Over alles kan je blijkbaar rijmen. Soms helemaal zonder moeite te doen rolt het zomaar naar binnen en slaan je vingers het op je toetsenbord.

En al is een limerick dan bedoeld om geestig te zijn, de invallende muze stoort zich daar niet aan:

Er was eens de voorbije week
Die, als je ze nadien bekeek,
Geschrapt mocht zijn
Veel zeer en pijn
Zodat het wel op pesten leek

[© ms – 26 maart 2023]

Wat was er gebeurd? Weten wij dat? Neen, dat weten we niet.

Na een geslaagde zondag in Antwerpen, kwam Luc op maandag uit bed en voelde iets in zijn rug schieten. Na een poosje ging het beter. Volgens de kinesiste had het waarschijnlijk toch iets met zijn spieren te maken. Hij bracht wel een bal met gewicht mee, om te oefenen.

Op woensdag heeft hij de hele dag last gehad en op donderdag heeft hij de hele dag op de zetel gelegen, niet wetend welke houding aannemen van de pijn.

Donderdagavond hebben we, samen, de marathon van de woonplaats geschuifeld. Gewoon stappen lukte niet echt, maar op het laatst kon hij wel al kleine stapjes zetten zonder op mijn schouder te steunen.

Vrijdag? Niks meer. Of jawel, maar die zware crisis was bezworen zodat we konden gaan zwemmen.

Zaterdag deden we het rustig aan en zondag waren we op stap.

Ik kon dit gisteren al posten, maar dan kwam het veel te kort na al die andere krakkemikkige verhalen en bovendien wilde ik eerst wel de mening van de kinesiste weten.

Dat met die bal gewicht? Daar is hij na twee keer mee gestopt. Het ging niet.

Wat ik niet begrijp is dat men wel zegt dat je door je knieën moet gaat om iets op te heffen maar dat hij die bal gewicht wél met gebogen rug moest omhoog halen en laten zakken.