Un merle de mauvaise humeur____________________
N’entendait pas le moteur
De notre voiture
Ni mon murmure
“Faites attention
Petit con
Que tu ne perdes pas ton pantalon”
Mais étant de retour
De notre séjour …
Kan ik het alweer in ’t Vlaams zeggen.
[© ms – mars 2025]
Vroeger wisselden de jaargetijden op de 21ste van hun beginmaand. Dat was gemakkelijk te onthouden. Nu? Nu wisselt dat van jaar tot jaar en van seizoen tot seizoen.
We zouden geen specialisten nodig hebben als er niks speciaal was om het over te hebben natuurlijk.
Maar wij doen daar niet aan. Vandaag begint -voor ons- de lente. Dat wil zeggen dat morgen de winterdecoratie de kast in gaat.
De sneeuwmannekes en het ijsbeerke kijken me een beetje treurig aan. En al vind ik het ook een beetje zielig, sneeuwmannen horen niet bij de vrolijke lentebloeiers.
Nu nog wat opsmuk voor de lente in huis halen en hopen dat ze het daarbuiten ook begrepen hebben. Of zouden ze op de specialisten wachten?
Waar je vroeger goed moest opletten zodat je geen boekenverkoop zou missen en nadat je gemerkt had dat bibliotheken enkel hun bibliotheekboeken verkochten, krijg je nu het tegenovergestelde.
Nu struikelen we zowat over de boekenverkopen en als we het al zouden willen konden we haast wekelijks, soms zelfs twee keer op één week naar een boekenverkoop.
En waar het vroeger interessant was om te neuzen en je bijna geen kunstboeken vond, geven ze die nu de volle aandacht … meer nog, men gebruikt ze als extra publiciteit.
Het is dus extra uitkijken en opletten geblazen, want soms kom ik wel in de verleiding voor een boek dat ik niet heb en dan dub ik en twijfel ik en denk tweemaal na om uiteindelijk te beslissen.
Wat eigenlijk ook te stom voor woorden is, want als ik écht iets zie dat ik écht zou willen, dan gaat mijn tikker een slag overslaan.
Voorlopig staat er nog één boekenverkoop op de agenda, maar daar bekijk ik enkel de romans. Daar vind ik soms nog wel eens dat het lezen waard is en beperken de andere boeken zich meestal op die welke je overal al kan vinden.
En daarna mag het even stoppen. Ik denk dat ik aan een boekenverkopenpauze toe ben
Bij teveel vondsten ineens zouden ze devalueren en bederf je het plezier dat je er aan beleeft.
Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij aan paasbomen geen nood
En denk ik aan een ver verleden
Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij paasbomen gemeden
Dorre takken lijken echt wel dood
Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij aan paasbomen geen nood
[© ms – 12 maart 2025]
Mogelijk is het te wijten aan het feit dat het onze traditie niet is of was, maar de eerste keer dat ik een paasboom zag, zo’n dorre tak met wat gekleurde eieren aan gehangen, heb ik gedacht: “Wat hebben ze nu weer binnen gegooid?”
Als ik het opzoek lijkt het een nakomeling van de Meiboom, maar zelfs dat heb ik vroeger nooit gekend.
Het lijkt zo doods, zo weinig in teken van het opleven van de natuur. En ik heb er nooit moeten van hebben.
Maar laat ieder er maar zijn plezier aan beleven, voor ons hoeft het écht niet.
We eten wel een eitje -of twee- al dan niet van kippen -die nu haast gouden eieren leggen- of van chocolade.
Als je vroeger een verkoudheid had of iets griepachtig ried men je aan om een grog te drinken.
Nu ik geplaagd zit met het overblijfsel van een lichte bronchitis bekeek ik onze sterke drank. Die was en is pover. Er zijn twee whiskyflessen, maar die zijn leeg en blijven staan omwille van de herinnering aan Arran. Er was een fles vodka, onaangebroken, omdat Luc die ooit kreeg van een Poolse medewerker.
Maar daar stond dan weer een datum op: “2008”. “Is die niet over tijd?” vroeg Luc. “Alcohol gaat niet over tijd” dacht ik luidop maar ging toch maar controleren. En daarbij, Luc heeft die fles pas later gekregen, ergens in 2010 of ’11 zoiets.
Ik waagde het. Het deed deugd aan het jeuk in mijn luchtpijp. Ik keek in de Colruyt naar de rij met sterke dranken en zag ook “rum”. Dat gebruikte men in grog. Dat zei Luc ook.
Maar aangezien ik dat eerste scheutje vodka heb overleefd, hoef ik echt geen nieuwe fles te kopen.
Wat blijkt nu? Na het opzoeken? Alcohol is slecht bij verkoudheid of griepachtige toestanden.
En weet je wat? Ze kunnen voor mijn part “je weet wel wat”.
Is er nu iets van vroeger dat nu niet de grond wordt ingeboord?
We waren zestien en zaten in de les toen één van ons ineens voorover stuikte op haar tafel en roerloos bleef liggen. Eerst schrokken we ons allemaal dood, bij manier van spreken. Maar toen werd het eerder een akelige stilte. Ze was buiten westen. Er was geen paniek, enkel een enorm gevoel van hulpeloosheid.
Ze werd uit de klas weggedragen en afgehaald door familie. Later hoorden we dat ze met een ziekenwagen was weggevoerd en dat ze hersenvliesontsteking had.
Wij kregen geen antibiotica, géén van ons. We hebben enkel de mededeling gekregen dat we het thuis moesten vertellen.
Onze klasgenote heeft het overleefd omdat ze er zo snel bij waren, maar ze is nooit meer dezelfde geworden. Ze is gestopt met school omdat ze het niet meer aankon.
Uiteindelijk heeft ze, naar wat me werd verteld, verder praktijklessen genomen en heeft toch een goede job gevonden.
Het nieuws1 was even een stap terug naar iets van lang geleden.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Ooit, lang geleden werd er, als de hele familie samenkwam wel eens wat speciaal gemaakt. Zo kwam er ook “Ossetong in Madeirasaus” op het menu te staan. Ik vond dat lekker. En ja ik wist wat het was, want ik zag het volledig aangekochte exemplaar, nog ongekookt, in de keuken.
Maar voor zo gewoon thuis is zo’n groot stuk vlees natuurlijk niet doenbaar voor een dag in de week en ik vergat.
Verschillende jaren geleden dacht ik er aan en bracht er mee mee, diepgevroren uit de Carrefour, waar het trouwens “Rundstong1” heet.
Daarna hebben we er ook niet meer aan gedacht.
Ik schrok dan ook toen ik las dat Jeroen Meus dat ingrediënt had meegenomen naar één van de kookprogramma’s en het woord “walging” in de mond werd genomen2. Vroeger moest je proeven éér je mocht zeggen dat je het niet lustte.
En net toen ik dit klaar had kwam er een artikel3 dat het ook over het perfecte kermiseten van vroeger had, al wordt het ingrediënt dan wel “kalfstong” of “koetong” genoemd. Persoonlijk houd ik het op ossetong, dat klinkt beter in mijn oren of bekender.
Ze zeggen er dan wel bij dat mensen het wél zullen eten in slechtere tijden.
Wij hebben daar niet op gewacht, we zijn al terug eens naar de Carrefour gereden én het onmiddellijk op het menu gezet.
Ondertussen vond Luc dat ze het bij de Colruyt ook hebben, diepgevroren van Boni maar ook klaargemaakt af te halen bij de beenhouwerij.
En ja, we gaan die ook uitproberen. Het is tenslotte eten van bij ons en onze tradities mogen ook in stand gehouden worden.
Voor wie walgen wil … doe dat in stilte en achter je eigen bord. Dat heet beleefdheid.
Vorige vrijdag gingen we naar een boekenverkoop, ik trok een T-shirt aan met een tussenseizoensvestje. Ik het het niet te warm, ik had het niet te koud.
Vorige zaterdag gingen we naar een schermwedstrijd in een hal, ik trok een lichte zomerpul aan met een lichter tussenseizoensvestje. Ik had het te warm.
Vorige zondag gingen we naar de boekenmarkt, ik trok dezelfde lichte zomerpul aan met het zelfde tussenseizoensvestje. Ik had het koud.
Die drie dagen gaven ze mooi weer. Die drie dagen waren eigenlijk telkens in een hal of zaal en toch was er dat eigenaardig verschil in warmtegevoel.
Het verschil tussen de beide hallen? De schermhal is natuurlijk een sporthal en de boekenmarkt gaat door in een schoolrefter, waar klaslokalen boven zijn.
Hoe kan een mens zo nog weten wat hij ’s morgens moet aantrekken. En ga daarmee dan nog maar eens op vakantie. Je hebt drie valiezen nodig.
Maar niet getreurd, ze voorspellen nieuwe nachtvorst.
Het is toch iets zenne, met die milieubewegingen.
Nu een belangrijke klimaattop met 50.000 mensen, waaronder vele wereldleiders, voorzien wordt in Brazilië is er wéér commentaar. Ze hebben een autosnelweg aangelegd door het Amazonewoud1.
Ja, wat willen ze? Die 50.000 mensen, waaronder vele wereldleiders, moeten toch dààr geraken zeker.
Ze kunnen dat toch niet gaan doen in volgebouwde steden, daar zijn waarschijnlijk geen zalen die groot genoeg zijn.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Nadat ik las in de media -net of ik dat niet meer wist- dat corona vijf jaar geleden is en ik bepaalde reacties en overdenkingen en overwegingen las, ging mijn haar net niet meer rechtop staan. Dat zou het nu niet meer kunnen, het is er te lang voor.
Ik las namelijk dingen zoals dat er voor jongeren langer gevolgen waren, dat er boven ons hoofd werd beslist en dat meerderen spijt hebben dat ze zich lieten vaccineren.
Eigenlijk vind ik dat dat écht niet aanvoelt als vijf jaar geleden. Ik heb zelfs sedertdien de subtitel van het blog niet veranderd.
Maar zijn er mensen die daar géén gevolgen van hebben gevoeld? Wij wel. De kleindochters kwamen voor die periode nog alle maanden een weekendje hier. Erna niet meer. Soms vind ik dat ook jammer, maar kleine meisjes worden nu eenmaal groot. We gaan dan niet meer naar Plopsa om maar iets te noemen, maar we gaan er wel nog mee op stap.
Heb ik gelijk of heb ik ongelijk als ik denk dat ik na die vaccinatie last kreeg van een soort vergetelheid die ik voordien niet had? En neen, het heeft niks te zien met de verstrooidheid waar ik al mijn hele leven zo bij tijd en wijle mee te maken heb. Maar vergeten deed ik vroeger niet.
Maar eigenlijk, al bij al, ben ik tevreden over de manier waarop het toen is aangepakt. Zij die aan het roer stonden kregen óók te maken met iets dat ze niet kenden, ze moesten óók hopen dat ze de goeie beslissingen namen. En ik heb toen wél respect gekregen voor diegenen die hun kop uitstaken en beslissingen namen waar ze later op afgerekend werden.
Nog wat? Als de spoken van vroeger weer opduiken en ik die kwijt wil, krijg ik als antwoord dat ik geen ouwe koeien uit de gracht moet halen.
Dat er toekomstgericht geëvalueerd wordt is aannemelijk en zelfs aan te raden. Maar met scherp schieten naar vijf jaar geleden lost niks op.
Die koe is nog niet oud. Leer ze zwemmen.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
