Luc had weer prijs. Telkens hij ook maar te maken krijgt met iemand met een snotvallingske van niemendal, gaat hij dat krijgen en er direct een bronchitis van maken. Ondanks de spuit die hij daarvoor haast anderhalf jaar geleden kreeg, was het nu weer de tweede op drie maanden tijd.

Hij moest naar de dokter. Gemakkelijkheidshalve heeft onze huisartsenpraktijk een agenda op internet. Maar het eigenaardige was dat die agenda propvol stond tot juli al (verder hebben we niet gekeken). Luc belde dan maar even op. En ja, ze hadden er weet van. En ja, ze waren er mee bezig.

Ik weet het niet, maar ik denk dat onze dokters met een virus zaten.

Luc kon die dag niet naar onze gewone huisdokter, maar wel naar één van de anderen, om kwart voor acht ’s avonds. Jammer genoeg zouden dat weekend Amke en Ella gekomen zijn en jammer genoeg wilden wij dan zo een minifeestje organiseren voor Ella’s verjaardag. Dat gingen we niet laten doorgaan. We weten niet in welke mate de kindjes die bronchitis konden oprapen en meenemen en rondstrooien. We hebben Ella dan maar op de dag zelf met een bezoekje vereerd.

Ik zat ook nog met een probleem. Die schouder diende opgevolgd te worden en dat had de eerste week van februari moeten gebeuren, maar door het langzaamaan genezen en de evenementen die er tussen kwamen, was er eigenlijk nog geen enkele week geweest dat ik geen pijnstiller of ontstekingsremmer had genomen. Ik wou die twee vrije weken benutten …

De dokters hebben een andere agenda en ik een afspraak voor volgende week. Een weekendje met Amke en Ella zal wat langer duren eer het weer eens past.

Dat zei Ella. En Ella kon het weten.

Feit is dat Luc bij het plaatsnemen aan de tafel met zijn hoofd de keukenluster ramde.

Hoe gebeurt nu zoiets? Hoe kan het dat de keukenluster die Luc toch mooi boven het midden van de tafel ophing ineens niet meer in het midden van de tafel blijkt te hangen?

Ik had al meer de ervaring dat ik, bij het plaatsnemen aan de tafel, deze eens meer terug richting keuken diende te duwen omdat de plaats tussen de tafel en de muur alsmaar kleiner leek te worden.

Dat komt niet alleen door het opschuiven bij het kuisen, maar ik denk dat Luc -zij het onbewust- die tafel telkens een duwke geeft als hij met zijn armen vol koopwaar, daar waar de keuken een “L” vormt, voorbij loopt.

Hij beweert van niet maar is nu door dit plotseling kops contact, zowel letterlijk als figuurlijk, tegen de lamp gelopen.

Het was 22 december toen we de kerstboom naar beneden haalden en optuigden.

Volgens traditie halen we die ook weg eens driekoningen voorbij is. Maar net zoals bij het opzetten, liep het weghalen vertraging op. Ik zou mijn schouder laten rusten. En net zoals bij het opzetten bedacht ik dat Amke en Ella misschien wel wilden helpen. Dus liet ik de boom staan tot dit weekend.

Langer vind ik echt niet kunnen, hier bij ons dan toch.

Gisteren hebben we alle kerstspullen weggehaald, t.t.z. Amke heeft de lege doos afgehaald. Ik heb de kaartjes opgeruimd, de spullen uit de boom gehaald, waarbij Luc heeft komen helpen en Ella heeft een doos naar boven gebracht.

De tweede doos en de boom hebben we bij de trap gezet zodat wie naar boven moest iets kon meenemen.

Ik weet het, het is een rare manier, maar het is toch opgeruimd geraakt.

En terwijl we dan toch bezig waren zijn de vogeltjes ook voorzien van zaadjes en pindanootjes. De mezenbollen en andere moeten nog even wachten, want volgens De Redactie moet je ze wel blijven voederen ook bij warmer weer maar moeten alle vetten wachten tot het kouder wordt.

Dat zou, volgens de weerberichten wel eens in de komende week kunnen zijn.

Jaar na jaar, sedert ik volwassen werd, heb ik me afgevraagd waarom ik die fameus opgehemelde kerstsfeer niet kan voelen. Want neen, dat doe ik niet. De dag na kerst heb ik steeds weer het ontgoochelde gevoel van: “het is weer niet gelukt, volgend jaar beter”.

Niet alleen met Kerstmis heb ik dat. Ook met mijn verjaardag of andere dagen waarvan ik verwacht dat ze een bepaalde sfeer zouden oproepen die ze uiteindelijk niet oproepen.

Ik ben er uit. Ik weet hoe het komt. Alles draait gewoon om herinneringen. Een kind neemt dingen in zich op en die blijven de rest van een mensenleven hangen. En dat is ook zo voor Kerstmis. Het is wat je als kind ervaren hebt, dat maakt dat je uitkijkt naar het feest.

Ik heb dus die herinneringen niet, noch aan prettige kerstdagen, noch aan geslaagde verjaardagen. Dat ligt nu helemaal achter mij. Ik heb er geen problemen meer mee, behalve dat er ook niets was dat kon blijven hangen. Vandaar dus.

Nieuwjaar! Dat is wat anders! We spoorden, toen ik kind was, het hele land rond om grootouders, tantes en nonkels een gelukkig nieuwjaar te gaan wensen. En al vind ik nu dat de tantes en nonkels ook tot bij de grootouders hadden kunnen komen zodat we niet de ganse dag aan het sporen waren geweest, het had iets. Iets dat wel blijven hangen is.

Op die eerste dag van het jaar zag ik mijn grootouders, één van de keer of vier en mijn tantes en nonkels die ik misschien één keer per het jaar zag omdat wij te ver af woonden.

Nu is het morgen Kerstmis. Zoneke en Querida komen tegen de avond. Ze brengen Amke en Ella mee. En Nitro brengen ze ook mee. Nu staat er een kerstboom. En het zal gezellig zijn, zoals het altijd gezellig is als ze komen, ook de andere dagen van het jaar, al staat er dan geen kerstboom.