Dat daarbuiten alles aanstalten maakt om te gaan bloemen zien we wel door onze ruiten.

Maar de bloemekes die ik -enkel- op mijn bovenbenen krijg na een sauna zie ik alleen.

Waarom? Googelen geeft maar rare resultaten. Ooit heb ik de uitleg van mijn moeder daarover gehoord, maar dat had meer met koude te maken, denk ik.

Sedert de dag dat het “Portret van een Kleptomaan” van Théodore Géricault hier aan de muur hangt en ik me realiseerde dat het portret zo ongeveer 200 jaar oud is, stel ik me vragen.

Een schilderij, 200 jaar oud. De schilder is bekend¹. De opdrachtgever ook². Maar de man zelf? Wie was hij? Wat was zijn naam? Aan welke aandoening leed hij?

Kunstenaars uit vroegere jaren hadden dat wel meer. Ze gaven hun werk een titel zoals : “een jonge vrouw” of “een prostitué”, “een boer op het veld” of noem maar op. Bij bestelde portretten weten we dan wel wie ze voorstellen. Natuurlijk.

En ik vraag me af of ik zijn naam ergens zou kunnen vinden. Hij verdient dat.

Inderdaad, nog eens. Wie hierboven in de zoekfunctie “Flickr” ingeeft, ziet dat het leven met Flickr niet altijd maneschijn en rozegeur was.

Nadat ik vorig jaar, in een Franse colère, de Flickr PRO heb opgezegd omdat ik vond dat ze mij bedot hadden, dacht ik toch dat ze mij nu eindelijk gerust zouden laten.

Op 22 maart kwam er een e-mail waarin ze lieten weten dat:

Flickr API changes are coming!
(…) we’re adding a requirement for a “User-Agent” header on all API calls (…)

Op 23 maart kwam er een e-mail waarin ze lieten weten dat:

Rollback of Flickr API Changes
(…) we have decided not to proceed with the launch of this requirement.

en zonder op te zoeken wat ze bedoelden, zelfs zonder te bedenken hoe onprofessioneel dat overkwam, besloot ik dat ze met hun “requirements” en “Rollback” en bijhorende klikken en klakken konden ophoepelen.

Op 24 maart kwam er geen e-mail meer, maar sinds 24 maart staat er ook niks van mij meer op Flickr.

Alles staat nu op mijn eigen blogs en de deur met Flickr is definitief dicht, zoals we als kind plachten te zeggen: “Krik, krak, boem!”

Het zou hier al haast het dagboek der krammakelijken worden moest ik het over de strapatsen van Lucs rug van deze week willen hebben.

Maar dat wil ik niet. Ze hadden wel een gevolg.

Want waar we al drie maanden, jawel, echt waar, drie maanden, alle excuses vonden om niet te gaan zwemmen heb ik ons beiden gisterenmorgen dat bad in gegooid. En wat bewegen betreft, we wandelden wel nog, we hadden vorige zondag nog heel Antwerpen afgedweild.

Zwemmen verleer je echter niet, je moet alleen in het begin efkes doorbijten om niet aan de kant te gaan hangen, maar toog- en kanthangers zijn we sowieso niet en dus deden we dat niet en zwommen we.

Daarna zijn we in de sauna gaan zitten (Luc) en gaan liggen (ik) en hebben daarna in een deugddoend bubbelbad gezeten.

De mensheid -vooral de twee exemplaren hier ten huize- zijn toch eigenaardig te noemen. Waarom hebben we maandenlang geen zin in iets waar we zo’n deugd aan beleven?

Zo soms bekijk ik nog eens een bericht uit het verleden. Die zie ik dag na dag hiernaast in de zijkolom opduiken en ja …

Zo zag ik zondag het bericht opduiken dat ons eraan herinnerde dat Artrozeke ondertussen al twee jaar oud is.

Hoe zit het daar nu mee? Hij houdt zich gedeisd. Soms voel ik hem dagen na elkaar helemaal niet.

Maar hij is er wel. En eigenlijk denk ik dat hij een beetje overal zit. Dat voel ik o.a. als ik mijn rugzakje over beide schouders wil … of er af.

Ik zag het efkes niet meer zitten. Ik was het moe, ik was het kotsbeu, ziek werd ik er van. Ik had zin om tegen schenen te schuppen, met deuren te smijten, met mijn hoofd tegen de muur te lopen …

Eigenlijk weet ik het al langer. Eigenlijk zou ik me moeten schamen dat ik met mijn slechte oren denk dat ik nog bij de normale mensheid behoor. Eigenlijk zou ik me moeten wegstoppen in een holleke zodat ik met mijn slechte oren de anderen niet stoor.

Maar dan gaan ze me zoeken als ze -maar weer eens- iets weten wat ik voor hén kan doen.

Rologen en zuchten en schouders ophalen maakten dat ik al zo weinig mogelijk contact zocht en me meer en meer afzonderde.

Toen ze echter, op de boekenmarkt, ineens een gesprek, dat ik had, verder zetten met Luc, als ware ik een achterlijk creatuur, en er niet mee zaten dat ik dan maar wegging …

Afin, de boekenmarkt glanst niet meer. En dat nam neem ik niet. Dat ze me één van de dingen die me wel nog nauw aan het hart liggen gaan afpakken omdat zij gewoon boers zijn is er over. Er erg ver over.

Ik kwam tot de conclusie dat er twee mogelijkheden waren en verder gelaten ondergaan was daar niet bij.

Maar ik vind zelf dat mijn gehoor wel heel erg slecht geworden was tijdens de coronajaren, al kan ik nog altijd goed liplezen. Maar ze praten liever tegen Luc en lucht natuurlijk.

Ik ben bij de audioloog gaan informeren. Blijkbaar kúnnen audiologen verstaanbaar praten. Blijkbaar zijn er nu veel gesofisticeerder toestellen dan de mijne. Ik moet wel eerst naar KNO voor een voorschrift omwille van terugbetaling van de ziekenkas.

Mevrouw Merel kwam zich tegoed doen in het prieeltje, wat ze nooit eerder deed. Ze pikte aan de vetbol, wat ze zeker nooit eerder deed.

Ik was blij dat ze teken van leven gaf, want blijkbaar ging het een poos geleden niet zo goed met de merels¹.

Ze genoot van haar maaltijd. Toen kwam er een mus mee aanschuiven. Dat zinde de merel niet en ze verjoeg de mus.

Géén vijf minuten later landden er vier mussen in het prieeltje en na wat kwajongensstreken en gepest vanuit vier kanten tegelijk bolde de merel af.

Werd er gevochten? Dat niet, maar rustig eten zat er voor de merel niet meer in.

Mussen weten wat ze willen, zijn goed gedrild en nu weet de merel dat ook.

Ooit, in de vier jaar dat we het zonder auto probeerden, was er een collega die zei: “Ik neem nooit nog de trein met jullie” en dat omdat hij zei dat er dan altijd treinproblemen waren. Ach ja.

We namen jaren geen treinen meer, maar de eerste keer, naar Vivian Maier, hadden we al prijs. Een defect ergens aan de signalisatie in een seinhuis.

De tweede keer, weer naar Brussel, reed die trein zoals een trein hoort te rijden. Hij was zelfs op tijd.

Dus gingen we het maar eens naar Antwerpen riskeren ook. Van hieruit is dat altijd met een overstap … in Leuven, want van hieruit naar Hasselt zijn er werken.

In Leuven hebben we echter al meer treinen voor onze neus zien vertrekken dan ons lief was. De overstaptijden zijn er erg krap en Luc wil niet lopen voor een trein. En nu zeker, met zijn rug. Zonder rug zou het trouwens ook niet lukken.

Van de twee voorgestelde trajecten ging er eentje over Mechelen, ook met een tussenstop van een vijftal minuten. En Mechelen is toch ook wel een station dat kan meetellen in ons rijtje van gemiste treinen bij overstappen en bovendien zijn er werken aan de gang.

Dus wat doen we dan? We nemen de trein naar Leuven van het eerste traject en van Leuven naar Antwerpen van het tweede traject. Dat geeft ons een halfuurke tussen beide in.

En dan komen we in het station van Landen … … …

Paniek? Neen toch. Die van ons rijdt wel, om kwart na negen. Door het uitvallen van de andere -de stoptrein- gaat de IC nu ook alle tussenstoppen doen, gelukkig zijn dat er maar drie.

Op het perron horen we het bericht dat zegt dat er problemen zijn bij de signalisatie ergens in een seinhuis op het traject naar Leuven.

De conducteur kan onze tickets -op mijn ID-kaart- niet lezen, want hij krijgt geen verbinding op zijn toestel. Hij vertelt wel dat de trein van Vertrijk tot Leuven erg traag zal rijden.

En terwijl de trein op wandeltempo van Vertrijk naar Leuven boemelt en overal de camionettekes van Infrabel aan de zijlijn staan -te supporteren- zien we de minuten wegtikken en slinken en verminderen en wegglijden en … ik zie ons al die aansluiting missen en denk dat we dan misschien wel in Leuven eindelijk de muurschildering¹ op de gevel van de Pieter de Someraula kunnen gaan fotograferen i.p.v. daar een uur op de volgende trein -via Lier- naar Antwerpen te zitten wachten.

Maar we halen het. Terwijl ik mijn voet op de trede zet -die conducteur staat toch vooraan te kijken en kan geen deuren sluiten als ik daartussen steek- komt Luc aan en zegt ten overvloede: “Ik loop niet voor treinen” maar dat was helemaal niet nodig. We hadden nog twee minuten over.

Nu ja, bij overdenken viel ons in dat indertijd, met dat tal aan gemiste treinen in Leuven, de verbouwingen van het Leuvens station aan de gang waren.

De rest van de reis en de terugreis verliepen voorspoedig. Dank u.

Het venster is geen doorkijk om de buren te begluren, bij mij toch niet. Maar als ik recht sta aan mijn laptop en ze stoppen met hun fiets nogal bruusk voor mijn venster, kan ik er echt niet naast kijken.

Dat gebeurde namelijk. Hij, ergens in de puberjaren, ging kort in de remmen en in één beweging was hij van zijn fiets gesprongen en stond zijn rugzak op het zadel. Hij begon te graaien. En ik dacht aan één of andere koekskes- of wafelverkoop of weet ik veel.

Maar neen. Hij viste een spuitbus deo op en begon onder zijn jas te spuiten, niet specifiek onder zijn oksels maar gewoon onder de vest. Hij snoof er efkes aan. Daardoor viel hem blijkbaar op dat zijn mouwen ook een beurt nodig hadden. Hij ging grondig te werk. En toen moesten ook zijn handen -binnen- én buitenkant- er aan geloven. En daarna ging hij de binnenkant van die vest nog eens behandelen.

Uiteindelijk sprong hij op de fiets en was weg. Ik dacht: “Ohlala, die heeft hier ergens een afspraakske”.

Achteraf echter, toen ik het hele gebeuren nog eens overdacht, had ik de indruk dat hij eerder een andere geur probeerde te camoufleren.