En waar ik nu eindelijk ook eens komaf mee maakte, daar in Anwerpen, zodat ik het ook van mijn lijstje kon schrappen was dé foto. Geen spiegelbeeld zoals die hier boven, maar deze, de échte:

Staande aan de voordeur van lang geleden zodat ik de juiste hoek had, kon ik hem toch niet op de juiste hoogte nemen, jammer.

Ach ja, ik kon daar moeilijk op mijn hukske gaan zitten, ze bekeken ons daar nu al een beetje raar. Bovendien zou ik op die manier ook niet over die geparkeerde auto’s kunnen kijken hebben. Ik heb de foto dan maar wat bijgesneden.

Maar indertijd was ik vier, stonden er geen auto’s in de straat, al reden ze wel voor het museum voorbij, zo van die glanzend zware exemplaren met een rond wieldeksel voor hun reservewiel achterop hun koffer.

Het verhaal van de gevleugelde paarden is oud, bijna zo oud als het kindje op de foto’s.

Feit is wel dat dat kindje herinneringen overhield, sommigen werden haar verteld, zoals het feit dat ze op die ene foto “PittePa” zei én probeerde, letterlijk vertaald als “pittekes pakken” waarbij pittekes een dialectwoord was voor vogeltjes.

Wat herinnert dat kindje zich nog uit de tijd dat ze in Antwerpen woonde? Eigenlijk best veel met o.a. oude auto’s met reservewiel achter op het kofferdeksel en ook iets heel tegenstrijdig. Naast de herinnering aan het plein van de foto’s, waarvan ze dacht dat ze er tegenover woonde, was er ook de herinnering aan de voordeur waar aan de overkant van de straat gewoon andere huizen stonden, maar toen was ze vier. De herinnering aan het plein is wél ouder dan dat van die huizen.

Ze heeft er nooit écht bij stil gestaan.

Het was pas toen Luc vroeg waar precies in Antwerpen ik had gewoond en ik de naam van de straat kon zeggen omdat mijn moeder die bij in het fotoalbum had geschreven dat ik er, zonder er bij na te denken, aan toevoegde: “en er waren gevleugelde paarden”.

“Ik weet wat je bedoelt” zei Luc en de volgende keer dat we in Antwerpen waren moest hij niks zeggen en keek ik mijn ogen uit naar iets dat ik nooit vergeten was, al zijn het de paarden niet die gevleugeld zijn.

Ondertussen is dat ook al meer dan twintig jaar geleden.

Tijd dus om er nieuwe herinneringen rond te maken. Dat deed ik toen ik het verhaal aan een medewerkster van het KMSKA vertelde. Ze vond het een mooi verhaal, maar ineens vroeg ze zich af of die paarden er al zo lang staan.

Benieuwd geworden zou ik dat wel eens gaan uitzoeken. De medewerkster ook, beweerde ze.

Wat een heel oude herinnering niet vermag. Die paarden hebben een naam. Het kunstwerk heet “De Triomf der Schone Kunsten”, is van Thomas Vinçotte en de gevleugelde paarden staan daar al te pronken sedert 1905¹.

En neen, ik maak me geen zorgen dat ik er zó oud zou uitzien, ik ga ervan uit dat de medewerkster één van de restauraties voor ogen had².

Ergens deze zomer beslisten we dat we eens naar zee zouden rijden, The Crystal Ship¹ en het James Ensormuseum bezoeken en nog enkele andere dingen aandoen waar we nog eens moesten passeren.

Dat zouden we vorige woensdag maar eens doen. Op dinsdagavond ging ik uitstippelen

The Crystal ship is afgelopen, de muurschilderingen zijn er nog wel maar dat ene dat ik absoluut wou zien, staat niet meer op de lijst -of ik weet niet meer welk het was- en één van de andere dingen opent de deuren pas de 29ste.

Niet getreurd! Het Kasteel van Laarne stond ook nog op het verlanglijstje. Dàt konden we woensdag dan wel doen. Het Kasteel van Laarne was dicht.

Nog niet getreurd! Ik doorliep de lijst van musea die me wel wat leken. Ook op de lijst van Herita keek ik. Veel was dicht voor verbouwing of voor een winterslaap. Bij enkele dacht ik: “Waarom niet?” Maar telkens was er die: “Waarom wel?”.

Resultaat? Op woensdag bleven we thuis en wandelden wat op ons Toerke Blok.

Het museumbezoek aan het KMSKA staat ingepland, nu al en dat op dezelfde dag dat er -volgens ons- nog wat interessant in Antwerpen te beleven valt.

Het KMSKA zal nu toch niet weer sluiten zeker, nadat ze eindelijk, na elf jaar verbouwingen, terug open zijn.

Met het oog op een nakende heropening van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen -na elf jaar- nodigde Thomas Vanderveken bekende gasten uit voor een nachtelijke beschouwing van één van de kunstwerken van het KMSKA¹. En wij keken mee.

Interessant om weten is wel dat een museumbezoeker gemiddeld 27 seconden besteed aan het bekijken van een werk. Daar zouden ze verandering in brengen door een ganse nacht één kunststuk te bespreken.

Voor het eerste deel kozen ze ‘De Aanbidding der Koningen’ (1624) van Peter Paul Rubens². En je moet dan al geen fan zijn van Rubens om toch geïnteresseerd te geraken in wat er allemaal kwam kijken bij en rond de totstandkoming van dat doek. Al veranderde dat mijn mening over het uiteindelijk resultaat toch niet.

Het tweede handelde over de ‘Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen’ van de 15^e-eeuwse Franse schilder Jean Fouquet³. Zelfde ervaring over de gewekte interesse en alle verhalen errond. Vind ik het mooi? Ik weet het niet. Ergens wel, maar het is zo anders dan wat we gewend zijn van die oude meesters.

En bij het afsluiten gaven ze nog mee dat het de derde keer over ‘De Intrige’ van James Ensor⁴ zou gaan. Nu ben ik wél benieuwd.

En toen ze wisten te vertellen dat de volgende dan wel de derde, maar ook de laatste aflevering zou zijn, vonden wij dat effenaf spijtig!

mske is in een zéér rebelse bui. Maar ik mag dat hier nu nog niet vertellen. Ze zegt dat iedereen dan gaat denken dat ze een lastig vrouwmens is! Maar het wordt tijd dat lastige vrouwmensen hun gedacht eens gaan zeggen, dus zal ik dat straks eens aanhalen. Dan zal ik nu maar iets anders vertellen!
 
Gisteren was mske jarig. En alhoewel ze die datum normaal voor iedereen verzwijgt was die nu toch gekend geraakt. Vroeger bij moe thuis stond ze op haar verjaardag op en dan speelden ze het plaatje: “Ik weet dat jij vandaag verjaart” van Will Tura. Dan kreeg ze een kadootje, waar ze geen tijd voor had want ze moest naar school. En dat was het!
 
Zolang ze contact had met moe kwamen die bovendien elke verjaardag af om dan ellenlang te zagen en naar die stomme TV te zitten kijken.
 
Nu zit Zoneke in Spanje. Maar plots staat daar vorige week wééral een berichtje in haar agenda: “vrijhouden vanaf 16.00u”. En Zus belt op om te zeggen dat ze ’s avonds niet kan komen en dus een dag verlof heeft genomen zodat ze in de dag kunnen komen. Tof! Aangezien Zus, in zulk geval, normaal de dag nadien komt of in het weekend denkt mske nu dat het “ding-dat-ze-niet-mag-weten-maar-toch-weet” nogal zwaar op Zus’ maag ligt.
 
Dus zijn ze samen in het restaurantje in de stad hier iets gaan eten op de middag.
 
En toen vertelde Slow dat ze ’s avonds, nà wat hij gepland had, naar de voetbal gingen. Och ja, mske houdt niet zo van voetbal maar ze houdt wel van er naartoe te gaan omwille van de de voorafkes en de achterafkes. Vooraf had Slow een tochtje georganiseerd langsheen de plaatsen waarvan mske fotootjes had in haar foto-album en waar zij als klein kindje opstaat. Ze wist wel dat die fotootjes in Antwerpen “ergens” genomen waren maar ze wist bijlange na niet wààr juist. Ze houdt ervan om samen met Slow zo door de straten de dwalen. Omwille van dat dineetje ’s middags zijn ze dan ’s avonds maar gewoon een broodje gaan eten.
 
En wat stond er bij het voetbal op het scorebord?
 

msje,
een gelukkige verjaardag
van Slow!

En ondanks alles wat ze die dag al gegeten had, had ze Slow wel kunnen opeten!