Stel je voor: dinsdagmorgen – 6.30u – ik open mijn ogen – wil snel de nieuwsberichten overlopen – wééral voetbal – Mon Amour? – Huh? –

Als ik ga lezen, leer ik dat één van onze prinsen verliefd is en ik denk niet: “WTF!” Natuurlijk denk ik niet “WTF”, ik denk zo niet, ik denk in ’t Vlaams en dan luidt het: “En wat dan nog?”

Ik sla het dekbed open, gooi mijn benen uit bed en spring ze achterna en na een passage over de passerelle, de badkamer en de palier, kom ik beneden, giet mijn zjat koffie vol en schuif aan bij het ontbijt. En ik overdenk luidop:

Die jongen, want ja, prins of geen prins, een knul van achttien is een jongen, komt net boven het maaiveld piepen en is verliefd. Dat overkomt niet-prinselijke jongens ook wel. Maar waarom moet dat in de gazet? Laat die jongen van zijn verliefdheid genieten, ongestoord.

Volgende bedenking: hij moest het dan maar niet op zijn Instagram zetten? Maar dat er wél op zetten is óók zijn goed recht.

Waar wringt de schoen? Dat de gazettenmensen ons laten betalen voor de gazet, waar de reporters betaald worden om nieuwsberichten te schrijven. Vroeger moest je daarvoor studeren. Nu lijkt het wel of enkel de sociale media volgen en kunnen lezen volstaat voor sommigen.

En ik ga verder, zeggende: “Maar ach ja, het stond in “Het Laatste Nieuws¹” daar betalen wij tóch niet voor, ik zal er maar niks van op het blog zetten zeker …”

En dan zegt Luc: “Ik zag die titel ook … in “Het Nieuwsblad²” … en ik denk niet: “WTF!” Natuurlijk denk ik niet “WTF”, ik denk zo niet, ik denk in ’t Vlaams en dan luidt het: “Awel merci!”

Vandaar …