Er was eens een getroubleerde vrouw
Die wist helemaal niet wat ze wou
Ze wou zus, dan weer zo
Was tegen, maar toch pro
Ze dacht: “Ach tweede ik, zwijg algauw”

Leven met twee ikken in één lijf
Is niet simpel, dat staat buiten kijf
Eentje buiten sjotten
Met maar één paar botten
Ze wist met haar eigen genen blijf

Ze ging uiteindelijk besluiten
Haar bezwaren eens te uiten
Na grondig overleg
Ging die dwarsligger weg
Toen huilde ze tranen met tuiten

[© ms – 14 maart 2023]

Er was eens een vrouwke van half oud
Ze vond de winter echt bitterkoud
Op een bolleke
Als een molleke
Lag ze in ’t bedde dubbelgevouwd*
[© ms – 28 februari 2023]

Er vloog eens een buizerd, gevolgd door kraaien
Die beesten waren daar niet om te aaien
Ze deden effenaf bot
Draaiden en keerden als zot
Om toch als eerste die prooi weg te graaien

[© ms – 14 februari 2023]

Als sneeuwklokjes stil ontluiken
Witte reigers plots opduiken
De boer, met hulp, zijn veld omploegt
Hoop je wel …
Maar …
Weet al snel …
De lente komt tóch niet vervroegd

[© ms – 31 januari 2023]

Ik, in mijn snelheid niet te stuiten
Liep met mijn snuit
Tegen de ruit
Stop met kuisen van grote ruiten

Ik had die ruit echt niet eens gezien
’t Was clandestien
Niemand te zien
Ik voelde me toch een lompe trien

[© ms – 5 oktober 2022]

Wat ik ’s nachts hoor, is niet echt, hoor
Een bons, een slag, ‘k geraak niet van slag
Wordt Tinnitus erg druk, staat hersenpan onder druk
Maar …
Als ik me erger, wordt het erger

[© ms – 6 mei 2022]