Toen in een aflevering van “Vive le Vélo” Karl Vannieuwkerke aan Dimitri Verhulst en Koen Mortier vroeg of de film “Engel”, naar de novelle “Monoloog van iemand die het gewoon was tegen zichzelf te praten” van eerstgenoemde geen lijkenpikkerij¹ was, aangezien er overeenkomsten waren met het leven van een bekend wielrenner, dacht ik ineens dat de hele journalistiek eigenlijk onder die noemer kon vallen.

Hoe dikwijls ergerde het me reeds dat ze onder het mom van journalistiek -in mijn ogen dan toch- over de schreef gingen. Het aantal keren dat Philippe Gilbert over dat muurtje vloog leek -weeral in mijn ogen dan toch- op de ouderwetse plaat die bleef hangen. Journalistiek zou volstaan met het vermelden van het feit en het vertonen van de opname, één keer, niet repetitief.

(Lees verder onder de foto)

Journalistiek is ook niet het filmen van iemand die onder grote emotie geen woord gezegd krijgt. Dat is geen nieuws, dat is schending van de persoonlijke zone.

De man in het geel
Geschonden zijn emoties
Sensatiezuchtend

[© ms – 29 juli 2018]

¹ Sporza – url: https://sporza.be/nl/2018/07/25/bekijk-de-volledige-aflevering-van-vive-le-velo-met-dimitri-ver/

Zij was altijd al een stuk venijn
Niets of niemand kreeg haar klein
Om te lullen
Om te brullen
Stond ze op de eerste lijn.
[© ms – 15 juni 2016]

Zie je, dit rijmseltje dook ineens op in mijn hoofd toen ik nogmaals te maken kreeg met een gemenigheidje van iemand waarvan ik in het verleden al meerdere keren gemenigheidjes ondervond.

Nu weet ik dat mogelijk meerdere bekenden zich aangesproken zouden kunnen voelen en dan krijg je het: “wie het schoentje past” gevolg.

Want zie je, diegenen die denken dat het over hen zou kunnen gaan, weten dus dat zij in dat plaatje passen. Of niet?

Laatst was er nog zoiets waarover iemand tegen me zei: “ik voel me aangesproken” en toen ik vroeg wie dan de tweede betrokkene was, mij aanwees. Ik bedankte want neen, ik voelde me niet aangesproken.

Die schoen paste mij niet.