Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 17 of 951)

Bij de kapster

Ergens tussen de aanvang van ons pensioen, het pensioen van Lucs kapper en de corona-quarantaine in, ben ik begonnen met de maandelijkse kortwiek van Lucs haar. Dat staat zelfs maandelijks op de agenda ingepland. Maar aangezien ik dat al uit de doeken deed, ga ik dat niet meer herhalen.

Dat dat wel eens fout kan lopen, vertelde ik ook al. Gelukkig is het bij die ene keer gebleven.

Nu was het gisteren weer de eerste van de maand en wegens één paar obstakels, zoals te warm en te afgeleid door de TV, verhuisden we naar een koelere plaats in huis.

En terwijl ik doende was het witte haar met nog een paar vegen grijs er in te fatsoeneren, viel mijn oog op de foto’s van van het zwarte haar dat Luc had toen we, nu meer dan 20 jaar geleden, samen gingen wonen.

En ik vroeg me af hoe het kwam dat ik niet gaandeweg gezien had dat zwart wit kan worden door dagelijkse gewenning.

Twee nachten op rij

’t Was nacht, ’t was nacht, toen hoorde ik een vreselijke slag1

Ik wíst … er was een donkergroene auto in onze gevel gereden. Ik stak mijn benen uit bed, trok mijn labradorblonde aan en keek door het venster.

Ik zag niks -de straatverlichting is hier ’s nachts nog altijd uit- want het was daarbuiten pikkezwart.

Het rare was wel dat ik dus ook niet kón gezien hebben dat het een donkergroene auto was geweest.

Toch liep ik naar de gastenkamer -nu hobbykamer- om daar door het venster te kijken. Maar daar was het even donker daarbuiten.

En toch, ondanks dat ik wíst dat ik het moest gedroomd hebben, heb ik overwogen om Luc te wekken om samen eens een kijkje te gaan nemen.

Ik deed het niet. Ik ging terug in bed maar het bleef spoken.

***


Luc en ik waren ergens en zaten te wachten tot het onze beurt was. Waar? Ik zou het niet weten, maar het leek wel normaal.

Toen werd mijn naam afgeroepen en ik stond op, ging mee en toen bleek dat ik er niks kon komen doen.

Ik was namelijk mijn paard vergeten. Dat stond nog bij mijn grootmoeder in de boomgaard.

Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, waarvan ik wakker werd en het een hele poos duurde eer ik besefte dat ik nooit ofte nooit een paard heb gehad.

***


Beide bovenstaande dromen had ik deze week, al waren het weer niet de eersten in het rijtje van rare dingen. Ergens de voorbije week, schudde Luc aan mijn arm en fluisterde in mijn oor: “Er zit hier ene binnen” en al was de boodschap nogal verontrustend, ik was moe en wou slapen. Dat deed ik.

Goed van mij, want ’s morgens wist Luc van niks.



Ik zou niet weten waar die auto vandaan kwam, ik had onlangs niks gelezen over maar weer een auto in een gevel. Maar het zou hier best wel eens kunnen.



Het paard in de boomgaard? Daar kunnen de ruiters op de OS voor iets tussen zitten maar bovendien zag ik ooit een foto van mijn vader op een paard in de boomgaard van mijn grootmoeder. Waarom dàt zich moest roeren is eveneens een mysterie.

____________________
1 Beginregel: “De zeven vlooien

Voyeurisme

Je leest niks anders meer. Haast overal worden stiekeme camera’s ontdekt, nu tot op jeugdkampen toe. En dan lees ik dat er soms ook zo snel mogelijk voor psychologische bijstand wordt gezorgd.

Dat was ooit anders. Die keer in het zwembad, wij zo’n 16-17 jaar oud.

Ineens begon één van mijn klasgenoten te gillen dat er mannen door het dakvenster stonden te staren. We keken allemaal omhoog. En ja, de dakwerkers die even niet aan het dak werkten …

Onmiddellijk kwam de aanmaning dat het gegil moest stoppen. Ook werd er gezegd dat ze zich niet moesten aanstellen.

Later, terug in de school kregen we allemaal een preek omdat we ons in het openbaar niet naar behoren hadden gedragen.

De mannen hebben mij niet gezien,  die eer viel enkel die meisjes te beurt die pal onder dat dakvenster zaten, de meesten waren beschut. Maar voeten en kuiten zagen wij ook wel.

Sederdien heb ik altijd opgepast voor dakvensters bij kleedcabines.

Maar wc’s in sanitaire voorzieningen zijn ook niet veilig meer. Meestal denk ik er niet aan maar zo soms hé, dan kijk ik of er niks onder of boven de wand doorgestoken wordt.

En dan zijn er nog de schoenen met cameraatjes in de tippen om onder rokken te gluren. Dat hoor je de laatste jaren wel minder.

Maar ik loop eigenlijk toch meer met een lange broek.

Dan lees ik bij de reacties bij HLN dat de mensen niks meer kunnen verdragen, dat er vroeger wel overal gaten geboord waren om te gluren.

Dat was ook zo, vaak waren die dan dicht gestopt met kauwgom, maar Luc haalde nog wel wat aan dat vroeger ook kon maar nu niet meer.

Ik vraag me meer af of die gluurders niks ontberen in hun leven …

Huisarrest

Omwille van een onszelf opgelegd huisarrest waren we de voorbije week drie volledige dagen ons huis niet uit gekomen.

De reden waarom was niet echt ernstig, maar ook niet niks, alleen maar een erg vervelende oorstoring.

We hebben gisteren ons scha ingehaald. Wij hebben zo goed als alle winkels -volgens mijn overdrijvende trap- van hier tot in Hasselt aangedaan: Colruyt, tanken, Lidl, Action, Ava, Veritas en terwijl we dan toch in Hasselt waren zijn we daar ook nog eens de Kringwinkel binnen gelopen, Action (want die van Hasselt is groter dan die van Sint-Truiden), Ava (want die van Hasselt is groter dan die van Sint-Truiden) en Ikea en terwijl we onderweg waren hebben we, in het naar huis komen, ook nog maar eens de Kringwinkel van Sint-Truiden bezocht.

Hopelijk hebben we nu alle prutsen en frullen, die we nodig hadden, meegebracht -hopelijk stonden die wel allemaal op ons lijstje- zodat we niet te snel terug moeten.

En actie

Gisteren was het druk. Druk op de TV met de Olympische Spelen. Niet dat ik alles moest zien. Maar terwijl ik keek werd ik vaak afgeleid door de gebeurtenissen daar buiten.

Waar men het had over weinig vlinders door het slechte weer, is het nu wel duidelijk dat het beter wordt. De vlinders fladderden dat het een lieve lust was. De vlinderstruiken werden druk bezocht.

De mussen fladderen ook. Die hebben toch wat af te fladderen op een dag, die kleine druktemakers

En de duif die nu alle dagen uit het vogelbadje komt drinken, deed dat weer op haar typische duivige manier. Ze landt en kijkt onmiddellijk naar binnen om te zien of we daar wel zitten.

Naar de TV kijkt ze niet … niet geïnteresseerd in sport.

Overtreffendste trap

Volgens de Dikke van Van Dale ms:

Saai

Saaier

Saaist

Openingsceremonie



Met vier lettergrepen

Als g’iets wegsmijt
Hebt ge’t nodig
En zijde’t kwijt

In wat zakken
Als ge’t bijhoudt
Kunde’t pakken

’t Eén is niet goed
’t Ander deugt niet
Wie zegt hoe’t moet

[© ms – 26 juli 2024]

Iets meer dan een maand geleden …

Lazen we laatst in de media over bescherming van kinderen door het eten van pinda’s, hadden we het op het blog over onze bedenkingen daaromtrent, lezen we nu:

Peuter overleden nadat hij stikt in pindanootje1 (…)

En ook:

Kinderlongartsen waarschuwen nadat peuter (1) stikt in pindanootje: “Voor jonge kinderen raden we ze in hun geheel zelfs af

Veel kunnen we er eigenlijk niet meer aan toevoegen, aangezien het allemaal in de reacties van voornoemd log aan bod kwam.

Maar waarom ze die ondingen gaan promoten …

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Nieuwsblad

Nog meer boeken

In een tijd van lang geleden, kreeg ik van uit alle hoeken boeken, de onderpastoor, de buren van mijn ex-schoonouders, bekenden en bekenden van bekenden, bezorgden me boeken. De uitleg was haast altijd: “Want jij leest toch graag”.

De meeste van die boeken geraakten in dozen, die dozen geraakten gestapeld en de uitleg was haast altijd: “Voor later. Als ik meer tijd heb”.

Later, toen ik meer tijd had, waren veel van die boeken overtijd en ik ging selecteren: wat ik wél wou lezen, wat ik niet wou lezen en wat weg mocht. Alles wat kapot was ging naar het oud papier, sommige gingen naar de Kringwinkel en/of naar de boekenverkopen voor het goede doel.

Wat ik niet wou lezen maar niet weg mocht op bovenstaande manieren ging mee naar de boekenmarkt. Bij tijd en wijle ging ik door mijn boeken en sorteerde opnieuw. Na Covid_19 had ik weer meer boeken in stock.

Op de boekenmarkt hoor ik verhalen over mensen die hele vrachten boeken krijgen. Dat doen wij niet meer. Wij kregen geen boeken meer, wél de vraag van meerdere bezoekers of we hùn boeken niet wilden overkopen. Daar beginnen wij niet aan.

Wil het toeval nu toch niet dat we ergens de voorbije week een Whatsapp kregen met de vraag of we geen boeken wilden, het huis moet leeg en als wij ze niet namen gingen ze naar de Kringwinkel met daarbij foto’s van twee planken van een boekenkast.

En al oogden de boeken dan niet bijster actueel, wij zegden ja. Als het niks werd konden wij ze ook nog bij de Kringwinkel binnen brengen, maar ondertussen zijn wij echt niet meer geneigd om nog eender wat aan de Kringwinkels te geven.

Waar hadden we geen rekening mee gehouden? De boeken stonden dubbel t.t.z. achter de twee zichtbare rijen stonden nog eens zoveel boeken geparkeerd.

Gisteren voormiddag deed ik een eerste selectie, gisteren namiddag een tweede.

Er zitten interessante boeken tussen, ook tijdloze. Bij de romans hebben we nu wel meer van die oubollige zoete, maar op de boekenmarkt vind je wel een paar verkopers die vooral dat soort boeken in hun stand hebben, dus ja … er is blijkbaar nog steeds vraag naar.

Nu moeten we ze nog gestockeerd krijgen, de boekenkamer barst straks uit haar voegen.

👍👍👍😱

Ik las het artikel en ik zuchtte. Blijkbaar kan je nu de duimpje omhoog emoji niet meer met een gerust geweten gebruiken, want dat valt niet bij iedereen in de smaak.

Generatie Z vindt dat passief-aggressief.

Generatie Z, inderdaad. En sedert men het over inclusief heeft heb ik gemerkt dat het hokjesdenken flink vooruitgang gemaakt heeft. Woorden als Babyboomers, Millennials en nu Generatie Z duiken op en die zijn m.i. niet meer en niet minder dan een hok op basis van je geboortejaar.

Een duim omhoog heeft altijd een instemming of goedkeuring betekend, als generatie Z alles van vroeger in vraag wil stellen, dan wordt communiceren een ware chaos. Nog altijd m.i.

Nu was ik altijd al relatief saai, want ik kon niet lachen met grappen waarin heel normale woorden een seksueel getinte bijklank kregen. Zoals pruim, vogel, fluit, mossel, … en ga zo maar door.

Nu blijkt dat ik het niet meer gevolgd kan krijgen. Ergens na de aubergine en de perziken die blijkbaar veelal bij sexting worden gebruikt, heb ik -en ben ik dus- afgehaakt.

Het resultaat is gewoon dat ik nu niet meer onbezorgd welke emoji dan ook durf te gebruiken en houd me dus maar aan de gebruikelijke.

Zouden ze Generatie Z niet beter de bestaande betekenissen aanleren i.p.v. alles te veranderen omdat ze zich willen afzetten tegen al wat bestond voor zij bestonden.

pske van mske:

    En bij het opzoeken van absurde betekenissen vond ik een hele sexting encyclopedie. Wie er interesse in heeft … moet zelf maar googelen.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Page 17 of 951

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén