Waarschijnlijk herinnert niemand het zich nog, maar zo een jaar geleden stonden wij een heel jaar te vroeg op een tijdelijke tentoonstelling van Duits expressionist Erich Heckel in het MSK in Gent¹. Zodoende stond het al een jaar op de agenda op dezelfde dag dat we een avond in het Kuipke hadden geboekt. Dat het wat anders uitviel, vertelde ik gisteren al.

Erich Heckel? Wat konden we verwachten. Af en toe vroeg ik me dat af. Af en toe vreesde ik dat het misschien zou tegenvallen.

Maar net zoals altijd is er altijd iets dat minder bevalt en andere werken waar je met verstomming voor kan staan en blijven staan omdat ze je zo aanspreken.

Daar komt bij dat Erich Heckel tijdens de oorlogsjaren in ons land vertoefde en hier ook schilderde en schetste. Vooral Oostende en Roeselare komen vaak aan bod.

En zoals telkens weer heb ik achteraf het gevoel dat ik één of ander nog eens wil bekijken.

Luc daarentegen wou wel iets anders herbekijken. Hij zag het schilderij “Roquairol”, las dat het een weerslag had op de hoezen van Iggy Pop en David Bowie en grapte: “Verdorie, ik had mijn platen duurder moeten verkopen”.