We waren er … eindelijk! We gingen Panamarenko bekijken op vijf verschillende locaties. Het werd wat puzzelen maar we raakten er uit:

• V1 Barada Jet in het Havenhuis¹;
• Pepto Bismo op het Sint-Jansplein²;
• Oneindige Verbeelding in het Prentenkabinet van het KMSKA³;
• Reis naar de sterren in het M HKA⁴;
• Bing II op het Panamarenkoplein⁵.

Ik zou het me niet herinnerd hebben, mocht ik in één van de twee voornoemde TV-programma’s dat fragment van het vroegere “Echo⁶” niet gezien hebben. Want dat fragment herinnerde ik me. Broer en ik waren kinderen en keken en zagen een jonge Panamarenko die beweerde tegen het plafond te kunnen lopen. En dat deed hij … even. En toen viel hij. En Broer en ik hebben ons een breuk gelachen.

Maar ook de programmamakers namen het niet echt serieus. En die trend is een beetje blijven bestaan.

Door de jaren zagen we hier en daar wel eens een werk van Panamarenko zoals die “Bing of the Ferro Lusto” bij de Verbeke Foundation of de “Wuivende krabben” in Knokke-Heist of hier en daar bij een tentoonstelling uit een privé-collectie.

Het is gewoon een feit dat ik het werk van Panamarenko wél lijk te snappen, waar ik dat bij sommige hedendaagse kunst niet doe. Een wit doek met een zwarte rechte lijn, in welke richting dan ook, is niet bepaald mijn ding.

Ik vond het mooi verwoord, zoals ik het in “Een nacht in het museum” hoorde, al zou ik het programma eerst opnieuw moeten bekijken om het woordelijk juist te brengen. Het komt er op neer dat kunstenaars proberen wetenschap bij hun kunst te betrekken, terwijl Panamarenko emotie in de wetenschap wou brengen.

Is Panamarenko een kunstenaar? Een fantast? Een bizarre uitvinder?

Of zoals Panamarenko het zelf zei:

Ons bezoek aan de verschillende tentoonstellingen van Panamarenko stond al langer gepland, nog voor alles ineens naar Panamarenko begon te wijzen.

Er was het dunne boekje over Panamarenko dat ik op een boekenverkoop voor 1€ op de kop had weten te tikken en het meenam naar de boekenmarkt, waar een potentiële koper me nogal geringschattend bekeek toen ik hem vertelde wat het moest kosten en toen sneerde: “En dat voor een boekske dat ge verniet bij de gazet hebt gekregen”.

Waarop ik heb besloten dat ik het boekje zou houden, gezien onze bovenvermelde planning voor die verschillende tentoonstellingen. Zo zou ik me wat kunnen inlezen.

Zo hadden we ook gezien dat: “Een nacht in het museum” één van hun afleveringen aan Panamarenko zou wijden¹ en wel aan “Bing of the Ferro Lusto”. Die “Bing of the Ferro Lusto” waren wij eerder al tegen gekomen en wel in 2022, in de grote hal van de Verbeke Foundation.

En ja, ik was benieuwd wat voor interessante dingen Thomas Vanderveken ons daar over kon vertellen.

En ineens kwam VRT max op de proppen met “Uit het archief: “Het universum van Panamarenko” (Canvas, 2014)².

Uiteindelijk zagen we deze reportage dan als eerste. Er zaten dingen in, die ik ooit, lang geleden, in “Echo” nog had gezien, maar in die tijd had het me geleken of Panamarenko niet écht serieus was genomen.

Het werd een mooi gesprek met een kunstenaar die geen blad voor de mond nam en het uitdrukte zoals hij het dacht.

Een kleine opmerking bij deze reportage, aangezien het niet altijd over de inhoud alleen moet gaan: Annemie Tweepenninckx³ heeft een fantastische stem én, wat zeer belangrijk is, ze articuleert. Ze is een plezier om naar te luisteren als je kwakkelende oren hebt.

En ja, zoals te verwachten was, zaten we op 11 februari voor de buis voor “Een nacht in het museum”, wat volledig aan de verwachtingen voldeed. Waarom heb ik daar ook aan getwijfeld?

De aflevering over “De dood van Marat” van Jacques-Louis David, wat ik nu niet als eerste zou opnoemen als het over mijn favoriete schilderijen zou gaan, was trouwens ook een topper.

En dan kwamen de drie musea aan bod, vorige …

En hier stopt het. Zover was ik met de voorbereiding toen dat gesnotter en die hoest roet in het eten kwam gooien. Sedertdien schuiven we Panamarenko al twee weken voor ons uit. Ook vandaag lukte het niet.

En al zijn we dan -voorlopig nog- niet ziek -jaja, Luc doet ondertussen ook mee- het is ook niet niks en ik zie me niet met een mondmasker door een museum lopen, laat staan door drie.