Wizzewasjes

Als ik denk aan de tijd dat ik als kind ’s morgens uit bed kwam, bokes at en te voet naar school ging om tijdens de middag over en weer naar huis te gaan om te eten en daarna terug naar school te stappen, ’s avonds mijn huiswerk maakte en de afwas deed om dan later in het middelbaar hetzelfde te doen maar dan met de bus en ’s middags niet over en weer moest, dan vraag ik me af: “Hoe deed ik dat?”

Als ik denk aan de tijd dat ik als jonge moeder met één kind ’s morgens opstond, ontbeet en dan Zoneke naar mijn moeder bracht en voltijds ging werken om later met twee kinderen een halftijds werk te zoeken en om 15.30u aan de school te staan om de kindjes op te halen en later als zij naar het middelbaar gingen hetzelfde deed maar dan aan de bushalte terwijl ik nog een zaak draaiende te houden had, dan vraag ik me af: “Hoe speelde ik dat klaar?”

Als ik denk aan de ochtenden nu, dat ik opsta als ik wakker genoeg ben, ontbijt, een paar zjatten koffie drink terwijl ik de internetgazetten lees of een blogpost schrijf of wat met mijn foto’s bezig ben, mijn voeten onder de tafel schuif voor het noenmaal, een wandeling ga maken of ga zwemmen, mijn voeten onder de tafel schuif voor het avondmaal, een stukske ga fietsen met het binnenhuisveloke en wat voor de TV ga hangen, dan vraag ik me af: “Wat heb ik nu vandaag eigenlijk gedaan?”

Eigenlijk had ik al halvelings gezegd dat ik nog wat over de volksverhuizingen zou vertellen.

Eigenlijk is het heel erg simpel: we hebben elk een reiskoffer, een eendagskoffer en een wandelbak, meestal ook nog vervolledigd met zwemgerief en reserve.

Daar komt bij: mijn fototoestel en toebehoren, Luc zijn filmgerief.

Ik neem ook nog een beautycase mee, dat heeft Luc niet … nodig.

Daar komen nog de tas met beddengoed en de gele bakken bij. Dat zijn twee gele plastic picknickmanden die ik jaren geleden aanschafte.

In de ene zitten zaken die je nodig kan hebben als je een huisje huurt zoals zjatten -aangezien ze in die huisjes meestal kopjes voorzien en ik niet uit vingerhoeden drink, een flesje handwasmiddel, wat afwasmiddel, …

In de andere komen etenswaren die je ter plekke niet gaat kopen. Je kan het wel maar ik zie me nog geen kilo zout gaan aanschaffen om even bij het ontbijt een snuifje op mijn ei te strooien. Zo is er wel meer: kaneel voor op mijn honing, candico siroop voor bij mijn banaan, …

Over wat we aan kledij meenemen vertelde ik al: gewone gemakkelijke kleren zoals jeans en sweaters/T-shirts, lamzakkleren om op de zetel te hangen, wandelkleren en madammekleren.

Vraagt Luc toch één van de voorbije dagen: “moeten we nu ook paardenkleren gaan voorzien?”

Ik heb niet geantwoord, heb enkel met mijn hand ergens ter hoogte van mijn voorhoofd een beweging gemaakt.

Maar ik bedacht toen dat ik toch wel de blauwe werkmanssalopette had meegenomen en me ergens in september een paar katsjoe botten had gekocht in de Kringwinkel.

“Heb je het gelezen?” vraagt Luc en vervolgt “een mens is niet gemaakt om te diëten”.

Eerst even ter verduidelijking: ik dieet niet. Ik let wel op wat ik eet en dat is iets anders.

Nu goed. Na Lucs melding bedenk ik dat ze toch maar terug ene op de kop hebben getikt die weer maar eens alles in vraag gaat stellen, weer maar eens zichzelf wil promoten en er waarschijnlijk wil aan verdienen. Ik ga het artikel lezen en kom tot de conclusie dat het niet ene is maar zomaar vier experten¹.

En dan vind ik zelf een artikel van hoe je je porties kan afmeten als je niet telkens in de weer wil met de weegschaal om te weten hoeveel kcal je inneemt².

Wat moet ik daar nu weer van denken? Wat kan ik daar nu weer over zeggen? Niks zeker, gewoon mijn schouders even ophalen en verder doen zoals ik bezig ben, want dat gaat goed.

In het begin woog ik wel alles af. Dat doe ik nu niet meer maar bij spaghetti bijvoorbeeld doe ik het wel nog.

Wat ik dus wél denk is: “laat me gerust”. Ik heb het alleen gekund en gedaan. Want ja, het is vandaag drie jaar geleden dat ik ermee begon en anderhalf jaar later woog ik 40 kilo minder.

Ondertussen zijn er 4à5 terug bij, dat beschouw ik als tijdelijk winters vet ter bescherming tegen de kou.

Maar de manier waarop ik het doe kan ik wel nog een leven lang volhouden hoe lang of kort dat leven nog zijn mag.

Ooit was ik een kei in hoofdrekenen. Meetkunde en algebra, vraagstukken. Alles ging vlotjes.

Tot men met de moderne wiskunde aankwam en mijn interesse verdween als sneeuw voor de zon.

Maar enige logica heb ik er toch aan over gehouden.

Die logica laat me nu deze berekening maken:

We betalen 21% btw op de energie. De prijs van de energie is al veel meer dan verdubbeld. Dan is die 21% in bedrag omgezet toch ook zoiets als meer dan verdubbeld? Juist? Of niet juist?

Waarom kan dat btw-tarief dan niet naar beneden omwille van gevolgen voor het overheidsbudget¹?

Dat overheidsbudget fret zich vet en wij lopen krom van ongerustheid want niemand weet waar het eindigt.

Stond het wandelen wat op een laag pitje, bij een verblijf in Zonekes huis kan je echt niet binnen blijven. Dat bos lokt je zo naar buiten, Nitro trouwens ook.

Mistig als die dagen waren zou je verwachten dat we het aan ons zouden hebben voorbij laten gaan, maar neen.

Eens thuis wilden we doorzetten, alle dagen een goeie 4km, dat zou toch geen sleur worden, zo dachten we.

Vrijdag gingen we een toerke over de betonnen veldwegen, zaterdag ook. Zondag dachten we: “weeral hetzelfde” en bleven thuis.

Ach ja, op de weekdagen werken de meeste mensen wel en stappen we straks wel de auto in om naar de wandeling te rijden.

Maar dat: “stappen we de auto in” hangt serieus mijnen hoebel uit. De prijs van de naft is er niet naar.

Een -kleine- impressie van de voorbije week. De foto van de man en de hond staan er niet bij. Die houd ik voor mezelf.

Weet je waar ik niet goed tegen kan?

Ik kom aan de kassa in een supermarkt. De vrouw voor ons ziet me, lijkt te schrikken, draait zich snel om en zegt iets tegen haar man. Die verstaat haar niet en dus trekt ze hem maar aan zijn arm naar beneden en fluistert iets in zijn oor.

Hij heeft de neiging om zijn hoofd om te draaien maar houdt zich in. Dat zie ik aan zijn schouder. Ik weet heel goed dat ik de vrouw niet ken. De man trouwens ook niet.

Ik kijk: mijn jas is niet vuil, mijn broek ook niet. Ik voel: mijn haarlint zit nog goed, mijn haar hangt niet los. Ik bestudeer: mijn schoenen zitten aan de juiste voet, mijn sokken ook, maar die zien ze niet.

Is er iets mis aan mij? vraag ik Luc. “Neen” zegt hij.

Twijfel slaat toe. Ik zit niet meer goed in mijn kleren, ik voel me ongemakkelijk. Bij de volgende winkel kijk ik eerst in de vitrine alvorens binnen te stappen. De zijkanten kan ik niet bekijken, de kassa zit achter die vitrine.

Ik ben blij als het winkelen er op zit en ik veilig en wel terug in de auto zit.

Waarom doen mensen dat?

Met mijn handen vol met de eetbakken voor de paarden kom ik buiten en schrik. Het majestatische zwarte paard staat me op te wachten met haar hoofd over de poort.

En ik lach … luidop.

Het paard ook.

Ik vertel Zoneke over de zwarte schoonheid die met mij mee lachte. Die haalt me uit mijn droom en lacht: “Maar neen, moeder, dat wil zeggen: ‘kan het niet wat rapper, ik heb honger'”.

Tja, zo’n hoogheid is ze wel.

Stel dat je drie nachten niet thuis bent en je weet dat al van in de zomer, dan bedenk je toch dat je bij eventuele vriestemperaturen de watermeter toedraait.

Stel dat je dan ineens een paar nieuwigheden in huis haalt waarvan er ene naast de watermeter komt te staan, je uitdrukkelijk aan de verkoper vraagt of het kan bevriezen en die negatief antwoordt terwijl de installateur zegt dat het wel kan, maar dat het te verhelpen is met enkele oude dekens en een kartonnen doos.

Stel dat je het zaakje wel degelijk helemaal isoleert en de temperaturen de laatste weken aangaven gunstig te blijven.

Stel dat je op voorhand voorspelt dat het die nachten wél gaat vriezen …

Ik zei het al meer. Soms wil ik eens gewoon geen gelijk krijgen.

En zeggen dat Luc een verwarmingstoestel op gas wou kopen voor de koude dagen. Gelukkig deden we dat niet. Dat zou daar ook maar koud gestaan hebben.

Gelukkig hadden we voor ons vertrek het gedrag van ons kot grondig bestudeerd. De temperatuur daarbinnen blijft altijd 2 à 3 graden boven de buitentemperatuur. Dus -1 of -2 och, daar draaiden we vroeger zelfs de meter niet voor dicht. Maar kouder?

De kogel is door de kerk. Ik wil een slim verwarmingstoestel. Ik wil niet gegijzeld worden door twee filters die misschien welles/nietes last kunnen hebben. Ik wil in de winter weg kunnen. Ik wil volgend jaar naar de sneeuw, …

Ik wil dat verwarmingstoestel volgende week!

Sedert we naar Duitsland gingen, hangen mijn stoffen mondmaskers aan de haak en hield ik me bij chirurgische. Dat houdt ook in dat wij onlangs nog een pak met 50 chirurgische maskers kochten.

Nu heeft men het haast dagelijks over de FFP2 maskers. Ook in Duitsland kocht ik één FFP2 masker, dat ik liever niet wilde opzetten omdat ik vind dat het lijkt op een eendenbek die een optater heeft gekregen.

Veiligheid voor alles zou dan willen zeggen dat we onze doos met 50 chirurgische in de kast mogen zetten tot het allemaal weer wat minder ernstig wordt en we toch maar even gaan kijken hoe we op niet al te dure wijze aan de betere maskers moeten geraken.

Al blijkt het dan weer niet zo ideaal voor een man met een baard volgens viroloog Steven Van Gucht – Sciensano¹. Scheren is bij deze geen optie want als Luc nog maar een stuk van zijn snorrebaard doet loop ik weer twee weken verloren en schrik ik telkens ik hem zie.

Ik weet wel dat het geen modeshow moet zijn maar iets of wat overdreven is het wel, dat koffiefiltermodel.

Voor mezelf wou ik alweer één van mijn incognito uitrustingen voor de dag halen.

En toen zei de apotheker tegen Luc dat dat niet echt noodzakelijk is voor wat wij de mondmaskers gebruiken, enkel voor contacten zoals op metro, trein, tram, bus.

En toen Luc er tóch minstens één wou, bleek dat zwarte apothekersmasker nog kleiner dan het witte dat ik in Duitsland kocht.

Maar ik ben toch content dat we het toch tenminste bij iemand met kennis van zaken navroegen.

Het is niet aangenaam leven in coronatijden. En daar heb ik het dan nog niet over de ziekte op zich, maar over de dingen die wegvallen voor de veiligheid.

Zoals ik gisteren al aanstipte is het op bewegingsgebied al gene vette ni meer. Dat is zo de situatie van voor de laatste versoepelingen in september, waarna het er ineens allemaal beter uit zag. Vooral het zwemmen en het uitkijken naar de kleine vakantietjes tussendoor gaven het leven terug wat meer glans.

Ook de maandelijkse boekenmarkt deed dat. Dat is eigenlijk ons enige regelmatige contact met de buitenwereld. Ook die ligt al drie maanden stil. Eerst omdat de organisatie corona had, daarna omwille van de stijgende cijfers in de scholen en nu …

Dat houdt in dat wij zonder lockdown toch het gevoel hebben in lockdown te zitten, met als gevolg dat ik mijn kas op fret wat resulteert in ongewenste bezoekjes aan de frigo en af en toe de trap op en af stampen om dat weg te werken.

Mentaal is dat niet goed hé …