We krijgen hier net drie mails aan van Skynet in drie verschillende talen, om te vertellen dat we vanaf nu ook een blog kunnen aanmaken.

Overmorgen bestaat hij al een jaar!

mske, geboren in een tijdperk waar beleefdheid nog belangrijk was, waardoor het zelfs in de school onderwezen werd, heeft haar ganse leven erg veel belang gehecht aan deze beleefdheid en later ook de hoffelijkheid aan haar hart gedrukt.

Zodoende vindt ze ook dat ze de vraag, om zich te melden als ze de zoveelste duizendste bezoeker van een blog is, niet kan negeren. Zélfs niet als ze haar zondag opoffert om te werken, zelfs niet als dat betekent dat ze haar eigen bezigheden moet stopzetten om een printscreen te nemen en de persoon in kwestie te mailen, zelfs ondanks het feit dat ze een gloeiende hekel heeft aan die ganse bezoekershistories, zeker niet als de blog in kwestie als laatste bericht nogmaals verzoekt het toch zeker niet te vergeten, waardoor zelfs een minder goedgewillig slachtoffer niet meer kan doen alsof hij het niet gezien heeft.

En dan … niets … absolute stilte!

En aangezien mske een eigenaardige hersenkronkel heeft, die gevoed wordt met herinneringen uit een niet zo geslaagde jeugd, vraagt ze zich af waarom iemand verkiest drie dagen geen antwoord te geven. En vooraleer ze tot de volgende conclusie kwam zijn alle mogelijke scenario’s door haar hoofd gegaan.

Maar de conclusie is klaar en duidelijk! 

Omdat ze niet voldoet.
Zij was niet de persoon die de zoveelste bezoeker mocht zijn.
mske speelt hier de stok in het hoenderhok.
Ze is de factor waar geen rekening mee gehouden werd.

En dan krijg je het scenario, dat mske al honderden keren heeft meegemaakt: “ze wordt gewoon genegeerd”.

mske laat zich echter niet belachelijk maken in haar eigen ogen en dus gaat ze de eer aan zich houden en ze gaat reageren zoals ze steeds in zulke situaties reageert. Waarschijnlijk gaat dit weer kwaad bloed zetten maar tenslotte is er maar één persoon met wie mske moet zien te leven namelijk zichzelf!
 

Dus Persoon-in-Kwestie,

Gelieve niet meer te reageren
want mske zal toch niet antwoorden.

Verder kan, bij deze, iedereen kennis nemen van het feit dat wij nooit nog zullen reageren op welke vraag dan ook van wie dan ook als die vraag voor ons ongepast komt.

Eigenlijk had mske dat nog niet overdacht had en ze kwam tot de conclusie dat zij dat nooit nodig had. Ze sprak altijd over de blogs in het meervoud of als ze een specifiek blog wou aanduiden, noemde ze het gewoon bij naam.

Daarnet bij het vorige berichtje kwam ze echter tot de conclusie dat noch de blog noch het blog verkeerd klonk, maar wél die blog terwijl dat blog beter in de mond lag.

Dus besluit mske dat zij wel degelijk een voorkeur heeft voor het blog.

Oeps! Mensen houden toch van problemen blijkbaar!

Bepaling van “wat”

• Gevisualiseerde impressie van hersenkronkels in een menselijk brein;
• Afhankelijk van het brein waaraan het ontsproten is:
  • Vertellend;
  • Afbeeldend;
  • Grappig;
  • Ironisch;
  • Sarcastisch;
  • Leerrijk;
  • Overpeinzend;
  • Spiritueel;
  • Scherp;
  • Idioot;
• Ongeacht bovenstaande opsomming, toch waardevol voor het brein van oorsprong van de gegeven informatie.

Bepaling van “waarom”

• Afhankelijk van het brein waaraan het ontsproten is:
  • Uitlaatklep;
  • Noodzaak om voor het voetlicht te treden;
  • Opwaardering van de eigen persoon;
  • Wedstrijd om ter meeste views.

Bepaling van de “benodigdheden”

• Onderdrukte verteldrang door het vervangen van opstellen door andere vormen van literaire uitdrukking;
• Noodzaak om alles geschreven te zien, te lezen en te herlezen;
• Noodzaak om wat je bezighoudt te bundelen, zonder het uit te geven, noch achteraf te vernietigen wegens plaatsgebrek.

Conclusies:

• Laat ons een blog, zolang het te doen is;
• Baas in eigen blog;
• Blog wel en zie niet om;
• Zoals je thuis blogt, blog je nergens.

Bij het nalezen van verscheidene andere blogs valt het op dat de mensheid toch weer altijd opnieuw in een fout vervalt die onoplosbaar blijkt te zijn, nl. het zich bemoeien met de zaken van anderen.

Want waar halen mensen het recht om te bepalen dat deze of gene blog geen reden van bestaan heeft of dat zelfs een volledig soort blogs niet zou mogen bestaan?

Heel waarschijnlijk zien ze alles van uit hun eigen oogpunt en verliezen daarbij uit het oog dat andere mensen, die helemaal anders tegen de wereld aankijken, misschien precies hun blog niet te pruimen vinden.

Dit gezegd zijnde ga ik nu even, om mijn frustraties af te reageren, een match “pets-op-a-toot” en “pak-es-pak” spelen tegen Karboenkel op de tatami die in de woonkamer ligt.

Slu!