Yvette is dood. Ken je die niet? Yvette De Schrijver … uit “Thuis”?

Ik kijk niet naar “Thuis” maar zelfs als je niet kijkt word je dagelijks om de oren geslagen met de laatste ver- en ontwikkelingen. Ooit, lang geleden heb ik eens een paar keren gekeken, kwestie om mee te kunnen klappen. Dat was effenaf een slecht gedacht.

Waarom ik er nu een postje aan wijdt? Wel er is een rouwregister geopend.

Ik heb daar niets tegen, elk zijn eigen zotheid. Maar … moeten we eigenlijk geen klacht neerleggen bij de politie wegens moord? Moet er geen proces van komen?

Ze moesten veroordeeld worden! Die doodschrijvers van scenaristen!

Ik was jong en omdat ik van mijn moeder niet buiten het dorp mocht uitgaan, gingen Ex en ik meermaals naar de cinema.

Die ene keer kregen we Deliverance te zien. Jong als ik was, was ik gechoqueerd door die film, ondanks de Dueling Banjos, ondanks het toch wel vlotte verhaal dat na die ene scene toch niet bleef hangen.

Later las ik het boek en nog later bekeek ik de film nogmaals, zonder probleem dit keer. Ik was niet meer het onschuldig wicht maar had al meer gezien.

Gewenning dus!

Nu, in deze tijd, zie ik overal filmpjes opduiken waarbij staat: “niet voor gevoelige kijkers”. Ik kijk niet. Ben ik een gevoelige kijker? Neen! Die filmpjes zijn meestal -volgens mij- enkel goed om haat en tweedracht te zaaien.

Zodoende probeer ik toch te verhinderen dat ik gewend zou raken aan wat ons momenteel zo veelvuldig voorgeschoteld wordt.

Voor mij geen gewenning! Dank u!

Proximus stuurde ons een e-mail zeggende dat de Algemene Voorwaarden gaan wijzigen. Ah ja, op Proximus TV gaat er vanaf september reclame komen die bij ons past.

We konden dat uitvinken en dan zouden we geen aangepaste reclame zien. We konden ook opzeggen en dan zouden we geen TV meer zien.

Nu vraag ik me af …

Vanaf september 2016 wordt een deel van de reclame op Proximus TV door de adverteerders gepersonaliseerd naar uw profiel. Een voetbalfan heeft immers niet noodzakelijk dezelfde interesses als een hobbykok.

Ik kijk geen TV. Wil dat dan zeggen dat ik er geen meer te zien zou krijgen?

We hebben dat uitgevinkt hoor. Wie weet wie daar mee zit te koekeloeren.

De uitleg waarom ik geen betalende kranten koop is heel eenvoudig. Ik deed dat trouwens al eens uit de doeken

De uitleg waarom ik niet naar bepaalde TV programma’s à la “Komen eten” en “Temptation Island” kijk, zal ieder die mij kent ook wel begrijpen. Indien niet, tja, ik heb echt geen zin om het uit te leggen.

Maar niet getreurd, mijn beste allemaal, ik hoef niets te missen, ondanks het feit dat ik mijn alleruiterste best doe om het wél te missen.

Want zie je, de internetgazetten zijn zo attent en hulpvaardig om daarover te berichten. Het vergt heel wat sluwheid om niet in de opgezette val te lopen, want hun titels zijn zo opgesteld dat ze dikwijls niet de naam van het programma vernoemen en ik, onwetende onkundige, ik tuin er dan in als er een aansprekende titel boven zo een krantenbericht staat.

Maar nu weet ik het wél! Er is een nieuw programma! Als ik zou willen kon ik nu al drie dagen op rij het reilen en zeilen volgen. Drie dagen geleden tuinde ik er namelijk in en ik sloot het bericht met de gedachte: “kunnen ze nóg dommer?”

Het programma heet “Mijn lief is vrijgezel”. Mijn lief gelukkig niet en ik wil dat zo houden.

In de Valentijnseditie van “Twee tot de zesde macht”, die Luc had opgenomen tijdens onze afwezigheid -eigenlijk was het de recorder die opnam, op orders van Luc- verklaarde Marleen, de helft van het koppel Marleen en Fré, dat zij maar een saai koppel zijn, omdat ze alles samen doen.

Dat heb ik van ons ook al meer gedacht. En ik denk dat dan om de zelfde reden. Lucs zus heeft het er soms over hoe onafscheidelijk wij zijn. Soms denk ik er zelfs een tikje hartzeer in te horen omdat ze haar broer nooit even voor zichzelf heeft.

Soms hoor ik mensen zeggen dat ze gek zouden worden van altijd op elkanders lip te zitten. Daar hebben wij geen probleem mee. Integendeel.

Maar saai? Op de manier dat wijzelf het saai vinden? Helemaal niet.

Alles wat wij samen doen is namelijk plezanter⁶ met ons tweetjes.

Dat we de laatste jaren tussen de publiciteitsblokken door naar een film moeten kijken, daar kan iedereen waarschijnlijk wel over meepraten. Meer nog, de meesten onder ons zullen het er al over gehad hebben, wij ook trouwens.

Dus kunnen we het nu even over iets anders hebben.

Die zenders verstaan het namelijk ook om samen met de publiciteit hun eigen programmatie te promoten. Persoonlijk heb ik daar geen nood aan, ik laat het aan Luc over om op het internet te neuzen om zo te beslissen wat we uiteindelijk gaan bekijken.

Maar hoe dikwijls heb me al geërgerd bij het zien van dingen die ik niet wil zien. Hoe dikwijls heb ik al gezegd dat ik het programma wel zal bekijken als het me interesseert.

Eergisteravond was het weer zover. We keken naar een ietwat stompzinnige film op Joe TV. Onder normale omstandigheden zouden we die niet bekijken, maar de omstandigheden waren niet normaal en de film werd zes of zeven keer onderbroken en duurde in totaal twee uur.

Tijdens die onderbrekingen kregen we heel wat afschuwelijks te zien, als we zouden gekeken hebben natuurlijk, maar ik steek dan mijn vingers in mijn oren en kijk niet. Er staat een horrorfilm geprogrammeerd voor ergens deze week. Ik ben al geen horrorliefhebber en dat is een onderdrijving. Maar toch moesten ze een paar fragmenten van het onding door onze strot duwen. Ik zei deze keer niet: “als ik het wil zien, zal ik wel kijken”. Ik heb het al zo dikwijls gezegd dat ik gewoon kan zuchten om aan mijn onvrede uiting te geven.

Meestal geeft Luc niet veel commentaar maar nu wel. Het herhaalde vertonen van een fragmentje uit “Heroes van de Zeroes” werkte wat op zijn zenuwen.

En wat zei hij? Wel: “als ik het al zou willen zien, zal ik wel naar het programma kijken.”

In 2001 werd het Kijk- en luistergeld afgeschaft. Dat was een jaarlijkse taks op radio en TV. Heel lang geleden moest je dat zelfs per toestel betalen. En als je een radio in de auto had, moest je ook dat bewijs van betaling bij hebben.

Zoals gezegd, ze hebben het afgeschaft.

En nu gaan ze delen van het digitaal platform van de VRT betalend maken. Welke? Ha! Om dat te weten te komen, moet je wel de betalende versie van Het Nieuwsblad nemen.

We zullen het zo ook wel te weten komen zeker?

Luc maakt grote bewegingen met zijn arm met het apparaatje in zijn hand, net alsof hij met een Wii tennis staat te spelen.

Wat hij doet? Hij probeert met de afstandsbediening de TV aan te zetten, maar de cursor kan dat vakje niet bereiken.

Hij foetert wat af ondertussen. Klaar en duidelijk: hij verliest.

Later aan tafel blijkt dat elke TV-gegadigde tennis heeft staan spelen met de TV.

Dat doet me denken aan lang geleden. Toen kregen we de TV op de hotelkamer gewoon niet uit.

“Nah” zei Luc en trok de stekker uit.

“Nè nè nè nènènènè” deed de TV en het beeldscherm verspreidde een helder wit licht. Dat en slapen? Dat is voor Luc onmogelijk.

“Nah” zei hij nog eens en zette de TV met zijn gezicht tegen de muur.