Zoals gezegd, zijn er dingen die ik van mezelf niet snap. Onlangs was er nog zo een voorval.

Bij het blog zit een e-mail adres. Dat is niet echt bedoeld om te gebruiken. Ik bekijk dat dan ook enkel sporadisch een keer. Bij één van die keren zag ik een binnengekomen e-mail waarin men het had over een log van lang geleden waarin sprake was van een oud boek dat ik had.

De persoon vroeg of ik het wou verkopen voor zijn verzameling. Ik wist zo eerst even niet waar dat boek zat, mogelijk wel in de dozen van de boekenmarkt.

Ik keek alle dozen na en vond wel een andere versie maar niet het échte werk. Tot ik plots met een inval, naar boven liep, in de zelfgemaakte boekenkast, bij mijn jeugdboeken, keek en het daar vond.

Ik heb het boek niet verkocht. Ik kon het niet. De geïnteresseerde verzamelaar had het dan wel over een gepaste prijs, maar er is geen gepaste prijs. En weet je wat? Ik kan er geen reden voor geven.

En toen ik dacht: “Waarom niet?” dacht ik aan “Echo van de Eenzaamheid” van Judith McNaught dat ik in een moment van zinsbegoocheling in een doos voor een goed doel had gestopt. En weet je nog wat? Ik heb “Echo van de Eenzaamheid” opnieuw gekocht. Het voelde als een opluchting. En waarom? Ik weet het niet.

En zo bij tijd en wijle ruim ik die boekenkasten wel eens op en doe boeken weg. Zo denk ik er nu aan om mijn hele reeks van Arnaldur Indriðason mee te nemen naar de boekenmarkt.

Maar dan denk ik aan Val McDermid. Die heb ik óók allemaal ineens meegenomen en heb ze, zo goed als in één keer, allemaal verkocht. Ondertussen heb ik er daarvan ook alweer twee opnieuw gekocht omwille van een aflevering op TV. De andere hoef ik niet. Waarom? Ik weet het niet.

Gelukkig zijn er die waarvan ik zeker weet dat ze weg mogen. Die zijn zelfs al mee geweest. Verkocht? Ik weet het niet. Het was nogal druk op de vorige boekenmarkt.

Weten wat je wil is een verademing. Weten wat je niet wil is ook een verademing. Niet weten waarom je iets wil of niet wil is geen probleem. Het is gewoon een raadsel.