Ik had een dingetje, een ieniemienie dingetje, maar dat ieniemienie dingetje had een voorgeschiedenis de voorbije winter.

Toen had dat ieniemienie dingetje zijn ieniemienie broertjes en zusjes meegebracht en bestreed ik die geniepige dingetjes met een paar onorthodoxe wapens, die niet het beoogde resultaat hadden maar die me leerden dat er vele jaren geleden ook al een voorgeschiedenis was geweest, iets met een échte naam. En dat middel daartegen had ik nog, zij het verouderd en al was het dan gedateerd, het werkte.

Vorige vrijdag was er ineens terug een ieniemienie dingetje en ik besefte dat het tijd werd om ermee naar de dokter te gaan, vooraleer hij weer de familie erbij zou halen. En dokters en ik, je weet wel.

Ik vreesde echt dat hij het ook een ieniemienie dingetje zou noemen, al had ik hem de -vermoedelijke- echte naam genoemd en de voorgeschiedenis uit 2012 verteld. Maar neen, hij verraste me, hij ging grondig te werk en ging opzoeken op zijn laptop, al had ik hem dat allemaal al verteld.

Hij ging wel degelijk over de gemiddelde 15 minuten per patiënt¹ en dat stoort als hij dat bij de patiënten doet, die vóór je een afspraak hebben, maar als het jezelf betreft ga je dat wel relativeren.

Ik kwam buiten met een voorschrift voor een gel die de apotheker zou bereiden en ik was content dat het niet was afgedaan als een kleine ontsiering² in mijn gezicht.