Toen we in 2019 op vakantie gingen naar Bled had ik zowat alles opgezocht wat we onderweg zouden kunnen tegenkomen voor zowel autostrades als milieustickers voor de Duitse Umweltzones.

Die laatste hadden we niet nodig, dus kochten we die niet. Simpel gezegd, we kochten geen enkel vignet omdat ik vond dat er wat louche was met die prijzen die ik kreeg aangeboden. Maar dat vignet voor de Duitse Umweltzones niet nodig? Dat bleek al snel anders toen onze toenmalige gps ons door het centrum van Ulm stuurde en we vreesden elk moment een politiewagen te zien opduiken.

Het vorige was kort samen te vatten: alle vignetten die we onderweg kochten, kostten nog niet eens de helft van wat je er -voor je gemak- aan zou uitgeven door ze op voorhand te bestellen.

We gaan binnen een pozeke naar Frankrijk. We hebben -normaal gezien- het Franse “certificat qualité de l’air” niet nodig. Maar met de vorige ervaring in mijn hoofd besloten we er toch maar eentje aan te kopen.

Ik ging naar de Franse officiële website Crit’Air en vroeg het aan.

En was het nu toeval? Of kwam het omdat ik er mee bezig was geweest? Ik las een beetje overal hoe ze aanraden om het toch maar aan te schaffen aan -jawel- prijzen die drie keer zoveel waren als wat ik had betaald. En dat voor een stadsauto, terwijl wij toch iets meer betaalden voor ons camionetteke.

En op de koop toe las ik toen in de media dat Testaankoop verwittigde voor dat soort toestanden¹ en dat ze aanraden om het toch via de officiële site van Crit’Air aan² te kopen.

La vignette Crit‘Air (certificat qualité de l’air) is nog niet in ons brievenbus gevallen, het duurt nu wel iets langer dan aangegeven, het zal dan waarschijnlijk ook niet via de péage onderweg zijn.

En nu wou ik dit log pas laten verschijnen als dat vignet was aangekomen, maar ik post het nu maar om het ding onder druk te zetten zodat ik straks zou kunnen zeggen: “Lap, ik had beter nog een dag gewacht”.

Tijdens het wachten lazen we ook dat we, vanaf 2 april, voor het Verenigd Koninkrijk, bovenop het verplichte paspoort, ook nog een extra veiligheidsdocument (ETA)³ nodig zouden hebben. En al hadden we dan al overlegd om een paspoort aan te schaffen, we hadden het nog niet gedaan.

Het is nu niet dat we ons zouden gaan laten tegenhouden door zo’n document, maar gezien de onzekere tijden, ga ik liever naar plaatsen van waar ik op eigen kracht thuis kan geraken.

Het Kanaal overzwemmen, hoort daar niet bij.

Gemaakt met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing

Weet iemand nog -ik denk het niet, maar je weet maar nooit- dat ik hier ooit, in december 2022, op het blog schreef dat ik een boek zocht, zo een roman die heel lang geleden als vervolgverhaal in Het Nieuwsblad had gestaan en waarvan het verhaal me bijgebleven was?

Het betreffende fragment uit het log van toen:

Van een ander boek -pffft- weet ik niks meer van, enkel de verhaallijn. Het was een vervolgverhaal in de krant, speelde zich denkelijk af ergens in Nederland aan één van de kusten, had veel met zand te maken en nog meer met een broer gedood in de oorlog, een verongelukte broer en een broer die dat ongeval overleefde, een zus, twee freules en een jonker en vooral met de vete tussen de adel en het familiebedrijf. Weinig om op voort te gaan hé.

Weet iemand nog -ik denk het ook niet, maar je weet maar nooit- dat ik hier ooit, in juli 2024, op het blog schreef dat we een hoop boeken hadden gekregen die anders naar de Kringwinkel zouden gaan en we die maar gingen halen omdat we ze, in geval van geen interesse, ook zelf naar de Kringwinkel konden brengen?

Het betreffende fragment uit het log van toen:

Bij de romans hebben we nu wel meer van die oubollige zoete, maar op de boekenmarkt vind je wel een paar verkopers die vooral dat soort boeken in hun stand hebben, dus ja … er is blijkbaar nog steeds vraag naar.

Wel, er is nog vraag naar, in die mate dat ik gisteren, bij het aanvullen van de boekendozen voor zondag, naar boven toog en bedacht dat ik die oudere romans maar wat moest aanvullen. Sedert we er daarvan meenemen hebben we er toch elke maand verkocht.

Ik pak ze vast, neem de twee van Peyton Place en dan wou ik … en sloeg de bliksem in. Die titel! Die kende ik. Of toch niet? Ik sloeg het boek open, zag de naam van het personage en wist het.

Dus de roman waar ik al zoveel jaren, zij het met lange tussenpozen, naar zocht, was hier buiten mijn weten, al iets meer dan een half jaar in huis!

Ik nam de drie romans van de schrijfster en ging ermee op de trap zitten.

En toen Luc beneden aan de trap kwam staan en wou weten waar hij met die sportboeken, die deze keer niet mee moesten, naartoe moest antwoordde ik: “Na Efkes ni” (Ik zal me dat T-shirt¹ toch moeten kopen blijkbaar).

Dat heb ik nu altijd van het schrikken, ook als het positief is, ik moet altijd eerst een beetje bij mijn positieven komen. En deze keer, zeg nu zelf …

Oh ja, voor wie het weten wil, het is een roman van Kathinka Lannoy met als titel: “Stemmen over de horizon“.

En al denk ik niet dat het boek me nu nog zou bekoren, ik ben niet zinnens om het te verkopen. Het is een boek met een verhaal en dan bedoel ik niet dat wat er in staat.

Nadat ik die dag, na het openen van de Media, na de uitreiking van de Grammy Awards, mijn steeds terugkerende mening had over het lezen welke uitdossing ze op de uitreiking van de Grammy Awards¹ allemaal aan -of niet- hadden gehad -en dan hadden we nog niet zo lang geleden over de outfits bij de uitreiking van de MIA’s² gelezen- verraste Luc mij die andere morgen, na de uitreiking van de Gouden Schoen³, met de vragende opmerking: “Wat heeft die kledij van al die genomineerden -en partners- nu belang?”

Ja, ik weet voor wie dat belang heeft. Dat zijn de mode-ontwerpers die op die manier wat publiciteit willen maken en bewegende, poserende mensen hebben natuurlijk meer invloed dat een paspop.

Wanneer het over koningshuizen gaat komt daar ook het nationaal belang bij kijken, het promoten van wat uit eigen land komt.

En toch las ik, gisteren nog dat Prinses Kate geen inkijk meer zal geven in haar kleerkast omdat het niet om de verpakking moet gaan maar om de inhoud⁴.

Ook Koningin Mathilde blijkt al de opmerking gemaakt te hebben dat ze wel schrijven over wat ze draagt maar niet over wat ze doet.

En dan krijg je de reactie van de reporters dat, als ze het niet doen, de mensen afhaken. Als ze het wel doen, ook.

Gisterenmorgen, toen wij buiten stapten richting auto, dacht ik: “Wat ligt daar nu op regenafvoerpijp?” Even beter kijken leerde me dat het een zwerfkei was. Met een beetje bukken kon ik hem zelfs lezen. Er stond: “[sic!] versop mij”.

En ik dacht: “we laten hem liggen”, stapten in de auto en reden weg.

Later, bij het middageten bedacht ik iets anders. Ze hebben het toch zo vaak over onverwachte voorwerpen op je dorpel en al is een regenpijp geen dorpel, het ging wroeten.

Misschien was het inderdaad wat het leek, misschien zou de steen verdwijnen om elders op te duiken, maar voor hetzelfde geld zou die daar blijven liggen, zou iemand denken: “die zijn niet thuis” en vinden dat de kust veilig was en zelf komen zwerven, maar dan binnenshuis.

Ik heb de eenzame steen van die koude regenafvoerpijp gehaald en heb die mooi ergens buiten op het koertje gelegd. Ik wou hem boven op de muur aan de straatkant, maar kon daar, wegens in de weg staande plantenbakken, niet aan.