Voor zover we kunnen zeggen dat de winter voorbij is, kunnen we ook vertellen dat ons beperkt struikenaanbod het heeft gehaald, de ene al wat beter dan de andere.

De vlinderstruik heeft groene blaadjes en de clematissen ook, al is daar toch wat bizar aan de hand. Het verneukelingske van in den beginne heeft weinig last ondervonden van de winter. Hij staat volop groen en heeft al bloemknoppen.

De andere, de meer belovende, staat volledig bruin te wezen maar heeft wel nieuwe scheuten die opschieten uit de grond. mske denkt dat ze alles van vorig jaar zal moeten weghalen om deze jonge twijgen de kans te geven zich aan het klimrek te hechten.

Maar ze is wat blij dat ze het haalden.

Ze vindt het wel jammer dat ze de bloembak, die ze met zoveel energie begonnen waren, niet hebben afgewerkt. Ze heeft hier nog zoveel zaadjes en de knollen zagen ook nog geen grond.

mske is geen tuinier blijkbaar.

We stoppen er mee. We vinden er niets meer aan. Aan dat vermelden van verjaardagen dan. Het lijkt dan net of je loopt te bedelen om felicitaties.

De jarigen van deze familie zullen hun wensen wel op een andere manier toegestuurd krijgen en het blog blijft het blog met kleine dagelijkse vertellingskes of dingen die we op dat moment kwijt willen. Als het dan al eens over een verjaardag gaat zal dat betekenen dat er dan ook iets over te vertellen valt.

Vandaag is Zoneke jarig, we weten niet of hij het blog leest, maar hij heeft wel verjaardagswensen gehad.

En de kleinkindjes, zolang het plezant was om doen, deden we het, maar zeg nu zelf, de laatste jaren was het een simpele vermelding met een kaart geworden. Wij kunnen dat veel persoonlijker, newaar mske.

mske gaf alle gegevens door per mail, ze ordende de bijlagen en gaf die aan Luc, die ze in een omslag stak, twee stickers nam, één van de geadresseerde en één met ons adres, en die, plak plak, op die omslag kleefde. Hij nam nog een postzegel die hij ook nog, plak, op die omslag kleefde.

Ze gingen dus maandag die bril halen en Luc postte de brief.

Gisteren stak die brief toch terug in onze brievenbus zeker! Luc had de stickers verkeerd gekleefd.

Ondertussen is die brief toch al terug op de post, maar deze keer moest Luc het adres maar schrijven, de stickers van de geadresseerde waren op en mske had geen zin om er nieuwe te maken. Ze was met andere dingen bezig.

Luc kloeg al een poosje dat hij net een waas voor zijn ogen had en niets meer scherp zag. mske dacht: “maar dat heb ik ook”. Ze hebben het een poosje aangekeken, wazig dan en besloten toch maar naar de oogarts te stappen.

Er werd hen gezegd dat dat niet hoefde, dat ze zo naar de optieker konden, maar wie zegt dat er niets anders loos was? De oogarts dus.

En ja, ouder worden komt op stille sloefen. Ze hebben beiden een bril nodig. De oogarts wou twee aparte brillen voorschrijven: één voor ver en één voor lezen. Dat wilden Luc en mske niet. Zie je hen al op de evenementen constant staan wisselen van bril.

De bril zou na een week klaar zijn maar dan waren Luc en mske er niet. Ze haalden hem vorige maandag.

Men had hen verteld dat het toch wennen zou worden, zo met een kwartierke om te beginnen. Wennen? mske heeft die bril opgezet en ze zet hem enkel af om te gaan slapen. Wat wél wennen is, is dat ze haar hoofd moet bewegen als ze wil gaan lezen. En in het begin was lezen op de pc een beetje problematisch maar ineens zag ze hem klaar en duidelijk. mske is blij met de bril. Dat mag wel want het spul was er duur genoeg voor.

Wat Luc betreft? Tja, sinds gisteren namiddag is hij er toch ook blij mee. Maar hij heeft enkel nog wat problemen met de pc. Dat zal dan ook wel in orde komen.

“Nu nog een zonnebril” zei mske. Er bestaan blijkbaar brillen om over de gewone bril over te zetten. mske probeerde. Luc lachte: “net ene van de maffia” zei hij. mske vond dat ook. Dus besloten ze die overzetbril niet te nemen.

Eens thuis bedacht mske dat dat toch de beste oplossing was. Geen gezever met wisselen van bril. En het moet niet mooi zijn als het maar gemakkelijk is. Dus gaan ze die maffia overzetbrillen nog eens gaan halen …

Twintig voor twaalf zondagnacht, mske geeft in dat Luc en zij van Leuven naar Landen willen. Zij geeft aan dat ze met de kaart wil betalen. De betaling gaat goed.

Dan moeten nog de tickets worden geprint. Het brommende geluid in de ingewanden van de machine geeft aan dat het printen in volle actie is. Het eerste ticket valt in de lade. En dan valt er nog iets, zo een reepje ter grootte van ¼ van een volwaardig ticket. Er staat enkel het logo van de NMBS, een ticketnummer en €5.30 op. Niks van Leuven naar Landen, niks van klas, niks.

Gelukkig hadden ze nog tijd over. Ze gaan op zoek naar de stationschef en vinden drie mannen in een tijdelijk kantoor. “Kom binnen” zegt de man, nadat hij het snipperke had bestudeerd.

Hij schrijft een briefje. Daarop stonden Leuven en Landen in code … veronderstellen wij. En ook de oorzaak voor het briefje stond erbij, namelijk: “fout ticket machine”.

De titel slaat dan niet op een foute machine, maar op een briefke over een fout van de machine.

“Zo” zegt de man “nu zal je geen problemen hebben”.

Luc en mske zijn nog een kriekske gaan drinken en op de trein hebben ze geen controleur gezien.

De laatste tijd hoort mske het wel meer. Eén of andere maakt de opmerking dat één of andere niet zo fris ruikt, integendeel. mske ruikt dat niet.

Maar dan is er één iemand, waar niemand wat over zegt, waarvan mske vindt dat hij effenaf … Ik zal het anders zeggen, als die afkomt om mske te begroeten, met de gebruikelijke drie bezen, dan ademt ze diep in en ademt pas uit als hij weg is.

Laatst zat ze op de trein, of beter, ze stond op de trein van Utrecht naar Maastricht en ze praatte met een meisje dat daar ook stond te staan omdat er geen zitplaatsen waren omdat er, nog maar een keer, de vorige trein was uitgevallen.

In ‘s-Hertogenbosch kwamen er twee zitjes vrij en mske sprong op die okkazie en het meisje volgde. mske had geen zin meer in conversatie want ze dacht dat het meisje een slechte adem had. Ze babbelden verder tot er een derde zitje in het compartiment vrijkwam en Luc zich daar kwam zetten. Het gesprek stokte.

In Eindhoven stapte de jongeman in de coupé aan de andere kant van het gangpad uit en hij nam de erg vieze geur met zich mee.

Er is dus niets mis met mskes neus, al denkt ze nu dat het gesprek misschien stokte doordat het meisje dacht dat het mske was die niet al te fris rook.

Je een beetje wassen kan toch zo moeilijk niet zijn hé.

mske hoorde iets vertellen. Iets over een koppel dat getrouwd was, nog niet zó heel lang trouwens, en waar er een to do lijstje werd opgemaakt door de ene voor de andere. Nu ja, ieder in zijn huishouden natuurlijk maar mske vindt dat toch maar een rare bedoening zo.

Je trouwt uit vrije wil en ineens krijg je er een chef op de koop toe bij.

Nu gaat het niet over zo een soort to do lijstje, maar wel over dat van mske zelf. Het stond al een paar weken langer en langer te worden, tot ze besloot het eens onder handen te pakken.

Ze mailde naar Broer om een bepaalde informatie en schrapte dat al door. Ze schrapte dat ene door dat vanzelf in orde was gekomen.

Ze greep de map met verzekeringspapieren en ging eens lezen wie er nu juist de begunstigde was, want dat ging efkes aangepast worden in maart.

Hoe meer mske schrapte, hoe meer er bijkwam en aangezien ze besloten had het ganse lijstje af te werken heeft ze maar doorgezet.

Er blijven nog enkele dingen over, maar ja, zie dat ze later niet meer weet wat doen.

mske is tegen: “op de poef” dus hadden ze hier geen kredietkaart. Maar na al die miserie met die bankrekening in Nederland zat er eigenlijk niet veel anders op.

Maar toen vond mske de MasterCard van Bpost. Dat is een echte MasterCard maar geen kredietkaart. Je moet er eerst geld opladen eer je ze kan gebruiken. En dat was al meer wat mske wou.

Sedertdien liep alles van een leien dakje. Tot in Utrecht. Of beter tot voor Utrecht, want het geboekte hotel had een bedrag gereserveerd op die kaart.

Eens daar beweerde het hotel dat ze geen bedrag konden reserveren. Ze bekeken mske zo een beetje als een poefer precies. Ze moest dat bedrag nog eens op een andere manier betalen. En voor dat geld dat vastzat? Daarvoor moest ze BPost maar contacteren en hen vragen dat ze het hotel eens zouden opbellen.

Maar mske zag dat gereserveerd bedrag staan, maar dat interesseerde het hotel niet om dat eens te bekijken. En dat bedrag kon zij natuurlijk ondertussen niet gebruiken. Het stond daar al vast van 31 januari 2014 om 22.01u. Maar, wisten ze haar in het hotel te vertellen, een gereserveerd bedrag dat niet wordt opgenomen, wordt automatisch na 30 dagen terug vrij gegeven”. Precies of mske dààr blij om was.

Toen ze in het hotel haar mail opende zag ze een mail van Booking.com, ook met de vermelding dat ze even de kaartmaatschappij moest contacteren want dat het hotel hen had verwittigd. mske werd licht gepikeerd. Wie stuurt nu een mail enkele uren voor iemand gaat inchecken? Net of iedereen met zo een aanwas aan de hand loopt om op ieder ogenblik bereikbaar te zijn

Ze mailde BPost, die de fout bij het aan het hotel legde maar vertikte om het hotel te contacteren. Toen ze terug thuis waren stuurde BPost een tevredenheidsenquête. Over lef gesproken!

mske heeft hen alle drie een bericht gestuurd. Geen reactie van het hotel, geen reactie van BPost. Booking.com stuurde iets dat ze eventueel als excuses zou kunnen aanzien.

Op 2 maart, zondagochtend nota bene, was de kaart weer vrij van gereserveerde bedragen en kon mske haar eigen centjes weer besteden zoals mske dat wou. Geen van de drie partijen heeft dus ook maar iets ondernomen, ze hebben de termijn gewoon laten verlopen.

mske heeft een Visakaart aangevraagd. Ze hoeft ze niet te gebruiken als het niet echt nodig is. De meeste hotels vragen enkel het kaartnummer als waarborg.

Weet je wat mske het meest ergert? Je voelt je gegeneerd als je het voorhebt, maar eigenlijk moest je zo boos worden en zo arrogant dat zij gegeneerd achter hun comptoirke zouden zitten. Maar neen! mske wordt pas boos als ze het zaakske grondig uitgevlooid heeft.

Het hotel in Utrecht? Nou … De kaart van BPost? Die kan misschien later nog eens van pas komen en veel plaats neemt ze ook niet. Booking.com? Trivago is er ook nog hé.

Wat Luc zich afvraagt? Wel, hoe oplichters het voor elkaar krijgen.