stevende recht op mij af, herinnerde me aan de uitleg over dat hoorapparaat en zei bozig: “Maar dat is niet juist!” Ze had het nagevraagd en het klopte niet. Tja, ze had er de terugbetaling van de ziekenkas niet afgetrokken. Ik heb niets meer gezegd. Ze zocht het zelf maar uit. En ik vroeg me maar weer eens af wanneer ik het eindelijk eens zou leren.

Bij een interventie van Proximus krijg je sowieso achteraf een tevredenheidsenquête van enkele vragen. Zo ook over de laatste strubbeling. Ik kon kiezen tussen: “Uiterst tevreden – zeer tevreden – tevreden – niet zo tevreden – helemaal niet tevreden” Ik koos: “tevreden” en legde in het commentaarvak uit dat ik “uiterst tevreden” was over de interventie van hun medewerkster maar integendeel “helemaal niet tevreden” over de oorzaak. Dit terzijde, dat heeft hier met dit log eigenlijk niks te maken.

De laatste vraag echter wel. Die luidde: “Zou u proximus aanraden” waarop ik: “helemaal niet” aanvinkte en er als commentaar bijschreef: “Ik ben een tevreden proximusabonnee maar ik beveel nooit iets aan”, waarop ik twee dagen later opnieuw een enquête ontving, waarvan de eerste vraag luidde: “Als u in het algemeen terugdenkt aan uw ervaringen bij Proximus, hoe tevreden bent u dan over Proximus?”

Ik vond dat ze me beter een antwoord op die ene vraag naar de oorzaak zouden geven in plaats van om schouderklopjes te bedelen, sloot de e-mail en kiepte de hele reutemeteut in de virtuele prullenbak.

CenterParcs en Sunparks doen dat ook. Telkens vragen ze je een recensie te schrijven. Ik doe dat meestal wel omdat wij nogal rap tevreden zijn -een geslaagde vakantie hangt bij ons niet af van een gebarsten plinttegel naast de deur- en de recensies van anderen soms wel sterk overdreven tot grof zijn. Deze keer had ik geen zin om die enquête in te vullen. Die eindigen toch ook allemaal met de vraag of wij hen zouden aanbevelen. De e-mail ging de Proximusenquête achterna al is het dan een andere virtuele prullenbak.

Wat ik dus nu mezelf voorhoud is: ik heb zelf alles uitgezocht en ondervonden, een ander kan dat ook. De vraag is alleen hoelang ik het nu weer volhoud.

De doorlopende opdracht werd op de 24ste oktober uitgevoerd. Het geld ging van de rekening af. Op 31 oktober kwam de herinnering waar ik geen aandacht aan besteedde. Die had de betaling gekruist, dacht ik.

Vorige maandag kreeg ik een mail van het oude bankkantoor dat ik dringend het bedrag moest overschrijven. Ik nam de telefoon, belde het hoofdkantoor waar men mij zei dat die betaling àl sedert 6 november bij hen was.

Luc, die zich eigenlijk nooit zenuwachtig maakt, begon te paternosteren: “Dat we verdorie 2018 zijn” zei hij en “Zijn die nog in de prehistorie?” vroeg hij. “Dat is tien dagen om geld over te maken” foeterde hij. Hij ging zo nog een pozeke door tot hij door zijn moppervoorraad was en gewoon van begin af aan herbegon. “Is dat niets voor op het blog? vroeg hij. “Met als titel: De Prehistorie” zei hij er nog bij.

Ik had er eigenlijk niet over gedacht om het op blog te zetten, maar Luc oppert niet zo vaak iets, zo dat ik dacht: “Laat het me toch maar doen”, maar dan wel met een andere titel, want “De Prehistorie” was een muziekprogramma.

We wisten wel waarom indertijd Geachte Heer Luc beter van bank zou veranderen. We hadden gelijk.

Droom of werkelijkheid? Wie weet dat?

Heb jij daarnet nu echt naar een mug of een vlieg gemept?

Wanneer dan?

Als ik niet weet of het echt gebeurd is, hoe kan ik dan weten hoe laat dat was.

De -denkelijke- droom was dat Luc ‘s nachts naar iets zat te meppen, de werkelijkheid dat ik het hem wel vroeg.

Ik had het als kind niet voor karamellen, wat eigenlijk een verzamelnaam was voor alle snoep in een papiertje, waarop ik natuurlijk een uitzondering maakte voor sugus, die ik dan ook geen karamellen maar sugussen¹ noemde.

Karamellen, in dit geval dan die welke met een plakkerig karamel vervaardigd waren, vond ik eng net precies omdat ze aan mijn gehemelte bleven plakken.

Waar ik de grootste hekel aan had? Aan die pepermuntgevallen van Hartmint. Die waren te scherp van smaak, waren te scherp in mijn kindermond als ze braken. Ik moest ze niet.

Wat nu gebeurde is dat we, bij de verkoudheid in het begin van het jaar, benevens de kippenbouillon, ons tegoed deden aan een paar muntkaramellen van Hartmint die we los in de Colruyt hadden gekocht. Die deden goed, de scherpe smaak verspreidde zich in mijn hele hoofd en verzachtte de verkoudheid, waarop we er natuurlijk nog meer meebrachten. De verkoudheid genas snel.

Tot ik dit jaar de verkoudheid kreeg die er misschien geen was. Hoe het ermee zit, weet ik trouwens nog altijd niet. Feit is dat het hoesten op en neer gaat, maar nooit volledig weg is. “We hebben nog van die muntbollen van vorige keer” wist Luc en diepte het zakje op uit zijn wandelrugzak. Plakken dat die dingen deden. Natuurlijk, ze waren ook al een hele hete zomer mee op stap geweest.

We kochten er weer een voorraadje van en ik zuig er meer van op dan eigenlijk goed voor me is en dat tussen de thee en de kippenbouillon door.

Vorige mandag namen we de laatste uit de bak en dat lieten we ook weten aan de kassa. Gisteren ging Luc terug naar de Colruyt en zei dat ze nog niet werden aangevuld. Ik dacht dat ik mijn dagelijks gebruik moest terugschroeven of anders op zoek gaan naar een andere leverancier: een andere Colruyt of een andere supermarkt.

Natuurlijk noem ik die nu geen karamellen meer. Nu zijn dat gewoon hartminten.

¹ Wikipedia

Zondagnamiddag, Luc kijkt veldrijden, ik lees.

Ik krijg een melding dat er een e-mail binnenkomt. Ik bekijk, lees, lees opnieuw en zeg iets in de trant van: “awel verdomme”.

Luc zet zijn koptelefoon af en vraagt wat er is. Wat er is?

Eén of andere anonieme kennis, zoals hij zichzelf noemt, vertelt eerst dat hij niemand veroordeelt en het ook niet verkeerd is om af en toe eens in het zwart te werken.

Hij voegt er aan toe dat hij het jammer -eigenlijk gebruikt hij het woord: “helaas”- vindt dat hij me moet meedelen dat hij mij en mijn naaste in de gaten heeft gehouden en zo genoeg bewijs verzamelt (sic) heeft om me te veroordelen. De boetes daarvoor beginnen vanaf 7.500€ weet hij.

Maar geen nood, als ik wil verhinderen dat hij het meldt moet ik gewoon, binnen de drie dagen na het openen van de mail, 250€ in bitcoins betalen, waarop een hele uitleg volgt wat bitcoins zijn en hoe ze te gebruiken en vooral hoe ze bij hem te krijgen.

Betaal ik niet geeft hij me aan, betaal ik wel wordt het bewijs vernietigd.

Hij voegt er ook nog aan toe dat het geen zin heeft om aangifte te doen, de e-mail is op geen enkele manier traceerbaar en op die manier geef ik enkel mezelf aan … om te besluiten met:

Met vriendelijke groet,
Je anonieme kennis

Dat haat ik sé. Dat mensen me voor een dilemma zetten. Ik bedoel niet het dilemma: betalen of niet. Daar is geen twijfel. Ik betaal nooit aan zotten.

Wat is dan wel een dilemma? Wel aangeven of niet. Ik overweeg, zet voordelen tegen nadelen, … want zie je, de politie kan die denkelijk niet vinden en leg ik klacht neer geef ik die mensen meer werk. Verwijder ik de e-mail, heeft er niets plaatsgevonden.

Na veel wikken en wegen (gedurende een minuut of twee) besluit ik de keuze aan de politie zelf te laten. Ik telefoneer op maandag. Ze laten mij de vrije keus maar stellen voor om de e-mail niet gewoon weg te gooien, maar ook geen klacht in te dienen. Ze raden aan om het gewoon te melden. Handig is dat. Ik stuurde de e-mail door met opgave van mijn eigen gegevens en kreeg even later het meldingsnummer in de mailbox.

Luc had ondertussen ook niet stilgezeten en het hele geval secuur onderzocht en gegoogeld. Hij vond een Nederlands forum waar het dan over pornofilms kijken¹ gaat. Hij vond ook een artikel in Het Laatste Nieuws met nog een andere variant² van de e-mail.

Gelieve me te excuseren maar nu moet ik gaan uitzoeken wanneer ik zwart gewerkt heb, ik was me namelijk alle dagen.

¹ Nederlands forum
² Het Laatste Nieuws

Hoe komen we er aan en van waar kwam ze? Dat vroegen we ons eigenlijk niet echt af. We vermoeden dat ze in een doos zat die we kregen voor de rommelmarkt.

Maar toen ze op de rommelmarkt belandde bleef er een voorbijganger staan, bekeek ze en grinnikte. Hij vertelde dat er op stond dat het een koffiezetapparaat was en dat je, als je koffie wou op de knoppen moest drukken en als de pot nog leeg bleef dat je dan maar zelf koffie moest maken.

De zjat werd weer ingepakt en ergens vorige week dacht ik er aan. Ik wist niet meer wat er op stond noch wat het wou zeggen. Ik heb ze er uit gezocht, google laten vertalen en het klopte zo ongeveer met wat ik me herinnerde.

De mok gaan we niet meer verkopen. Je weet maar nooit dat er een Sloveen koffie komt drinken.

In de tijd dat ik kind was, zag je geen graffiti wat niet wil zeggen dat alles onberoerd werd gelaten. Op de hele lange tuinmuur onderweg naar de school zagen we allerhande tekeningen staan. En niet alleen daar. Ook op de kerkhofmuren en soms op een huis. In het klinkerpaadje stonden er ook.

Dit was de eerste keer dat ik te maken kreeg met het hakenkruis. Ik zag het, vond het mooi, tekende het thuis op een papier en kreeg een hoop miserie met mijn moeder. Ik was geen zeven en had geen benul. Ik snapte er ook niks van. Het stond zomaar op een muur getekend. En niet één keer maar tientallen keren. Later bedacht ik dat ze het me gewoon had kunnen uitleggen, maar op dat ogenblik had ik maar weer het besef dat ik te kort schoot tegenover haar.

Het manneke van “ZOT” was ook sterk vertegenwoordigd. Dat vond ik helemaal niet grappig, want ik vond dat je de mensen niet voor “zot” moest gaan uitmaken en dan toch niet stiekem en anoniem op een muur, al zou ik als kind niet de woorden stiekem of anoniem gebruikt hebben.

Het manneke van “ZOT” zag er zo uit.

Iemand schreef: “ZOT” op een muur en dan werd dat gecamoufleerd door er een klakske en een kin bij te tekenen.

Waar ik het als kind ook niet op begrepen had waren de opschriften op auto’s, bestelwagens en vrachtwagens. Haast op alle rijdende voertuigen stond: “Was mij!” of “Vuil!” geschreven.

Ik was niet bepaald het ordelijkste kind dat je kon vinden, maar ik vond wél dat de opschriften vuiler en lelijker waren dan een ongewassen koetswerk. Het stoorde me dus.

Het is me nooit opgevallen dat je dat nu haast niet meer ziet. Het viel me pas op toen ik er wél terug ene zag die met de vinger beroerd was geweest.

Ik besefte ook ineens dat ik zelfs als kind het idee had dat niemand zich er moest mee bemoeien of iemand nu met een vuile of ongewassen auto reed.

Nu denk ik dat de schrijvers ervan zich waarschijnlijk ook nooit de vraag stelden waarom die auto vuil was. Mogelijk was er een persoonlijk leed waardoor de autowassen ineens aan belang ging inboeten of wie weet wat er de oorzaak van was, maar vooral dacht ik nu dat diegene die het schreef ook een spons kon pakken als hij/zij er zich toch zo aan ergert.

Dat is ook zo een -nu blijkbaar vergeten- regel uit mijn kindertijd: “van da van een ander blijfde àf!”