Heel veel jaren geleden maakte mske eens een postuurke met schelpen. Een wel erg geslaagd postuurke. mske weet wel waar dat postuurke staat, maar door omstandigheden is dat nu buiten haar bereik.

Toen ze daar eens iets over vertelde tegen Amke en Ella opperden die dat ze dat toch nog eens zou kunnen hermaken. Kan dat? Of kan dat niet? mske zou er niet kunnen op antwoorden aangezien ze niet meer weet hoe ze dat gedaan heeft.

Maar toen Amke en Ella te kennen gaven dat ze best in de herfst of zo ook eens naar de zee zouden gaan, dacht mske dat ze dan de juiste schelpen konden rapen om er dan in de koude winterdagen, als de kindjes hier zijn, eens mee te knutselen.

Zondag raapten ze schelpen: Amke, Ella en mske. Op een zeker ogenblik dacht mske dat het toch wel gek was om op haar leeftijd nog schelpjes te zoeken, maar toen ze al die halfwas mannen, volwassen mannen en rijpere mannen met vliegerkes zag staan spelen dacht ze dat zij dan gerust kon schelpkes rapen.

En toen ze vonden dat de buit groot genoeg was, wou Slow eens naar het Zeebos. Ze wisten niet wat het was, ze wisten niet waar het was maar wie zoekt die vindt en waar een bos is wordt gewandeld en als het een klein boske is, is het ook een klein wandelingske.

Maar van dat over een strand schuifelen op zoek naar schelpjes krijg je rapper zere voeten dan van een stevige wandeltocht.

Gisteren wisten ze dan ook wat doen: schelpkes wassen, laten drogen en sorteren.

HA! En dan dacht ik dat Amke hier het blog ging verzorgen voor vandaag! Noppes, niks van!

Ik ruimde plaats en ze keek me aan en zei: “ik? Neen hoor, ik ga lezen”.

En dan te bedenken dat mske dacht dat ze op de okkazie ging springen om hier eens haar favoriete schrijfster bekend te maken.

Het kan nog komen, ze blijven nog enkele dagen hier.

Klein Amke was gek op boekjes. Boekjes om te kijken, boekjes om uit voor te lezen.

mske dacht dat Amke ooit wel een boekenmie zou worden als ze kon lezen.

Dat viel tegen. In het eerste leerjaar was Amke begeesterd om te leren lezen en toen begon het. Ze moest van school uit verplicht lezen want ze las wat te traag. mske haalde haar schouders op. Altijd die druk op kinderen leggen, dat vindt ze namelijk verkeerd. Maar ja, als de school dat zegt, dan doe je dat natuurlijk.

Avond aan avond las Amke haar drie bladzijden uit een boek en ze zuchtte. Weet je hoe lang dat geduurd heeft dat verplicht lezen? Een maand. En toen las Amke wel snel genoeg maar ze las gewoon niet meer want ze had blijkbaar de nodige tegenzin opgebouwd.

Ze was blij met boeken maar ze zette ze, nieuw en ongelezen, bij de andere.

Vorige vakantie kreeg ze een boek en ze zette het ook, nieuw en ongelezen, bij haar andere boeken. Maar nu is er een variant. Twee weken geleden lag het boek beneden en er stak een bladwijzer in, halfweg. Voor haar verjaardag vroeg Amke nog een boek van deze schrijfster, want die las ze graag.

Donderdag stapte mske bij Amke binnen en ze zag het gloednieuwe boek dat Amke met een zucht van verrukking opensloeg terwijl ze zei: “kijk oma, mijn tweede boek”. Het andere bleek uit te zijn. Het zijn geen dunne boekjes, het zijn boeken die geschreven zijn voor negenjarigen maar Amke leest ze aan een snel tempo en zit er, op elk vrij momentje dat ze heeft, met haar neus in.

Straks komt ze naar hier, maar ze heeft wel gezegd dat ze haar boek meebrengt.

En weet je wat ik nu denk? Dat ze daar in die school met dat verplicht lezen meer onheil aangericht hebben dan een kind aan haar eigen tempo in het lezen te laten rollen.

Als ik van de trap kom, zo net voor mskes voeten, zegt ze: “maar allee Sloef, laat me dan door”. Ze zegt ook niet dat ik extra drie keer de trappen moet doen om het wat sneller te kunnen.

Als de herfst is in het land
Is er wel wat aan de hand
Tijd voor kaarsjes op een taart
Het is wel een feestje waard
Zeg het voort maar heel erg zacht
Amke wordt vandaag al acht!

Drie dikke kussen
van Slow en OmaSlow
(en nog een knuffel)

en een pootje van Sloef!

“Krak” zei de stoel, toen mske ging zitten.

“Zeg stoel” zei mske, toen de stoel krak zei “ge moet niet kraken”.

“Als oma onze stoel kapot doet” zei Bollie “moet oma onze stoel betalen”.

“Azo nen ouwe stoel” zei mske “als die stoel oma kapot doet, moeten jullie oma betalen”.

“Niks van” zei Bollie “zo nen ouwe stoel moet gesoigneerd worden”.

“Dat is eigenlijk de stoel waar Slow anders op zit” zei Ella.

“Ah” zei mske “het is Slow zijn schuld?”

“Ah” zei Bollie “en Slow zit daar altijd op te wiebelen zeker?”

“Hmm” zei Ella maar ze keek bedenkelijk “daar ben ik niet zeker van”.

“Zit Slow daar op te wiebelen?” vroeg mske.

“Dan moet Slow onze stoel en oma betalen” zei Bollie.

“Ik ben daar niet zeker van” zei Ella.

Volgende week nog eens vragen … als Slow erbij is.

Slow plaagde Ella en mske dreigde: “pas op hé, of ik stuur je naar de winkel”. “Wil ik gaan?” vroeg Amke “ik kan dat al”.

mske stond op en zei: “weet je wat? We zullen onder ons beidjes gaan”. Ella gaf geen kik. Volgens mske ging Ella ziek worden. Ze was te stil.

Amke liep vrolijk babbelend naast mske op de steenweg zonder voetpad met enkel een grasberm en een fietspad dat enkel met een lijn van de steenweg gescheiden is. “Eigenlijk kan ik wel alleen gaan hé?” vroeg Amke “het is toch alleen rechtdoor”. En mske sprak over de steenweg zonder voetpad met enkel een grasberm. “Dan blijf ik toch op de grasberm” zei Amke “ik ben toch groot genoeg”.

Met graagte zag mske de netels en zei: “zie je, hier kan je niet op de grasberm blijven, hier moet je al op het fietspad”. “Domme netels” zei Amke “kunnen ze die nu eens niet afdoen?”

mske vertelde van lang geleden toen ze daar ook samen naar het winkeltje waren geweest en Amke van het giechelen niet meer verder had gekund. Nu begon Amke ook te giechelen … om verhaaltjes van lang geleden.

In het terugkomen zei ze weer dat ze dat best alleen zou kunnen … als de netels weg waren. mske zei dat dat geen goed gedacht was en ze wees op de auto’s toen ze zei: “kijk die zotten eens rijden”.

mske vertelde aan Bollie dat Amke groot werd en ook waarom. “Ze is nog te klein” zei Bollie. “Veel te gevaarlijk” zei mske. Niet dat Amke echt te klein is. Vele jaren geleden ging mske naar het buurtwinkeltje in Antwerpen toen ze vier was.

Het is niet omdat Amke met haar bijna acht nog te klein is, het is omdat de wereld daarbuiten zoveel gevaarlijker geworden is voor een kindje van bijna acht.

Natuurlijk waren Amke en Ella direct bereid.

Natuurlijk vonden ze dat grappig zo een fotoshoot van de barbies. En ze wilden zelf ook nog foto’s nemen en de handdoek ophouden het decor verzorgen.

Natuurlijk liep Ella de ganse opstelling nog eens overhoop.

Natuurlijk werd er wat afgegiecheld.

Minder natuurlijk? Amke zei: “Ken moet er ook bij”. mske viel uit de lucht. Ze had die manskerel daar nog nooit gezien. “Heb je een Ken?” vroeg ze verwonderd. “Jawel” zei Amke en haalde er Ken bij. “Die mag er niet bij” besloot mske. “Jawel” zei Amke “die moet erbij”.

Er kwam wat welles-nietes bij te pas maar uiteindelijk besloot mske maar dat we er een tweede postje zouden aan wijden. Aan Ken dan. Ken die zijn zwembroek moet aanhouden want: “kijk oma, dat is nu toch maar raar”. mske schrok. Ken is een eunuch! Wie had dat nu toch gedacht?

Dus ondernamen ze pogingen om Ken over de badrand te laten gluren en die daar dan bij te plakken. Dat is namelijk met die vierde Barbie ook gebeurd. Die zat op de rand van het bad, maar de drie anderen lagen op de handdoek op de grond. Niet gezien dat er aan die foto van gisteren gefoefeld geweest is?

Ken dus die over de badrand kwam gluren. Maar die foto bleek onbruikbaar. Want blijkbaar had de fotografe niet erg stil gestaan en was die foto wat wazig. De enige bruikbare die er bij zat was deze! Ken die ’s avonds met zijn ochtengymnastiek bezig is.

Alleen jammer, vonden Amke en Ella, dat Ken zijn hoofd niet zodanig kon bewegen dat hij in de camera kon kijken. Maar dat vond mske niet erg. Trouwens, toen ze thuis kwam zag ze dat de barbies dat ook niet doen.

Barbies! Ja, dat lazen we bij Omamoetje. Barbies zijn nog altijd in.

Die kunnen er bij Amke en Ella ook altijd bij, liefst als ze een paard bij hebben.

Maar nu liggen er drie Barbies in hun blootje op de radiator. ’s Avonds mogen ze terug mee in bad. Dat is daar al eerder een naturistenkamp.

En toen mske daar foto’s wou van nemen is Amke er snel nog een vierde gaan bijhalen. Die is blijkbaar preutser want die moest na de fotoshoot terug haar kleren aan en recht terug naar de kamer.

Ella, kan je in de berging eens kijken of er nog flessen cola zijn?

Oma, er zijn nog heel veel flessen cola. Maar …

Je kon er geen meebrengen?

Ze zijn allemaal leeg.