Nu “Undercover” goed en wel gedaan is, ga ik eens zeggen dat ik daar niet naar gekeken heb.

De eerste reeks zag ik wel, ondanks ik het ook niet echt denderend vond.

De tweede reeks begon al … tja, het ging me tegen en ik denk dat ik bij de tweede aflevering dacht: “an œuf is an œuf”, rechtstond en het hele ding niet meer bekeek en zelfs de paravent tussen mij en de televisie zette.

Waarom? Er was de tijd dat mijn moeder mijn doen en laten controleerde, tot in het absurde. Ergens tijdens het begin van de eerste lockdown schreef ik daarover een concept dat het blog niet haalde. Dat ging zo:

Het hok waarin ik gevangen zat begon aan mijn voeten en eindigde bij mijn kruin, het belette me het groeien.

Ik stond met mijn rug tegen de muur en had geen ademruimte.

De zijwanden beletten elke armslag.

Dat was het gevoel dat ik had in een tijd dat anderen jong waren.

Wat ik ook deed, waar ik het ook deed en hoe ik het ook deed werd aan mijn moeder overgemaakt.

Wat ik ook zei, waar ik het ook zei en hoe ik het ook zei werd aan mijn moeder doorgezegd.

Ouderavonden op school werden drama’s, de jeugdbeweging geen ontsnapping, de leiding werd bevriend met mijn ouders, kwamen wekelijks bij ons thuis en moe en va gingen zelfs als kookouders mee op kamp.

Loslaten was een woord dat niet bestond, maar het was geen bezorgdheid maar controle.

Ik heb altijd gedacht dat het zo hoorde, niet zo strak, als ik mijn jaargenoten bekeek, maar toch.

Maar telkens ik daar later, als volwassene, wat over kwijt wou hadden mijn gesprekspartners het ook moeilijk gehad en wisten ze zwaardere verhalen te vertellen maar zij … zij waren daar tegen in gegaan. Ze deden mijn relaas af als had ik in mijn puberteit niet gerevolteerd. Ik zweeg en bleef zwijgen en duwde het altijd maar weg, altijd opnieuw.

Ik wou het mijn kinderen niet aandoen en liet hen relatief vrij. Het is me ook niet goed bekomen.

…

Die dochter in “Undercover” steigert omdat haar vader haar niet zegt waar hij mee bezig is, trekt zelf op onderzoek uit, gaat zijn gangen na en brengt de hele familie, zijn hele actie én carrière en nog een hele ramsamsam in gevaar en wat doet hij? Hij excuseert zich.

Wat ik daarbij voelde? Moeilijk te verwoorden. Het best te benaderen met: “Awel GVD”. Ik kon enkel nog rechtstaan en wegwezen.

Want, zie je, dat is nu precies het omgekeerde van wat ik heb gekend en dat in een wereld die me de laatste jaren steeds onbegrijpelijker voorkomt.

“Met publiciteit proberen we geld uit jullie zak te kloppen” zei hij, of toch zoiets in die trant, waarbij hij vervolgde met: “nu doen we dat met films ook”.

Ik dacht dat het uit de film: “Sweet November¹” kwam, maar ik ben daar absoluut niet zeker van. Film trouwens, waar ik na vijf minuten aan Luc vertelde welke richting die uitging en ik -tot mijn groot spijt- maar weer gelijk kreeg.

Het zette me aan het denken over de films van weleer. Een Hollywoodproductie leek wel een zwangerschap met geboorte. Zoveel kwam er bij kijken en het duurde wel een hele poos eer alles was opgenomen. Nu blikken ze films in aan de lopende band.

Die films van vroeger werden dan in de cinema gespeeld, moeilijk was dat niet, elk dorp zal wel zowat zijn eigen cinema gehad hebben.

En mits betaling van een democratische inkomprijs kon je het nieuwe kunststuk dan gaan bewonderen.

Nu krijgen we reeksen op onze TV die bij manier van spreken vorige maand pas werden opgenomen.

Maar de cinema’s zijn weg. Ze zijn vervangen door kijkpaleizen waar je niet binnenkomt zonder financiële aderlating, het geluid is er storend, maar de beeldkwaliteit is er op vooruit gegaan.

De cinemas van vroeger? De ene is een parochieel centrum, twee andere zijn supermarkten.

De oude films zijn wel nog zeer gegeerd al kan je ze niet zo gemakkelijk op DVD vinden.

¹ IMDb

De Blacklist is een programma over kinderen en hun speciale wensen. Iets wat men, volgens mij, in onze kinderjaren afdeed met: “Awel manneke, en wat wilt ge later worden?” Waarop dan meestal een geijkt antwoord kwam à la “pompier” of “piloot”.

En dat was het. Afhankelijk van de goede wil van de ouders en van het doorzettingsvermogen van het kind kwam dat er vaker niet dan wel van.

Nu geeft men kinderen met een speciale wens een programma waarin ze hun wens in vervulling zien gaan.

Daar kan je toch niks op tegen hebben? Of wel? Ik heb er wel mijn bedenkingen bij.

Kinderen dat zijn toch die mensen die nog hun hele leven voor zich hebben en er zelf nog kunnen voor zorgen dat hun wensen uitkomen?

Zou het -in dees- niet aannemelijker zijn datzelfde programma te maken maar met ouderen, met hen die nooit grote wensen hadden en als ze ze al hadden, ze zeker niet in vervulling zagen gaan.

Ah, maar ja, dat staat spreekt niet zo aan op TV en voor de kijkcijfers moet je wat overhebben. Dus doen ze maar voor kinderen met te grote wensen.

Wees gerust, heren en dames TV-makers, ik spreek niet voor mezelf. Mij werd geleerd dat, als ik iets wou, ik er zelf moest voor zorgen. Dat deed ik, dat doe ik en geloof me, mijn wensen zijn wel gematigder én -zonder corona- zelfs haalbaar.

Zo noemden we dat toen we kind waren. Maar we zijn al lang geen kind meer en pesten heeft nu een erg negatieve klank gekregen. Zo verging het het treiteren ook. Treiteren is iets wat nu niet meer geaccepteerd wordt. Nochtans was het indertijd enkel maar kinderspel.

Nu moet je plagen zeggen. Maar om nu als titel: “Luc plagen” te gaan zetten … Eerlijk? Dan denken mijn hersens een andere richting uit.

Waar gaat het om? Om een reeks op TV die ze daar halsstarrig als “The Border” blijven aankondigen, wat een Canadese reeks blijkt te zijn terwijl het in feite “Wataha¹” betreft, een Pools grensverhaal dat zich afspeelt aan de grens met Oekraïne.

Een beetje eigenaardig, een beetje langzaam waardoor je veel van de omgeving te zien krijgt. En wat een omgeving! Zelfs zo mooi dat ik het ging opzoeken. Het betreft het Bieszczady gebergte. Inderdaad, erg mooi maar ook erg ver. Te ver om er naartoe te rijden. Dat wou ik net zeggen toen Luc het al zei.

Sedertdien kan ik de afleveringen niet bekijken zonder Luc te plagen … op nogal simpele manier. Je weet wel: stadjes noemen die de moeite zijn, hotellekes bekijken en prijzen vergelijken … luidop natuurlijk en vooral door tijdens het kijken heel vaak: “oh” en “ah” te zeggen.

Het zal gaan stoppen. Gisteren waren de laatste afleveringen waarvan we er nu nog een paar moeten bekijken.

Maar ach, de leute is er af. Luc reageert er niet meer op.

¹ Wataha

Deze week is een kantelweek. Want volgende zondagavond zal er helemaal anders uitzien dan de vorige zondagavond. Het verandert nogal drastisch eigenlijk.

“Twee tot de zesde macht” is -voorlopig- gedaan en we kregen de laatste aflevering van “GR5¹” voorgeschoteld.

Gelukkig had Luc me verteld dat het de laatste “2⁶” van het seizoen was of ik had niet meer gekeken. Het stak me al een paar weken tegen, het is uitgemolken tot en met en verwaterd tot maar weer eens een quiz die aaneenhangt van de cafégrappen.

Omdat het de laatste was heb ik nog gekeken en die viel -gelukkig maar- een beetje mee.

“GR5” … wat moeten we daar nu van denken? Het was niet slecht. Ik vond het goed, zelfs meer dan goed. Was het een topreeks? Jammer genoeg heb niet gestudeerd voor recensent en wil ik daar niet over oordelen.

Nadien geraakte ik niet in slaap. Dat valt niet zo vaak voor. Als ik naar van die reeksen kijk waar ze de spanning tot tegen het plafond stapelen droom ik raar. Vroeger niet, nu wel. Dus kijk ik dat soort reeksen/films liever gedurende de dag.

Maar de spanning was niet de oorzaak bij “GR5”.

Het waren de onbeantwoorde vragen en geloof me mijn hersencellen kunnen vragen stellen … vragen dat die kunnen stellen én blijven stellen. En dat zo telkens bij het wegsoezelen.

De vragen die zij, het personage in de reeks, zich stelde heb ik niet genoteerd omdat daarop het antwoord was dat er geen antwoorden waren omdat hij er nooit naar had gevraagd. De vraag over een eventuele vader bleef in het ongewisse. Daar kan ik mee leven. Maar moest daarom^² …

De vragen die wel opdoken:

• Is het niet wat te gemakkelijk te zeggen dat hij geen antwoorden heeft omdat hij er nooit om vroeg?
• Is er niemand op het idee gekomen dat het toch maar raar was dat ze thuis pas nà drie jaar iets van de Franse politie hoorden?
• Is zij dan zwanger over de Alpen gegaan? Of met een beebie in de rugzak? Of met een kind van maximum 4 jaar? Of is ze niet te voet gegaan?
• Loopt een meisje met zo’n trauma niet eerder recht terug naar haar moeder? In plaats van het onbekende op te zoeken?

Ze hebben in die reeks ook àlles meegemaakt: dingen waarvan ik denk dat je na zo een ervaring je rugzak op de trein gooit en naar huis gaat, maar neen, ze gaan door en verspillen geen woord meer aan wat gebeurde. Zoals Luc zegt, als je ze enkel en alleen die 42km per dag ziet stappen, is er ook niet veel aan.

De acteurs? Goed hoor, meer dan goed … maar waarom Lucas Van den Eynde? Ik vind het een mooie regel die zegt dat je, als je niks goed kan zeggen, helemaal niks moet zeggen … Ik zeg niks over Lucas Van den Eynde? Okee?

Nog iets, een futiliteit, te onnozel voor woorden … Waarom moest Viv Van Dingenen zo een monsterachtig kapsel? Iedereen ziet toch dat dat haar niet siert? Zelfs als de natuur je met zoiets begiftigd heeft doe je er wat aan. Voor zij die niet keken: dat kapsel was de verwezenlijking van een kindertekening van mij die een Afrikaanse hut voorstelde en dat dan zomaar op haar hoofd geplant.

Nu ja, het zat in de familie blijkbaar, want Lisa’s kapsel was ook precies maar met een grasmachien afgereden. Voor zover mijn kapselkennis, ik zal het maar zelf zeggen. Maar ja, smaak en goesting.

Zondagavond vallen die twee weg en komt er “Flikken Maastricht^³“.

Is dat een verbetering? Als je een groot wit vlak een verbetering noemt, jà … want naar “Flikken Maastricht” kijken we sowieso niet.

¹ IMDb
^²Ja zie, ik probeer het verhaal niet te verraden en het wat oppervlakkig te houden.
^³ IMDb