Op de trein vroeg Amke: “oma, is sinterklaas al geweest?” “Neen” zei mske “de brieven liggen nog altijd waar jullie ze gelegd hebben”.

Nu had mske toch zeker vergeten om de fleece dekens naar boven te brengen. Nu had ze die toch op tafel laten liggen zeker, zodat ze geen plaats hadden om te eten. Nu moesten Amke en Ella toch eerst en vooral die dekens naar boven brengen zeker.

En toen ging het oma-alarm. “Ja wat is er?” antwoordde mske van beneden. “Hier is wat gebeurd!” riep Amke.

“Toch geen spin?” vroeg mske terwijl ze de trap opliep. “Of een muis?” “Het is toch altijd iets” zei Slow terwijl hij mee de trap op liep.

Raad nu toch eens wat? Die sinterklaas was stiekempjes boven op de kamer van Amke en Ella geweest, had alles op hun bed gedeponeerd en had nog met een flinke zwaai de chocoladecenten in het rond gestrooid.

mske dacht dat het die nacht moet gebeurd zijn toen zij dacht mij te horen roefelen, maar ik zei niks.

Spreken is zilver, maar zwijgen is goud!

Gisterenmorgen was het hier in de woonplaats nogal stil. Je zou denken dat dat normaal is, dat Slow en mske met hun beidjes niet zo veel lawaai maken. Maar Amke en Ella waren en zijn hier en dus was het toch wel wat eigenaardig.

Zo eigenaardig dat Slow binnenkwam en vroeg: “is dat hier een bibliotheek?”

Hoe kwam dat nu? mske tokkelde wat op de laptop die ze uitzonderlijk in de woonplaats had gezet. Amke en Ella schreven een brief aan sinterklaas. En dat vergde de nodige concentratie.

mske zag uit de hoeken van haar ogen dat de brief van Amke maar langer en langer werd. Natuurlijk, als je de sint al een jaar niet gezien, gehoord of gesproken had …

Toen hij klaar was zei Amke: “zo, ik heb hem een ruime keuze gelaten” en mocht mske lezen. De sint zal blij zijn bij het laatste zinnetje. Dat zegt namelijk:

… als ik één van deze dingen zou krijgen, dan zou ik al blij zijn …

Nu wordt er gehoopt op een antwoordje van de sint. Amke opperde dat het bericht voor Ella wel eens een verwittiging zou kunnen inhouden, gezien dat ze twee jaar geleden ook te lezen kreeg dat ze haar kamer eens mocht opruimen.

Ella lachte! Ze zei: “Aha! Maar dan ruim ik toch woensdag mijn kamer op zeker!”, wat Amke dan weer hoogst unfair vond aangezien zij twee jaar geleden niet op voorhand verwittigd was geweest.

Dit mondeling overleg had natuurlijk niet in een bibliotheek kunnen plaatsvinden al gingen de decibels niet hoger dan het gewone gespreksvolume.

Het verjaardagsfeestje hier ten huize zal jammer genoeg wat moeten uitgesteld worden, uitstel is echter geen afstel.

Maar vandaag wensen we Amke een hele gelukkige verjaardag en ze krijgt een dikke pakkerd van oma, van Slow en van mij!

De straat hier zo wat schuinsig tegenover is twee weken speelstraat tijdens de vakantie, een week in juli en een week in augustus. Amke en Ella hebben daar ook een paar keer gespeeld toen ze hier waren. Op de dag dat Amke en Ella naar huis gingen zag mske het lokale etterke dat een beetje het spel in ogenschouw kwam nemen. mske hield haar hart vast, want het joch keek heel erg kwaadaardig haar richting uit.

Dat is één ding. Het volgende … heeft dat daar nu iets mee te zien? Heb ik dat gezegd? Neen hé!

Feit is dat Slow en mske die namiddag daarna naar de Tour zaten, hingen, lagen, te kijken en ze opschrokken van de bel. mske deed open en er was niemand.

Het is niet de eerste keer. We hadden het nog al voor zoals we vertelden in een bericht van nog geen jaar geleden en nog eens, iets langer geleden, zoals te lezen is in de reacties van dat bericht van nog geen jaar geleden.

Het ellendige is, dat het altijd gebeurt als mske heel erg aan ontspanning en rust toe is. Sommigen weten hoe het er hier aan toe gaat, die snappen dat wel. Die zullen dan ook niet denken dat Slow en mske maar luieriken zijn die in de namiddag naar de Tour zitten, liggen, hangen te kijken.

Dus, er was niemand, mske kwam terug binnen en gooide zich terug op haar zetel, recht in Slow zijn armen, maar het zalige gevoel was weg. De onrust was weer daar.

Nu heeft mske niets tegen spelende kinderen, maar op dat ogenblik was ze nog aan het bekomen van haar instorting.

In de trein, met Amke en Ella:

Slow wees: “kijk daar een vliegtuig”. Ze zaten in de trein en eer Amke en Ella de goeie richting vonden was het vliegtuig al weg.

Iets later wees Amke: “kijk daar, een vliegtuig, het is juist opgestogen”. “Ha!” wees Slow “en dat daar is juist aan het lenden”. “Ja zèg” zei Amke.

Even later reed de trein het station binnen. “De trein gaat lenden” wist Slow “en dan gaat hij stappen”. Amke en Ella kwamen niet meer bij, zeker niet toen Slow reageerde op het signaal van een andere aankomende trein met: “en die trein heeft juist gefoeterd”.

Uit de trein, zonder Amke en Ella:

Slow en mske liepen over de Grote Markt van Tienen en Slow vertelde aan mske dat hij in het wekelijks krantje had gelezen dat er een nieuw toeristisch parcours in Tienen was, waarbij je voorbij een ijsjesman kwam die met ijs allerlei figuren maakt. Hij ging verder en zei: “je kan kiezen of je per fiets of per velo gaat”.

mske reageerde: “Ja, sommige dagen is mijn fiets een velo en sommige dagen is mijn velo een fiets, dat hangt wat van zijn humeur af”.

“Ja zèg” zei Slow “ik bedoel, je kan kiezen: wandelen of te voet”.

…

Hij sloeg met zijn hand op mskes schouder en zei: wat zeg ik nu? Wandelen of te voet!”

Toen ik het hoorde dacht ik: “daar had Amke moeten bij zijn”.

Het was al langer beloofd. Omdat Amke zo begeesterd had gereageerd op hun bezoek aan Aquatopia hadden Slow en mske beloofd dat ze, bij hun volgende dag aan zee, Sealife in Blankenberge zouden bezoeken.

Ze waren dus vroeg op, namen een vroege trein en kwamen om kwart over tien in Blankenberge aan. Sealife is zo wat zoals Aquatopia, maar toch niet hetzelfde. De mensen zijn er super vriendelijk, het is er mooi ingericht maar toch is Antwerpen groter, uitgebreider en imposanter. Zo gaven de otters niet thuis, de pinguins vertikten het om bezoekers te ontvangen en twee aquaria waren leeg voor onderhoud.

De tunnel door het grote bassin was wat de naam zegt: “een tunnel” terwijl die van Antwerpen, zowel tunnel als bassin groter zijn en bevolkt door imposantere vissen.

Dit is natuurlijk allemaal praat achteraf want op het ogenblik zelf amuseerden ze zich te pletter. Een haaienjong, een haaienei, de zeepaardjes, Nemo het grappige visje, … alles was interessant en prettig om doen.

Daarna aten ze nog bij een Italiaan. Amke bestelde een pizza met salami. Ella, die altijd, oeps, bijna altijd, Amke imiteert bestelde net hetzelfde. Gelukkig had mske beslist om één pizza in twee te laten snijden want Ella blies bijna vuur. “Het is een beetje pikant” zei ze, waarop Slow de salami nam, in zijn mond stopte en zei: “pikant? Die is niet pikant. Die is helemaal niet pikaaaaa …” en vuur spuwde. “Amaai” zei hij “de salami zelf is niet pikant maar de nasmaak wel”. Het resultaat was dat Slow alle salami op at en ook nog wat mske niet opkreeg, want sedert haar terugval van zondag kan ze zo goed niet meer eten.

Ze zijn daarna op de dijk nog wel een wafel/ijsje gaan eten. Dat was beter dan Slow’s voorstel. Die wou twee uur met zijn mond open in zee gaan hangen om de salamai te blussen.

Op de trein naar huis stapten enkele kinderen op en kijk, daar krijgt mske juksel van hé, van die joengelen die bleiten van kolère. Ooooh, die zou mske zo eens graag … “Zijn jullie niet blij?” vroeg ze aan Amke en Ella. “Ja hoor” zei Amke “waarom?” “Omdat jullie niet blij-hij doen” zei mske waarbij ze de woedende bleiters imiteerde. “Misschien moet ik jullie een lap geven zodat jullie mee kunnen doen aan de algemene blij-hij-heid”. Amke en Ella giechelden.

Ineens zag ze bij Amke het spreekwoordelijke lampje gaan branden. “Ik weet een titel voor op het blog” zei ze “de dag van algemene blijheid”. “Ben je gek?” vroeg mske. “Moet ik aan iedereen gaan vertellen dat ik jullie een lap wou geven?” Amke en Ella gierden het uit.

Ik weet nu niet wat mske gaat denken over het feit dat ik het toch heb verteld. Ik weet wel dat Amke er verrukt zal van zijn.

Zondag was Slow met Amke en Ella naar de speelstraat gegaan. Dat klinkt nu wel heel ver, maar dat is het niet, die speelstraat is hier rechtover. Maar in elk geval, daar waren ze naartoe.

Op een zeker ogenblik kwam Slow naar mske en zei: “hebben wij geen stoepkrijt? Ik dacht dat wij stoepkrijt hadden”. “Maar neen” zei mske “wat zouden we hier met stoepkrijt doen?”

’s Avonds begon Slow terug over stoepkrijt en dat hij toch dacht dat hij dat hier al gezien had. Er is hier ooit eens een stukje geweest, ja, dat nog in Ella haar zak had gezeten. Maar wij hebben geen stoep en geen plaats waar je met stoepkrijt wat dan ook kon aanvangen.

Gisteren morgen stond hij al om half negen bij Colruyt … om stoepkrijt.

“Jawadde” zei hij “is dat krijt? Dat zijn hele boomstammen, die moeten Amke en Ella met twee dragen”.

En toen is mske ingestort.

Niet verwonderlijk, achteraf gezien. Sedert die trouw op 8 juni had ze geen moment rust gehad. Die trouw met die tand als afloop, de twee evenementen na elkaar, de man die de dossiers ging maken maar het niet deed, alle klanten die alles binnengooiden voor hun vakantie, dus hebben ze hier gewerkt en gewerkt zonder rekening te houden met weekends of wat dan ook.

Vrijdag middag zijn ze gestopt en naar de winkel gereden want Amke en Ella gingen komen. Zaterdag is mske de kindjes dan gaan halen en dan ging ze eens genieten van vier dagen zalige rust.

Dat dacht ze toch. Want daar lag ze. En dat terwijl de kindjes hier waren. Het dagske zee dat voor vandaag gepland stond is ook uitgesteld.

En nu ziet mske er op tegen om aan de twee die ze al twee jaar niet had gehoord heeft te beginnen. Ze zou zo de ganse week niets doen.

Het is niet dat ze hier geen hulp hebben gezocht, zoals gezegd die ene die de dossiers zou doen deed ze niet. En ondertussen hebben ze een annonce gezet voor hulp, maar die willen geen prijs geven. Het enige wat die doen is mailen en nog mailen en mske haar tijd nog meer verprutsen.