mske heeft de slappe lach. Dat is vanmorgen om 5.15u begonnen. Toen werd ze wakker en lag wat te denken aan de gags die je met Amke en Ella kon beleven. We kunnen die niet allemaal vertellen, sommige zijn visueel, maar in elk geval was dat nu wel een mooi tijdstip om daar aan te denken.

Dat ging vandaag dan verder want om te verhinderen dat ze telkens de deur moesten gaan opendoen hadden ze tegen de mannen van het dak gezegd dat ze moesten binnen komen. Verloren lopen zullen ze hier niet doen.

Maar toen hadden ze hieraan niet gedacht.

Wat maakt dat mske een paar keer “foefelare niks in de handen, niks op het hoofd” gezien heeft vandaag. En daarvan kreeg ze dan ook telkens weer de slappe lach. Ik heb niks gezien, ik heb me verstopt.

Hopelijk kan ze daarmee nog stoppen want stel je voor dat dat een blijvende aandoening is.

Toen Amke groot genoeg geworden was om niet meer in het kinderkuipzitje in de auto te zitten, dacht mske dat het toch gemakkelijker zou zijn moesten ze zélf een zitje in de auto hebben. Dat over en weer installeren van dat zware ding hoefde dan niet meer.

En net op dat ogenblik stonden er bij Blokker kinderzitjes in promotie, licht, gemakkelijk en praktisch.

Waarom mske er toen geen twee gekocht heeft snapt ze nu eigenlijk niet, want nu was er weer dat over en weer installeren van dat zware ding, telkens Amke en Ella meereden.

Vanmorgen tikte mske “Blokker” in op internet maar ze kreeg wel de adressen maar geen cataloog te zien. Ze zocht verder. Ze kreeg het gewenste stoeltje te zien bij “Hebbes”, wel nieuw, maar meer dan zien kwam er ook niet door.

Deze namiddag waren ze dan toch in Landen en mske zei: “kom, we stappen bij Blokker binnen, we gaan eens horen of ze daar nog aangeraken”.

Slow, die eigenlijk graag een stappenteller wou hebben, wilde dan eerst nog eens de winkel rond, op zoek naar dat speeltje en … daar stond een stapel van die stoeltjes. “Die zijn net binnengekomen” zei de dame aan de kassa.

Het stoeltje is hetzelfde dan dat van Amke maar het heeft een licht andere bekleding. Als daar maar geen zusterlijk overleg van komt, alhoewel … volgens Bollie kan er zusterlijk overleg gepleegd worden, zelfs als iets identiek hetzelfde is.

Gesprekje in de XM in de straat als je de ring van Tienen verlaat en richting St. Truiden neemt. Zoals iedereen wel weet die in die straat woont, komt of werkt: “het stinkt daar”. Voor diegenen die het niet weten: “het stinkt daar”. Volgens mske stinkt het naar rottende pulp, dus gaat ze er van uit dat het …

Gesprekje dus …

Slow, plagend:
“Wie heeft er hier een prot gelaten?”

mske, informatief:
“Dat is het suikerfabriek van Tienen.”

Ella, verontwaardigd:
“Ik ben niet het suikerfabriek van Tienen!”

Straks staan ze al op. Er staat heel wat op het programma. Als we zeggen dat de dames straks komen, moeten we er geen tekeningske bij maken zeker.

Het begon al met het menu. “Deze keer geen friet” besliste mske “stel je voor dat ze me geen omaSlow meer noemen maar omafriet”.

En gistermorgen reed Slow nog snel om een klein potteke choco, dat wordt zo rap niet raar.

En zo gingen ze dan op stap: Amke, Ella, Slow en mske. En Amke zei enthousiast: “daar zijn draaimolens ook, ik ga op een draaimolen”. “Ik weet niet meer of daar draaimolens zijn” probeerde mske voorzichtig. “Jawel” hield Amke vol en Ella stemde volmondig in al noemde zij het een paardenmolen. mske had nog steeds twijfels, zij was er wel al geweest, Amke eens toen Bollie nog zwanger was van Ella en Ella nog helemaal niet.

Maar er was een ouderwetse carrousel en ze wilden alle twee op een paard. En mske zette ze dan maar alle twee op een paard, ze herinnerde zich namelijk nog goed het Calimero gezegde van Ella, toen mske haar op Landen kermis in een vliegtuigje had gezet omdat ze met haar voetjes niet aan de steunen kon. De man van de draai/paardenmolen knikte even en kwam ter hoogte van de twee paarden staan.

Tegen de avond aan kwamen ze nog twee paardenmolens tegen. En weer zaten Ella en Amke elk op een paard, maar aangezien er hier geen begeleider op de molen stond en er geen handvaten waren maar leidsels, ging mske maar tussen de twee paarden in staan, met een arm om elk van haar kleindochters. Geen probleem. Maar dat was buiten de waard gerekend. Ella wilde op die andere molen ook nog op een paard. En mske ging er maar weer tussen staan en hield hen weer zo onopvallend mogelijk vast.

En toen toen begon Amke te glijden. mske greep haar vast met haar twee handen en Ella totterde van het paard. mske was geschrokken, greep Ella, waar op eerste zicht toch niks mis mee was, zette haar in een joep in de koets bij Slow en zei: “en nu is het uit!” Gelukkig draaide die molen nog niet, maar dat is wel goed om een hartinfarct te krijgen.

Nu zei Ella niet: “dat is niet eerlijk”, neen, ze zei gewoon niets meer. Dus hebben ze nog maar een ritje gemaakt. Amke, vastgehouden door mske en Ella, vastgehouden door Slow.

Bij dit telefoongesprek met Zoneke over de soorten vlees, waarbij we kunnen vermelden dat het gewoon over boterhamworst, paardenvlees en cobourg ging, had mske ook gevraagd of Ella geen salami lustte. “Absoluut niet” had Zoneke gezegd.

De dag van de uitstap gaf mske Ella een sandwich met vleessla. Na twee beten gaf Ella die aan mske, ze moest hem niet en mske at hem dan maar op. Slow gaf Ella een sandwich met kaas. Na twee beten gaf Ella die aan Amke, ze moest hem niet en Amke at hem dan maar op.

Slow keek naar mske, mske keek naar Slow. Wat nu? “Wil jij oma’s sandwich dan hebben?” vroeg mske. “Ja” zei Ella en ze at hem dan maar op. En wat was daar tussen denk je?

En toen gingen Slow en mske met Amke en Ella ergens naartoe en ze kwamen “hem” tegen.
 

“Hallo” zei mske “ben jij soms familie van Piteco?”

“Deze nederige stokkekletser is Pih-Teh-Coh” antwoordde hij, terwijl hij diep boog “de Piteco das menne kozze!”

Typisch! Als Slow en mske dan beslissen om eens extra vroeg op te staan, om met de dames een stapke in de wereld te zetten en mske de gsm programmeert om om 05.45 af te lopen, dan boldert er hier om twintig na vijf toch een tractor met een lege kar voorbij zeker!

Ook typisch! Als Slow en mske dan besluiten om de dag erna eens goed uit te slapen, dan moeten ze hier om de hoek toch de glasbakken komen leegrammelen.

Bij het laatste uitstapke met de dames besloten ze de succesformule van die keer bij de zoo te herhalen. Dat wil zeggen, broodjes voor ’s middags en ’s avonds ergens in een aangepaste gelegenheid iets warm gaan eten.

Zodoende begon Slow aan de broodjes. Broodjes met kaasje voor Amke, broodjes met choco voor Ella. Maar verdraaid. Slow keek heel beteuterd in de pot choco en vond dat die er niet Ella-waardig uitzag. Die choco was precies gekabbeld. Slow en mske eten praktisch geen choco en zodoende …

“Weet jij wat Ella nog graag eet?” vroeg Slow. Eigenlijk heeft mske nooit echt goed opgelet wat Ella tussen haar bokes eet en ze nam de telefoon. “Geen probleem hoor” zei Zoneke “ze lust ook opavlees, mamavlees en papavlees”. mske schrok maar dat hoefde niet. Eens ze de vertaling gehoord had klonk dat al minder kannibaal. “Als je dat niet hebt, lust ze wel kaas ook hoor” zei Zoneke. “Maar we hebben papavlees” verzekerde mske.

Bleek achteraf toch dat Slow dat opgegeten had. Ja, mske houdt ook niet in het oog wat Slow juist opeet hé. Als mske eet kijkt ze naar haar eigen bord.