mske heeft nooit veel waarde gehecht aan hebbedingen.

Laatst echter dacht ze nog eens aan het boekenrekske. Dat boekenrekske kreeg ze ooit van tante Jeanne als geschenk. Het boekenrekske werd boven het buro gehangen dat in moe’s living stond. Later, toen mske haar boekenrekske bij haar wou, kreeg ze de volle laag van moe. Dat dat mskes boekenrekske niet was. Tante Jeanne kon haar geven wat ze wou maar zij, moe, had bijgelegd en dus was het boekenrekske van moe.

Zo verging het ook met de spulletjes die mske meebracht van haar reis naar Griekenland. Het Griekse vaaske stond toch zo schoon op het boekenrekske, jawel dàt boekenrekske, en de aftrekker in de vorm van een oude munt hing zo mooi aan de haak. Gelukkig kon moe niet in het Griekse bloeske dat mske had gekocht of ze had niets meer gehad. De asbak, waarvan mske er twee had meegebracht, één voor Broer en één voor moe, die wou moe niet en die heeft mske dan uiteindelijk maar gehouden, tot hij stuk ging.

Vorig weekend liep mske in Hasselt op de sjacherbeurs en ze zag kerststallekes, nu niet dat mske een kerststalleke wil hebben, maar ze had er ooit eentje. Grootvader had zelf een stalleke ineen geknutseld en daar stonden dan die mooie grote beeldjes in en dat kerststalleke en de beeldjes had mske van grootmoeder gekregen, beeldjes die moe op haar beurt aan de chiro schonk omdat er bij hen thuis toch een andere kerststal stond, die met het schaap met de verbrande toot.

Verder op de sjacherbeurs kwam mske de poppenkastpoppen tegen die ze ooit had en nog wat verder het kegelspel, spullen die moe indertijd aan de masseuren had gegeven. Daar is mske gewoon aan voorbij gelopen. Daar had ze toch nooit een binding mee zoals met het eekhoorntje.

Een mens kan niet alle prullen houden natuurlijk, maar nu, na al die jaren vindt mske toch dat moe minstens had kunnen vragen wat weg mocht en wat niet.

mske heeft weer het klavier afgeranseld. Dat doet ze altijd als er iets voorvalt. En ze is het beu, ze is het beu, ze is het beu. mske heeft in de winter minder werk en moet dus, zoals de eekhoorntjes doen, in de zomer een wintervoorraad aanleggen. Maar als daar, om de één of andere reden, een tweede huishouden van mee komt profiteren, dan wordt dat iets anders. En dat is wat er nu gebeurt! Zomaar!

Even een korte schets van de situatie:

Toen SS in 1997 Slow liet zitten, huurde hij een appartement op zijn naam. Hij betaalde de waarborg. Hij betaalde alle rekeningen die nog openstonden.

Hij nam SS terug na drie jaar omwille van Boeke. De huur van het appartement bleef op zijn naam.

Anderhalf jaar geleden smijt SS hem buiten. De rechter beslist dat zij daar mag blijven wonen en hij niet. Zijn toenmalige advocaat zei dat hij de huur niet mocht opzeggen, dat was pesten. De rechter zei dat ze elk de helft van de rekeningen moesten betalen, maar dat staat verkeerd in de besluiten. Slow heeft al voor meer dan BEF. 250.000,- rekeningen betaald – de afrekening ga ik hier niet maken. De rechter wees de auto toe aan Slow omdat hij daarmee kon gaan werken, zij heeft een camionnetje van ’t werk. Ze komt die auto pikken. De rechter zegt dat Slow al zijn spullen en de helft van de inboedel moet krijgen. Hij krijgt enkel zijn kleren en dan nog omdat haar eigen advocaat daar zelf achter geweest is op bevel van de rechter.

En nu komt het!

SS betaalt de huishuur niet en wordt uit haar appartement gezet. Hetzelfde vredegerecht -dus waarschijnlijk dezelfde rechter- beslist dat Slow nog altijd hoofdelijk verantwoordelijk is omdat dat huurcontract op zijn naam staat. Ze willen dat hij gaat tekenen om die waarborg vrij te geven. Ze willen dat hij naar de rechtbank gaat om die huur af te sluiten en de achterstallige huur te regelen.

De huisbaas belde op mskes telefoon van de zaak want de advocaat van SS had dat nummer gegeven.
 
Nog méér? Ze nam de watermeter niet over. Slow en mske schrijven vorig jaar een aangetekende brief waarin de situatie uitgelegd wordt. Die van ’t water geraken daar pas binnen op 14 januari 2004. De afrekening van ’t water komt hier op dit adres.

Resultaten tot nu!

De advocaat zei de rekening van het water terug te sturen en er op te zetten dat ze het op ’t leveringsadres moeten gaan halen.

Vandaag zegt de advocaat dat de zitting moet uitgesteld worden omdat ze geen tijd genoeg hadden maar omwille van het voorgaande zou Slow die huur niet moeten betalen, maar aangezien ze beiden aansprakelijk zijn, kan het zijn dat hij dat wel moet betalen maar dan gaan ze dat regelen bij de scheiding. Ze betaalt nú al niks, noch geeft ze zijn eigen spullen, wat zou ze zich dàn iets gaan aantrekken. Bovendien geeft ze Boeke toestemming om naar Spanje te gaan en zegt dat ze gaat sponsoren. Met welke centen? En waarom wordt er daarvoor geen toestemming gevraagd aan Slow? Boeke is minderjarig!

Komt er nog een staartje aan? Of is ’t gedaan? Afwachten hé!

Bovendien, als er niet betaald wordt komen ze op zijn huidig adres in beslag nemen, maar hier is alles van mske. Dus moet mske een inventaris opmaken van al haar bezittingen en die laten registreren. De aankoopfacturen zijn niet voldoende.
 
Conclusies:

Dus iedereen moet de schulden van SS betalen, behalve SS zelf.
 
De balans hangt in evenwicht. Boekhoudkundig gezien dan. SS heeft alle activa en Slow heeft alle passiva.

Het eekhoorntje was eigenlijk maar een plastic pieperke, maar mske had dat al sinds ze haar kon herinneren en moe gaf dat weg samen met al het oudere speelgoed, niet gevraagd, niets, wég. Jaren later heeft mske moe wel doorgestoken dat ze een stuk van haar ziel had weggeschonken.

En toen liep ze eens over een vlooienmarkt en daar stond het eekhoorntje. Krak hetzelfde, zijn staartje was ondertussen wel genezen van de snede die er ooit indertijd in was. En mske haalde haar geldbeugel boven maar Ex liep door omdat hij 100fr voor een stuk plastic toch te veel vond.

Bijna had mske zich weer laten vangen, ze stak haar portemonnee weg en vervolgde haar weg. En vanbinnen voelde het net aan of ze het eekhoorntje voor de tweede keer verloor. En ineens, ze waren al een heel stuk verder, zei ze nogal kortaf dat het veel kon zijn maar dat ze het toch ging halen.

En sindsdien staat hij op het buro, of beter gezegd in het boekenrek.

Jim is de beer die alles heeft meegemaakt. Die gezien heeft hoe dikwijls mske onder de dekens kroop en in haar kussen beet en dacht: “En toch zal ik niet wenen” en die weet hoe dikwijls mske stiekem boeken heeft liggen lezen omdat ze veel te vroeg naar bed werd gezonden..

En toen mske 10 was en ze Jim als een opsinjoorke opgooide en opving en bij deze handeling zijn hoofd afviel, weende ze wel en kreeg van moe een uitbrander dat ze te oud was om voor zoiets te wenen.

En mske weende nog harder want Jim was de enige waar ze tegen kon vertellen, die luisterde. En ze dacht aan alle voorgaande verhuizingen waar moe harteloos besliste dat mskes speelgoed rommel was die niet mee hoefde verhuisd te worden, waarbij ze het rieten poppenwagentje in de tuin in brand stak en haar eekhoorn aan de nonnekes gaf voor in de kleuterklas. En ze zag Jim al dezelfde weg op gaan.

Maar uiteindelijk heeft moe zijn hoofd er terug aan gezet met een stuk karton en sedertdien is mske zo voorzichtig met Jim, als iemand met een pasgeboren beebietje zou zijn.

En sedert ze eens gezien heeft dat Karboenkel op nogal hardhandige wijze aandacht aan Jim besteedde mochten wij niet meer op de kamer. En hier zou Jim eigenlijk in het rieten zeteltje van de living moeten zitten, maar omdat wij daar dan ook bij kunnen heeft mske besloten Jim toch maar op de kamer te laten, waar hij altijd verbleven heeft.