Op een avond reden wij, na een geslaagde dag, over de autosnelweg naar huis. Toen plots mijn telefoon ging en Luc me raar bekeek. Want ja, die telefoon belt via Bluetooth recht in mijn oren en dan begin ik zomaar tegen dat ding te praten.

Zegt er een stem aan de andere kant: “U spreekt met Van Knalpot. Ik weet niet of U het weet, maar we hebben de garage, waar U uw auto kocht, overgenomen”.

En ik, ik antwoord nogal koeltjes maar naar waarheid: “Ik wéét dat. U heeft ons daarover een e-mail gezonden” en ik vraag me af of ze nu felicitaties willen of een wenskaartje hadden verwacht. Want eerlijk? De garage was nogal ver en tijdens de coronaperiode hadden wij ons verplicht gezien een garagist dichter bij huis te zoeken.

Maar ze gaat verder en zegt dat ze de zondag daarop klanten willen uitnodigen in de garage, ter kennismaking.

En ik antwoord weer naar waarheid: “Mijn kleindochter heeft dan een sportevenement”. Ze beaamt dat dat voorrang heeft en heeft het over een volgende keer en over e-mails en ik zeg dat dat goed is voor mij, al is dat niet geheel naar waarheid.

Ik houd niet van dat soort telefoons, maar ik was wel blij dat ik direct op mijn pootjes viel omdat mijn kleindochter écht en wel degelijk een sportevenement had.

Ik ga dat als excuus onthouden voor een volgende keer. Het klinkt goed.