Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Auteur: ms (Page 2 of 433)

Wééral Jetpack

Ooit, lang geleden op 7 juli 2003, begon ik te bloggen bij de Skynetblogs. Eerst stribbelde ik wat tegen maar uiteindelijk ging ik het wel graag doen en blogde ik er nogal op los. Teveel te vertellen in korte tijd?

Na verloop van tijd gingen de Skynetblogs me irriteren. Ze pasten zaken aan: zaken die ik zag zitten verdwenen gewoon, zaken die anderen -kenners blijkbaar- opperden kwamen er bij. Er kwamen problemen op de proppen die ik niet kon oplossen. Het werd uiteindelijk effenaf ambetant.

En ik begon uit te kijken naar een andere manier. Ik nam een eigen domein waar ik toen 23€ +btw per jaar voor betaalde en ging aan de slag. Ik heb post per post per post overgezet van het oude naar het nieuwe blog. Het was leerzaam.

Het blog had dingen nodig die niet standaard bij WordPress inbegrepen waren en ik installeerde plugins. Eén daarvan was Jetpack.

Later begon Jetpack meer en meer widgets voor zijn rekening te nemen en dat was wel handig. Ik moest niet meer op zoek. Ook waren ze erg behulpzaam. Je kon hen al eens iets vragen.

Op zeker ogenblik veranderde dat. Je kon snel -binnen 24u- antwoord krijgen als je de betalende versie nam en anders moest je maar wachten tot zij tijd en zin hadden. Zo werd het nu niet echt geformuleerd, maar zo begreep ik het wel.

Nu ondervind ik zo af en toe dat ik wat geïrriteerd naar maar weer een ongewenste inmenging van Jetpack kijk. Maar bovendien kan ik ook sommige dingen -futiliteiten- niet aanpassen naar mijn zin.

Ik ging op zoek naar alternatieven voor Jetpack en las dat, als ik maar weinig widgets van hen gebruik, hen misschien beter kon vervangen door allemaal losse plugins. Bovendien zou Jetpack, als je er veel van gebruikt, de site ook vertragen.

Dilemma!

Want om te kijken wat ik nu juist van hen gebruik zou ik Jetpack moeten uitschakelen en kijken wat er ontbreekt.

En dààr heb ik niet bepaald zin in.

Uitgelichte afbeelding:

Verweven en ineen geknoopt

Er zijn dingen die ik niet vertel, er zijn dingen die ik vertel en er zijn dingen die ik nog niet vertel.

Als nu één van de dingen die nu gebeuren en ik wil die wel vertellen maar de oorzaak is eigenlijk één van de dingen die ik nog niet wil vertellen … tja. Je ziet wel.

Om één of andere reden wordt de straat, waar onze auto, op onze oprit staat, niet gestrooid noch geruimd.

Gelukkig hebben we een broodmix voor wit brood en speltbroodjes om af te bakken in huis.

Waarom we er niet doorreden? Wel, er is nog een bijkomende hinderpaal, waarover ik het -juist geraden- nog niet wil hebben.



Het nieuw jaar is bij ons ingezet met een paar kleine vervelende dingetjes waar ik het nog even niet wil over hebben, maar waarvan er één toch de oorzaak is dat we gisteren geen sneeuwwandeling gingen maken, vandaag trouwens ook nog niet.

En dat terwijl we vorig jaar, niet snel genoeg buiten konden zijn.



Ik heb dan maar eens kuis gehouden hier in mijn boekenkast met kunstboeken: een beetje opnieuw sorteren, er een paar uitgehaald die uiteindelijk wel weg mogen, een paar andere er in gezet die nog tot de twijfelgevallen behoorden … en lomp geweest.

Bij het sorteren zijn die boeken omgevallen en hebben ze één van mijn favoriete boekensteunen geraakt, die is op de grond gevallen en was in twee. Jawel, het jongetje, links op de foto. Een geluk bij een ongeluk? Het was enkel het rechtopstaand stuk dat was afgebroken. Het staat nu wat ingeklemd te drogen en hopelijk pakt het.

Maar mijn boekenkast ziet er opgelucht uit.



Ach, het is wat het is, wat raar, wat mysterieus, maar hé! Ik heb nog haast een heel jaar om die raadsels te ontwarren. Geduld is een schone deugd.

Nieuw in nieuw

Wat het nieuwe jaar ook brengt, vernieuwing in het nieuws is er niet bij of het zou het feit moeten zijn dat ze in Gent hun kerstboom willen opeten, of beter gezegd, dat er eerst was gezegd dat ze die beter zouden opeten dan bij het afval te gooien.

Ik had die van ons zo eens bekeken, die keek verschrikt terug maar moest geen schrik hebben. Het is geen echte. Hij is trouwens naar de zolder gevlucht en heeft heel zijn hebben en houden mee genomen.

Nu ja, het Voedselagentschap kwam al snel met tegenbericht1, net toen ik mijn tanden in de stam van een boom op onze berg wilde zetten.

En toen ze gingen beloven dat het ging sneeuwen ben ik mijn skipakken gaan passen, heb mijn rode muts en rode wanten klaar gelegd en stond met het fototoestel in aanslag op die sneeuw te wachten om die te verwelkomen als die om 18u zou aankomen.

Uren heb ik staan turen door die gordijnen met, om 20.18u, deze uitgelichte foto als resultaat.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Het woord verschil

“Mag ik U de Zuiderse omelet met geitenkaas aanbevelen?” vroeg de ober. Ze zei “ja”. Wat moest ze anders?

Hij had haar de dagen voordien al een omelet garnaal met spinazie, een omelet met feta en rode ui, een omelet zus en een omelet zo aanbevolen.

En toen ze hem had gevraagd waarom altijd een omelet had hij geantwoord dat zij verlekkerd was op omelet. Wist zij veel.

Ze was haar geheugen verloren, ze wist niet meer hoe, ze wist niet meer waar. Ze hadden haar naar een huis gebracht -thuis- waar een man haar vroeg of ze hem niet herkende, waar mensen kwamen en haar dingen vertelden waar ze niks van afwist. Ze was gevlucht.

Nu was ze liever in dit anonieme hotel, waar ze geen zogenaamd bekenden zou tegenkomen, waar niemand haar scheef bekeek als ze met een gewoon vriendelijk knikje voorbij liep.

Tot op de dag dat de ober haar vroeg of een omelet met spek iets voor haar zou zijn. “Een omelet met spek” dacht ze en hoorde zo lichtjes een belletje rinkelen in haar hoofd. “Een omelet met spek” zei ze nogmaals en fronste haar voorhoofd.

Ineens keek ze de ober verrukt aan en zei: “Eieren met spek! Dat maakte hij ook”.

Ze checkte uit en ging naar huis.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).



De dag na Driekoningen

Gisteren was het Driekoningen. En met Driekoningen eten we driekoningentaart. Dat doen we om de traditie in ere te houden, zelfs met ons twee.

En dan is er ook nog de boon, die geen boon meer is maar een porseleinen figuurtje en die mag dan ook, als het uit de taart komt, in het kerstdorp wonen.

Dat kerstdorp en de kerstboom en alle aanverwanten worden vandaag ook weer ingepakt en opgeborgen.

En als dat porseleinen figuur er gisteren niet uit kwam moeten we wachten tot we vandaag nog een stuk driekoningentaart hebben gegeten, want zo een hele taart in één keer voor ons twee is toch wat te veel van het goeie.

In elk geval kan dat figuur dan maar zelf maken dat het in zijn doos geraakt, want ik loop geen extra keer naar de zolder.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).



Inhaalmanoeuvers ook op voorhand

(Lees verder onder de foto)

S.M.A.K. – Panamarenko’s Magic Carpet:

Eigenlijk hoort of hoorde dit niet bij de restjes. Het was pas vorige week dat Luc het artikel1 vond en er over begon. De tentoonstelling was nog gratis te bekijken tot 5 januari. Dat maakte het dus uiterst dringend.

(Lees verder onder de foto)

msk – Erich Heckel in Vlaanderen:

Aangezien het S.M.A.K. en het msk buren zijn besloten dat we dan ineens ook deze tentoonstelling konden gaan herbekijken. Deze tentoonstelling gaat nog tot 26 januari en hoort dus niet echt bij de dringende, maar als we dan toch in Gent waren …

Oorspronkelijk stond het op 28 december op de planning, maar door het dagje winkelen met Kleindochter de dag ervoor, hadden we het maar uitgesteld …

(Lees verder onder de foto)

waardoor het, voor het geplande bezoek aan het BK Baanwielrennen in het Vlaams Wielercentrum Eddy Merckx op 28 december, te laat was en dat was dus voorbij, zonder onze aanwezigheid.

(Lees verder onder de foto)

Mu.ZEE – Full House:

Liep maar tot 5 januari. Ook al zo dringend. Zeker dat ze daarna de deuren sluiten voor een ruim drie jaar durende renovatie2.

Dit bezoek was gepland geweest voor 19 december, maar we stelden het uit tot 2 januari omwille van een kwalijke hoest van Luc, maar we stelden het uit tot 3 januari aangezien zowel S.M.AK. als msk op de tweede dag van het jaar gesloten waren, maar we stelden het uit tot 4 januari omwille van aangekondigde ijzel en gladheid.

Het lukte dus nog net bijtijds.

(Lees verder onder de foto)

Museum Dhondt-Dhaenens – Eloquent Formalism & Out of this World:

Dit zijn eerder recente tentoonstellingen die nog lopen tot 24 juni. Dat zijn nog zeeën van tijd, maar als we dan toch in de buurt waren …

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2025/01/03/mu-zee-in-oostende-gaat-voor-ruim-drie-jaar-dicht-voor-een-grote/

Boekmishandeling

Ik houd van boeken. En ik heb dus een grondige hekel aan ezelsoren, gekraakte ruggen en gekrabbel in de kantlijn. Met een naam of aanverwante op de voorpagina kan ik nog leven maar al het andere is effenaf crimineel.

Dus vraag ik me af waarom iemand, die een boek in handen heeft, het interessant genoeg vind om er de, voor hem of haar belangrijkste dingen, in te onderlijnen, het daarna aan de Kringwinkel bezorgt.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).



Grapjes van de artificiële

Ik had het al gezien en ik had het al gelezen. Afbeeldingen met Artificiële Intelligentie zijn niet perfect, niet foutloos. Als je ze goed bekijkt -en daarom hoef je ze nog niet echt grondig te bestuderen- zie je het.

Handen en gezichten zijn echt wel een goed herkenningspunt. Scheve gezichten, mismaakte handen … zo stond het ook in het artikel1. Verkeerde schaduwen had ik nog niet gezien, maar wel al frêle vrouwen met een ringbaard.

Voor de creatie van de marathon van gisteren had ik ingegeven: “Marathon in old Greece” en kreeg, zoals meestal de keuze uit vier afbeeldingen.

(Lees verder onder de foto)

“Moete nu es kijken” dacht ik luidop wat Luc woordelijk opnam en mee kwam kijken en ik hem wees op wat ik bedoelde. Hij vroeg: “Denkte dat iemand dat gaat zien”. Ik dacht en denk van wel maar onder ons gezegd en gezwegen is die afbeelding niet het belangrijkste bestanddeel van een schrijfblog.

Ik heb er ene van de vier gekozen én gebruikt, gewoon omdat ik het een mooie afbeelding vond en vind. Maar telkens als ik ze bekijk grinnik wel even. Het is dan geen HAHA-humor maar de artificiële bezorgde me er toch een plezant momentje mee.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

____________________
1 Het Laatste Nieuws

De marathon

Ergens op het einde van 2023 las ik over een vrouw die zich tot doel stelde om elke dag van 2024 een marathon te lopen. Ik stond er niet echt bij stil omdat ik toch ergens dacht dat dat haar niet zou lukken.

In het begin van 2025 las ik dat ze het gehaald had.

Maar ik zou het niet doen. Ik denk dat dan veel van het spontane in het leven verdwijnt en dat die marathon voorrang krijgt op alles.

Maar ik bewonderde haar én de prestatie. Want eerlijk gezegd, slaag ik er nog niet in om het vooropgestelde dagelijkse toerke rond het blok rond te krijgen, nog minder de langere wekelijkse wandeling.

Reden? Te nat buiten, geen goesting, te saai zo altijd in datzelfde veld, …

Ik ben er ook in geslaagd om sedert begin oktober niet meer aan mijn vooropgestelde dagelijkse ritje met mijn binnenhuisveloke te beginnen.

Reden? ’t Is te koud om in mijn blote benen in huis rond te lopen.

Op 1 januari heb ik me voorgenomen …

Kort gezegd: ik bewonder Marathon Woman1, maar eigenlijk ben ik ook wel een ietsiepietsie jaloers op zoveel zelfdiscipline.

pske van mske:

    “Dagelijks” zoals in alle dagen dat we niets anders op de planning hebben.


Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

____________________
1 Het Nieuwsblad

De laatste dagen voor het begin

In een poging om het spreekwoordelijke zwart te gat te vullen waar we meestal tijdens die laatste week van het jaar mee te maken kregen, had ik deze keer die week voorzien van de restjes, zijnde de dingen die we wilden doen maar niet deden in 2024.

Het resultaat was dat die dagen té gevuld bleken en dat er een paar van die restjes in het even spreekwoordelijke water zijn beland. Ze zijn er niet in gevallen, ik heb ze er in geduwd.

In de plaats hebben we dan maar een paar zaken geregeld die geen fysieke inspanning vereisten. Zo hebben we onze dégoût -wat kerstfilms betreft- weer tot de rand gevuld gekregen en heb ik een hele resem ongebruikte foto’s geklasseerd. Nu ja, dat laatste is wel een werkske dat ik wel elke laatste dag van welke maand dan ook doe.

Verder heb ik de overgebleven restjes opnieuw ingepland zodat ze nu geen restjes meer zijn maar topprioriteit.

En ik heb -eindelijk- de verhoopte Last Minute -voor nog een paar dagen wegwezen- gevonden, maar het spreekwoordelijk hengelen hoeft niet, we zijn geen vissen.

De agenda ziet er nu helemaal niet meer zo hopeloos blanco uit.

Uitgelichte afbeelding:

Page 2 of 433

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén