We bezochten Lucs zus. Maar daar gaan we het niet over hebben. We gingen en passant langs de vogeltjesmarkt in Antwerpen, waar we het ook niet gaan over hebben.

Het is de terugweg die belangrijk, i.e. gevaarlijk, was. De regen viel met bakken uit de lucht, zodat we meerdere keren dachten te stoppen. Maar telkens aan zo een parking was het dan net minder, zodat we toch maar doorreden. De ganse weg zaten we in een complete nachtmerrie.

Op zeker ogenblik reden we nogal hopeloos op het rechter vak waar het water niet afgevoerd geraakte. Uitwijken kon niet, rechts zat een vangrail, links een vrachtwagen.

We haalden Amke en Ella op bij Bollie. Die was net met de bus gekomen en had het laatste eindje gelopen en stond te druipen in haar woonplaats. Gelukkig werden Amke en Ella gebracht.

Later op de avond keken we naar het weerbericht. De beterschap, die men ons al een ganse week belooft, wordt nog maar eens voor ons uitgeschoven. Vandaag beter met kans op regen maar morgen beter. Het kan nog wel regenen. Woensdag beter, maar er zit nog wel een regenbuitje in.

Ze zitten ons gewoon voor te liegen!

Het doet een beetje vreemd aan als iemand zegt: “ik kus niet” maar toch alle anderen een paar afscheidszoenen rond hun oren gooit. Ik zat er niet mee. Ik dacht: “ik ben te oud voor haar” en “ik ben dan ook haar moeder noch haar grootmoeder”. Meer maakte noch maak ik er van.

Het doet wat raar aan als ze bij de kapper, altijd liever eerst Lucs haar doen en me laten wachten. Daar zit ik zeker niet mee. Samen uit, samen thuis.

Maar vrijdag ging het toch compleet fout. Er was de kapster die er altijd is, de gerante veronderstel ik. Er was een jong kind dat wist dat ze mooi was en er was de derde, wiens haar wel afgebeten leek door de ratten, die een zwabberbroek van een trainingsbroek aanhad, op afgesleten sandalen liep en vuile voeten had.

Luc fluisterde me toe dat hij toch liefst de gerante had, die had namelijk zijn haar al meerdere keren geknipt. Maar het was de slonzige die kwam. Ik wou me opofferen en zei dan ook wat ik wou en wat ik niet wou. “Ze zei: “ik zou toch liever eerst meneer doen” en “het is niets persoonlijks hoor”.

Ik dacht daar wel het mijne van maar had geen zin om de dag te vergallen dus zweeg ik.

De poppemie kwam. Ze grijnsde toen ze zei dat ze mijn haar met zilvershampoo zou wassen. Ik zei dat ik dat niet wou. Ik wou niet dat ze mijn haar waste, dat had ik ’s morgens zelf al gedaan, zoals ik alle dagen doe. Het was verdorie nog vochtig.

Ze drong aan. Ik weigerde. Ik wil weten wat ik op mijn hoofd smeer en wil zeker niets weten van hun vergiftigde zaken waar ik achteraf jeuk van krijg én een prikkend gevoel over mijn ganse hoofdhuid.

Ze veranderde in een kruising van de CIA én de FBI én de KGB.

Wanneer had ik het gewassen?
hoe dikwijls had ik het gewassen?
Met wat had ik het gewassen?
Had ik er gel in?
Was ik allergisch?

Ze zette de spoelbak aan, maar de tegenzin droop er af.

Ik zei dat ze er niet moest aan beginnen als het zo tegen haar zin was. Ze zei dat ze het helemaal niet prettig vond om vettig haar te knippen.

Ik ging omhoog en omdat ik nog altijd niet boos wou worden zei ik : “goed dan, laat maar” en nam mijn tas, mijn pull en gooide de handdoek in de ring op de stoel en zei: “Luc, ik ga hier wat verder eens naar de tassen kijken” en stapte buiten. Ja zie, ik kon toch moeilijk verwachten dat hij me zou volgen met een halfgeknipt hoofd.

Ik weet wel dat in sommige kapsalons het wassen vast in de prijs zit, daarom ga ik er niet. Maar in dit kapsalon had ik dus nooit problemen gehad, behalve dat Luc hun voorkeur genoot. Ik weet ook dat er op vrijdag mensen uit de andere zaken in Leuven komen te staan omwille van de grotere toeloop door de marktdag.

Pas na enkele stappen kwam de klop. Mijn haar is niet vettig en ziet er zelfs niet vettig uit. Ik denk dat ik het eerder te veel dan te weinig was. Het besef sloeg me in het gezicht. Ik ben dus een vieze ouwe vrouw geworden.

En ja, de dag was om zeep. Ik dacht aan al diegenen die me niet willen kennen, aan al diegenen die me negeren en ik probeerde te denken aan al die die blijkbaar geen problemen met mij hebben. Dat lukte niet. Integendeel, want ineens popten al diegenen op die me enkel kennen als ze wat nodig hadden. De dag was grondig verpest.

We gingen Amke en Ella halen. Ik kreeg een megaknuffel van Amke, maar ja, ik ben dan ook haar grootmoeder.

Potverdikke, de vakantie staat voor de deur. Amke en Ella zijn volgende vrijdag om 12u klaar met de school. We moeten ze dus niet aan de school gaan opwachten maar ze oppikken bij mamaBollie.

En dan nog even en dan kunnen we de voorbereidingen voor onze eigen vakantie treffen. We kunnen er toch al beginnen aan peizen.

Ik hoorde de kinderen joelen, zoals ik de kinderen hoor joelen als ze op schooldagen op hun bus staan te wachten.

Ik vroeg me af of ik fout zat, of het vandaag misschien toch maandag was in plaats van zondag. Mijn onderbewustzijn zei dat het zondag was.

Ik bedacht dat, als we met Amke en Ella op zondagmorgen een uitstap maken, ik altijd zeg dat ze moeten stil zijn tussen de huizen. En ik vroeg me ook af, aangezien Luc nog in bed lag, of het nu nog zo vroeg was of dat hij misschien langer sliep dan anders.

Mijn onderbewustzijn zei dat ik me daarvan allemaal niets moest aantrekken omdat ik anders écht wakker zou worden en dat ik de dekens over mijn oor moest trekken, wat ik deed. Ik sliep verder.

Ineens gooide Luc zijn benen het bed uit, stond op en verliet de kamer. Pas toen de deur zacht klikte besefte ik dat mijn onderbewustzijn dat allemaal had genoteerd. Ik keek op de klok. Het was twintig na zes. Nog veel te vroeg om op te staan, maar hoe laat hadden die kinderen dan staan joelen?

Luc kwam terug. “Hoe laat waren die kinderen aan het joelen?” vroeg ik. Hij verstond me niet. Ik was nog niet goed wakker zeker. Ik herhaalde de vraag. Hij had niets gehoord. “Hoe laat was dat dan?” vroeg hij.

Mijn onderbewustzijn zei dat ik daar niet moest op ingaan omdat hij dan ging blijven tetteren. “Ssshhhttt” zei ik en sliep verder.

Nu ben ik wakker, een tas koffie naast mij en Luc rechtover mij en nu vraagt mijn onderbewustzijn zich af of er niemand bij die kinderen was om te zeggen dat ze moesten stil zijn tussen de huizen.

Als wij de trein 18.34u van Landen naar Antwerpen willen nemen adviseert de NMBS-site die trein met een overstap in Leuven. Aankomst in Leuven: 18.55u. Vertrek in Leuven: 19.05u. Die overstap is ons nog maar één keer gelukt, toen de conducteur de aansluiting had verwittigd dat we er aan kwamen.

Bovendien gingen Amke en Ella niet met ons mee naar Antwerpen maar wel met Bollie naar huis. Zij zou met haar trein in Leuven aankomen om 19.03u, trein die ze bij haar overstap in Brussel ook nooit haalt.

“Jamaar” zegt de NMBS “in dat geval moet je een ticket via Brussel nemen”, waar haalt hij Brussel nu vandaan? Nazicht wijst uit dat zo een via ticket 5€ duurder is dan een rechtstreeks.

En lef hebben ze wel eigenlijk, want als hun treinen op tijd waren, zou het allemaal gewoon in elkaar passen.

We veegden onze voeten aan de raad van de NMBS. We vertrokken gewoon een uur vroeger. We betaalden geen via ticket. We gingen naar Leuven met de Key Card en we gingen daar rechtover het station van Leuven bij Domino met ons viertjes een pizza eten!

De reis naar Antwerpen hebben we gewoon met de Rail Pass verder gezet.

Toen mske heel lang geleden in Griekenland was en de heren zo bezig zag met hun komboloi heeft ze wel degelijk gedacht dat dat een neefke van de paternoster was.

mske had zich toen zo een simpel exemplaar aangeschaft en heeft dat lang gedragen als armband.

Laatst vroeg Amke zich af wat een paternoster was. Hier in de schuif ligt nog een exemplaar dat mske bewaart. Die kregen ze in de school, of was het enkel de klas, allemaal omwille van het 50-jarig jubileum van de verzuurde non. Toen dacht mske weer aan die komboloi want die paternoster is ook zo eenvoudig gemaakt.

Als mske dat nu gaat opzoeken blijkt die komboloi niks religieus te hebben en is het enkel een soort relaxerend speelgoedje.

Dan vraagt ze zich wel af of de katholieken ook dat weer ingepikt hebben, want zo twee beschavingen die zo dicht bij elkaar gelegen hebben als de Griekse en de Roomse en die dan ook nog beide een traditie heeft met parelkes aan een koordeke … daar moet toch weer ene of andere verzuurde een schwung aan gegeven hebben. Want plezant mocht het toch nooit zijn.

Het was al meer geweest dat Luc en mske, nadat ze Amke en Ella bij Bollie hadden afgezet, fronsten en dachten dat er toch wat fout was met die bus, de bus van Leuven station tot bij Bollie en terug wel te verstaan.

Maar meer maakten ze daar niet van, ze haastten zich naar hun trein, kwamen naar huis en vergaten het hele voorval.

Nu tijdens de paasvakantie hadden ze meer tijd en ze wilden in Leuven nog eens het één en ander gaan bekijken.

En toen pakten ze er maar ineens de buskaart bij en bestudeerden. Ze rijden met vier tot bij Bollie, dat kost 4€. Als ze terug komen is dat een overstap en dat is goedkoper, maar toch betalen ze 3.60€. Ze stappen naar de Lijnwinkel. Die man, met een glimlach van hier tot ginder, zegt dat dat gemakkelijk te verklaren is. Omdat dat een overstap is, maken ze die overstap met vier … of ze nu met vier zijn of niet.

Luc zegt dat dat afzetterij is. Waarop die man zegt dat dat zo in het systeem zit.

Als dat zo in het systeem zit, dan vraagt mske zich af waarom het omgekeerd niet zo gebeurt. Want zie je, als ze Amke en Ella gaan halen, vertrekken ze met twee van aan het station naar het wijkschooltje. Ze komen terug met vier en de chauffeur vraagt telkens om een nieuwe kaart in te steken om voor Amke en Ella te betalen, want anders lukt het niet.

Net of het systeem het opperste goed is. Het zijn mensen die dat in het systeem hebben gezet en zo dus mensen bedotten …

Afzetterij dus!