Het eerstvolgende boek dat ik koop, voor zover ik in de Kringwinkel geen ander interessant koopje tegenkom, zou wel eens “Geef dat kind een slok jenever” van Dorine Hermans en Els Rozenbroek kunnen zijn.

Waarom? Omdat in mijn kindertijd het rattenkot ook nog als dreigmiddel gebruikt werd?

mske zat in het derde kleuterklasje en ze leerden een gedichtje of toneeltje maar in elk geval moest mske bij Polleke appels gaan kopen en ze zei: “Neen”. En de zuster wilde haar in het rattenkot steken en voor de deur vroeg de zuster of ze nu appels ging kopen en mske hield stand, ze zei: “Neen”. Gelukkig was het middag en moest ze naar huis! Vies rattenkot!

Doorzicht en logica en een simple vraag; “Waarom niet?” hadden hier een oplossing gebracht want waarom wou mske niet? Wel simpel! Polleke hàd helemaal geen appels!

Niet helemaal daarom alleen.

Maar hier ergens tussen mijn concepten staat het nooit begonnen logje: “Kinderen zijn big business”. De grote commercie heeft de weg naar de kinderwereld gevonden.

Ook nog omdat opvoeden blijkbaar de taak van de kinderen is geworden, als je ziet dat ook op de reclame voor de verkeersveiligheid de kinderen beloftes van hun ouders gaan afdwingen. Zo werkt het niet. De ouders moeten hun kinderen leren wat wel en wat niet kan, wat wel en wat niet hoort, wat wel en wat niet mag. Ze zijn er niet alleen om hun portemonnee open te trekken als een kind zijn mond opentrekt.

Het rattenkot hoeft niet, de nieuwe trend ook niet.

Het boek heeft het over nog meer van die oudere opvoedingstips. Een slok jenever heb ik nooit gehoord. Over een tut die even in jenever gedoopt werd, hoorde ik wel nog. Mijn moeder vond dat namelijk ongehoord.

Als kind keek ik altijd vol bewondering naar de encyclopedie die in de kast mooi stond te wezen. En als er dan een vraag rees en mijn vader de kast opende en er een deel uithaalde leek het haast een magisch moment.

Later mocht ik zelf de boeken pakken en opzoeken. Toch bleef het een zekere magie behouden. De encyclopedie werd pas gebruikt als alle mindere mogelijkheden waren uitgeput.

Ik heb altijd gezegd dat ik ook een encyclopedie wilde, alle wijsheid samengevat in dikke boekdelen.

Ik heb er geen, nooit gehad trouwens omdat ik me realiseerde dat een encyclopedie ook verouderde, dat er nieuwe wijsheden waren die niet in de oude versies stonden.

Met internet kwam Wikipedia, de encyclopedie die telkens bijgewerkt wordt. Ik gebruik Wikipedia, meer dan de echte in boekvorm waar toch altijd enige schroom bleef als we hem uit zijn schrijn haalden.

Een tweetal jaren terug stond er een melding dat Wikipedia hulp nodig had om advertentievrij te blijven. Dàt zou er nog aan mankeren en ik gaf met graagte.

Dit jaar kreeg ik een mail, of ik het zag zitten om nogmaals een klein bedrag te storten. Dat deed ik.

Gisteren merkte ik de nieuwe oproep.

(Lees verder onder de afbeelding)

Ik probeer me voor te stellen hoe de oude encyclopedie er zou uitgezien hebben met publiciteit er in. Dat zou ik nu eens doodzonde gevonden hebben. Hij was dan wel aangekocht, maar blijkbaar was het naslagwerk in die tijd van lang geleden wel erg duur.

Al zou er beter gestaan hebben: “daar zijn we dan!” Waarop ik dan kon antwoorden: “eindelijk!”

Zo een acht maanden had ik hen gewild. Al moest ik dan gewoon bestellen.

En precies dat bleek niet zo simpel. Deel één en twee had ik al, maar je kan niet gewoon alle andere delen bestellen, je moet zoeken wat de andere delen zijn. Want deel één en twee zijn samen dan weer in één geheel verkrijgbaar. Enkele van de volgende delen ook. Zo krijg je een wirwar van mogelijkheden. De complete bestaat zelfs in twee versies.

Van uitstel komt altijd afstel en het werd telkens voor me uitgeschoven.

Maar nu had Luc de koe tijger bij zijn nekvel gepakt en wist ik precies wat ik moest bestellen.

Eindelijk! Zoals gezegd.

Ik ben geen stripfanaat, maar deze twee hebben me hier al zo vaak aan het lachen gebracht – en Luc ook: die lachte omdat ik zo moest lachen, stel je voor. En dat met slechts twee delen in mijn bezit.

Wat gaat dat geven met “The Complete Calvin and Hobbes”.

“Stockverkoop bij De Markies”.

Zo stond het in de agenda. En daar waren we dan gisteren te vinden.

Door het pensioen komen we minder in de verleiding om boeken te kopen. En als ik dan mijn zinnen zet op eentje dat ik nog niet heb, moet ik er wel wat voor over hebben.

De laatste van Harlan Coben -die waar ik mijn zinnen had opgezet- vond ik er niet, maar die vond ik dan wel bij Fnac. De prijs bij Fnac is natuurlijk hoger dan waar ik ze normaal koop. Maar die zinnen zaten daar nog op en zodoende ruilde het boek van eigenaar.

Wat vond ik er wel? Wel Arnaldur Indriðason. Twee titels dan nog wel.

De dag had nog meer in petto. Een ander item op mijn verlanglijstje heb ik eindelijk in handen gehad, in een andere winkel weliswaar. Maar ik kocht het niet. Het was er 43€ duurder dan bij bolpuntcom. Eens thuis heeft Luc de bestelling onmiddellijk doorgegeven. Dat wordt dus nog vervolgd.

Al bij al hebben we nog zoveel geld niet opgedaan als gepland, want we waren nog zoekende maar dat blijft nog even wachtende. Op de terugweg zouden we ook nog eens voor een andere laptop gaan kijken.

Maar het werd al donker en mijn zinnen zaten niet meer bij laptops maar bij drie boeken om te lezen.

Bij Proximus kunnen we -of zouden we moeten kunnen- een opname programmeren met de pc. Dat is handig als je niet thuis bent en je ziet wat dat je wil bekijken als je wel thuis bent.

Alleen is dat bij ons nog maar één keer gelukt. De tweede keer ging het fout.

Vorige week ergens wilden we Safe Haven programmeren terwijl we aan zee waren. Safe Haven was niet geprogrammeerd. We zullen dan het boek maar lezen.

(Lees verder onder de foto)

Dus heeft Luc gisterenmorgen hier thuis maar een poging gedaan om met de pc één of ander programma op te nemen, dat er ook niet op stond. Hoog tijd om eens naar Proximus te bellen dus.

En daar raadden ze aan om de recorder opnieuw op te starten. Maar dat doet Luc al minstens één keer per maand door de stekker uit het stopcontact te trekken en weer in te steken. Max had dat jaren geleden al aangeraden.

Maar blijkbaar is dat niet voldoende als er ondertussen een update gebeurt.

“Och” zei Luc “dan trek ik toch dat stopcontact uit, telkens ik met de pc iets programmeer”.

“Terwijl je niet thuis bent?” vroeg ik. Waarop hij zich voor het hoofd sloeg.

Als ik zo iets schrijf over boeken die ik goed vind, dan moet je dat niet geloven hoor! Ik ken er blijkbaar niets van.

Er is namelijk nog zo een boek dat ik moeilijk kon wegleggen. Gewoon omdat het anders was dan andere, omdat ik er in kon doorlezen zonder het terzijde te leggen en het meenam naar bed om daar ook nog een hoofdstuk af te lezen.

Wat blijkt uit de recensies die ik las bij bol.com? Dat boek deugt niet! Het zit te eigenaardig in elkaar, het werkt niet naar een hoogtepunt toe, er zijn geen aanwijzingen naar de moordenaar en nog zo een hele hoop negatieve commentaar.

Er zijn inderdaad dingen die je niet te weten komt, maar in de meer gegeerde boeken vind ik het soms te fel uitgesmeerd. De clou zit hem -volgens mij dan toch- niet in het sensationele, maar wel in iets dat afschuwelijk is in al zijn eenvoud.

Ik durf haast niet te vertellen welk boek dat was.

Hoe het begon weet ik niet meer. Maar op één of andere manier kwam het boek van Rosamund Lupton zo ter sprake dat ik er benieuwd naar werd.

Ik had het boek al gezien, maar het had me niet aangesproken. De titel en de omslag maakten dat ik het als te zoetsappig had beschouwd.

En toen werd ik benieuwd, niet omdat ik de recensies had gelezen, maar omwille van één of ander grapje tussen twee mannen. Ik kocht het boek … en las het.

In tegenstelling tot wat ik dacht, was het niet zoetsappig. In tegenstelling tot vele andere thrillers van deze tijd was het eens geen eenheidsworst geschoeid op wat heden ten dage zo populair blijkt te zijn en -in mijn ogen dus- eigenlijk afgezaagd.

Het boek sprak aan, beet zich vast en bleef nog enkele dagen nazinderen.

Ik maak niet snel publiciteit voor een boek, ik ben geen recensent en het is bovendien een veelvuldig terugkerend fenomeen dat wat ik goed vind tot in de grond wordt afgebroken en vice versa.

Waarom ik het er dan nu wel over heb? Omdat ik benieuwd was geworden naar Rosamund Lupton en me dus nog één van haar boeken kocht, met een minder zoetsappige omslag.

De zoetsappig uitziende versie bestaat trouwens ook.

In dit geval vraag ik me wel af waarom de originele titel: “With The Quality of Silence” vertaald wordt als “Dochter”? Om beter aan te leunen bij “Zusje” dat de vertaling is van “Sister”? Het doet er niet echt toe, het is de inhoud die telt.

En die inhoud? Ik herhaal:

In tegenstelling tot vele andere thrillers van deze tijd was het eens geen eenheidsworst geschoeid op wat heden ten dage zo populair blijkt te zijn en -in mijn ogen dus- eigenlijk afgezaagd.

Het boek sprak aan, beet zich vast en bleef nog enkele dagen nazinderen.

Wat meer? Een thriller van formaat!

Ik las beide boeken in het Nederlands wat blijkbaar heden ten dage ook al een hoop commentaar oplevert. Waarom las ik die nu in het Nederlands? Het antwoord is eenvoudig. Omdat ze beiden in het Nederlands beschikbaar waren en ik het een hoop nonsens vindt om een boek niet te kopen omdat ik het in een andere taal wil lezen.

En wat nu? Wel, ik wil het derde boek: “Later” -dat in feite het tweede boek is- ook hebben, of het nu in het Nederlands of in het Engels is.

Ik keek naar het boek. De vrouw naast me zei dat alle recensies zo lovend waren. Een Vlaams schrijfster die een meesterwerk had geschreven.

Ik kocht het boek: “Het smelt” van Lize Spit.

Ik begon het boek te lezen. En al beet het zich niet vast, ik las het. Tot ik me op een zeker ogenblik ineens realiseerde dat ik zomaar het vervolg kon raden. En van daar af ging het boek tegen. De flitsen uit het verleden gingen vervelen en ik wou maar dat ze doorging met het verhaal.

Uiteindelijk kreeg ik gelijk. Iedereen vindt dat boek zo goed en ik, ik vond het niet slecht, maar ook niet meer. Ik geneerde me een beetje en ging even googelen om te zien wat anderen er van vonden.

Blijkbaar ben ik toch niet de enige die er bedenkingen bij heeft. Ik ben geen recensent en ik vind dat dit leesblog beter beschrijft wat ik ook bedoel.

Ik ga het boek niet houden.