Met net de maandelijkse boekenmarkt achter de rug, kriebelde het gisteren al om die van volgende maand voor te bereiden. Zot zijn doet namelijk geen zeer.
Maar een tweede reden om er in te vliegen was dat ik zondag, met de kleindochters in huis, toch wat meer gegeten had dan goed was voor Baskuul en reken daar dan nog maar dat glaasje zoete witte wijn bij en ge weet hoe laat het was.
Maar de tijd was goed besteed.
Waar ik al aanhaalde dat de routine ontbrak waar het de boekenmarkt betrof, stonden we vrijdag weer te overwegen: “Hebben we alles? Ontbreekt er niets? Is de kamer in orde?” En ga zo maar verder.
Want zie je, sedert het weekend van 28 april-1 maart 2020 is het geleden dat de kleindochters nog kwamen overnachten. Zaterdag zouden we ze halen.
Waar ze ooit van vrijdag tot zondag kwamen was dat nu pas van zaterdag na de middag tot gisterenavond.
Niet echt verwonderlijk, de kleindochters zijn geen klein(e)kinderen meer, maar jonge vrouwen en die hebben dan af en toe ook nog andere bezigheden.
We zijn er uit geraakt.
En dan werd het tijd om er naar uit te kijken …
En toen was het voorbij.
Al die jaren dat Amke en Ella hier zo ongeveer een weekend per maand verbleven, hadden ze hier ook een badpak. Dat vonden we alle vier handig.
De badpakken groeiden mee. Wat te klein was ging weg en er kwamen nieuwe.
Binnenkort vertrekken ze op vakantie. Na enig weifelen vroeg ik of ze niet graag de badpakken van hier als extra zouden meenemen.
We hebben altijd geweten dat die weekends niet voor eeuwig zouden doorgaan. Ze worden stilaan volwassen. En als ze toch nog eens een weekendje willen blijven en/of we kunnen een slot vastkrijgen in het zwembad … dan zien we wel.
Eergisteren hebben we de twee badpakken verhuisd.
Eergisteren bakte ik koekjes en bracht die gisteren naar hen.
Eergisteren bakten zij een taart en brachten we gisteren een stuk mee naar hier.
Foto van de koekskes? Jammer, die zijn daar.
Foto van het stuk taart? Jammer, maar dat is op.
De eerste keer dat één van de raadgevers over de te nemen maatregelen het woord “perimeter” in de mond nam dacht ik: “Het zal toch wéér niet waar zijn”.
Dat zou namelijk betekenen dat wij zelfs niet in de hof bij Amke en Ella zouden geraken. We besloten direct dat we nog vóór vandaag het zekere voor het onzekere zouden nemen en repten ons woensdag richting kleindochters.
We namen de DVD’s mee die we nog samen zouden bekeken hebben mocht corona geen roet in het eten gegooid hebben en ik nam enkele gemberkoekjes mee … om hen te laten proeven. Dan weet ik of ik er meer mag bakken mochten we ergens rond Kerstmis toch nog die richting uit kunnen.
Een perimeter … het is toch van de zotte. Want dan zitten we in de auto … met ons twee. En wij winkelen al nooit als hobby, dus zullen we nu zeker en vast geen kilometer te ver rijden om eens zomaar naar de grote magazijnen te gaan kijken.
We blijven zelfs op ons versleten sloefen lopen nu we niet met twee binnen mogen en ik geen pantoffels voor Luc kan passen … Ik weet natuurlijk wel dat ik nonsens vertel, maar strikt genomen …
Een perimeter dus. Wij zitten dus altijd in de hoek waar de klappen vallen. Want als dat erdoor komt is er is er zelfs geen handjezwaai voor het raam mogelijk en mogen we onszelf weeral uitlaten op een rondje gebetonneerde veldwegen van het dorp.
Ach misschien is er gewoon niks aan de hand en dan hebben we de meisjes toch eens meer gezien … en weten we dat ze gemberkoekjes lusten.
Nog wat voort borduren op dat log van gisteren?
Dat ze bij Plopsaqua niet in het najaar maar pas op 5 december de deuren openen maakt dat ik me -nog steeds- niet moet haasten om een nieuw badpak te kopen.
Het mijne, jaren oud, meegegroeid in de breedte, zou nog passen maar ik weet wat het heeft meegemaakt en wens liever een relatie aan te gaan met een nieuwer exemplaar.
Dat Center Parcs binnen twee weken ook niet zal doorgaan maakt de beslissing er alleen maar eenvoudiger op.
Hier zijn nochtans badpakken genoeg. Die van Amke en Ella liggen hier namelijk ook nog. Dat zijn die, welke hier blijven om er niet steeds te moeten aan denken dat ze het moeten meebrengen of meenemen.
Dat van Ella, gekocht voor haar verjaardag in maart, heeft ze één maal gedragen.
Voor Amke een nieuw badpak kopen zou nutteloos zijn, het hare paste laatste keer nog en bovendien hebben we geen vooruitzicht op een zwempartij voor de eerstkomende maanden.
Vandaag is Amke jarig.
Wafels bakken! Daarna nog eens …
Allemaal goed en wel. Het was de tweede keer dat ik voor de eerste keer een recept bakte. Recepten bijhouden dan maar. Ze bakken is plezant. Ze opeten ook. Niet te veel van eten is iets moeilijker.
Daarom nam ik van het tweede baksel het grootste deel mee naar Zoneke die me later whatsappte dat ze ze hadden opgegeten met crème fraîche en dat ze ook aardbeien waren gaan halen … de smulpapen.
Er was echter een groot probleem: het probleem van de smiley. Deze smiley: ?
Die kreeg ik telkens ik aan Amke verhaalde over wafels en andere baksels.
Resultaat? Ik heb gisteren wafels gebakken -derde recept om bij te houden- en ben en passant naar het bos dat pak wafels in een bepaalde brievenbus gaan steken. Ik kan de meisjes toch niet blijven verlekkeren zonder te delen.
Misschien koop ik me toch nog een echt wafelijzer … of een tweede … om galettewafelkes te bakken.
Wat is dat nu toch met Luc en de Colruyt?
Eigenlijk dacht ik dat ik het ooit al vertelde, maar ik vind het niet zo direct terug. Op risico dat het nu voor de tweede keer aan bod komt …
Luc houdt van boodschappen doen. En waar ik mijn boodschappen doe omdat dat erbij hoort is dat voor hem eerder een uitstap. Ook is de nabijheid van een supermarkt op vakantie voor Luc wel van belang.
Vanwaar nu die overgang naar Amke en Ella? Het gebeurde ooit eens dat we de meisjes meenamen naar de Colruyt omdat we vooraf de tijd niet hadden gehad om de boodschappen te halen en we grapjes maakten omdat hij er bijna een museumbezoek van maakte.
En dan was er de keer dat we er voorbij reden en Luc plots de parking op reed en zei dat hij nog iets ging halen. Terwijl wij met ons drie in de auto wachtten heb ik -domweg- de opmerking gemaakt: “Luc gaat graag naar de Colruyt”. “Precies wel” had Amke gezegd.
Hij heeft het zelf ook nog wat aangewakkerd toen ik het had over een uitstap voor de volgende keer en hij verheugd uitriep: “Jààà! Naar de Colruyt”.
“Luc en de Colruyt” en “Het huis met de drie billen” zijn grapjes die de jaren overleefden en een eigen leven gingen leiden.
Bovenstaande afbeelding is samengevoegd. Het zijn enkele selectieve fragmenten uit een whatsappgrap die begon met:
en -voorlopig- eindigde met:
Wij hebben een zwemabonnement in het zwembad in Landen want wij gingen vroeger steeds twee maal per week zwemmen. De laatste stempel daarop was een datum ergens in 2015. Daarna waren schouderperikelen gekomen, maar die zijn nu wel door.
Er waren nog wel redenen waarom we het meer zo zagen zitten, maar de badmuts was wel een hoofdzaak waarvoor wij onze zwemroutine van vroeger niet hervatten.
Maar we missen het wel. Dus hebben we onze voet in de pla gezet en gingen gisteren met ons vieren.
Na een half uurtje hielden we het voor bekeken. We wisten ineens weer voor welke redenen we er ooit de brui aan gaven.
Luc en ik beslisten dat we wel zouden doorzetten, niet tijdens twee uren seniorenzwemmen -daarvoor spannen ze dan twee banen af- maar gewoon op de uren dat het ons zint, in de ochtend. Met Amke en Ella zullen we dan wel naar een serieuzer bad gaan. Eens najaar gaat Plopsaqua open en kunnen we daar terecht.
Dan kom ik uit dat zwembad, zeg tegen Amke dat ze wat luider zal moeten praten omdat ik mijn hoorapparaat nog niet terug in heb en hoor ik het hoorapparaat forfait geven. Ik dacht dat tinnitus dat geluid imiteerde om vol ongeloof tot de constatatie te komen dat ik dat helemaal vergeten opbergen was vóór het zwemmen en met gehoorapparaat en al dat zwembad in gedoken was, al mag je dat duiken met een korrel zout nemen.
Ja, lap zeg. Jammer dat ik het moet zeggen, maar gelukkig was er die silicone badmuts nog zodat het niet doorweekt was.
Gelukkig was het met een sessie droogkast opgelost.
Het was niet zomaar een uitstapje gisteren. Amke moest voor de school naar een museum.
Op haar lijstje van musea stond er geen enkel uit Leuven.
En al had ze dan tijd tot 27 maart, we gingen gisteren. We hadden namelijk vernomen dat de fototentoonstelling van Stephan Vanfleteren1 de meest succesvolle expo2 ooit was in het fotomuseum.
Hoe was het? Simpel gezegd, we waren akkoord, we gaan dat meer doen en dan niet enkel als het een schoolopdracht is.
En al mochten we er foto’s nemen, ik zet er geen. Een mens moet niet stoefen met de pluimen van een ander.
____________________
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
