Het begon allemaal toen oma Ella en mij vertelde over een kasteel dat verdwijnt en weer tevoorschijn komt.
Ella en ik vroegen hoe dat kwam. Maar oma zei dat wij na moesten denken over dat raadsel en dat ze het in de zomer ging zeggen. Wij dachten na over het raadsel maar vonden de oplossing niet.
Nu heeft oma eindelijk de oplossing getoond. Het bleek heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel simpel te zijn.
Zo simpel was het dat je het niet eens ziet!!!
Wat was dat voor een volksverhuizing gisteren?
Slow en mske stapten in Leuven af en daar zat, lag en hing alles vol. Daar was een heel kampement neergestreken. “Die komen van Werchter” zei Slow ten overvloede.
En die jonge gasten die staan dus niet, maar gooien hun spullen tegen de grond en zichzelve er boven op. Bovendien was dat daar een echt stort op die enkele vierkante meters waar er juist zo een groepke op een trein was gestapt. Leeggoed allerhande, papieren en rommel. Wat een bende onopgevoeden!
De politie was in grote getale aanwezig om alles in goede banen te leiden en ook de veiligheid van het spoor.
Tot buiten toe, waar de massa blijkbaar van bussen werd gelost en zo naar het station werd geloodst.
mske hoopte maar dat het zou opgelost zijn tegen dat zij daar terug waren met Amke en Ella. Niet dus.
Slow zag en zei: “pakken we de volgende trein niet?” mske zei dat het nog helemaal niet ten einde was en de volgende trein dus even eivol zou zitten.
De veiligheidsmensen zegden waar ze moesten opstappen, maar geen van hen zei dat ze in eerste klas mochten gaan zitten, dus hebben ze met hun vieren maar het ganse traject gestaan in een oververhitte trein. Bovendien moeten diegenen die dan wel konden zitten constant naar die wc en keken nogal arrogant naar de koffertjes van Amke en Ella met een air van: “wij willen hier door en dat staat hier in mijn weg” mske had zin om te zeggen: “spring er dan over”.
In Tienen opende Slow de buitendeuren al moest er niemand af, maar er kwam toch wat lucht binnen op die manier. Hij leek daar ter plaatse te staan douchen. Tja, Slow en warmte, dat gaat niet goed.
mske kreeg daar nog een koffer tegen haar kuit en een rugzak in haar oog van ene die toch in eerste klas ging zitten.
Ze waren alle vier blij toen ze uit die heksenketel konden ontsnappen. mske had alleen maar spijt dat ze haar K-cards had ingevuld. De volle pot betalen voor zo een rit? Hoe onnozel kan je zijn?
Nu de zomervakantie van start is gegaan, de evenementen ook hun tijdelijke rustpauze hebben, gaan Slow en mske de dossiers ook even op een lager pitje zetten.
Straks halen ze Amke en Ella. Die komen dan tot vrijdag zodat ze zaterdag met Bollie op vakantie kunnen vertrekken.
Op een laag pitje betekent echter niet dat er niets te beleven zal vallen. De planning staat vol … maar dan wel met toffer dingen dan dossiers.
Meestal als er een gevonden voorwerp is, wordt dat naar de klantendienst gebracht, waar dat eventueel kan afgehaald worden. Meestal zijn dat tutten of tutters of fopspenen, kinderhandschoentjes, sjaals of sjaaltjes.
En af en toe is dat eens een portefeuille. Als die dan nog in een heuptaske zit, ben je wel verplicht die open te maken om te kijken van wie die is.
Zo kan het zijn dat R. ineens roept: “ms, wat heb je eigenlijk met dat heuptasje gedaan?”, dat mske tot daar gaat, de man in kwestie bekijkt en zegt: “meneer, je ziet er echt beter uit dan op foto”.
Maar zo kan het ook gebeuren dat ergens onderweg mske een vriendschapsbandje vindt en aan het grote verdriet denkend, het ding in haar zak steekt en beslist: “die is voor Ella!”
Want vrouwen van mskes leeftijd doen dat toch niet meer aan … of toch wel?
De puzzel stond netjes in zijn verpakking als enige van zijn soort. mske bedacht dat ze toch telkens wat nieuw moest bedenken voor Amke en Ella en pakte de puzzel op. Er stond vermeld “vanaf 12 jaar”. “Met een beetje hulp lukt het wel” dacht mske en nam hem mee.
De vorige keer toen Amke en Ella hier waren, haalde mske de puzzel te voorschijn nadat Amke en Ella hun armbandjes hadden geknoopt.
Eerst liep het wat moeizaam, maar eens de rand klaar was werd er gesorteerd op kleur en op motief en al wat sorteerbaar was. Amke vond wat stukjes, mske vond wat stukjes en Ella dirigeerde.
Tot op zondagmorgen, mske nog even ging douchen en ze onder hun beidjes alleen voort deden. Toen mske beneden kwam zei Amke: “kijk eens oma, de ganse rand van het kleed is klaar”.
mske besloot niet meer te helpen, 12 jaar of niet 12 jaar. De puzzel raakte niet klaar. En al had Amke eerst gezegd dat mske die mocht voort afwerken, veranderde ze van gedacht.
De puzzel bleef onafgewerkt op Amke en Ella liggen wachten tot vorige zaterdag. Er werd nog druk voort gepuzzeld, dit maal waren de vogels aan de beurt. En nu ligt hij weer onder het doek, tot de volgende keer.
Gisteren was het feest. Ella deed haar eerste communie. We gaan hier de ganse dag niet vertellen, dat is niet nodig. We gaan het menu niet opdissen, dat is ook niet nodig.
Wat wel? Het was een geslaagde dag. Vraag maar aan de kindjes.
Zelfs de zon was van de partij.
Als je op een regenachtige vrijdag laat in de namiddag op je eentje de belbus neemt, op je eentje op de trein stapt en op je eentje met de bus naar je bestemming rijdt en je komt met drie terug, dan lijkt het net of het nooit anders was.
Je hebt geen last met aanpassingen omdat je ineens de badkamer moet gaan delen, dat je ineens voor het dubbel aantal mensen moet eten voorzien, dat de stilte in huis verandert in vrolijk gebabbel en dat je voor het nodige entertainment moet zorgen.
Als je dezelfde tocht op zondagavond maakt, maar dan met vier, hoe eigenaardig toch dat, op het ogenblik dat Bollie de deur achter je sluit en je met twee aan de de terugreis begint, het gemis je mee naar huis vergezelt.
In de school was wat te doen geweest met kraampjes en spulletjes en Ella had zich een vriendschapsarmbandje gekocht … dat ze kort daarna verloor. Ella had verdriet.
Amke en Ella’s andere oma haalde het nodige materiaal en de kindjes brachten het mee naar hier.
Ze maakten zich elk een armbandje. En met al dat materiaal dat er nog is kunnen ze er nog wel honderd maken, schat ik, voor zover een kat kan schatten.
Ella heeft nu geen verdriet meer, want ze vindt haar zelfgemaakte armbandje mooier dan het andere.
Wat ooit begon met de benaming spookbos en daarna omgevormd werd tot sprookjesbos omwille van Amke en Ella zou nu weer terug gewoon “De Beemden” kunnen heten. De kindjes worden namelijk groter.
Maar het raadsel blijft. Nu is het Amke die er haar hoofd over breekt hoe het kan dat het kasteel kan verdwijnen en terug verschijnen. Ze bekeek het probleem van alle kanten, observeerde bomen maar zag de oplossing over het hoofd.
mske zal haar dat eens uitleggen … één van de volgende keren dat ze daar langskomen.
“Ik blijf het toch het sprookjesbos noemen” zegt Amke en ze glimlacht als ze de vijver met de waterlelies passeert.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
