Het lag niet echt in de mijn bedoeling om er een reeks van te maken, maar het schilderij op zich nodigde uit tot maar weer een log over de kunst die je in de Sunparks kamers vindt.

Dit maal geen tweede verdieping, geen koeien, geen Donald Turtle maar op de derde verdieping dit:

En waar de naam “De koeien” en “Nakomeling van Donald Turtle” me nogal logisch leken, lijkt het bij dit schilderij ook best benoemd te worden als “Drie dames met hoed”.

Het vergde wat gewenning en een onweer op donderdagavond om te zien dat de vlinders en de muurdecoratie achter de dames er blijkbaar op gekleefd werden.

Ook begon ik me af te vragen of de middelste dame geen paspop was, zo zonder armen, want dat ene dat ik eerst voor een arm had gehouden lijkt eigenlijk meer een veer van die hoed.

En uiteindelijk, ga ik me beklagen dat ik me het schilderij van de eerste keer hotel niet herinner en er dus ook geen foto van nam.

Ik ga het niet uitzoeken welke kamer dat was, die lag aan de achterzijde met zicht op het dak. Een kamer met zicht op het Rauwse meer is véél prettiger en zeker om op het balkon te zitten, zelfs met onweer.

Nakomeling van een vogelvis die paarde met Donald Turtle?

Eerlijk? Ik miste de koeien.

Als ik, tijdens het lezen in mijn hotelbed bij Sunparks, even opkijk zie ik het schilderij. Dit schilderij:

Ik bekijk de koeien en vraag me af, net zoals vorige keer,

want ja, vorige keer verbleven we in dezelfde kamer. Daardoor wisten we dat het uitzicht er mooi en de wifi er goed is. Toen ik mocht aangeven of ik een voorkeur had, heb ik niet geaarzeld dezelfde kamer te kiezen,

wat die -op een paardenoog gelijkende- lappen toch konden voorstellen.

Ik herinner me dat ik me dat vorige keer ook had afgevraagd, maar blijkbaar had ik nu luidop gedacht, want Luc antwoordde: “Dat zijn andere koeien in de achtergrond”.

Met alle goeie wil ter wereld kon ik er toch geen rondhossende koeien in herkennen.

Tot ik, de buiten-de-lijnen-gekleurde, lappen wat beter ging bekijken en ineens weer wist, wat ik vorige keer ook heb geweten.

Ik zei: “Dat zijn geen andere koeien. Het zijn hun oren”.

Daardoor was het probleem ook weer van de baan en kon ik verder lezen.

Boek ik volgende keer weer dezelfde kamer, hoop ik maar dat ik me tenminste herinner er deze keer iets over geschreven te hebben.