Wizzewasjes

Wie niet zo welwillend was was de Vlaamse Gaai. Die deed de eekhoorn niet na. Die kwam tweemaal op ons pad onderweg naar het zwembad, landend op de steen rechtover de receptie, maar als we daar op de uitkijk stonden daagde hij niet op, hij daagde enkel uit.

Eigenlijk is de reden waarom ik die Vlaamse gaai op foto wil nogal dom. Het komt door een vroeger log waar ik in gedachten zag hoe mijn toenmalige foto’s zouden kunnen zijn met een zwaardere lens. En die foto’s wil ik nu wel eens in het echt maken.

Dat ergens in 2016 mijn externe harde schijf kapot ging is een bijkomende reden. De oude foto staat daar namelijk op. En ik heb die dus enkel nog zoals bewaard op het blog.

Oh ja, ik weet wel dat die Vlaamse gaai sedert een aantal jaren gewoon “Gaai” heet omwille van een vergissing door een -waarschijnlijk ooit verkeerde¹– veronderstelling. Maar als je alle namen die voortkomen uit een ooit verkeerde veronderstelling gaat aanpassen kunnen we bezig blijven.

En dan nog wat … Die specht in kwestie wil ik ook nog wel eens tegenkomen.

Al jaren zien we zowat op elke vakantie eekhoorns lopen. Al jaren probeer ik zo een beest op de foto te krijgen. Al jaren zijn die snoezige krengetjes me te snel af.

Tijdens één van onze vakanties op Arran, zijn we zelfs een hele avond bij de voederplaats van de Rangers gaan zitten om er toch maar in beeld te krijgen.

Nu we in CenterParcs Erperheide, alle bagage in het huisje, inclusief fototoestel, onderweg waren om de auto op de voorziene parking te plaatsen, staken er twee de weg over. De eerste sprong met een joepke op het talud en was verdwenen, de tweede knotste met zijn snoezige snuit tegen het talud en gaf een vertoning waar een komiek nog iets kon van leren.

Uiteindelijk nam hij een nieuwe aanloop en verdween achter zijn spitsbroeder.

“Fototoestel niet bij zeker” informeerde Luc ten overvloede. Ik heb zelfs niets geantwoord, druk doende met mezelf inwendig te vervloeken.

De eerste keer -na twee jaar- dat we terug gingen zwemmen hingen we de handdoeken en de badpakken buiten, het was er toch zulk mooi weer.

Ik haalde alle mogelijke -interessante- buit terug uit het kluisje, inclusief fototoestel en liep naar de zithoek en verstijfde …

“Niet bewegen!” waarschuwde ik Luc, waarmee ik niet bedoelde dat hij stokkestijf moest blijven staan, maar dat hij geen brute of zwaaiende bewegingen mocht maken.

Ik greep het fototoestel en sloop richting schuifdeur. “Hij moet achter de hoek zitten” fluisterde ik, want ik had in een flits een voorbijstuivende eekhoorn gezien die daar ergens aan het tuinmeubilair moest zitten.

Op dat ogenblik sprong de eekhoorn op de stoel, inspecteerde het opgehangen zwemgerief, keek naar de op een kier staande schuifdeur, controleerde stoelen, tafel en paradeerde een paar keer uitdagend voorbij mijn lens.

Mijn dag, die toch al goed was door dat hernieuwde zwemmen, kon ineens niet meer stuk. “Dat zijn foto’s om te koesteren” dacht ik.

Daarna zagen we in het bosje achter “ons grondstuk” wel meer eekhoorns waarbij ik af en toe wel eens snel probeerde af te drukken, met wazig gevolg. Maar eerlijk? Op die ene wazige foto staat die eekhoorn toch óns te begluren. Had hij ook een fototoestel in aanslag?

Was het dat? Niet echt. Na twee dagen serieus wandelen, opstaan met een link gevoel in die heup is niet bepaald om vrolijk van te worden, dus besloten we donderdag maar wat langs de bospaadjes van het park rond te lopen om de mooie plekjes vast te leggen. Er zat nog een andere verwachting in, maar daarover vertel ik morgen wel.

We gingen een paar vijvertjes -vijvers is een te groot woord- bekijken, toen Luc mijn arm greep en met zijn kin naar boven wees.

En ja, daar zat hij … en hij bleef zitten … lang genoeg om hem mooi op foto te krijgen.

En die foto, die gaat echt wel bij de “Koesterfoto’s” in de zijkolom.

Een beetje idioot om op mijn vorderende leeftijd zo blij te zijn met een -voor mijn gevoel dan toch- uitermate geslaagde foto? Een ouder kinderhart is snel gevuld.

Blijkbaar was het log over mijn zelf ingevoerde censuur niet al te duidelijk.

Want zie je, ik bedoelde niet dat wij persoonlijk niet te vinden willen zijn. Niet dat dat wél moet, liever niet maar als het zo is, dan is dat maar zo. In de loop van de jaren zal hier wel al meer geschreven zijn dat verwijzingen bevat.

Neen, wat ik bedoel met censuur is, dat ik in een log iets vertel zonder te vertellen wie, waar of hoe, maar waardoor iemand wil reageren en in die reactie een naam schrijft die ik niet op mijn blog, noch in de reacties wil zien verschijnen omdat ik niet wil dat iemand, die op die naam googelt, op mijn blog terecht komt.

Ik geef een voorbeeld: als ik schrijf over een familie BV’s die niet in de media wil komen maar er wel dagelijks voor zorgt dat ze met allerlei feiten en liefst met hun allen op de frontpagina staan te pronken zonder dat ik de naam van die familie vermeld, wil gewoon zeggen dat ik niet bij de verkregen resultaten wens te staan als iemand die naam zou googelen.

En, om alle misverstanden uit de weg te gaan, ik heb het niet over een wielerfamilie met een kasteel in Frankrijk, ik heb het wel degelijk over een fictieve BV-familie die enkel als voorbeeld dient te dienen.

Stel je dan voor dat iemand in de reacties het over één van die fictieve familieleden, met naam en toenaam, zou hebben, dan zou mijn hypothetische moeite verloren moeite geweest zijn. Gelukkig is zoiets tot nu nog niet gebeurd.

Dat is nog een vriendelijk voorbeeld, dat me in feite ook niet echt zou kunnen schelen en waar ik zelfs geen censuur op zou zetten. Ik zou het toch ook liever niet zien omdat het in feite mijn zaken niet zijn wat die familie wél of niet in de media verspreidt.

Het zijn heel andere zaken, heel andere mensen, heel andere namen, heel andere termen … die ik anoniem wil houden.

Hopelijk is dit een verhelderend log, want anders weet ik ook niet meer hoe ik het duidelijker moet uitleggen.

Sensatiezoekende gazet, een beetje equivalent van “de boekskes”, met soms wel idiote reageerders.

Ooit door de nonnen in de school verdoemd zodat ik mijn tante en nonkel wat scheef ging bezien omdat die “Het Laatste Nieuws” lazen.

Waarom staat ze dan nog bij mijn favorieten? Waarom staat hun app dan nog op mijn telefoon?

Omdat, om één of andere reden, “Het Laatste Nieuws” er soms als eerste bij is om nieuw nieuws te brengen, nog vóór de meer in de smaak vallende media er mee afkomen.

Eigenlijk zou ik me gewoon moeten beperken tot het lezen van de koppen en me moeten afleren om toch maar eens te gaan kijken wat de goegemeente ervan vindt. Het zou me soms ergernisjes besparen.

Begin 2021. Ik krijg een e-mail. Ik kan me inschrijven voor vijf wandel/fotozoektochten. Ik mag daarvoor betalen. Ik doe dat.

En dan komt 19 maart en al zijn perikelen.

En dan komt de regen.

Op maandag 6 september hebben we de eerste tocht -voor de eerste keer sedert lang 13km- gewandeld.

De zoektocht? Zo wandelen was niet ons wandelen. We liepen meer uit te kijken naar de foto’s en zagen niet wat wij wilden zien, wat we anders zien. We hebben het zoeken halfweg opgegeven. Toen werd de tocht pas plezant.

We wilden de andere fotozoektochten ook nog wandelen, maar dan zonder zoeken en op onze manier.

Om niks te forceren wilde ik ook niet dagelijks, toch niet in het begin. We planden ze dus met telkens minimum een dag tussen: maandag, woensdag, vrijdag, maandag, woensdag,vrijdag.

Na de tweede wandeling kon ik al gaan schuiven. Het ging weer regenen en onweren en al viel hier zo goed als niks, de wandelregio’s werden wel getroffen.

We hebben het opgegeven. Zonder zoektocht stond er toch geen stok achter de deur. En ik zal ze wel, zoektocht per keer, uit de schuif der mogelijkheden halen als wij er zin in hebben.

Volgende editie schrijven we gewoon niet meer in.

Sommige tics van mijzelf komen mijzelf uitermate bizar voor. Echt wel.

Neem nu “leder”.

Ik wil geen lederen vest of jas al droom ik er wel van. Maar eigenlijk vind ik het niet kunnen dat ik een huid zou dragen die de mijne niet is. Dat de eigenaar ze niet meer zelf kan dragen is nog zoiets.

Maar waarom draag ik dan wel lederen schoenen? De meeste schoenen die ik heb, zoals sport- en wandelschoenen zijn al niet meer in leer, mijn pantoffels ook niet. Maar mijn echte -als schoenen dienstdoende- schoenen zijn dat wél. Al zou ik er eigenlijk een paar aan een grondige studie moeten onderwerpen.

Maar wat gebeurt nu? Nu ik mijn ideale maat heb gevonden? Ik koop ceinturen om dat te accentueren. Jawél! Want ik houd van losse -oversized zoals ze dat nu noemen- kleding, maar dan zou ik me niet zo om mijn gewicht hoeven te bekommeren buiten de gezondheidsgedachte die toch een grote rol speelt.

En die ceinturen moeten in leder zijn. Ik wil geen plastieken brol die gaat schilferen of stoffen exemplaren die gaan oprollen zodat ze op een touw gaan gelijken. En ja, ik koop die in de Kringwinkel. Je kan niet geloven welke -3- mooie exemplaren ik al op de kop kon tikken.

Wel ceintuur, wel schoenen maar geen jas. Ergens iets mis in mijn koppeke?

Had ik gelijk om me me zorgen maken in de stijgende energieprijzen? Of had ik gelijk? Luc dacht dat het zo een vaart niet zou lopen maar ik had gelijk.

Waar ze met de jaarlijkse afrekening ineens een enorme hap uit het vakantiegeld namen en daarna de voorschotfactuur met bijna 100€ per maand verhoogden, kregen we donderdagavond om 21 uur nog een e-mail om te zeggen dat zelfs deze voorschotfactuur onze kosten niet zou dekken en we in mei wéér met een hoge afrekeningsfactuur geconfronteerd zouden worden.

Dus lappen ze er nu nóg eens dezelfde bijna 100€ per maand bovenop. In totaal is dat dus nu bijna een verdubbeling van wat we betaalden vóór mei.

Iedereen weet wel dat al dat geld niet voor de energie is, maar voor transmissie en btw en wat er nog allemaal bij komt kijken. Onze minister van energie vindt het geen goed idee om de btw te verlagen³, omdat dat de mensen niet zou aanzetten om energiezuiniger te leven. En hij verwees naar een zwembad.

Wel meneer de minister, er zijn nog steeds mensen zónder zwembad en met een lager pensioen. En is warmte geen essentieel onderdeel van enig comfort?

Want ja, ze raden elektriciteit aan om te verwarmen, wij hadden zelfs geen keuze. Maar als je dat doet verhogen ze de prijzen. En dan durven ze nu nog zeggen dat we elektrisch moeten gaan rijden.

Voor de Nederlandse lezers: Nederlanders betalen bijna de helft van Belgen⁴.

Wij hebben opgezegd en elders een contract onderschreven.

Zoals verwacht heeft het overlegcomité de raadgevingen van de virologen naast zich neergelegd en beslist dat vanaf 1 oktober het mondmasker niet meer moet.

Dat zou me niet storen had er nu niet bij gestaan “op voorwaarde dat afstand houden mogelijk is”. En dat is een heikel punt. Daar wordt nu al serieus de voeten aan geveegd. En rekenen op de verantwoordelijkheidszin van de mensheid … Wélke verantwoordelijkheidszin?

Ach ja, ieder beslist voor zichzelf, ik kan daarmee leven, zolang men mij niet aanvalt omdat ik verkies het mijne wél te dragen waar het me gepast lijkt.

En nu we toch over dat stukske textiel bezig zijn wou ik daar iets over kwijt. Oh neen, het is niet belangrijk. Ik zou zelfs zeggen dat ik geen recht van spreken heb. Maar ik heb wel recht van denken.

En eerlijk gezegd, gaat het mijn petje te boven waarom men zich vroeger zo pront wou opkleden als men nu die mondmaskers, als kotszakjes, onder de kin laat hangen.

Het spijt me zeer voor diegenen die het doen, maar ik vind het maar een abominabel zicht.

Om te zigzaggen tussen alle geparkeerde auto’s.

Ik heb het nu wel over een gewone dorpsstraat met beurtelings parkeren. Het is in normale omstandigheden al geen lachertje om erdoor te komen, maar nu met corona veel mensen van huis uit werken ben je te voet denkelijk sneller.

Als onze auto voor onze deur een sleep kan krijgen, is er één van de buurmannen zo vrij om te vertellen dat het toch in de lijn der verwachtingen lag. En hier voor onze deur heeft onze straat dan wel de dubbele breedte van een dorpsstraat.

Even afdwalend vraag ik me af of het dan ook in de lijn der verwachtingen ligt dat er nu ene de gevel ramt en met auto en al bij mij op schoot komt zitten. Soit, dat is een andere quelque chose.

De geparkeerde auto’s dus. De mensen moeten hun auto kwijt. Goed, de onze staat nu op onze hof, maar als deze burger de auto niet voor de deur mag zetten waar het wél kan, waarom … ach het sop is de kool niet waard.

Zolang de andere wegen naar de Colruyt niet vrij zijn, zigzaggen we wel verder.

Onze TV staat er wat knorrig bij. Na alle aandacht voor sportaangelegenheden en zomerse programma’s hadden wij niet genoeg interesse meer voor zijn aanwezigheid.

Ergens in de voorbije week had Luc het over het programma: “Durf te vragen/Siska Schoeters¹” gehad, maar hij had er onmiddellijk aan toegevoegd dat pornografie niet direct zijn favoriete gespreksonderwerp was.

Op dinsdagmorgen las ik in de krant iets over “Durf te vragen” dat deze keer over doven en slechthorenden zou gaan. Dus hebben we ons daar rustig voorgezet.

Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar het was gewoon heel erg herkenbaar. Het afzonderen, het mensen schuwen en mijden en het ongemakkelijk voelen als ik maar wéér eens iets niet verstond of begreep.

Over de keuze tussen blind en doof … Neen, die ene vrouw die mijn situatie beschreef, zou liever blind zijn omdat ze vindt dat ze als slechthorende dommer wordt. Als je blind bent kan je je nog informeren, zo zei ze.

Dàt zie ik wel anders, als je doof wordt kan je wel nog lezen. En op TV hebben ze die handige ondertitelingsmogelijkheid … als hij niet hapert.

Overweeg ik nu doventaal te leren? Misschien wel ja … tegen dat ik helemaal doof wordt. Maar in welke taal dan?