Na die villanelle wou ik natuurlijk ook nog een Ollekebolleke1 maken. Ik kende het niet en zou het niet gekend hebben mocht ik het niet bij Bertie gezien hebben.
Sapperloot! Eikebah!
Spin in bad wil ik niet
Kijkt mij aan, lodderoogt
Stil gezetenHoepel op spinnekop
Webbouwersarchitect
Baden doe’k wel alleen
Moet je weten[© ms – 10 april 2019]
Eerst een woordeke uitleg:
Ergens in de loop der tijd had ik nog een foto genomen van een varken en was dat glad vergeten bij het schrijven van het varkensrelaas. Het omslachtige gedoe en het welles/nietes verhaal ga ik niet uit de doeken doen. Maar die foto op overschot is een eigen leven gaan leiden.
Bovendien wil ik toch ook altijd de dingen proberen en stond een villanelle1 bovenaan op mijn conceptenlijst.
Aangezien wij niet aan zee wonen zoals Matroos, zullen we het dus met varkens moeten doen. Maar ik kan wel beamen wat zij ook zegt:
Weer heel leuk om te doen!
Al zou ik dan het woord “plezant” gebruiken.
(Lees verder onder de foto)
Dat was me hier toch een zottekesspelpske van mske:
Ik zou niet meer over varkens schrijven
Wat ik maken wou was een villanel(le)
Maar wat ik wilde was hier niet van tel
Stil wilden die beesten toch niet blijven
Dat was me hier toch een zottekesspel
Ze zaten niet goed in hun vel
De hele dag liepen ze te kijven
Wat ik maken wou was een villanel(le)
Het werd een regelrechte varkensrel
Morrend over blog en blote lijven
Dat was me hier toch een zottekesspel
Het was niet simpel, hoor wat ik vertel
Met al die varkens mijn tijd verdrijven
Wat ik maken wou was een villanel(le)
Ik maakte een einde aan dat gekwel
Ze zouden me zo tot wanhoop drijven
Dat was me hier toch een zottekesspel
Wat ik maken wou was een villanel(le)
[© ms – 8 april 2019]
Dit log kreeg een vervolg op 10 april 2024, maar later ook nog op 13 april 2024.
Ik las het artikel enkele weken geleden -denk ik toch- en dacht: “dat wil ik ook eens proberen”. Het gaat er om dat je een gedicht schrijft dat je van voor naar achter maar ook van achter naar voor kan lezen1+2.
Ik kribbelde wat en ik krabbelde wat. Een gedicht? Ik zou het zo niet noemen. Een gedicht moet volgens mij toch iets meer schwung hebben.
Maar goed. Ik vroeg me af of het wel kon -maar moeilijk gaat ook- kreeg twee keer vijf lijntjes bij elkaar en al vind ik het niet echt goed, een mens moet wat zetten op het blog. Vandaar …
Een omgekeerd gedicht
Wat bereik je ermee?
Je moet in een bepaalde vorm gaan schrijven
Ik kan dat niet
Ik ben voor de uitdaging gezwicht
[© ms – maart 2019]
en
Ik kijk een film en denk
Het is ook niet alles
Eens onder de mensen komen?
Een snauw, een grauw
Wat zijn de mensen echt vervelend
[© ms – 19 maart 2019]
Misschien probeer ik het ooit nog wel eens -of iets anders- als ik eens niet weet wat eerst beginnen omdat ik niks te doen heb. Wie zich geroepen voelt … Ik ben er zeker van dat er bloggers zijn die het beter kunnen.
____________________
Aan het rood van hot naar her
Stond er voor ons ne coureur
Toen het rood weer groen aangaf
Deed die daar toch nen erreur
Hij vertrok maar trapte door
En met zo nen derailleur
Ging hij bijna overkop
En was dat bekan malheur
We verschoten ons nen bult
En kregen daar ne vapeur
Onzen tikker was van slag
Van dienen amateur!
[© ms – 9 maart 2019]
Er waren eens twee varkens in een ton
Ik weet niet echt waar hun verhaal begon
Hoe dan ook, mijn aandacht hadden ze beet
Ik zag ze op ’t rek bij de Kilomeet
Ik heb ter plaatse een foto genomen
Maar die is helaas niet goed gekomen
Daarom heb ik die varkens maar gekocht
Ik had over savoir vivre geblogd
En ik wou daar een eigen foto bij
Dat is een irritant gedacht van mij
Dan dacht ik: “Ik vraag het eerst even na”
Tekenaar Grzegorz Radziewicz zei: “Ja”
Wat moest ik nu toch met die twee zwijnen
Moest ik ze stiekem laten verdwijnen
Amke zei: “Het hoeft toch niet te letten
Ze bij het zomers decor te zetten”
Wat met twee afbeeldingen voor één log
Ah ja, want die varkens waren hier toch
Voor mijn part mogen ze langer blijven
Maar ik ga er niets meer over schrijven[© ms – 1 maart 2019]
Het overviel me ineens tijdens een autorit. Ik begon op mijn smartphone te tikken. Het resultaat waren twee limericks en twee halfkes die ik thuis verder heb aangevuld.
Op algemeen verzoek van een blogger:
Er was eens een dame uit Weelde
Die zich verschrikkelijk verveelde
Ze startte een blog
En nu blogt zij nog
Nu weet eenieder wat haar scheelde[© ms – 8 februari 2019]
Er was eens de vrouw van hier neven
Die had haar ruiten blinkend gewreven
De regen begon
Ze deed wat ze kon
Ze werd in het wrijven bedreven[© ms – 8 februari 2019]
Er was eens een griet uit Sint-Truiden
Ze kon wat ze hoorde niet duiden
Tot ze de kerk binnen ging
En zag waar de klepel hing
Het waren de klokken die luidden[© ms – 8 (en 10) februari 2019]
Er was eens onze auto die reed
Waarbij ik het wachten verdeed
En al mijn getik
Werd een limerick
Bij aankomst was deze niet compleet[© ms – 8 (en 12) februari 2019]
In de Kringwinkel
wat had je gedacht
Weer drie weegschalen
Nogal onverwacht
Liepen we voorbij
Van ons stuk gebracht
—
En bij ’t Colruyten
De sneeuw daar buiten
Was nogal vergrijsd
en stond afgeprijsd[© ms – 9 februari 2019]
Er zijn zo van die dagen dat ik het nut van het bloggen niet zie, op die dagen dat ik denk: “Wat doet het er toe?”
Niet dat er iets echt mis is, behalve dan mijn gedachten die zich niet laten beteugelen en verboden paden betreden. Met gekke bokkesprongen halen ze me terug als ik probeer me te concentreren.
Dat zijn die dagen dat ik meer zin heb om iets te ondernemen zodat ik die rebelse hersenkronkel in bedwang krijg.
Omwille van Gedichtendag en Poëzieweek hierna nog eens in rijmselvorm.
Er zijn zo van die dagen en die zijn er echt
Dat het je niet goed gaat maar ook niet slecht
Dat je gedachten je gaan ambeteren
En je je er niet tegen kan verweren
Op het blog kan je dan ook al niet terecht
Want daar wil je oppassen wat je zegt
Je zou toch nooit of nooit het blog afzweren
Maar hoe je gedachten manieren leren?[© ms – 30 januari 2019]
Ik wou iets over de sneeuw gaan schrijven
Maar vanmorgen leek die uit te blijven
Ik dacht even: “Met bloggen wacht ik wel
Dan is de sneeuw misschien wél op het appel”
Maar nu ligt er toch op een uurtje tijd
Een nog dikkerwordend wit sneeuwtapijt
Dat het hier ook glad is, moet je weten
Er heeft er al ene vast gezeten
[© ms – 30 januari 2019]
Donkere luchten
Wind waaiend in het duister
Geen levende ziel
[© ms – 8 december 2018]
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
