Ik houd van mijn private levenssfeer. Soms is het moeilijk om te bepalen waar die eindigt en gemakzucht begint.

Zo heb ik een microsoftaccount. Handig is het wel. Maar dan begint het.

Voor de evenementen heb ik bepaalde info. Die print ik meestal af om aan de medewerkers te geven. Maar wat doe je als zo een nieuw lijstje verloren gaat

“Zet het in de cloud” raadde men mij aan, maar ik en de cloud? Neen hoor. Maar het idee bleef hangen en ik ging dat proberen met onedrive. En daar begon het. Om ondedrive te activeren moest ik mijn pc ook op dat microsoftaccount zetten en inloggen met de microsoftinlog en ging dat ding ineens dingen doen die mijn haren rechtop lieten staan.

“Dropbox is ook een soortement cloud” bedacht ik en gooide én de onedrive én microsoft account van mijn pc. Ik voelde me er direct beter bij toen ik ’s morgens mijn pc weer kon opstarten met de gemoedelijke opstart die ik gewend was en niet met de stijve van microsoft.

De lijstjes staan in dropbox en ik printte er meerdere exemplaren van.

Dat microsoftaccount is goed, maar ze moeten zich niet mengen in zaken die hen niet aangaan.

Weet je waar wij de hippentrip van krijgen? Dat we onze berichtjes nalezen en nog nalezen en dat je soms pas na enkele uren of nog erger na een paar dagen, zelfs na een paar jaar, als ze in onze linker kolom opdoemen, de fout ziet staan.

Anderzijds hebben we beslist bewust fouten te maken. Jawel! Op een zeker ogenblik besloot ik om alle fouten die ik tegenkwam er uit te halen, dus ook de fout gezette gedachtestreepjes.

Dat deed ik, maar ik was daar niet zo blij mee. Het oogde niet, die kast (—) en halve kast(–), zoals ze dat plachten te noemen. Bovendien moest er een spatie vóór en een spatie nà de streep. En dat terwijl ze, omwille van het werken op pc de spaties voor de puntkomma en het dubbele punt hebben weggehaald.

“Geen baas op mijn blog behalve deze baas” dacht ik en heb alle kasten, al dan niet halve of volledige, er terug af gegooid. Geef mij dus maar een gewoon streepje.

Wel, wat gebeurt er? Geen berichtje vandaag? Natuurlijk wel! Maar we kwamen vannacht pas thuis en toen ik de logjes in de planning zette die tijdens mijn afwezigheid zouden gepubliceerd worden, had ik echt niets om op vandaag te plannen.

En vandaag sliepen we uit.

We zijn er dus weer, al is het niet voor lang. Ik mag weer aan de slag om dit blog van dagelijks leesvoer te voorzien tijdens mijn volgende afwezigheid.

Er was een tijd dat er zo massaal veel blogs waren dat je, als je dat al zou gewild hebben, de ganse dag bezig kon blijven met ze te lezen.

In die tijd selecteerde ik de blogs die ik graag las en zette ze eerst in een linkenlijst, later in een leeslijst. Leeslijst? Jawel, er bestaat geen afdoende vertaling voor feedreader, zie je.

Weet je wat ik nu merk? Veel van die blogs liggen gewoon stil. De zoveelste generatie die er de brui aan geeft? Het wordt hoog tijd dus dat ik weer eens rond ga kijken.

Beste lezers, u weze gewaarschuwd, ik ga tussen jullie linken snuisteren.

De jaren gaan zo snel voorbij dat het een beetje afgezaagd gaat lijken als ik zeg dat het blog ooit op een zevende juli voor het eerst het internet zag, eerst in zijn oorspronkelijke vorm, later zoals het nu bestaat.

Het leeft, dat blog. Het evolueert nog steeds.

Elf jaar dus.

We doen het in elk geval allemaal met een pc of één of ander apparaat waar we op internet mee geraken. Dat is een feit. Maar dat is dan ook het enige punt van overeenkomst. Er zijn veel en verscheidene van die apparaten beschikbaar.

Ooit was het al imposant om zo een desktop van haast een vierkante meter in huis te hebben. Daarvan had ik er toen nog twee ook, voor de zaak wel te verstaan.

In de loop der jaren waren die ook aan vervanging toe en al werden de omkastingen kleiner, het bleven dingen die je niet op je buro kwijt kon, maar liefst er onder.

Toen mijn laatste ouwe desktop kuren begon te verkopen, kreeg ik van Luc <a target = “blank” href = /?p=9147″>een laptop. Menslief, wat ben ik daar toen opgetogen over geweest. Al die jaren eigenlijk.

Okee, hij weegt wel wat als ik hem meeneem in de valies, maar toch, als je het zo ziet waren die laptop en ik zo goed als onafscheidelijk.

Toen ging de, ondertussen ook ouwe, pc van Luc kuren verkopen. We moesten een oplossing zoeken. De oplossing lag voor de hand: de laptop gaat naar Luc en ik koop een andere, moderner, kleiner en lichter … in gewicht, niet in vermogen.

Toen kwam Luc met een ietwat onverwachte wens op de proppen: hij wou graag een tablet, niet zo een kleine, want die kleine letterkes … Gewoon een hebbeding om op hotel niet te moeten wachten tot ik klaar ben met de laptop.

En dat met zijn verjaardag in het vooruitzicht …

We zijn ze vorige maandag gaan halen. En de ouwe trouwe laptop? Die heb ik nog nodig om bestanden te converteren die we ergens onderweg nooit nodig zullen hebben en Luc gaat daar zijn filmkes op samenstellen.

Hij staat in elk geval nog mee op de familiefoto.

Soms zijn we weg. En dan nog voor ganse weken.

Maar ik wil het blog dan niet stilleggen. Meestal plan ik dan een ganse week op voorhand. Ik ga naar mijn concepten en pik er uit waar ik het wel wil over hebben. Er zijn concepten die nuttig zijn, die persoonlijk zijn en er zijn er waarvan ik denk: “poeh! Geen zin in”. Die blijven staan.

Waarom ik dat doe? Wat moet ik anders met mijn overschot aan ideeën? Ik zou ook pijn aan mijn buik krijgen van ganse blokken lege weken. Dus …

Ik meld echter niet als we er niet zijn. Dan kan ik even goed een briefke aan de deur hangen met: “we zijn er niet” wat algemeen als dom zou worden bestempeld.

Vanwege die afwezigheden is het dan ook zo dat ik gedurende een periode ergens reageer en dan ineens niet meer. Niks aan de hand. We zijn er niet. Oplossing? Minder reageren als we er wel zijn. Dat heeft natuurlijk ook een weerslag op dit blog. Maar ach, zolang die schrijfkriebels in mijn vingers zitten, zit ik daar ook niet mee.

Wat ik nu wil zeggen? Ik ben in elk geval opgetogen, dat zelfs tijdens weken van afwezigheid het blog zo veel wordt gelezen. Bij deze dus een algemene reactie aan alle, al dan niet anonieme, lezers.

Een mens vervalt nogal snel in gewoontes. Het is handig, het is gemakkelijk.

Zo ook met het blog. Sloef schreef dit blog vanaf 7 juli 2003. Sloef bleef schrijven, al die jaren lang. Waarom zouden we daar dan zomaar iets aan gaan veranderen?

Tot er een beetje aan de boom werd geschud en ik me realiseerde dat het niet goed meer aanvoelde. Het kwam afgerammeld over. Ik heb nog alle berichtjes gepost die in concept stonden, we waren er toch niet die twee weken, en daarna nam ik zelf het blog in handen.

Het doet wat ongewoon aan, het zal even wennen worden. Wennen moet altijd want ik heb wel gemerkt dat er nog dikwijls Slow staat in plaats van Luc.

Het leek me tijd voor iets nieuw. Alhoewel nieuw?

Wat Sloef daarvan vindt? Dat zou je aan Sloef moeten vragen.