Vrijdagnamiddag, onderweg in Leuven. We gaan Ella ophalen aan de school.

“Kijk daar” zegt Luc begeesterd “een banner van het WK”.

Foto van Luc: WK 2021 – banner in Leuven

Later, als we Ella thuis afzetten, blijkt dat WK niet bij iedereen dezelfde euforie op te wekken: Bollie zucht, Ella zucht.

Het ziet er voorlopig naar uit dat het een hele historie zal worden om Ella die dagen heelhuids zowel in als uit de school te krijgen.

Jammer voor de Leuvense schoolgaande jeugd blijkt een WK geen geldige reden voor enkele dagen thuisonderwijs.

En dan verneem ik -met ontzetting- dat, nog voor het WK goed en wel van start ging, Chris Anker Sørensen verongelukt is in Zeebrugge. Chris Anker Sørensen heeft ons in het verleden enkele mooie en spannende momenten bezorgd.

Waar ik al aanhaalde dat de routine ontbrak waar het de boekenmarkt betrof, stonden we vrijdag weer te overwegen: “Hebben we alles? Ontbreekt er niets? Is de kamer in orde?” En ga zo maar verder.

Want zie je, sedert het weekend van 28 april-1 maart 2020 is het geleden dat de kleindochters nog kwamen overnachten. Zaterdag zouden we ze halen.

Waar ze ooit van vrijdag tot zondag kwamen was dat nu pas van zaterdag na de middag tot gisterenavond.

Niet echt verwonderlijk, de kleindochters zijn geen klein(e)kinderen meer, maar jonge vrouwen en die hebben dan af en toe ook nog andere bezigheden.

We zijn er uit geraakt.

En dan werd het tijd om er naar uit te kijken …

En toen was het voorbij.

Al die jaren dat Amke en Ella hier zo ongeveer een weekend per maand verbleven, hadden ze hier ook een badpak. Dat vonden we alle vier handig.

De badpakken groeiden mee. Wat te klein was ging weg en er kwamen nieuwe.

Binnenkort vertrekken ze op vakantie. Na enig weifelen vroeg ik of ze niet graag de badpakken van hier als extra zouden meenemen.

We hebben altijd geweten dat die weekends niet voor eeuwig zouden doorgaan. Ze worden stilaan volwassen. En als ze toch nog eens een weekendje willen blijven en/of we kunnen een slot vastkrijgen in het zwembad … dan zien we wel.

Eergisteren hebben we de twee badpakken verhuisd.

Eergisteren bakte ik koekjes en bracht die gisteren naar hen.

Eergisteren bakten zij een taart en brachten we gisteren een stuk mee naar hier.

Foto van de koekskes? Jammer, die zijn daar.

Foto van het stuk taart? Jammer, maar dat is op.

De eerste keer dat één van de raadgevers over de te nemen maatregelen het woord “perimeter” in de mond nam dacht ik: “Het zal toch wéér niet waar zijn”.

Dat zou namelijk betekenen dat wij zelfs niet in de hof bij Amke en Ella zouden geraken. We besloten direct dat we nog vóór vandaag het zekere voor het onzekere zouden nemen en repten ons woensdag richting kleindochters.

We namen de DVD’s mee die we nog samen zouden bekeken hebben mocht corona geen roet in het eten gegooid hebben en ik nam enkele gemberkoekjes mee … om hen te laten proeven. Dan weet ik of ik er meer mag bakken mochten we ergens rond Kerstmis toch nog die richting uit kunnen.

Een perimeter … het is toch van de zotte. Want dan zitten we in de auto … met ons twee. En wij winkelen al nooit als hobby, dus zullen we nu zeker en vast geen kilometer te ver rijden om eens zomaar naar de grote magazijnen te gaan kijken.

We blijven zelfs op ons versleten sloefen lopen nu we niet met twee binnen mogen en ik geen pantoffels voor Luc kan passen … Ik weet natuurlijk wel dat ik nonsens vertel, maar strikt genomen …

Een perimeter dus. Wij zitten dus altijd in de hoek waar de klappen vallen. Want als dat erdoor komt is er is er zelfs geen handjezwaai voor het raam mogelijk en mogen we onszelf weeral uitlaten op een rondje gebetonneerde veldwegen van het dorp.

Ach misschien is er gewoon niks aan de hand en dan hebben we de meisjes toch eens meer gezien … en weten we dat ze gemberkoekjes lusten.