Waar men gaat langs Vlaamse wegen, oude hoeve, huis of tronk,
komt men u (sic), Maria, tegen, staat uw beeltenis te pronk.
Lacht ons toe uit lindegroen, bloemenkrans of blij festoen.
(…)

Uit “Liefde gaf U duizend namen¹.

Onze voorouders, devoot als ze waren, voorzagen overal kapellekes: kleine kapellekes, grote kapellekes en echt halve-kerk kapellen. Op alle kruisende paden, vierhoeken of vijfhoeken vind je er wel een.

Soms groeiden die plaatsen uit tot een bedevaartsoord en werd het kapelleke groter met de jaren om uiteindelijk een basiliek te worden².

Hier in de dorpjes van Landen hangen er kleine kapelletjes aan de huizen. Ook aan onze gevel hangt er eentje en dat hebben we laten hangen, bij de buren is het ingemetst. En dan vind ik een ouder artikel (19/08/2014) over een pastoor die die traditie weer wil invoeren³.

Niet alle kapellen en kapelletjes zijn Maria-kapelletjes, er zijn ook andere, maar soit, je vindt ze gewoon overal. Als wij de voordeur sluiten en de straat naar rechts nemen, moeten we misschien een 100m gaan om er een tegen te komen, in de straat voor ons is het zelfs zo ver niet.

Onderweg op wandel komen we er veel tegen, ik fotografeer ze niet, of ze moeten iets extra hebben.

En dàt extra, dat heeft de kapel op ’t Eikske⁴, daterend uit de Middeleeuwen, maar die me in de beginjaren dat we hier woonden -nogal oneerbiedig- steeds aan Obelix en zijn everzwijn deed denken, omwille van het buitenaltaar onder die boom.

En ook de Heilig Kruiskapel in Neerwinden⁵, eveneens daterend uit de Middeleeuwen, heeft dat ietsje meer. Ze stond centraal in het slagveld van het Middelwindenveld bij de twee veldslagen van Neerwinden⁶.

Bij de kapel wordt ook de Blenheim N6173⁷, die er tijdens WOII, met bemanning, in de buurt neerstortte, herdacht.