Bij het bekijken van sommige kerstfilms vraag ik me af of Amerikanen zoveel vakantiedagen hebben. Kerst vieren met familie is geen avond of een dag maar een hele week of meer.
Of misschien is dat die hun jaarlijkse vakantie.
Maar waarom zijn er dan zoveel vakantiefilms ook? Die bekijk ik dan wel niet. In de zomer vind ik wel andere dingen om te doen dan voor de TV te hangen.
Ik, die ooit wel fan te noemen was van politiereeksen, heb er een beetje -meer dan- genoeg van.
Is het de bedoeling om zoveel mogelijk verschillende types te laten opdraven? Ze zouden het werk beter herverdelen aangezien al die verschillende politiemensen toch hetzelfde mee maken: dezelfde verhaallijnen, een brullende overste waarbij je je gaat afvragen waarom die dan het hoofdpersonage niet mag zijn, aangezien die het toch altijd beter weet en beter kan, persoonlijk problemen waarbij je je afvraagt hoe dat hoofdpersonage toch bij de politie geraakt is aangezien het soms toch over echt criminele feiten gaat, … vul maar aan.
Zelfs de ontknopingen zijn voorspelbaar.
Ook de ouwere Witse1-reeks, die ik momenteel voor de eerste keer bekijk is vervelend, ergerlijk, arrogant en een tikkeltje -heel neig- overdreven.
Er blijft niet veel over buiten dan de Midsomer Murders² die we ondertussen van buiten kennen, Vera³ die nooit verveelt en The Brokenwood Mysteries4.
Daar hebben ze tenminste nog werk gemaakt van de mooie streken waar we kunnen naar te kijken.
____________________
Nu “Undercover” goed en wel gedaan is, ga ik eens zeggen dat ik daar niet naar gekeken heb.
De eerste reeks zag ik wel, ondanks ik het ook niet echt denderend vond.
De tweede reeks begon al … tja, het ging me tegen en ik denk dat ik bij de tweede aflevering dacht: “an œuf is an œuf”, rechtstond en het hele ding niet meer bekeek en zelfs de paravent tussen mij en de televisie zette.
Waarom? Er was de tijd dat mijn moeder mijn doen en laten controleerde, tot in het absurde. Ergens tijdens het begin van de eerste lockdown schreef ik daarover een concept dat het blog niet haalde. Dat ging zo:
Het hok waarin ik gevangen zat begon aan mijn voeten en eindigde bij mijn kruin, het belette me het groeien.
Ik stond met mijn rug tegen de muur en had geen ademruimte.
De zijwanden beletten elke armslag.
Dat was het gevoel dat ik had in een tijd dat anderen jong waren.
Wat ik ook deed, waar ik het ook deed en hoe ik het ook deed werd aan mijn moeder overgemaakt.
Wat ik ook zei, waar ik het ook zei en hoe ik het ook zei werd aan mijn moeder doorgezegd.
Ouderavonden op school werden drama’s, de jeugdbeweging geen ontsnapping, de leiding werd bevriend met mijn ouders, kwamen wekelijks bij ons thuis en moe en va gingen zelfs als kookouders mee op kamp.
Loslaten was een woord dat niet bestond, maar het was geen bezorgdheid maar controle.
Ik heb altijd gedacht dat het zo hoorde, niet zo strak, als ik mijn jaargenoten bekeek, maar toch.
Maar telkens ik daar later, als volwassene, wat over kwijt wou hadden mijn gesprekspartners het ook moeilijk gehad en wisten ze zwaardere verhalen te vertellen maar zij … zij waren daar tegen in gegaan. Ze deden mijn relaas af als had ik in mijn puberteit niet gerevolteerd. Ik zweeg en bleef zwijgen en duwde het altijd maar weg, altijd opnieuw.
Ik wou het mijn kinderen niet aandoen en liet hen relatief vrij. Het is me ook niet goed bekomen.
…
Die dochter in “Undercover” steigert omdat haar vader haar niet zegt waar hij mee bezig is, trekt zelf op onderzoek uit, gaat zijn gangen na en brengt de hele familie, zijn hele actie én carrière en nog een hele ramsamsam in gevaar en wat doet hij? Hij excuseert zich.
Wat ik daarbij voelde? Moeilijk te verwoorden. Het best te benaderen met: “Awel GVD”. Ik kon enkel nog rechtstaan en wegwezen.
Want, zie je, dat is nu precies het omgekeerde van wat ik heb gekend en dat in een wereld die me de laatste jaren steeds onbegrijpelijker voorkomt.
“Met publiciteit proberen we geld uit jullie zak te kloppen” zei hij, of toch zoiets in die trant, waarbij hij vervolgde met: “nu doen we dat met films ook”.
Ik dacht dat het uit de film: “Sweet November1” kwam, maar ik ben daar absoluut niet zeker van. Film trouwens, waar ik na vijf minuten aan Luc vertelde welke richting die uitging en ik -tot mijn groot spijt- maar weer gelijk kreeg.
Het zette me aan het denken over de films van weleer. Een Hollywoodproductie leek wel een zwangerschap met geboorte. Zoveel kwam er bij kijken en het duurde wel een hele poos eer alles was opgenomen. Nu blikken ze films in aan de lopende band.
Die films van vroeger werden dan in de cinema gespeeld, moeilijk was dat niet, elk dorp zal wel zowat zijn eigen cinema gehad hebben.
En mits betaling van een democratische inkomprijs kon je het nieuwe kunststuk dan gaan bewonderen.
Nu krijgen we reeksen op onze TV die bij manier van spreken vorige maand pas werden opgenomen.
Maar de cinema’s zijn weg. Ze zijn vervangen door kijkpaleizen waar je niet binnenkomt zonder financiële aderlating, het geluid is er storend, maar de beeldkwaliteit is er op vooruit gegaan.
De cinemas van vroeger? De ene is een parochieel centrum, twee andere zijn supermarkten.
De oude films zijn wel nog zeer gegeerd al kan je ze niet zo gemakkelijk op DVD vinden.
1 IMDb
Dat was de titel van een opgenomen film.
Toen ik de samenvatting las, had ik er al mijn bedenkingen over. Een vrouw en haar dochter die op zeker moment in elkaars lichaam wakker worden? Dat is toch niet aan mij besteed?
Al zeg ik soms, op dagen dat Tinnitus het hoge woord voert, dat ik zou wensen dat Luc dat eens één dag zou meemaken, zou ik dat echt niet willen.
Niet dat ik veel van zulke dagen meemaak, dat Tinnitus zo overdadig aanwezig is dat hij al het andere overstemt, dat mijn hoofd op barsten staat, dat ik stijf sta van de stress, dat ik last krijg van die niesbuien en dat mijn tand, waar niets aan mankeert, pijn gaat doen. Ik had het vorige week één dag. De keer ervoor dateert van ergens tussen kerst en nieuwjaar.
Maar stel, stel je voor dat die wens zou uitkomen. Eén dag in een mensenleven moet Luc dan met Tinnitus leven. Maar wat voer ik dan een hele dag in zijn corpus uit? Ga ik op onderzoek naar geheime gedachten? Kom ik tot de bevinding dat hij minder -of meer- van mij houdt dan ik van hem?
Of ga ik gewoon een hele dag in bed liggen? Ik? Luc zijnde? Ik kan die man sowieso al niet in bed houden als hij wakker is.
Freaky Friday1? Ik zei: “neen”.
We hebben naar Hotshots!2 gekeken. Ook niet bepaald het genre van film dat ik zou verkiezen, maar hij ging niet op mijn systeem werken ook niet. Luc genoot ervan en het moet niet altijd mijn goesting zijn. Eerlijk gezegd, viel het me enorm mee.
“Hotshots! Part deux3” staat ook nog tussen de opnames. Maar dat is voor later eens.
____________________
De Blacklist is een programma over kinderen en hun speciale wensen. Iets wat men, volgens mij, in onze kinderjaren afdeed met: “Awel manneke, en wat wilt ge later worden?” Waarop dan meestal een geijkt antwoord kwam à la “pompier” of “piloot”.
En dat was het. Afhankelijk van de goede wil van de ouders en van het doorzettingsvermogen van het kind kwam dat er vaker niet dan wel van.
Nu geeft men kinderen met een speciale wens een programma waarin ze hun wens in vervulling zien gaan.
Daar kan je toch niks op tegen hebben? Of wel? Ik heb er wel mijn bedenkingen bij.
Kinderen dat zijn toch die mensen die nog hun hele leven voor zich hebben en er zelf nog kunnen voor zorgen dat hun wensen uitkomen?
Zou het -in dees- niet aannemelijker zijn datzelfde programma te maken maar met ouderen, met hen die nooit grote wensen hadden en als ze ze al hadden, ze zeker niet in vervulling zagen gaan.
Ah, maar ja, dat staat spreekt niet zo aan op TV en voor de kijkcijfers moet je wat overhebben. Dus doen ze maar voor kinderen met te grote wensen.
Wees gerust, heren en dames TV-makers, ik spreek niet voor mezelf. Mij werd geleerd dat, als ik iets wou, ik er zelf moest voor zorgen. Dat deed ik, dat doe ik en geloof me, mijn wensen zijn wel gematigder én -zonder corona- zelfs haalbaar.
pske van mske:Volgens Luc is dit een herhaling van een programma dat werd opgenomen voor Ketnet, dus enige relativatie mag wel. Maar nu krijgen we dus een herhaling op zondag in prime time.
Zonder Tour de France, geen “Vive le Vélo”.
Maar VRT vergastte ons gedurende die periode met “Vive la Vie”, eenzelfde gemoedelijk programma met dezelfde ingrediënten en met praatgasten maar dan zonder dagelijkse verslagen over de Tour.
De ene gast had al een vlottere babbel dan de andere, een paar anderen verbaasden me omdat ik het nooit achter die mensen zou gezocht hebben en zo had elke dag wel iets. Laat ons zeggen -volgens mij dan toch- comfort TV. Maar dat kan je wel aan Karl Vannieuwkerke overlaten.
Het was dan ook met een diepe zucht dat ik las dat VTM met een programma op de proppen kwam met twee gasten1 en … ik las niet verder.
“Afkijkers” dacht ik even, maar dat mag ik niet zeggen zolang ik het programma niet zag. Dus ik zou moeten kijken.
Nogmaals zuchtend legde ik Luc het probleem voor, die roloogde en zei dat de chef media2 het programma niet goed had gevonden.
Uiteindelijk ben ik beide artikels echt gaan lezen en kwam tot de conclusie dat er toch wel enig verschil in zou zitten met de nadruk op het hoge “ons-kent-ons” ritueel dat me bij VTM al zo vaak liet zuchten.
Ik ga chef media Benjamin Praet als excuus gebruiken om niet te kijken, ondanks Eric Goens, die ooit te gast was in “Vive le Vélo” en die de beklijvende reportage³ over Stig Broeckx maakte.
Ik ga uitkijken naar de échte “Vive le Vélo” die uiteindelijk eind augustus, tijdens de Tour de France, zal uitgezonden worden maar, met het oog op corona, wordt opgenomen op locaties in België.
____________________
Er is veel gezever op TV. Er zijn veel nonsens op TV. Maar er is ook veel onzin op TV. De keuze is niet gemakkelijk.
Soms kijken we naar nonsens. Gezever en onzin zijn aan ons niet besteed. Nonsens dus, zoals gemakkelijke feuilletonnekes met een herkenbaar terugkomend gegeven, tussendoortjes op regenachtige dagen, dode momenten vullend.
Willen we het wat zwaardere werk kijken we naar “Manifest1” en “Absentia²”. Het eerste is -voor zover ik weet- -nog- niet mogelijk, het tweede zou -helaas- wel kunnen maar niet op de -Amerikaanse- manier waarop het wordt verteld.
Soms zijn er films, meestal te zoete, te kleverige kerstfilms zonder kerst. Soms houden we kuis en soms kijken we er eentje uit, zoals “Just go with it³”. Was het voorspelbaar, we konden toch eens lachen.
Bij het welles/nietes selecteren vielen we op “Child 444“. Ben ik blij dat we hem goed keurden. Achteraf blijven wel -heb ik vaker- enkele vragen, maar ondanks de vele nogal negatieve recensies die ik achteraf las -die lees ik nooit op voorhand, kwestie van beïnvloeding- vond ik het een goeie film.
De grote verrassing vond ik wel dat hij nog maar vijf jaar oud was. Een redelijk recente film die niet werd opgenomen op de zenuwachtige, zenuwslopende manier die nu als normaal geldt … een verademing.
Resultaat? Als ik een boek van Tom Rob Smith tegen kom in de Kringwinkel, zal ik het niet laten staan.
En dan hadden we “Nell5” nog niet gezien.
Nog een paar van dat kaliber en ik kan mijn mening over dat gezever, die nonsens en de onzin gaan herzien.
____________________
Dit is één van die logs waarvan ik reeds zei dat ik ze wat in beraad had gehouden. De mensen zouden maar denken dat ik aan het doemdenken was moest ik ze tijdens de volle coronacrisis gepost hebben.
Er was een tijd, vroeger dus, dat alle films en boeken een goede afloop kenden. Je wist dat dat in realiteit niet zo was, maar films en boeken, fantasie dus, waren een middel om aan die hardheid te weerstaan.
Tot iemand vond dat al die goede aflopen een beetje te veel waren van het goede en besloot om er eens ene -boek of film- tussen te gooien die niet zo goed eindigde.
Wat was het resultaat? Dat ze dat gingen navolgen. Dat mag als het maar met mate blijft. Maar dat deed het niet, het werd gewoon schering en inslag. Een goeie afloop wordt nu als zoetsappig aanzien.
Nu lijkt het wel of het kwade altijd overwint en dat is nu toch ook een ietsie of wat té neerslachtig.
Zo noemden we dat toen we kind waren. Maar we zijn al lang geen kind meer en pesten heeft nu een erg negatieve klank gekregen. Zo verging het het treiteren ook. Treiteren is iets wat nu niet meer geaccepteerd wordt. Nochtans was het indertijd enkel maar kinderspel.
Nu moet je plagen zeggen. Maar om nu als titel: “Luc plagen” te gaan zetten … Eerlijk? Dan denken mijn hersens een andere richting uit.
Waar gaat het om? Om een reeks op TV die ze daar halsstarrig als “The Border” blijven aankondigen, wat een Canadese reeks blijkt te zijn terwijl het in feite “Wataha1” betreft, een Pools grensverhaal dat zich afspeelt aan de grens met Oekraïne.
Een beetje eigenaardig, een beetje langzaam waardoor je veel van de omgeving te zien krijgt. En wat een omgeving! Zelfs zo mooi dat ik het ging opzoeken. Het betreft het Bieszczady gebergte. Inderdaad, erg mooi maar ook erg ver. Te ver om er naartoe te rijden. Dat wou ik net zeggen toen Luc het al zei.
Sedertdien kan ik de afleveringen niet bekijken zonder Luc te plagen … op nogal simpele manier. Je weet wel: stadjes noemen die de moeite zijn, hotellekes bekijken en prijzen vergelijken … luidop natuurlijk en vooral door tijdens het kijken heel vaak: “oh” en “ah” te zeggen.
Het zal gaan stoppen. Gisteren waren de laatste afleveringen waarvan we er nu nog een paar moeten bekijken.
Maar ach, de leute is er af. Luc reageert er niet meer op.
1 Wataha
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
