Het is lang geleden. In een tijd dat ik zo smal was als een plank, had ik een paar leggings. Ik vond die ideaal en vooral gemakkelijk om mee te nemen in de valies. Je trok dat aan, een mooie tuniek of lang T-shirt er over, een hieltje er onder en het zag er goed uit om uit te gaan.

In die tijd wou ik geen gewone jeansbroek, echt niet. Ik vond die stof te stijf, ze belemmerde mijn bewegingen. Ik koos dus ook altijd voor een stretch jeans. Dit terzijde.

Maar toen begonnen de commentaren over die leggings. Wat men zei raakte mijn kouwe kleren niet, maar uiteindelijk bleek het hun gevoel voor esthetiek te storen want -en dat was de meest gehoorde- dat was echt niks voor die vrouwen met een dik gat, zo lelijk om zien en ik voelde me niet aangesproken, ik had geen dik gat.

Nu waren het precies vrouwen met wat meer volume, die baat hadden bij een legging, het zat namelijk gemakkelijk. En wat commentaar op andermans kledij betreft –dit is niet de eerste keer dat ik het er over heb- is het enkel en alleen de persoon die het draagt die er zeggenschap over heeft. Vind je het niet mooi? Jammer.

Niks zo veranderlijk als de mode, die ons ook tenslotte is opgedrongen door anderen.

Nu las ik weer dat de legging terug was van nooit echt weggeweest¹. Natuurlijk is die nooit echt weggeweest, je ziet ze nog steeds in het straatbeeld. En al draag ik ze al jaren niet meer, mijn ogen gaan er niet van op steeltjes staan.

En dan blijkt dat de jonge generatie het een inclusief kledingstuk vindt¹.

Zou ik nu nog een legging dragen? Ach, ik weet het niet. Ik denk het niet, maar moest ik eens zin hebben om nog eens uit de bol te gaan en moest ik een mooie, kwalitatief goeie vinden … wie weet.