Wat is dat nu toch met die series op teevee? Dat lijkt daar wel ingeburgerd dat bij een miskraam het koppel uiteen gaat. Is dat wat ze de mensen willen meegeven? Dat een partner geen levensgezel is maar een kindermachien?

En dat ze dan nog es een verklaring gaven voor de breuk hé, maar neen, precies of dat de gewone gang van zaken is.

Iets over Ritchie? Ritchie is een minihond met een maxi-ego. En die woont in een huis met een man, een vrouw en hun twee dochters. En die Ritchie blaft overweldigend als er iemand binnenkomt en die Ritchie krijgt eten uit het bord van de papa toegestopt. Maar de heer des huizes vindt dat leuk want de Ritchie is de zoon die hij nooit had. En als het hem bij die drie vrouwen teveel wordt gaat hij met zijne zoon die hij nooit had wandelen. Zo simpel kan het leven zijn.

Behalve natuurlijk voor die drie vrouwen die gedomineerd worden door dat stukske hond. Want de vriend van de dochter komt daar niet graag meer want de Ritchie schijt hem constant uit en de Ritchie mag in de zetel plassen en de Ritchie mag de afstandsbediening van den TV en de gsm’s pakken en ze mogen die niet terugpakken want anders gromt de Ritchie en hij durft zelfs te knappen.

“Zo kan het niet langer” besluiten de dochters en ze halen er een hondenpsycholoog bij. Aan de voorgevel van de vader is te zien dat hem dat niet zint en hij zegt ook openlijk: “in plaats van een hondenpsycholoog zouden ze beter een dochterpsycholoog in huis halen”. En meneer moet van de psycholoog eerst dag zeggen tegen zijn vrouw en zijn dochters en dan pas tegen den hond, maar dat vindt meneer zo zielig want dat beesteke heeft daar verdriet van. En ja, de Ritchie knapt naar hem ook als hij hem gaat weg zetten op aanraden van de hondenspsycholoog. Nog zo een prachtige uitspraak was dat ze voor zolang dat beesteke bij hen woonde, ze toch moesten zorgen dat hij gelukkig was. Maar achteraf, als dat beesteke in de beestekeshemel zou zijn, zou de papa wel nen andere zoon gaan kopen zé! En toch geeft meneer nog hapjes uit zijn bord terwijl die keffer zit te keffen want hij is toch al zo braaf geweest.

En op ’t laatst vraagt meneer of hij efkes alleen met de psycholoog mag klappen want er ligt iets op zijne lever en hij heeft het water in zijn oogskes als hij vraagt of hij zijnen hond niet achter zijn vrouw maar voor zijn dochters mag begroeten.

Zijn wij nu aan het raaskallen? Neen hoor, Slow en mske hebben gisteren weer naar dat hondenprogram gekeken. En waarom kijkt mske daar nu naar als ze anti-TV is? Wel Zoneke zijne video was niet aangesloten en Slow had geen zin om dat te doen om maar naar een aflevering van Frost te kijken die hier al zo lang ligt.

“Kijk je mee naar Katarakt?” had Slow gevraagd en omdat mske toch niet kon weten of dat goed ging zijn of niet, zei ze maar “ja”.

Je kan nooit weten of er niet eens iets goed uit de bus komt, zie maar met de Vlaamse film, die mogen er de laatste tijd best zijn.

Peung! Verkeerd gedacht mske. Ander decor maar zelfde karikaturen! mske heeft zo altijd het gedacht dat die mensen niet acteren maar een leske opzeggen.

Over de inhoud? Zeer hoog voorspelbaarheidsniveau! Zeer hoog! Dat er iets ging gebeuren bij dat snoeien, dat kon je al met je ellebogen voelen en dat die leiding ging springen, daar moest je zelfs niet eens over nadenken.

Nog wat? Wel, we hebben onze bedenkingen bij het feit dat ze nog snoeiden als er bloesem op stond. Dat gaan we toch eens navragen want we zijn ook geen experten ter zake. Wat we ook gaan navragen is dat met die vuurpotten, want dat hebben we hier ook nog nooit gezien. En als dat een gebruik van vroeger was … maar eer we daar iets over zeggen moeten we ons toch terdege informeren.

mske peist dat ze niet meer gaat kijken …

Er was een tijd dat mske alle dagen naar “Man bijt hond” en ROB keek.

Dat doet ze al jaren niet meer. Eén dag in de week ziet ze wel flarden van beide en het is haar opgevallen dat het leuke Vaneigens van indertijd vervangen werd door enkele striplezers.

Dat die twee zo ambetant zaten te doen, zo gemaakt plezant waarbij de ene niet wou onderdoen voor de andere en dat meiske dat daar tussen zat al helemaal in de hoek was gedrumd, was gisteren opgelost. Ze hadden die rosse vervangen (met alle respect voor de rosse, dit is niet racistisch bedoeld, het is enkel een aanduiding van een kleur). De nieuwe was rustiger, maar het meiske was weg. En dus gingen die twee maar de fragmenten van Wiske en Sidonie voorlezen met een meiskesstem.

mske vraagt zich of alle mannen nu werkelijk denken dat ze met een vrouwenstem spreken als ze gaan doen alsof ze gecastreerd zijn ergens tussen hun tiende en hun zestiende. Verdorie mensen, er zijn zeven keer meer vrouwen op de wereld (of dat was toch zo enkele jaren terug). Als ze daar geen enkele vrouw gevonden hebben om dat te doen, dan hebben ze, ons inziens, toch niet goed gezocht zé!

Het nieuws is al echt geen nieuws meer, het dateert al van 9 september zoiets, maar mske heeft daar zo een beetje haar bedenkingen bij en omdat ze mij die nu pas vertelde, kan ik ze nu pas posten. Dat is logisch hé.

Het nieuws zei dat de productiemaatschappij van Walt disney bedenkingen had bij naaktfoto’s van 18-jarige actrice Vanessa Hudgens. De foto’s werden voor privédoeleinden gemaakt, naar horen zeggen voor haar vriendje Zac Efron en ze zouden het brave familie-imago van de maatschappij schaden.

De actrice had zich geëxcuseerd en een woordvoerder van Walt Disney zei te hopen dat ze een belangrijke les had geleerd.

En daar heeft mske haar bedenkingen bij.

Het is waar dat Walt Disney producties altijd uit families bestaan waar er niet gesekst kan worden offe euhm … en daar hebben we het niet over. Zoals indertijd met Lassie had je dat knulleke, zijn moeder en Gramps, grootvader langs moeders kant. Rintintin, daarvan heeft mske het minste vermoeden hoe het daar ineen stak.

Tarzan! Dat was ook zoiets! Of dat nu van de Walt Disney studio’s kwam of niet … in elk geval, dat zaakske dat gaande was tussen Jane en Tarzan, dat was ook platonisch. Die hadden dan wel het geluk dat ze een kleine vonden “Boy”. Dat ze ook een aap “Cheetah” vonden is dan weer een ander paar mouwen.

Wel beste productiehuis of -huizen, mske heeft groot nieuws voor jullie. Kindjes komen niet met olifantekes met grote oren en seks is iets dat in de beste huishoudens wel eens voorvalt. Iedereen loopt tenslotte bloot onder zijn kleren.

Ze zijn daar nog eens met hun oproep om meer Nederlandstalige muziek te draaien op de VRT-radio. Nu ja, of dat nu een zaak is van de regering -hebben die niks anders te doen- of niet, daar gaan we ons niet over uitspreken.

Maar de redenatie van de VRT zit er volgens mij wel flink naast. Ze zeggen dat luisteraars gaan afhaken als ze meer Nederlandstalig gaan draaien. De Nederlandstalige zangers die wij wel zien zitten, die komen dan wel aan bod op de radio. De anderen zijn nu ook niet bepaald aan ons besteed, maar het is een feit dat er wel veel mensen van dat soort muziek houden en dat de VRT dan misschien op een bepaalde zender luisteraars gaat verliezen maar er anderzijds een pak gaat bijwinnen.

In elk geval zijn ze niet consequent, want indertijd vonden ze de Franstalige chansons beter dan liedjes van eigen bodem en nu moet het absoluut Engels zijn.

En wat blijkt? Er zijn vijf VRT zenders. Daarvan moeten ze er toch ene wat meer populaire muziek kunnen laten horen.

De Amerikaanse filmindustrie, die altijd op zulke zaken springt, maakte er in 1962 een drie-uur durende film over “The longest day”. Die film werd jaar na jaar op 6 juni op TV uitgezonden, toch voor zover mske er weet van heeft, tot enkele jaren terug, bij de opkomst van DVD en andere kijkmogelijkheden.

En wat noteren we vandaag? Er is gewoon nergens sprake van D-day.

Voor ons moet het niet maar van waar komt zulk een totale ommezwaai?

Niets op teevee gisteravond. Dus besloten Slow en mske maar eens naar “Rainman” te kijken. Die hadden ze voor een paar weken meegebracht van een platen- en cd-beurs waar ze nogal onverwacht waren binnen gegaan.

mske had die lang geleden al eens gezien. Slow slechts enkele stukken.

Bizar hoe een mens bepaalde fragmenten onthoudt, terwijl hij meer belangrijke vergeet.

Het is vele jaren geleden, dat mske na de wekelijkse filmprogramma een vraagske had bij iets wat ze gezien of net niet gezien had. Weet ze nog veel. In elk geval kon het antwoord enkel bekomen worden door naar de Brt te bellen. Wat ze dan ook deed. Ze legde haar vraag voor aan de telefoniste die haar doorverbond.

“Met Jo Röpcke” zei hij. mske schrok. Wist zij veel dat hij zelf aan de telefoon zou komen.

Nu is hij er niet meer, maar voor veel mensen van mskes generatie zal hij toch het filmgezicht blijven. Eerlijk gezegd heeft het wekelijks filmprogramma mske na Jo Röpcke nooit meer aangesproken.