“We hebben al een paar dozen vol en die komen naar jullie voor de rommelmarkt” las ik in een whatsapp van Amke.
Tja, dat krijg je als Bollie tijdens de herfstvakantie eens aan een grote opruimactie begint. Kindjes worden meisjes en dan hebben ze geen kinderspeelgoed meer nodig.
Er wordt dus voor eventuele toekomstige rommelmarkten gezorgd.
Bovendien zit alles in plastic opbergdozen en Bollie wil die opbergdozen wel terug, zij het niet onmiddellijk. En dat terwijl onze eigen spullen nog steeds geen definitieve bergruimte hebben.
Er wordt dus ook voor de nodige motivatie gezorgd.
Bovendien zoekt Bollie twee boeken die niet meer te vinden zijn en zoekt Querida een puzzel.
Er was een tijd dat Amke met haar neus in boekjes zat en het al klaar en duidelijk was dat Amke later -nu dus- een boekenliefhebber zou worden.
Ella daarentegen had andere interesses en het was geweten, Ella keek niet om naar boeken, Ella las geen boeken.
Tot ze me een paar maanden geleden vroeg of ik soms aan de boeken van “De Muts” kon geraken. Ella die om boeken vroeg? Dat was nieuw.
(Lees verder onder de foto)
Vorige week waren we een paar uurtjes van wacht bij Zoneke. De TV stond aan en hij stond op de zender waar men kinderen leert verslaafd te raken aan die bepaalde soort reeksen.
Ella stond op, repte zich naar boven en kwam terug met een boek.
Uiteindelijk zat Luc op zijn eentje TV te kijken -niet meer naar die kinderzender natuurlijk- want Amke was druk doende met de Nintendo en Ella las.
Ze speelden een spelletje op de gsm. Eerst viel het zo niet op maar af en toe hoorde ik toch …
“Wat zeggen jullie toch?” vroeg ik. Blijkbaar springt bij dat spelletje, een man van iets hoog: de ra van een schip, een huis, …
En voor de plaats -en dat is niet geografisch bedoeld- waar hij neerkomt hebben ze namen verzonnen zoals: nekbreker, poepeklets, kontebluts, rugzonner, …
Vallen op de plaats van zijn toekomstig nageslacht had zo iets dat begon met “aai mijn …”
“Notenkraker” onderbrak ik. Na wat giechelend overwegen werd het daarna instemmend goedgekeurd.
Wat een geluk dat je als oma zo soms nog eens je kleindochters uit de brand kan helpen.
Wat zouden we gaan doen, dit weekend dat Amke en Ella hier zijn?
We hadden al verschillende zaken overwogen toen ik een artikel vond over de Zoo van Antwerpen. Daar zitten nu namelijk twee rode panda’s meer en er is een nieuwe Skywalk geopend.
Luc ging eens googelen en er was natuurlijk een actie. Dàt zouden we gaan doen.
En toen begon het eeuwige gevecht met mezelf. Het is geen sinecure om een Weegschaal te zijn: dat voortdurend wikken en wegen.
Waar wrong de schoen?
Ik vind dat je dieren niet hoort op te sluiten in een dierentuin. Die moeten vrij, in het wild, leven. Daar zijn ze voor voorbestemd.
Anderzijds heb je die kweekprogramma’s die ervoor zorgen dat bepaalde specimen niet uitsterven. En wat is dan mis met het geld vragen aan bezoekers als je daarmee diersoorten kan redden.
Maar anderzijds zitten daar niet alleen dieren die met uitsterven bedreigd zijn …
In de Colruyt nam ik in een opwelling een zakje met sierpompoenen en legde ze in het winkelwagentje. Dat had ik vroeger nooit gedaan.
Ik heb het huis nooit echt gedecoreerd naargelang de seizoenen -op de kerstboom na dan- al hebben we wel sneeuwmannekes voor in de winter en wat dingetjes voor op de paastafel.
Had ik nu een vlaag van huiselijkheid? Ik weet het niet. Die pompoenen heb ik in de glazen schaal gelegd. Het deed gezellig herfstig aan. Niet daarbuiten, daar was de herfst grijs en kil.
Terwijl ik toch bezig was heb ik er maar het spookje, het spookhuisje, samen met de meloentjes uitgehaald en uitgestald. Zoals gezegd, Amke en Ella komen. De spinnen en de vleermuizen heeft Luc opgehangen.
De laatste keer dat die halloweenspulletjes uit de kast kwamen was de laatste keer dat halloween in een weekend viel dat Amke en Ella ook hier waren.
Zo pro halloween ben ik nu ook weer niet, integendeel, maar eigenlijk zouden alle redenen goed moeten zijn om een feestje te bouwen. Gezellig samen dan, bij de warmte, gordijnen dicht.
Gisteren rolden zo maar voor de eerste keer de centjes van het pensioen de rekeningen op.
Het voelde wat bizar aan, maar anderzijds maakte het ons dan weer een ietsiepietsie euforisch omdat de overgang -tegen verwachting in- zonder problemen verliep.
Murphy was waarschijnlijk te druk doende met het saboteren van toetsenborden, agenda’s, synchronisaties en aanverwante zaken.
Ook de betaling van het voorschot voor de vakantie had hij tegen gehouden. Maar net toen ik die overschrijving nogmaals wilde doen -gewoontegetrouw mezelf de schuld gevend- kreeg hij wroeging en zag ik nog net de £££ richting Schotland verdwijnen.
Ook dat is weer iets om vrolijk van te worden: zomaar een vakantie kunnen boeken zonder je zorgen te maken dat er ergens nog hier of daar werk uit de kast valt.
Wat de algemene vrolijkheid bovendien nog een zetje geeft is dat vandaag Amke dertien wordt. Die kinders worden sneller groot dan ik me herinner van hun vader en zeker in turbo snelheid als ik vergelijk met mijn eigen tienerjaren.
Dat we daar nu geen wensen aan koppelen? Ach, in het weekend zijn de meisjes hier. Twee hele dagen tijd!
Er zijn zo van die dingen die ergerlijk zijn, zoals het plannen van een uitstap met Amke en Ella en dat die dan niet helemaal wordt wat je ervan verwachtte.
Zo gingen we twee jaar geleden naar een maïsdoolhof, die erg in de smaak viel. Daarom stond hier nu al sindsdien een uitstap naar een grotere doolhof op de planning. Dat kwam er nu deze vakantie eindelijk van. Op de site ziet het er allemaal veelbelovend uit.
Eens ter plaatse was dat al een heel pak minder zodat we besloten dat we enkel de doolhof zouden doen. Dat het die dag eigenlijk te warm was, kon je niet aan de uitbaters verwijten, maar alle attracties waren piepklein en de doolhof? Die was hopeloos verouderd, zeg maar versleten.
Dat het al bij al een prettige ervaring werd, was dan ook enkel te danken aan het jeugdig enthousiasme al waren we allemaal akkoord: één keer, nooit meer!
Viersel, zondag. Luc had, na al die jaren, nog eens zin om naar de Diamond Race in Viersel te gaan. Dus gingen we en Amke en Ella gingen mee.
Het was om plat achterover te vallen van frustratie want de zon, die ons toch de hele heenweg had begeleid, verdween als sneeuw voor de, nu ja, zon toen we parkeerden. Het begon te regenen, neen, te gieten!
Gelukkig staat daar een tent en gelukkig waren we daar ruim op tijd in.
En na de eerste race liepen we maar terug naar de auto om een boterhammetje te eten. Amke wou haar lange broek aan, die korte vond ze te koud. Dat deed ze.
Al moet ik zeggen dat ze zich dat snel bekloeg toen er drie boten naast elkaar de bocht namen en wij met drie, Luc stond relatief veilig blijkbaar, een flinke drasj kregen van het opspattende water. Twee paar benen en een paar broekspijpen nat. Amke vond het helemaal niet grappig. We mochten er zelfs niet om lachen.
Toen ik later voorstelde om even terug naar de auto te gaan zodat ze tenminste terug die korte broek aan kon, wilde ze niet. Het was opgedroogd.
Dat had ze niet mogen zeggen. Oh neen, dat had ze niet mogen zeggen. De drasj passeerde naast mij en overspoelde Luc en Amke, die dat natuurlijk niet erg eerlijk vond. Ze stond een meter achter ons om zeker te zijn dat ze geen doop meer zou krijgen. Dader? De “Purple Rain”. “Niet lachen” verwittigde ik Ella en geen van ons beiden durfden we ons om te draaien. Deze keer geen benen maar complete douche.
We lieten Luc en Ella maar achter en Amke wou ineens haar kleedje aan voor naar het restaurant achteraf. Kleedje, jawel, want ze was niet zeker of haar korte broek wel paste bij haar sandaaltjes. Mja, haast dertien, we zullen het geweten hebben.
Ik heb veel meer foto’s, deze zijn enkel van de eerste reeks, maar het is zo al lang genoeg. En verder kan er ook nog naar Lucs film gekeken worden.
Waarom ik die 99 zo in de gaten had? Ik vond dat die boot een ietsje driester door en over dat water ging. Achteraf vond Luc hun website en bleek het gevaarte bestuurd door de eerste en enige vrouwelijke driver. Dat ik dàt merkte al weet ik niet echt wàt ik merkte.
Nog wat anders? Een beetje Engelse les?
“Oma” vroeg Ella “Sea Eagles Rescue Team” zijn dat zee-egels?”
Meestal, als we beroepshalve in de buurt van Apeldoorn zijn, vertrekken we een dag vroeger en blijven een nachtje daar in de Stayokay. Die Stayokay van Apeldoorn is echt wel erg Okay!
Deze keer overwogen we een bezoekje aan Apenheul, dat zagen we nog niet.
We deden het niet. We gingen zelfs geen dag vroeger. Waarom?
Misschien vind ik er niets aan zonder Amke en Ella, misschien houd ik meer van inheemse dieren, misschien heb ik het niet zo op apen begrepen, misschien heb ik er al genoeg gezien.
Of misschien denk ik gewoon dat wij het zijn die bekeken worden.
De eerste jaren dat wij hier woonden kwam hier in de zomer een ijskar rondgereden. Beter gezegd, op de mooie dagen kwam die niet, op de mindere wel.
Die is daar uiteindelijk mee gestopt. En wij zaten jarenlang zonder kremmekes in de zomer.
Vorige zaterdag zagen we er een, in het dorpje over de berg. En ja, een poos later klingklangelde hij hier voorbij. Op zondag zouden we hem stoppen, maar toen kwam hij niet.
Gisteren echter ineens een “klingel” hier net voor de deur, maar we waren te laat, hij was de berg al op. “Dat geeft niet” zei Luc “hij komt er langs de andere kant terug af” en hij ging met Amke en Ella op de hoek van de straat wachten.
Of hij regelmatig gaat komen? Of enkel als het mooi weer is? Dat valt af te wachten.
En toen we Amke en Ella huiswaarts brachten, zagen we nog zo een zomers verschijnsel. Luchtballons! Waar je ook keek, veraf of dichtbij, er hing er wel ene te hangen.
Ondanks de frisse sinksendagen zijn de tekenen van een nakende zomer toch weer wat meer present.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Zoek
