Eens om de x-aantal jaar krijg je geen kaartje in je bus waarop je de elektriciteitsstand moet invullen. Eens om de x-aantal jaar willen ze die teller zelf zien en dan vind je -als je niet thuis bent bij hun onaangekondigd bezoek- ook een kaartje in de bus, zeggende dat ze gaan terug komen op 1 maart tussen 9.30 en 11.00 uur. Als dat niet past kan je via internet of per telefoon -op een gratis nummer- je eigen afspraak maken.

Luc probeert via internet, maar kan die afspraak niet maken op een ogenblik dat wij hier zijn. Hij telefoneert … net drie minuten te laat. Ze zijn om 20.00 uur gesloten.

De volgende avond probeert hij op nieuw. De nieuwe afspraak? Op 1 maart tussen 13.00 en 14.00 uur. Wat begrijpen ze niet aan: “niet thuis op één maart”? Maar ze gaan niet moeilijk doen. Het kan ook op 3 maart tussen 11.00 en 12.00 uur, moment dat we ook niet kunnen.

En dan gaan ze wel moeilijk doen. Want op een ander ogenblik kan het niet voor hen. Oh zo? Wie is vragende partij? Wat bedoelen ze dan met “je eigen afspraak”? Het kan niet.

Deze week hadden we drie dagen evenementenopbouw en de rest van de week zijn Amke en Ella hier en hebben we een afspraak op vrijdag, afspraak die ik niet wil verplaatsen.

Dan beginnen ze te zagen: “is er op die ogenblikken echt niemand thuis?” “Neen?” “Ook niet ouders, kinderen, nonkel Jef, matant, …” Als laatste halen ze er de poetsvrouw bij. “Heb je dan geen poetsvrouw?” Neen! Er.is.niemand.thuis! Net wat de politie zegt dat je niet mag zeggen, omdat dan je hele hebben en houden te grabbel staat.

Wat doen ze dan als ze bij poetsvrouwen meterstanden moeten opnemen? Dieternietoe, het zijn onze zaken niet en we hebben toch geen poetsvrouw.

“Volgende week” zegt Luc “dan zijn we thuis”. Ze konden geen afspraken maken voor volgende week.

“Wat moet er dan nu gebeuren?” vroeg Luc. Luc moest op 2 of 3 maart nog maar eens opbellen om te proberen die afspraak te verzetten want zie je, thuis of niet thuis, op 3 maart komen ze langs en als ze voor de deur staan, steken ze wel een kaartje in de bus.

Dit was Lucs oplossing van een kaartje dat we op 27 februari ’s avonds in onze brievenbus vonden.

Wil je weten wat mijn oplossing zou geweest zijn? Echt? Hoe een dwarse rebel als ik dat zou hebben geregeld?

Ik zei op maandag 27 februari tegen Luc: “ach, laat zijn! Ze komen terug en steken wel een ander kaartje in de bus. En dan zien we wel of we dan thuis zijn”.

Wie had gelijk? Het begin is hetzelfde: we vinden een kaartje. Het einde is hetzelfde: ze staan voor een gesloten deur.

Alleen is alles wat ertussen gebeurt voor ons, maar ook voor hen veel gemakkelijker.

Nu? Wie had dan gelijk? Ik natuurlijk!

Lang geleden las je de krant en daardoor werd je op de hoogte gesteld van wat er in de wereld zoal gebeurde. Je mening of commentaar daarover besprak je met je omgeving, gezin, collega’s, vrienden en eventueel tooghangers.

Ineens, bij de opkomst van de internetgazetten kon je reageren op de nieuwsberichten. Ik deed het niet, al trachtte Max me te overtuigen om het wel te doen, precies om die reageerders beneden alle peil weerwerk te bieden. Maar ik verkoos geen ruziemaker of zedenpreker te zijn.

Soms ga ik bewust de reacties op “Het Laatste Nieuws” lezen, gewoon om me ervan te overtuigen dat de domheid nog altijd de wereld niet uit is. Al zegt Luc niet “domheid”, hij zegt: “die zijn gewoon altijd dwars”.

Ergens vorige week besloot Roularta ermee te stoppen en dat precies om voormelde reden:

Het mediabedrijf verdedigt zich door te stellen dat de kwaliteit van de reacties vaak te wensen over laat, om niet te zeggen dat sommige reacties ronduit beledigend of zelfs racistisch zijn, en dat het niet de taak van de journalist is om lezers op te voeden.

De Morgen daarentegen vindt dat men door het weghalen van die lezersreacties de burgers de mond snoert.

Ik voel me niet de mond gesnoerd aangezien ik geen nood heb om daar mijn mening te gaan verkondigen. Meestal heb ik het er met Luc over, soms met Zoneke, soms hier op het blog en af en toe zelfs met Amke en Ella.

Moeten ze blijven? Ik weet het niet. Moeten ze verdwijnen? Van mij niet. Maar het zou misschien wel een halt toeroepen aan die constante stroom van voorgekauwde prietpraat die zelfs geen mening meer is maar een standaard herhalen van volzinnen die niets zinnigs vertellen.

Ik had het al zo lang gezegd dat ik kerstdorpjes zo snoezig vond, maar dan zonder de grote overdrijving van een volledig omgebouwde woonkamer.

Een drietal jaar geleden kocht ik dan ook zes huisjes met een ingebouwd lichtje. Eens thuis -wat een domper- was er één huisje met een normaal constant gelig wit lichtje, net alsof er iemand thuis was. De vijf anderen knipperden in rood en groen.

Wat een discotheek!” zei Luc, omdat Amke en Ella hier waren. Wat wij onderling zegden was niet voor herhaling vatbaar. Dat is het trouwens nog niet, aangezien Amke hier soms ook komt lezen.

Indertijd dacht ik: “och geen erg! Eens de batterijtjes leeg, haal ik die lichtjes er uit en stop er gewone in”.

Maar die batterijtjes lopen niet leeg! Oh neen! Die gaan nog altijd mee en ze zijn bovendien vervangbaar.

Ik had al geprobeerd die discotheeklichtjes er uit te halen maar die zaten daar echt wel stevig in gelijmd. Gisterenavond heb ik maar een nieuwe poging ondernomen. Deze keer met iets steviger materiaal. En ja, ik kreeg er eentje uit. Maar of ik dat in witte uitvoering ga vinden …

Misschien kan ik beter andere huisjes kopen.

Ooit, om één of andere reden, duikt er in de reacties de berenbrievenbus op. Daar kwam ik per toeval op terecht en vraag me af: “hoe komt die in de reacties te staan? Heb ik daar ooit iets over verteld?” Zo ja, dan vind ik dat niet terug.

Feit is dat er onderweg naar Bollie een beer staat die een tas in zijn handen heeft en dat is de brievenbus.

Toen we in 2010 de auto wegdeden, zagen we de brievenbus van op de bus, maar we konden er geen foto van nemen. Nu we weer een auto hadden, dacht ik er gewoon niet aan, tot ik dus per toeval op die reactie terecht kwam.

Een foto nemen is ook met de auto geen sinecure. Ik baal echt wel van foto’s nemen van iemands eigendom dus wou ik niet voor de deur gaan stoppen en probeerde die beer alleen te nemen. Dat lukt ook niet zo heel goed, zeker dat we toch een bepaalde afstand hielden. Amke, achterin, nam ook een foto en het is de hare die we hier gaan gebruiken.

(Lees verder onder de foto)

Foto: Amke

Dit is niet echt mijn favoriete logske. Maar het vorige weekend had ik echt niet zo heel veel tijd om logjes te schrijven voor tijdens onze afwezigheid. En dit stond toch al zo lang bij de concepten – getuige de foto, die ergens vorige zomer werd genomen.

Morgen beter?