Meestal, als we beroepshalve in de buurt van Apeldoorn zijn, vertrekken we een dag vroeger en blijven een nachtje daar in de Stayokay. Die Stayokay van Apeldoorn is echt wel erg Okay!

Deze keer overwogen we een bezoekje aan Apenheul, dat zagen we nog niet.

We deden het niet. We gingen zelfs geen dag vroeger. Waarom?

Misschien vind ik er niets aan zonder Amke en Ella, misschien houd ik meer van inheemse dieren, misschien heb ik het niet zo op apen begrepen, misschien heb ik er al genoeg gezien.

Of misschien denk ik gewoon dat wij het zijn die bekeken worden.

De eerste jaren dat wij hier woonden kwam hier in de zomer een ijskar rondgereden. Beter gezegd, op de mooie dagen kwam die niet, op de mindere wel.

Die is daar uiteindelijk mee gestopt. En wij zaten jarenlang zonder kremmekes in de zomer.

Vorige zaterdag zagen we er een, in het dorpje over de berg. En ja, een poos later klingklangelde hij hier voorbij. Op zondag zouden we hem stoppen, maar toen kwam hij niet.

Gisteren echter ineens een “klingel” hier net voor de deur, maar we waren te laat, hij was de berg al op. “Dat geeft niet” zei Luc “hij komt er langs de andere kant terug af” en hij ging met Amke en Ella op de hoek van de straat wachten.

Of hij regelmatig gaat komen? Of enkel als het mooi weer is? Dat valt af te wachten.

En toen we Amke en Ella huiswaarts brachten, zagen we nog zo een zomers verschijnsel. Luchtballons! Waar je ook keek, veraf of dichtbij, er hing er wel ene te hangen.

Ondanks de frisse sinksendagen zijn de tekenen van een nakende zomer toch weer wat meer present.

Luc had weer prijs. Telkens hij ook maar te maken krijgt met iemand met een snotvallingske van niemendal, gaat hij dat krijgen en er direct een bronchitis van maken. Ondanks de spuit die hij daarvoor haast anderhalf jaar geleden kreeg, was het nu weer de tweede op drie maanden tijd.

Hij moest naar de dokter. Gemakkelijkheidshalve heeft onze huisartsenpraktijk een agenda op internet. Maar het eigenaardige was dat die agenda propvol stond tot juli al (verder hebben we niet gekeken). Luc belde dan maar even op. En ja, ze hadden er weet van. En ja, ze waren er mee bezig.

Ik weet het niet, maar ik denk dat onze dokters met een virus zaten.

Luc kon die dag niet naar onze gewone huisdokter, maar wel naar één van de anderen, om kwart voor acht ’s avonds. Jammer genoeg zouden dat weekend Amke en Ella gekomen zijn en jammer genoeg wilden wij dan zo een minifeestje organiseren voor Ella’s verjaardag. Dat gingen we niet laten doorgaan. We weten niet in welke mate de kindjes die bronchitis konden oprapen en meenemen en rondstrooien. We hebben Ella dan maar op de dag zelf met een bezoekje vereerd.

Ik zat ook nog met een probleem. Die schouder diende opgevolgd te worden en dat had de eerste week van februari moeten gebeuren, maar door het langzaamaan genezen en de evenementen die er tussen kwamen, was er eigenlijk nog geen enkele week geweest dat ik geen pijnstiller of ontstekingsremmer had genomen. Ik wou die twee vrije weken benutten …

De dokters hebben een andere agenda en ik een afspraak voor volgende week. Een weekendje met Amke en Ella zal wat langer duren eer het weer eens past.

Dat zei Ella. En Ella kon het weten.

Feit is dat Luc bij het plaatsnemen aan de tafel met zijn hoofd de keukenluster ramde.

Hoe gebeurt nu zoiets? Hoe kan het dat de keukenluster die Luc toch mooi boven het midden van de tafel ophing ineens niet meer in het midden van de tafel blijkt te hangen?

Ik had al meer de ervaring dat ik, bij het plaatsnemen aan de tafel, deze eens meer terug richting keuken diende te duwen omdat de plaats tussen de tafel en de muur alsmaar kleiner leek te worden.

Dat komt niet alleen door het opschuiven bij het kuisen, maar ik denk dat Luc -zij het onbewust- die tafel telkens een duwke geeft als hij met zijn armen vol koopwaar, daar waar de keuken een “L” vormt, voorbij loopt.

Hij beweert van niet maar is nu door dit plotseling kops contact, zowel letterlijk als figuurlijk, tegen de lamp gelopen.

Het was 22 december toen we de kerstboom naar beneden haalden en optuigden.

Volgens traditie halen we die ook weg eens driekoningen voorbij is. Maar net zoals bij het opzetten, liep het weghalen vertraging op. Ik zou mijn schouder laten rusten. En net zoals bij het opzetten bedacht ik dat Amke en Ella misschien wel wilden helpen. Dus liet ik de boom staan tot dit weekend.

Langer vind ik echt niet kunnen, hier bij ons dan toch.

Gisteren hebben we alle kerstspullen weggehaald, t.t.z. Amke heeft de lege doos afgehaald. Ik heb de kaartjes opgeruimd, de spullen uit de boom gehaald, waarbij Luc heeft komen helpen en Ella heeft een doos naar boven gebracht.

De tweede doos en de boom hebben we bij de trap gezet zodat wie naar boven moest iets kon meenemen.

Ik weet het, het is een rare manier, maar het is toch opgeruimd geraakt.

En terwijl we dan toch bezig waren zijn de vogeltjes ook voorzien van zaadjes en pindanootjes. De mezenbollen en andere moeten nog even wachten, want volgens De Redactie moet je ze wel blijven voederen ook bij warmer weer maar moeten alle vetten wachten tot het kouder wordt.

Dat zou, volgens de weerberichten wel eens in de komende week kunnen zijn.