Brenda had er echt geen zin in. De opnames van die nieuwe film zaten er aan te komen en ze moesten 300 figuranten inschrijven.

Haar collega’s waren er al aan begonnen maar haar stoel bleef leeg. Ze zuchtte en deed hier en daar nog een klusje dat eigenlijk niet echt dringend was.

En toen zag ze hém, groot, stoer én knap. Hij stond wat te dralen tussen de mensen, zo wat rondkijkend waar hij moest zijn en Brenda liep terstond naar haar stoel en wenkte.

Hij zei galant: “Ga maar voor” tegen de vrouw die de wenk ook had gezien.

Brenda was in haar wiek geschoten. Ze keek de vrouw ijskoud aan en zuchtte nogmaals, zeer diep, voor ze zei: Eigenlijk ben U niet de aangewezen persoon voor wat wij op het oog hadden. U bent te mollig, onze kostuums zijn allemaal voor slankere mensen. Bovendien willen wij mensen met uitstraling, geen saai uitziende modale mensen. Allez, geen grijze muizen”.

Brenda zag de verbijstering in de ogen van de vrouw toen die zich, zonder ook maar iets te zeggen, omdraaide en richting deur wandelde. Ergens voelde ze toch een ietsje wroeging, maar soit …

Ze richtte zich stralend tot de man, die onmiddellijk zei: “Ik doe het alleen met mijn vrouw” en zich realiserend wat hij pas had gezegd, vervolgde met: “die figuratie natuurlijk”.

Ook hij draaide zich om, liep de vrouw achterna en hand in hand verlieten zij het pand.

Met lede ogen keek Antonilla hoe haar zoon zijn dagen verlummelde en in ledigheid doorbracht.

Hij struinde tussen de bomen in de tuin, bestudeerde fauna en flora in het bos, luisterde naar de geluiden, imiteerde ze en keek voldaan. Ze zuchtte.

“Jongen” zei ze “ga nu eens wat doen!*

Ze sprak hem berispend toe: “Pak een rol en lees hem of pak een rol en leer hem of pak een rol en schrijf hem. Schrijf desnoods je bevindingen over de fauna en flaura, maar doe iets! Op deze manier zal je nooit iets te betekenen hebben, zoals Archimedes bijvoorbeeld. Binnen tweeduizend jaar weet niemand nog wie je was”.

Ze keek erg geërgerd toen hij achteloos zijn schouders ophalend en, om haar de mond te snoeren, een aireke begon te fluiten.

“Met wat te lopen fluiten ga je het niet halen, zenne” riep ze hem ontstemd en bozig na.

“En wat dan nog?” dacht Tinnitus ongeïnteresseerd.

Hoe zit dat nu met die korte verhaalkes …

Wel, om te beginnen, ms is een luie bees. Dat wist mijn moeder me ook al te vertellen. Al ging ik dan naar de school en moest achteraf dan nog vegen, afstoffen en dweilen.

Het resultaat is dat ik, eens ontsnapt, enkel afstof als ik het stof zie. Er is altijd wel een Swiffer in de buurt.

Wat dat te maken heeft met die korte verhaalkes is gewoon simpel. Als ik een inval krijg, die zomaar op het blog kan, met een paar kleine aanpassingskes desnoods, dan doe ik dat.

Is er één of ander dat niet helemaal klopt, dat ik niet goed geformuleerd vind, of waar ik moet aan sleutelen … dàg verhaalke! Tot nooit meer!

Zo heb ik hier, eind 2023, verteld dat bij het kijken naar de kerstfilms we onze eigen commentaren nogal gemakkelijk vonden en Luc zei dat we beter zelf eens kerstfilms gingen schrijven.

En ja, ik ging er mee aan de slag. Toen, eind 2023 schreef ik twee verhalen, zette ze niet in een log, maar wel op het blog omwille van al het voorgaande en omdat ik ze later wel eens zou bekijken.

Dat later kwam er bij het schrijven van “Het woord verschil“, dat eigenlijk van de eerste keer, mits een paar kleine aanpassingskes, zomaar op het blog kwam en ik dacht aan “Jut is een dwaze vrouw“, dat eigenlijk ook van de eerste keer, mits een paar kleine aanpassingskes, zomaar op het blog kwam, dat ik ook aan die twee andere dacht.

Ik heb ze dan maar eens herlezen, ze gewoon gelaten zoals ze waren en heb enkel de reacties op open gezet.

Voor wie het interesseert, je vindt ze hier, bij “Korte verhalen“. De begeleidende nota zal ik later nog wel eens aanpassen.

“Mag ik U de Zuiderse omelet met geitenkaas aanbevelen?” vroeg de ober. Ze zei “ja”. Wat moest ze anders?

Hij had haar de dagen voordien al een omelet garnaal met spinazie, een omelet met feta en rode ui, een omelet zus en een omelet zo aanbevolen.

En toen ze hem had gevraagd waarom altijd een omelet had hij geantwoord dat zij verlekkerd was op omelet. Wist zij veel.

Ze was haar geheugen verloren, ze wist niet meer hoe, ze wist niet meer waar. Ze hadden haar naar een huis gebracht -thuis- waar een man haar vroeg of ze hem niet herkende, waar mensen kwamen en haar dingen vertelden waar ze niks van afwist. Ze was gevlucht.

Nu was ze liever in dit anonieme hotel, waar ze geen zogenaamd bekenden zou tegenkomen, waar niemand haar scheef bekeek als ze met een gewoon vriendelijk knikje voorbij liep.

Tot op de dag dat de ober haar vroeg of een omelet met spek iets voor haar zou zijn. “Een omelet met spek” dacht ze en hoorde zo lichtjes een belletje rinkelen in haar hoofd. “Een omelet met spek” zei ze nogmaals en fronste haar voorhoofd.

Ineens keek ze de ober verrukt aan en zei: “Eieren met spek! Dat maakte hij ook”.

Ze checkte uit en ging naar huis.

Jut zet de televisie aan en zakt genoeglijk in de zetel. Ze bedenkt wat een zalig geschenk corona toch is.

Ze heeft geen sociale verplichtingen meer maar wat belangrijker is, ook geen ziekmakende familiebijeenkomsten. Telkens weer ging ze daar vol verwachting naartoe in de hoop dat het eens een keer anders zou zijn dan gewoonlijk. Dat was het nooit.

“Heb je een probleem, praat het uit” was een raad die niet gold in haar geval, want de afbrekende commentaren, gemene steken en het ridiculiseren waren maar voor de grap, om te lachen. Maar dan wel met haar, altijd met haar en enkel en alleen om haar.

Jut vond dat na al die jaren helemaal niet grappig meer maar afgezaagd. Bovendien vindt ze nu dat, als dat zo al jaren doorging, ondanks dat ze te kennen gaf dat ze uitermate irritant vond, het eerder op verregaande pesterij ging lijken.

Ze had jarenlang de persoon in de spiegel niet kunnen uitstaan. Dat kan ze nu wel. Ze kan er zelfs goedkeurend en met plezier naar kijken.

Ze wou maar dat haar familie haar ook zo kon zien. “Na corona geef ik een groot familiefeest” zegt Jut.

“Neen!” schreeuwt de spiegel … en barst.