Zus had een olifant uit de kaskes gehaald. Dat is natuurlijk een duizendste luk. Maar één olifant en twee kleine meisjes … Zodoende wou Bollie gisteren een poging doen om daar nog zo een Ieoor of eendertwelk ander beest uit te halen.

Owee, Ella zette het ineens op een wenen. Net of ze panikeerde. “Ze is bang” zei Bollie. Slow en mske namen het wenende kindje mee naar buiten. Het wenen stopte onmiddellijk. En ze zei: “Ella is bang”. En om zeker te zijn dat ze dat goed hadden verstaan zei ze dat wel drie keer. Maar waarom Ella bang was, dat zei ze niet.

Toen Bollie kwam zei ze: “toen Zus dat beest daar gisteren uit haalde, begon die machine te brullen en daar was ze bang van”.

Heel begrijpelijk hoor Ella, mske was ook flink geschrokken toen jij begon te brullen.

mske bestudeerde Amke’s nieuwe schoenen en merkte op dat die niet kunnen kijken als een krokodil, aangezien ze geen naad hebben maar de zool doorloopt naar boven toe waar hij gelijmd zit aan de rest van het schoeisel.

Amke wist onmiddellijk te vertellen waar en hoe die schoenen kunnen stuk gaan. Bollie zuchtte en mske grijnsde en zei: “weet je dat al van dat klein kindje dat enkel sportpantoffels aan wou?” Bollie en mske keken samen veelbetekenend naar voor waar Zoneke geconcentreerd aan het stuur zat.

mske vertelde van het kindje. En dat het kindje op een dag wel mooie zwarte schoentjes aan moest omdat het naar het trouwfeest van zijn nonkel moest gaan. En ze zei erbij dat de mama achteraf besloot dat schoenen toch snel genoeg te klein zijn, dat het kindje die nog kon verslijten ook. En ja, het kindje hééft ze versleten. In een mum van tijd waren de zwarte schoentjes naar de botten! Want het kindje had er niet beter op gevonden dan bij iedere stap zijn voetjes met de tip over het asfalt te slepen.

Eigenlijk bizar dat we dat kindje nu niet zo dikwijls meer zien met sportpantoffels.

“Kijk oma, ik heb nieuwe schoenen” zegt Amke. “Mooie nieuwe schoenen” zegt mske. “De andere waren stuk” vertelt Amke.

mske wijst op de onderkant van de zool en vraagt: “kwam er water in?” “Neen” zegt Amke.

mske wijst op de bovenkant van haar teentjes en vraagt: “keken je teentjes er door?” “Neen” zegt Amke “ze keken zoals een krokodil”.

Het zou wel eens laat kunnen worden eer ze thuis komen, want ze gaan na het werk nog langs bij Zoneke.

Zoneke heeft namelijk de zandbak geïnstalleerd.

En nu moeten Slow en mske toch eens gaan kijken hoe Amke en Ella in het zand spelen.

Ik zal nog wel een beetje alleen zitten denk ik.

Nog wat door het venster gaan loeren of ik de XM nog het hoekske niet zie omkomen.

“Zeg” zei Slow “je had wel aan Amke beloofd dat je ging kleurpotloodjes voorzien in haar schuif”. mske stopt de kar en zegt: “ja, dat is ook juist”.

Ze gaat kijken tussen de kleurpotloodjes, maar Slow is haar voor. Hij grijpt een zakje met een twintigtal stiften en zegt: “Amke kleurt liever met stiften”.

En nu mocht ik dat hier niet vertellen van mske, want dan is de verrassing er af. Maar allé mske toch, Amke kan toch nog niet lezen!

In de schuif voor Ella en Amke ligt een zonnebril. Amke kijkt in de schuif, haalt er een boekje uit en gaat boekjes kijken. Ella kijkt in de schuif en haalt er de zonnebril uit.

Ze zet de zonnebril op, steekt haar neus in de lucht zodat die bril niet zou afvallen, steekt haar handjes in haar zij en kijkt koddig.

Slow en mske weten wel dat je niet mag beginnen lachen als ze iets grappig doen, maar ze waren niet gewapend tegen deze onverwachte aanval en ze proestten het uit.

Gisterenavond in bed begon Slow plots te hikken van het lachen en mske vroeg: “wat heb je?” “Ella en de zonnebril” zei Slow en mske hikte mee.

Zoneke heeft iets gezegd dat mij absoluut niet zint! Ik kan er nu niet aan doen, ik heb mijn beklag tegen mske ook al gedaan maar die lacht daarmee.

Weet je wat Zoneke durft zeggen? Dat hij een hond gaat kopen voor mske! Jà! En dat vindt zij grappig omdat ik dat niet grappig vind.

Hij zei: “al wie voor Amke en Ella nog lawaaidingen of zo koopt, die koop ik een hond”.

En Slow en mske hadden niet eens lawaaidingen gekocht.

Bij het voorbijrijden van Amke’s school hadden Slow en mske de kleurrijke octopus gezien die de wacht hield bij de oversteekplaats voor de school.

Aan de school wat verder stond er weer zo een zelfde octopus, maar daar werd het verkeer bijkomend geregeld door de stadswachten. De scholen hebben met mekaar niks te zien. Toen ze dan bij nog een andere school de octopus zagen staan, begon mske zich toch vragen te stellen en ze klampte Bollie er over aan.

Bollie wist te vertellen dat het een actie was in het Vlaamse landsdeel voor veiligere toegangen naar de scholen. Dat moesten we dan eens opzoeken en we vonden Kom op straat, wat natuurlijk meer inhoudt dan enkel de veiligheid aan de scholen.

Jammer dat het zo moeilijk stoppen is aan de scholen zelf om een foto van de octopus daarboven op zijn pilaar te nemen. Als het lukt, komt hij hier ook wel eens met zijn kop op de voorpagina!

mske toont het minivoetballeke dat ze heeft om in Ella’s schuif te leggen aan Zoneke en Zoneke zegt: “Zwijg! Nu rijdt ze al met Amke’s fiets”.

En Zoneke vertelt over het terras en hoe plezant het is op die rand te rijden en hoe diep het naast die rand is. Hij vertelt ook dat ze eigenlijk de kunst nog niet machtig is om mee te geven in de bochten, maar wel de kunst van het hardrijden onder de knie heeft met als resultaat dat ze natuurlijk een tuimelperte maakt!

Nu moet Zoneke hoogdringend een borstwering rond het terras gaan voorzien.

Sommige meisjes zijn wel echte kwaaimennes!

Amke, waarom kleur je niet met kleurpotloodjes?
Zo zijn de stiften toch te snel op.

Ja maar stift zie je beter!