Met die titel melden we dus dat we er een pozeke niet waren, maar dat is niet opgevallen zeker?
In elk geval, we zijn weer terug van waar we waren. En daar gaan we het nog wel meer over hebben.
Niet nu, nu slapen we mogelijk nog. Tja, ik heb dat postje dan ook gisteren geschreven.
Toen mske hier zes jaar geleden zitten spelen had, was het resultaat een blogverhuizing.
Nu Luc zich hier wat in stilte bezighield, krijgen we een fotofilmke, maar dat niet alleen. Er is er ook nog eentje waarvan we het genre niet zo direct kunnen bepalen.
Wat ze daar nog allemaal deden, is niet voor het blog. Het is niet de bedoeling hier een relaas te schrijven. “Ze hadden vakantie” zou eigenlijk moeten volstaan.
Dat houdt in dat ze wandelden als ze zin hadden in wandelen, maar ook dat ze lummelden als ze daar zin in hadden. En ook dat ze in niks zin hadden als ze zin hadden in niks zin hebben.
De voorlaatste avond kwam en ze zouden nog eens een toertje doen door het park. Niet dat daar veel te zien is. Er zijn veel paadjes, maar er staan ook veel huisjes. Zelfs rond en in de (grote) vijver staat het volgebouwd met huisjes.
Maar om nu in de trant, je kan het haast een inktvlek noemen, te blijven die Mizz D heeft ingezet met ooievaars op palen, willen wij niet ten achter blijven. Het zijn geen ooievaars en ze zitten niet op palen, maar in de categorie: “vogels op ongewone plaatsen” of “ongewone vogels op bepaalde plaatsen” mag het volgende niet ontbreken.
Hadden ze geweten wat ze nu weten, ze waren die maandag onmiddellijk het zwembad ingedoken.
Maar ze wisten het niet. Dus doken ze pas dinsdag het zwembad in. En dat was een meevaller! Dat had mske nooit gepeisd. Want eigenlijk is mske een baantjeszwemmer. En daar was niet echt een baantjesbad voorzien hé. Maar vindingrijk als ze hier zijn, hebben ze daar toch een mouw aangepast.
Maar dat niet alleen, er was de golfslag, de schuifaffen, de bubbelbaden … en de pootjebaden voor de ukken natuurlijk.
Het was er niet al te druk, wat het nog eens zo plezant maakte.
Maar ondanks dat het geen vakantie was liepen er wel schoolplichtige kinderen rond. Minister Smet gaat die allemaal een brief sturen.
Sunparks De Haan ligt maar een kilometer van de tramhalte Zwarte Kiezel maar na het eerste stuk moesten ze linksaf en daar ging het mis. Daar waren werken bezig. Luc zuchtte en mske kreunde. Haar koffer was overvol geladen en dat ding rolt al niet en nu door die werken … En ze hoorde een bekend liedje in haar hoofd:
Door het grint
Op de wegen
Dwars door alles heen
Door dat stof
Al houdt alles me tegen
En toen Luc haar koffer overnam:
Met jou kom ik er toch doorheen.
Ze moesten niet naar de receptie, de papieren lagen bij de ingang al klaar. Ze hadden huisje 212 en daarvoor moesten ze aanwijzers naar zone 2 volgen.
Ze liepen rond de receptie, daar naar links, dan naar rechts en terug naar rechts. En toen moesten ze een grintweggetje in en daar was het.
In het huisje openden ze de map en wat zagen ze? Ze konden gewoon recht op recht naar die receptie lopen. Die platen volgen was voor de auto’s. Eigen schuld dikke bult hé, ze moesten dat plan maar bekeken hebben bij de ingang, maar daar was geen toog of tafel geweest. Och ja, tijd genoeg en die koffer sleuren is goed voor de armspieren.
Na het uitpakken en het avondboterhammeke besloten ze maar eens een wandeling te gaan doen. Een (grote) wandeling rond de (grote) vijver. Ze kwamen bij het parkcenter uit en gingen daar ook maar op verkenning. En hé! Daar had je een winkeltje! En terwijl mske zich dood gesleurd had aan die volle koffer, stond daar alles wat ze nodig hadden. “Nooit meer!” dacht mske “nooit meer neem ik proviand mee”. Net of ze er toen al over dacht om terug te gaan.
Ze zijn dan maar een wandeling door het bos, naar de hoofdweg gaan maken, kwamen terug aan de tramhalte en liepen zo door het donker terug door die werken.
Hoe het zo kwam, weten ze zelf niet meer. Maar op één of andere manier was mske in het begin van het jaar op de site van Sunparks verzeild geraakt en op één of andere manier had had het haar geïnteresseerd. Zomaar er efkes tussenuit, het leek haar heerlijk.
Ze had vroeger niet veel opgehad met die parken zoals Center Parcs en Sunparks. Maar ze was er nog nooit geweest en dan kan je geen oordeel vellen. Dat bedacht ze. Die keer dat ze er ooit met Max was kon niet echt meetellen.
Luc was direct voor het idee gewonnen en dus boekte mske. Ze wilden eigenlijk ergens in april maar dan konden ze de korting niet krijgen omdat ze dan in de vakantieperiode terecht kwamen. Maart dus.
Ze vertrokken maandag. De belbus was op tijd waardoor ze een trein vroeger hadden tot Leuven. Wat een sjaans eigenlijk want de trein die de aansluiting gaf had vertraging. Hij kwam maar twee minuten voor de aansluiting aan. Nu ja, ze zouden toch niet van perron moeten wisselen zijn, maar ik denk dat mske haar zenuwen dan wel al serieus moeilijk zouden gedaan hebben.
Terwijl ze daar op die aansluitende trein stonden te wachten, kwam er een vrouw aan die van verre met een brede smile naar Luc keek en hem in het voorbijgaan een goei vakantie wenste. Hij keek verbouwereerd en vroeg aan mske of ze die kende. Natuurlijk kent mske die niet. Luc moet ergens een dubbelganger rond lopen hebben. Dat kan niet anders.
De trein naar Oostende zat vol, bomvol. In Brussel stapten de mensen in hun coupé zaten uit en van dan af zaten ze wel erg comfortabel.
Oostende dus. mske voelde zich niet al te gemakkelijk tussen al die rollende koffers. Het leek net op een volksverhuizing. Gelukkig liepen alleen zij en Luc naar het station om de plaatselijke bagagekluizen te bekijken.
En wel ja, die waren groot genoeg voor de beide koffers en de tas ook nog. En het kostte 4€ voor 24 uur. Ze lieten de bagage achter want ze hadden nog een paar uurkes voor ze konden inchecken.
Ze zijn dan maar een friet met mosselen gaan eten voor ze aan de tweede etappe van hun reis begonnen.
Tja, het zijn maar kleinigheidjes, niet de moeite om er afzonderlijk een postje aan te wijden, maar in de trein naar Leeuwarden, toen ze Sneek doorreden zei Slow: “daar is toch een liedje over Sneek”.
Toen ze in Harlingen zelf, de beiaardier: “klokke Roeland” hoorden spelen, ja écht, die speelde: boven Gent rijst, eenzaam en grijs, ’t oud belfort, zinnebeeld van ’t verleden …” mske stond er effenaf stom van, ginder ver in Harlingen.
Toen ze dus, in Harlingen zelf, de beiaardier: “klokke Roeland hoorden spelen, zei Slow: “nu zit ik toch te denken over dat liedje over Sneek”. Hij had ondertussen wel al bedacht dat het over een cafeetje in Sneek ging
’s Avonds toen mske de laptop uitpakte en opende heeft hij opgezocht: Sneker café.
Nu zou daar eigenlijk tussen die eerste en die tweede alinea nog iets tussen gemoeten hebben, maar ik ga dat hier zetten. Ik ga een planneke inscannen, of beter: ik ga mske dat laten doen, en dat hier zetten. Dat is de route die Routenet opgaf om van aan het station naar het pension te geraken.
Toen mske Harlingen Haven opzocht, wat het eindstation van die trein is, stuurden ze haar terug naar daar waar ze van die Spoorstraat afmoesten.
Achteraf heeft mske gezien dat, als ze, over die Zuiderhaven, rechtdoor liepen, ze haast recht op hun pension uitkwamen. Meer nog, als ze van die trein stapten in Harlingen Haven moesten ze gewoon die brug over en daar de straat in.
Routenet is niet te vertrouwen. En ja, mske had ingegeven: “te voet”! Lorejassen, mensen zo met hun valiezen laten zeulen.
Die dag dat Slow en mske met Amke en Ella naar Planckendael gingen, was ergens halfweg de dag de batterij van Slow’s camcorder al leeg. mske had gezegd: “azo niet meer zenne” en ze had direct een reservebatterij met een lader en een taske besteld. Dat was te koop in een setje.
Slow vond dat dan de laptop toch maar mee moest op vakantie. Hij moest zijn opnames ergens kwijt kunnen en zodoende werd Slow’s programma op mskes laptop geladen.
Slow filmde en filmde dat het een lieve lust was. En ’s avonds kopieerden ze de bestanden.
Thuis gekomen wou mske al die opnames naar Slow’s pc overhevelen. Die ging toch dwars liggen zeker. Hij liep steeds vast op één bepaalde opname, dus verwijderde Slow die maar. Maar sedertdien verkoopt die pc, die te voren al kuren verkocht, zijn kuren driedubbel en dik. Alles wat Slow vraagt, weigert die.
mske zuchtte en zei: “er zal niks anders opzitten dan dat je de opnames op de laptop bewerkt zeker?” Nu was mske wel al van zin om de laptop aan Slow te geven als zij zich een ultrabook zou aanschaffen. Dat is handiger om mee te nemen naar de evenementen maar wat dan … als ze terug op vakantie gaan?
Afin dat zijn problemen voor later. Feit is dat Slow hier al zo een paar keer op die laptop heeft zitten tokkelen en tegen mske zei dat er bepaalde mogelijkheden in die laptop zitten die hij met zijn pc niet heeft.
Gisteren heeft hij er zich even aan gezet. Dit is een eerste versie en mske vindt die heel erg geslaagd.
“Verdorie!” mske keek op bij die uitroep van Slow en vroeg wat er gaande was. Hij zei: “er liggen nog twee tomaten. Dat was een probleem, aangezien ze geen van beiden zin hadden in tomaat en ze de volgende ochtend vroeg op vakantie vertrokken.
Slow wou ze niet achterlaten. Hij vond dat zielig voor die tomaten. Dat is niet waar zé, maar hij vreesde dat ze gingen rot worden hier met hun beidjes en dan had het huis vol vliegen gezeten bij terugkomst.
Hij foefelde de tomaten in een tupperwareke en nam ze mee. De tweede of de derde dag nam mske één van de tomaten en at ze op. Ze moest er eerst nog een potteke zout voor gaan kopen. Slow had geen zin in tomaat.
De dag voor ze naar huis kwamen zei mske: “verdorie” en Slow keek op bij die uitroep en vroeg wat er gaande was. mske zei: “die tomaat!” Maar aangezien ze geen van beiden zin hadden in tomaat was dat geen probleem maar werd het tupperwareke met de tomaat maar terug in de tassen gestopt.
Eens thuis heeft ze het niet lang overleefd! Ze is redelijk snel op mskes bord beland, nog voor ze de volgende lading tomaten hadden gekocht.
De dag dat Slow en mske hadden afgesproken met vrienden daar in het hoge noorden, was mske dolblij dat ze haar kleinere short had meegenomen. Ze was net voor de vakantie tot de conclusie gekomen dat ze daar niet meer in kon.
Maar toen, die dag, na amper twee dagen ging het wel weer. Er was echter een probleem. Ze had geen bijpassende bloes bij. Die ging ze zich maar kopen daar op de braderij.
Die avond, was me dat schrikken, zij Slow dat achterkant van het bloeske gepluisd was. mske was er het hart van in. Dat kwam natuurlijk door dat rugzakske.
mske googelde wat, hoe ze die pluiskes weg kon krijgen. HA! Blijkbaar bestaat er een pluizendief, pluizenverwijderaar, pluizentondeuse, te verkrijgen bij Blokker. En er was een Blokker in de winkelstraat. mske kocht zich de miniversie, dat is altijd handig om mee te nemen.
Ze zette zich aan het tafeltje, legde het bloesje plat en ging aan het scheren … oh zo héél voorzichtig. Nah! Dat was goed gegaan, alleen dat laatste plukje wou ze ook nog hebben. Was er een plooitje? Was mske wat onvoorzichtig? Een snee in dat bloeske. mske was er het hart van in. Ze maakte het dicht, maar ze had enkel witte en zwarte draad.
Slow zei: “had je het me niet getoond, ik had het niet gezien” maar ja, mske vond het toch niet goed.
Eens thuis gekomen heeft ze onmiddellijk die zwarte draad terug los gemaakt en het met garen van een overeenstemmende kleur hersteld.
En nu ziet ge er nog minder van, zelfs mske moet gaan zoeken.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
