mske tokkelt op de pc. Luc loopt wat rond terwijl hij ondertussen ook halvelings de TV in het oog houdt.

Ineens, een gekrijs van alle duivels uit de hel. mske zit bijna door het plafond en vraagt geschrokken: “wat is dat?”

“Oh” zegt Luc geruststellend “dat is den ambetanterik van De Lijn”.

Jaja, blijkbaar zijn we niet alleen om daar niet vrolijk van te worden.

Waar we wél vrolijk van worden is van deze oplossing.

mske had het icoontje al gezien en ze had ook al gezien dat dat soms opgelicht stond, maar ze had nog nooit gaan kijken voor wat dat icoontje eigenlijk stond.

Tot die dag enkele maanden geleden dat ze zowat niet goed wist waar ze eerst zou aan beginnen en dan maar eens op dat opgelichte icoontje klikte.

Wat was dat? Dat was een melding dat onze statistieken door het plafond gingen.

Nu moet ik zeggen dat ik overal het plafond gaan nazien ben maar geen statistieken vond. Het zal wel weer sterk overdreven zijn zeker …

Die nacht met de foute ticketmachine liep er nog wat anders fout.

Niet voor Slow en mske maar voor een jongen die pas een uur er voor nog op de evenementen was komen helpen opruimen. Hij keek bedenkelijk. Hij moest naar Antwerpen maar er was geen trein meer naar Antwerpen. Pas om 5u in de ochtend gingen die weer rijden.

Een vriendelijke behulpzame man zei dat hij wel nog naar Brussel kon. Maar als je dan toch moet stranden, dan liever in Leuven dan in Brussel. Dat denkt mske ervan.

Hadden ze de jongen beter gekend, hadden ze hem meegebracht naar hier.

Zo een dik jaar geleden hadden we het over de bizarre dingen des levens.

Als je goed rondkijkt vind je zo nog van die tegenstrijdigheden. Zoals bij een video over lichaamsbeweging waar je een verwittiging krijgt dat je efkes eerst je dokter moet raadplegen. Dat kan zijn, dat kan betekenen dat je moet oppassen dat je niet van niets beweging jezelf gaat forceren door ik weet niet welke bootcamp oefeningen te gaan doen.

Maar bij fastfoodketens zien we zo geen verwittiging. En dat is pas nefast voor je corpus als je daar regelmatig gaat eten. Daar kan een dokter, o.i., toch ook uitleggen wat dàt met je lichaam doet.

Het is gewoon altijd een kwestie van maat te houden en niet te overdrijven.

mske wil die betonnen bak waar de bloemen in stonden weg, dus haalde ze daar vorig jaar zoveel mogelijk plantjes uit, met de bedoeling die bak leeg te maken en dan te laten verdwijnen.

Nu wil het toch lukken zeker dat net nu, het groensel in die bak rare kuren gaat verkopen. Of beter rare bloemen gaat voortbrengen.

Het zijn niet alleen de roze vergeet-me-nietjes die mske vertederden, er is ook nog de andere bloem.

Vanwaar die bloem komt? mske heeft er een vaag vermoeden van, maar dan is het nog verwonderlijk, aangezien het fenomeen zich niet voordeed in de twee vorige jaren.

Maar het is een mooie bloem, mooi genoeg om vereeuwigd te worden door onze huisfotograaf.

Mooie geste, inderdaad, maar ze laten het zo uitschijnen alsof daarmee die mensen effectief gered zijn. En als dat dan niet zo is, wie blijft er dan zitten met een gevoel van falen? Of met boosheid?

Boosheid inderdaad, want terwijl mske gaf, waren er diegenen die haar zegden hoe dom ze was. Het leven ging door, ze kon niet blijven stilstaan bij iemand die toch ging doodgaan. Als die iemand dan inderdaad sterft, geeft dat die schampere zielen gewoon gelijk. Wat overblijft, zijn de lichamelijke ongemakken die je zelf overhoudt.

En als je niet naar de begrafenis kan, krijg je zelfs nog geen herdenkingsprentje. Nu niet dat dàt van levensbelang is.

Het is al een paar jaar geleden, Luc en mske reden per fiets. Er stonden zoveel vergeet-mij-nietjes tussen het onkruid, maar zoveel, dat mske besloot er een drietal mee te brengen. Ze heeft ze thuis geplant.

Natuurlijk wist mske wel dat ze wilde bloemen niet zomaar kan verplanten, maar ze wist wel dat vergeet-mij-nietjes zichzelf uitzaaien. Dat had haar grootmoeder haar ooit nog verteld.

De bloemetjes verslensten en mske liet ze liggen. Het jaar daarop waren ze er weer, het jaar daarop ook. Uiteindelijk bleven ze niet in de bloemenborder maar kwamen ook al tussen de kasseistenen uit.

Toen Luc en mske vorig jaar beslisten om het koerke toch maar eens te spuiten met onkruidverdelger trok mske de plantjes van tussen de kasseien en plantte ze in de betonnen bak, goed wetend dat ze het niet zouden halen.

Dit jaar stond ze verbaasd te kijken. De ganse bak staat vol met roze vergeet-mij-nietjes. Roze jawel.

Dat vergde toch enig opzoekwerk. En ja, we vonden de uitleg. Het is een kwestie van zure grond.

Nu wil mske die bak daar weg, maar ze wil wel én de blauwe én de roze vergeet-mij-nietjes houden. Dat wordt bloemen gieten met azijn, peizek.