In Segedenum twijfelden we even: wilden we nog naar een ander museum of gingen we voor een strandwandeling in Whitley Bay? We lieten onzen Tom beslissen. We gaven het adres van het museum in en we kregen weer een tolweg. Als we die wilden vermijden, moesten we 23 km om rijden. Daar was Luc niet voor te vinden.

En die avond pas, schromelijk (te) laat heb ik gegoogeld op de Britse tolwegen en kwam tot de conclusie dat die helemaal niet zo duur waren.

Wat moesten we dan de volgende dag? Gewoon de Tyne Tunnels nemen. Eén euro zestig is zeker niet duur genoeg om er er 23 km voor zouden gaan omrijden.

“Ah maar” zei Luc “ik heb gehoord dat die tol in Groot-Brittannië zo duur was”. Hij had zich vergist. Hij had gehoord dat het in Londen zo duur was. Dat was al een ander paar mouwen.

Na die Tyne Tunnels hebben we ’s avonds nog eens mogen googelen. De volgende dag zouden we via Dartford Crossing rijden, over de Queen Elizabeth II bridge en die is ook betalend.

Dartford Crossing … dat klinkt toch zo een beetje zoals de titel van een spannend boek.

Die brug zou ons 2€ kosten en een hoop ellende besparen. Ik heb nog eens aan die omweg in Manchester gedacht, maar gedane zaken nemen toch geen keer en ik was al blij dat we voor die twee laatste dan toch niet omgereden hebben.

Luc heeft er hard aan gewerkt en nu is hij er! De vakantiefilm. Of beter: ze zijn er. Allemaal filmkes, verstopt achter de foto’s.

Hier en daar zit wel iets waar Luc nog niet 100% tevreden over is, maar dat moet hij maar wegwerken in de definitieve versie, waar wijzelf constant in voorkomen en die dan, uiteraard, enkel voor ons bestemd is.

Voor op het blog vind ik deze echt heel erg geslaagd.
 
 

Woensdag 30 juli 2014
Lochranza Castle
Kildonan Castle
Zie je Pladda Island en Ailsa Craig?

 
 
Donderdag 31 juli 2014
Kilpatrick Preaching Cave
Kilpatrick Dun (Cashel)
Meallach’s Grave
Lagaville ruins
maar buiten onze wil,
vonden we geen Lagaville

 
 
Vrijdag 1 augustus 2014
Falls of Eas Mor
Loch Garbad

 
 
Zaterdag 2 augustus 2014
Ardrossan
Falkirk Wheel
Falkirk

 
 
Zondag 3 augustus 2014

Segedunum Wallsend
Whitley Bay

 
 
Maandag 4 augustus 2014
Stevenage

 
 
dinsdag 5 augustus 2014
Saint Margaret’s at Cliffe
Thuis

Ik weet niet of het hier al aan bod kwam, maar ik ben niet zo pro McDonald’s en aanverwanten. Ik denk dat we er een keer waren, lang geleden, met Amke en Ella. Bij Quick waren we wel enkele keren. Maar om nu te zeggen: “kom we gaan eens naar McDonald’s/Quick” … neen hoor.

Nu had Luc in het station van Utrecht toch de Burger King gezien en hij wou daar eens gaan eten, bij Burger King wel te verstaan, daarom niet specifiek in Utrecht.

Bij meerdere service stations in de U.K. heb je zo een Burger King en we besloten dat we onderweg naar Stevenage wel eens bij één van deze zouden langs gaan. We stopten en bestelden. Luc wou een hamburger. En ik? Ik nam dan maar een sweet chili chicken wrap.

We namen geen volledige maaltijd. We vinden dat dat niet zo meevalt als je nog moet rijden.

Ik zag het al onmiddellijk, die hamburger, dat was een tandvulling, zo klein heb ik die nog niet gezien. En mijn chicken wrap smaakte maar eigenaardig. Maar toen kwam die knul afgestevend met een nieuwe verpakking, excuseerde zich omdat hij me een vegetarische had meegegeven. En jawel, die chicken wrap was verduveld lekker.

In Stevenage hadden we niets gepland, maar dat hotel stond daar eigenlijk ingeplant in een winkelcentrum. En daar was een McDonald’s.

We hebben de proef op de som genomen. We zijn er ’s avonds binnen gestapt. Luc nam wel een volledige maaltijd deze keer, die had honger natuurlijk. En ja, de hamburgerbroodjes zijn er wel groter.

Wat ik nam? Wel, een chicken wrap, geen sweet chili deze keer, maar een chicken and bacon. De sweet chili was beter. Nu moet ik natuurlijk die van McDonald’s nóg eens proberen … of zelf maken.

We konden de auto gerust op straat laten staan, zei ze, het was zondag. Misschien keken we wat verbaasd want ze ging verder en zei dat ze op zaterdag nooit zou aanraden om die auto maar op straat te laten staan.

Mogelijk zag ze dat we er helemaal niets meer van snapten. Ze vervolgde en zei: “stag and hen parties”.

Blijkbaar zakken ze daar in die streek allemaal af naar de kust en palmen het mooie kustplaatsje in. Het stadje is op zijn retour. Of dat de schuld is van die stag and hen parties, daar hebben we het raden naar.

Zij zei dat Whitley Bay sedert de opkomst van Tynemouth fel achteruit gegaan was, dat nu iedereen naar Tynemouth ging als ze wat wilden beleven. Het verbaasde ons dan ook zeer dat ze ons Tynemouth aanraadde toen we zegden dat we nog ergens wilden gaan eten.

Na een poging om die metro te nemen, wat we opgaven omdat we geen zin hebben na die rit, ook nog eens te gaan uitvlooien hoe laat en waar en hoe die metro reed, zijn we toch maar in een lokaal restaurantje in Whitley Bay wat gaan eten.

Niet veel soeps? Ach ik weet het niet. De mash and sausages waren op, zei het kind achter de comptoir. Ik heb er nu nog altijd zijn in. En Luc zijn cola maakte ze zo straf dat hij compleet doorzichtig was. Er zat enkel een kleurke in het water. Toen hij terugkeerde en tegen de barman, het kind was er efkes niet, zei: “it doesn’t look like coke and it doesn’t taste like coke” kreeg hij onmiddellijk een andere met de excuses van het huis.

We maakten een wandeling langs de kust. Het was echt wel een mooi kuststadje maar er was veel dicht, ook dichtgespijkerd. En hun pronkstuk, the Spanish House, was afgezet met houten panelen.

Toen we daarna in de pub nog eentje gingen drinken lazen we het bord bij de voordeur. In de zaak waren stag and hen parties verboden en de toegang werd geweigerd aan groepen van meer dan tien personen.

We gingen niet naar Edinburgh. Om een lang verhaal kort te maken: de Tattoo was bezig, we wisten niet of we er konden parkeren en we hadden het niet op voorhand georganiseerd. Volgende keer beter.

Het alternatief? Segedunum. Jaja, weeral Romeinen. Die zijn daar nog massaal aanwezig, hun muren dan toch.

(Lees verder onder de foto)

Stilstaand beeld uit Lucs filmpje

We hebben, ondanks mijn hekel aan musea, toch mooie dingen gezien die daar op die site gevonden werden. Eigenlijk zijn we er langer gebleven dan gepland.

Eigenaardig was wel dat, ondanks er inkom betaald diende te worden, er geen controle was bij de achterpoortjes. We liepen door poortjes waar vermeld stond dat het enkel toegankelijk was voor tickethouders, maar niemand keek die tickets na. Iedereen kon er zo in. Verwonderlijk was dan wel de man die door de afsluiting naar de site stond te gapen.

Rare jongens die Engelsen? Of gaan ze er van uit dat iedereen eerlijk is?

Ja, die zaterdag was het ook geen zonnige dag. Integendeel.

Ik weet niet meer wanneer het begon te regenen, zeker niet toen we nog op zee waren, want we hebben zo goed als de ganse overtocht achterom gekeken naar het kleiner wordende eiland.

Wanneer dan? Ik herinner me geen regen toen we op zoek gingen naar het Falkirk Wheel.

Het moet begonnen zijn toen Luc besliste dat hij met die boot mee wou. De volgende zou pas een uur later komen en we gingen ondertussen maar wat rondhangen in het informatiecentrum.

Die boot en dat Wheel, die waren echt wel de moeite. Zeer indrukwekkend allemaal en we kunnen het alleen maar aanraden. Zin in? Doen!

We hebben het op film, dus efkes geduld. De monteur is druk bezig.

Maar daar had je ook nog The Antonine Wall. En vermits we Hadrian gingen bekijken, konden we deze niet links laten liggen.

We hebben efkes gewacht tot het over was en het was wel een mooi wandelingetje maar die muur! Was me dat een tegenvaller! Voor mij dan toch.

Alle Romeinslievenden gelieven me te excuseren als ik zeg dat een verhoogde berm en een gracht voor mij geen muur zijn. En dat was nu precies wat er blijkbaar van die muur overbleef, behalve het stukske dat we van op dat Wheel hadden gezien en dat misschien mogelijk zelfs een reconstructie kan geweest zijn. Het zag er niet echt authentiek uit.

Misschien was ik wat grumpy geworden van de regen en bovendien hadden we nog niet gegeten. Ik had haggis willen proberen en die was natuurlijk op. En in een broodje had ik geen zin.

Nu ja, na het inchecken in dat knus hotel en een genoeglijk etentje in een gezellig restaurant zag het leven er weer rozig uit.

Zoals ik al zei, ik kan beter mijn voorgevoel niet negeren. En ik heb wel meer een voorgevoel. Niet daarom altijd over dingen die ik moet doen of niet moet doen, maar soms is er toch wel enige actie vereist, zoals met die ponden.

We hebben dan ook op Arran, alles samen gedaan, waarmee ik bedoel dat we ook samen naar de winkel gingen omdat ik het voorgevoel had dat, als ik Luc alleen liet gaan er iemand in die auto ging rijden.

Ons verblijf op het eiland zat er ei zo na op toen ik besloot om toch maar een map van Arran te kopen en ik vond het onnozel dat we beiden om een map zouden gaan en dan beiden naar die winkel voor één item. Dus ik stapte in Brodick uit op 100 m van de toeristische dienst en Luc zou die 100 m de andere kant op rijden naar de winkel.

Ik stapte de toeristische dienst binnen, stak mijn hand uit naar een kaart toen de gsm ging. En ik wist al genoeg. “Kan je efkes komen?” vroeg Luc “er is er ene in de auto gereden”. “Het is niet erg” voegde hij er nog snel aan toe.

Op de parking van de winkel stond een doodsbange wezel te kijken toen ik er aan kwam. Ze begon te lamenteren dat het allemaal zo erg niet was en daarvoor de verzekering contacteren … Ja zie, ik wou het allemaal eerst zien. Het was niet erg, maar wel zichtbaar. De hoogte van een bumper en even breed en dat in de deur van de chauffeur. Ze ging maar door maar ik luisterde eigenlijk niet. Het enige wat ik nog ergens meekreeg was iets over her husband.

Ik pakte een papieren zakdoekske, maakte die wat nat en ging over de plek. Het meeste ging er af. Gewoon vuil dus. Maar het bleef zichtbaar. Miniem weliswaar, maar toch zichtbaar, mogelijk omdat we het wisten. Luc zei dat het voor hem niet veel uitmaakte.

Ooit, toen de auto’s nog van metaal waren, kon je zoiets er uit simoniseren. Maar nu? Nu wist ik het niet. Luc wist het ook niet.

Maar ja, men heeft het me al gezegd, ik heb een streng gezicht en ja, ik kijk blijkbaar boos als ik nadenk en bovendien gebruik ik niet meer woorden dan nodig waardoor mijn conversaties wat kortaf lijken. En ik weet dat en Luc weet dat maar die vrouw wist dat niet en keek altijd maar angstiger en angstiger.

Ik wou mijn vakantie niet vergallen voor zoiets en zei dat we er geen verzekering gingen bijhalen. Ze was opgelucht, haalde haar portefeuille voor de dag en haalde er 10 £ uit. “Voor een fles wijn voor de schrik” zei ze. Luc begon al neen te zeggen, maar ik heb die maar aangenomen.

We besloten dan maar om toch samen naar de winkel en daarna naar de toeristische dienst te gaan. “Ze heeft meer schade dan wij” wees Luc de auto aan. “Thuis zegt ze tegen her husband dat er een Belg tegen haar auto is gereden” bedacht ik. Luc heeft maar snel het merk en de nummerplaat genoteerd.

Ik heb bij het schrijven van dit stukske nog moeten opzoeken wat “simoniseren” nu juist inhield. En ja, als we dat product nog vinden, gaan we het toch eens proberen. Ondertussen zien we de vlek niet meer, maar dat kan ook komen doordat hij eigenlijk eens gewassen zou mogen worden door de regen van de laatste dagen.

Op onze wandeling naar Loch Garbad zagen we toch een opmerkelijke wegwijzer. Op 200 m van die tweesprong, midden in het bos, zou er een library zijn.

Daar moesten we toch meer van weten.

We kwamen bij een boshuizeke. De deur stond open en we liepen binnen. Tegen één wand stonden inderdaad wat boeken en er lagen wat informatiefolders.

Verder was de ganse hut behangen met nota’s en briefjes van mensen, voornamelijk kinderen, die er langsgekomen waren.

Ook stond er tegen één van de wanden een collectebus. Zomaar. En weet je, op Arran vonden we dat helemaal niet abnormaal.

Als je naar Schotland gaat, neem je iets tegen de muggen mee. Ja? Ja! Je gaat wandelen en je vergeet dat op te spuiten. Dat is niet slim.

Nu dat deed ik dus de drie eerste dagen en ik had enkel beten ter hoogte van de rand van mijn sokken. Dat vond ik straf.

Toen we echter meer tussen de bomen en onder de bladeren en naast de watertjes gingen wandelen, gebruikte ik dat middel wel.

Luc, de stoere, pakte zijn rugzak op zijn rug en wou zo vertrekken. Ik zei: “zo niet hoor manneke” en ik gaf hem het tweede fleske muggenproduct. Hij spoot het op zijn armen, alleen vanboven uiteraard.

’s Avonds kloeg hij over beten, op de onderzijde uiteraard. Dat was precies een maanlandschap.