Het begon ooit, vele jaren geleden, toen onze Duitse vriend het had over een kerstmarkt in Aken en wij daar met hem naartoe trokken. Het was gezellig, sfeervol, kerstig en speciaal.

Pas enkele jaren later doken de eerste kerstmarkten bij ons op. Ze waren ontgoochelend koud en weinig gezellig. Ze vormden geen geheel maar allemaal aparte kraampjes en elk voor eigen gewin.

Pas ergens in het begin van deze eeuw zijn Luc en ik een paar jaar na elkaar naar die van Brussel gegaan. Uiteindelijk werden we die beu. We gingen ook eens naar die van Antwerpen, die zei ons niks. En die van Leuven was het toch ook niet helemaal. En we gingen niet meer.

Pas toen Kleindochter er over begon, net vóór corona, gingen we terug eens wat rondkijken, maar wel naar de wat beter gerenommeerde.

Vorig jaar jaar vond Luc de kerstmarkt van Eupen. En die beviel ons zeer goed, beter dan verwacht.

Dit jaar gingen we, zoals verteld, naar die van Maredsous, zoals verteld. Die was erg goed, een beetje meer Fransgetint met allerlei soorten artisanale producten uit het Zuiden, maar toch wel gezellig, ondanks de drukte.

Uiteindelijk zijn we dan toch maar na een boekenverkoop, doorgereden naar die van Eupen ook.

Ik lees nu in het Nieuwsblad dat die van Leuven zo goed is, met een toren¹ met een bar -of twee- er in. En op de foto zie ik ook een reuzenrad. Zouden we gaan? We kunnen nog tot zondag. Ik denk het niet. Ze noemen het een authentieke sfeer maar zo klinkt het niet echt.

Ondertussen is die van Brussel dan geen kerstmarkt meer, maar heet ze “Winterpret” en lees je heel andere commentaren over overlast wegens te groot en hordes dronken toeristen die wildplassen en over één grote braspartij.

Zijn wij nu eigenlijk te rap content met gewone kerstmarkten, genietend van de geur, met een braadworst en wat Glühwein -of chocomelk- tussen mensen die daar ook content mee zijn. Voor ons moet het allemaal niet zo groot en spectaculair worden, want daar komen vodden van.

Vandaag zouden we naar Oostende, naar Mu.ZEE, Full House gaan zijn. Het stond op de agenda. We gaan niet.

Luc loopt nu al haast een week met een kwalijke hoest rond, die nu eindelijk toch wat betert en de laatste dagen heb ik de indruk dat er bij mij ook iets aan het broeien is … al hoop ik dat ik enkel last heb van de aangekondigde winterdip¹. Daarvan ga ik niet blaffen en krijg geen loopneus.

Oostende, Mu.ZEE en dat Full House kunnen echter niet al te lang meer wachten. Ze sluiten de deuren op 5 januari 2025 en die gaan pas drie jaar later terug open, al is het dan waarschijnlijk op een andere locatie.

Toen ik kind was zag ik wel eens vrouwen het trottoir vegen in hun peignoir. De commentaar van mijn moeder daarop was ronduit vernietigend. “Dat deed je niet! Nooit!” zei ze -jawél in hoofdletters- als leek het of ik daar in mijn peignoir had staan borstelen.

Ik heb het dus nooit gedaan. En ik heb later ook nooit nog vrouwen in hun peignoir het trottoir zien vegen, waarschijnlijk omdat ondertussen de meeste vrouwen ook uit werken gingen.

De laatste dagen echter ben ik bij drie verschillende voorvallen in contact gekomen met drie verschillende vrouwen die, na tien uur in de voormiddag, nog in hun pyjama liepen mét hun peignoir er over.

Ik dacht aan mijn moeder, vroeg me af wat ze dààr zou van gevonden hebben maar dacht: “En wààrom niet?” Iedereen doet toch wat zij wil?

Ikzelf doe het niet, ik slaap zelfs zonder pyjama, maar ik trek ’s morgens wel een gemakkelijke trainingsbroek aan, met een loszittende sous-pull.

En bij écht koude dagen, durf ik daar zelfs mijn labradorblonde badjas over aantrekken. Maar ik let dan wel uitermate goed op dat ik zo de deur niet ga openen, behalve als …

Op donkere dagen, waarop het er voor andere mensen veel erger aan toegaat dan voor ons, kan het gebeuren dat wij door de omstandigheden niet kunnen bloggen tot diep in de namiddag, waarna elke zin om te bloggen ons compleet is vergaan.

Dit -schijnbaar nutteloze- log dient dus enkel als ter herinnering voor mij, wanneer ik wil weten wanneer een bepaalde situatie zich heeft voorgedaan en is dus uiteindelijk zo nutteloos nog niet.

Eveneens ter herinnering kan ik stellen dat het het tweede voorval betreft en hoop ik ten zeerste dat we niet te maken gaan krijgen met “geen twee zonder drie”.

Het was donker toen we zaterdag in de auto stapten om naar een verkoop van oude boeken te gaan.

Het was donker toen we op de middag ergens iets gingen eten.

Het bleef donker toen we daarna richting Eupen reden.

En het was het échte avonddonker toen we op huis aangingen.

Enkele details?

• Toen Luc en ik beslisten dat we toch naar Eupen zouden rijden en dat kond deden aan Kleindochter was ze direct voor het idee gewonnen. Ze ging mee, ook naar de oude boeken.
• Toen we in Eupen een Bratwurst wilden eten, waren de braadworsten op. Enkel de “saucisses géantes” waren er nog. Dat was worst aan de lopende meter.
• We hadden een sneeuwbuitje op de kerstmarkt, al was het eigenlijk sneeuwregen.
• Kleindochter vond en kocht er Lebkuchen. Die hadden we dit jaar niet gevonden in de winkels in de Eifel.