Ik heb een boek gekocht van een schrijfster waarvan ik dacht dat ik nooit een boek zou kopen. Ik vermoedde dat ze enkel zoetsappige liefdesverhalen zou schrijven en dat is niet bepaald aan mij besteed.

Ik kocht “De Obsessie” van Nora Roberts. Waarom ik daartoe besloot? Voor een domme reden. De voorpagina sprak me aan. Dat weet ik nog. Ik laat me niet echt leiden door alleen maar een prentje. Het gegeven op de achterbladzijde vond ik ook wel iets hebben. Maar een huis in de bergen? Dat zou ik wel willen.

Het boek dus. Ik heb het in één keer uitgelezen. Blijkbaar vallen die boeken onder de noemer vrouwenthrillers. Vrouwenthrillers? Ik wist niet dat vrouwen anders thrillen dan mannen. Wat voorzichtiger misschien? Met een French kiss en ’t is genezen?

Misschien moet ik eens een boek van J.D. Robb lezen. Die schrijft dan weer echte thrillers -met een vleugje liefdesverhaal- waarvan ik eigenlijk vermoed dat ze handelen over de zoveelste politie-inspecteur in de rij. Boeken die pas succes kregen nadat geweten was dat J.D. Robb óók Nora Roberts is.

Het is niet omdat mijn voorkeur voor droge witte wijn omgeslagen lijkt naar zoete dat ik ook mijn smaak qua boeken ga aanpassen. Suzanne Vermeer bijvoorbeeld, daar bedank ik voor.

Het boek was dus niet zo klef als ik had verwacht, maar mijn zoetgehalte is voor het ogenblik wel goed op peil.