Misschien overkwam het jullie ook al, maar soms als je een bord ziet voor een doodlopende weg blijkt die weg toch niet dood te lopen maar enkel zo erg te versmallen dat een auto er niet door komt.

Misschien overkwam het jullie nog niet, maar in elk geval overkwam het wel al, en meerdere keren, aan Slow en mske die ook al meer dan eens zélf op prospectie gingen om tot de conclusie te komen dat je er inderdaad niet door kon of dat je er wel degelijk door kon.

Kun je denken dat mske het nieuwe verkeersbord F45b een echte aanwinst vindt.

mske was altijd een stil meiske. Zo eentje van het soort dat nooit een gevat antwoord kon geven maar pas achteraf dacht: “dat of dat had ik moeten zeggen”.

Nu had mske al eens gehoord dat iemand, bij rare opmerkingen gewoon: “pardon?” had gezegd maar dan met een intonatie die ik hier niet kan weergeven.

En mske dacht dat “pardon” vroeger dan wel ingeburgerd was langs dees kanten, maar dat dan wel iedereen massaal “sorry” is gaan gebruiken waardoor pardon in de vergeethoek geraakte.

Nu wou ons mske toch eens een ongeregeldheid die niet juist was gaan melden toen ze ineens de gemene stem achter haar: “héla! Niet kwekken!” hoorde zeggen. En mske, niet echt wetend wat ze daar nu moest op antwoorden, zei gevat: “pardon?” met die intonatie die ik hier niet kan weergeven.

Oh wonder! De kerel dook in elkaar, zei: “och laat maar” en droop af.

Nu ja, achteraf bedacht mske dan dat het waarschijnlijk ook niet het Franse woordje “pardon” betreft maar afgeleid is van het Engelse: “pardon me?” wat heel wat straffer is van betekenis.

Er zullen wel meerdere toverwoorden bestaan om in zulke situaties te gebruiken. Dat doorzicht krijgt ge als ge bitchenboeken gaat lezen.

mske had geen spiegel in haar sjakosj, dat was ferm ambetant, want mske had zo van tijd tot tijd eens geen tijd om zich thuis te voorzien van het nodige kleursel en blanketsel. Dus wou ze dat op de trein kúnnen doen. Liever niet, maar in geval van nood … maar mske had geen spiegel in haar sjakosj.

Dus stapte ze, ergens vorige zomer, in een Kruidvat in Apeldoorn binnen en kocht zich een sjakosjenspiegelke.

Enkele weken later vindt ze op de rommelmarkt ook zo een spiegelke en mske denkt: “één in mijn evenemententas en één in mijn gewone tas” en ze neemt het spiegelke mee.

Nu is Slow toch thuisgekomen met een toilettaske, hij had dat gekregen bij een product. En wat zit er in dat toilettaske? Een spiegelke verdorie!

Nu heeft mske toch geen sjakosjen genoeg zeker!

Het is nog niet zo lang geleden dat ik hier schreef over een paar aangemaakte accounts waarvan mske de login niet meer kende.

Enkele weken terug zag ze het licht. Allee, ze herinnerde zich plots dat er ergens in die pc een plaats is waar bepaalde wachtwoorden opgeslagen worden. En al stonden die bepaalde er niet bij, waren er aanwijzingen genoeg zodat de lamp ging branden.

Was dat nu een tijdelijke geheugenstoornis?

mske staat haar tanden te poetsen, met de elektrische tandenborstel wel te verstaan. Die tandenborstel valt ineens stil. Gedaan.

mske poetst haar tanden dan maar met de elektrische, maar zonder elektriciteit. Daarna zet ze die op de oplader.

Die middag neemt ze de borstel … geen beweging in te krijgen.

Ze foetert wat over “toch rap kapot” als Slow zegt: “de pries steekt niet in”.

mske steekt de pries in en zegt: “tja, misschien helpt dat wel”.

Dat mannen zieker zijn dan vrouwen, als ze hetzelfde hebben wel te verstaan, is onlangs door geleerde heren bewezen.

Dat mannen al zieker zijn, wanneer ze nog niets hebben, is nu al bewezen … allee toch halvelings.

mske hoest en haar neus had de ganse nacht gelopen als een lekkende kraan. Ze zegt: “verdorie, ik zit met een snotvalling” waarop Slow antwoordt: “Ai! Dat belooft … voor mij” waarom mske dan weer: “euh?” antwoordt.

“Ja” zegt Slow “je weet toch dat ik daar altijd zieker van word dan jij”.

mske wil handcrème aan haar handen doen. Ze knijpt op de tube.

Slow vertelt iets, mske luistert.

Slow heeft gedaan met vertellen, mske is nog altijd aan het knijpen.

Dus heeft mske handcrème aan haar handen gedaan tot aan haar ellebogen.

Ze zijn laat, dat wisten we al, maar ondertussen komen ze er stilaan door, dat zegt ook de bloesemmeter van St. Truiden.

Dus trok Slow er gisteren maar efkes met zijn camera op uit om in de buurt wat beelden te gaan maken.

Het resultaat toont een beetje hoe de lente er uit ziet hier bij ons.

Slow en mske, de goede raad indachtig, namen een trein vroeger. Dat was dan een boemelke.

En zoals boemelkes meestal doen, stopte ook deze trein in alle kleine dorpen en dorpkes.

Bij het afremmen voor één van deze stationnetjes, zag mske het kerkske in de glooiing en ze dacht: “wat een klein kerkske!”

En toen ze stopten zei Slow vragend: “Fexhe (le-haut-clocher)?” Hij zei die haakskes natuurlijk niet, dat stond zo geschreven hé! Feit is dat hij de omgeving afspeurde, zich afvragend waar die haut clocher wel stond.

“Die zijn we net voorbij” zei mske en ze dacht er het hare van … van de bedenker van de naam, wel te verstaan.

Het was dus geen zes maanden, maar tweeënhalf jaar toen het oventje er twee weken geleden de brui aan gaf.

Slow zei: “er is één van die menghaken door de carrosserie gezakt. En hij wou al eens uitkijken naar een andere bak, maar dat was buiten mske gerekend.

Ze heeft direct en stante pede een nieuw oventje besteld dat ze gisteren zijn gaan halen.

Vroeger kon ook natuurlijk, dan was dat oventje er wel, maar zij niet.

Het oventje is onmiddellijk in gebruik genomen. Er zat nog wel een brood in de diepvriezer, maar mske is niet zo diepvriesgezind als het brood betreft.

Ze zullen hier moeten wennen hoor! Het is brood met een ander model, meer vierkant en wat hoger. Maar de smaak is nog hetzelfde.

Hoe we dat weten? mske heeft natuurlijk onmiddellijk het baksel getest, zo warm als het nog was en ze knikte goedkeurend.