Om gemakkelijkheidsredenen hebben Slow en mske dezelfde gsm, een Nokia 3410.  Waarschijnlijk zijn er die vinden dat die nog uit de oertijd stammen, volgens gsm normen zal dat zo wel zijn, maar voor Slow en mske moeten die alleen maar dienen om eens te telefoneren en eens te sms’en. En vergeet bovendien niet dat wij hier met die beperkte dekking zitten, waardoor telefoneren moeilijk gaat -soms moeten ze op de palier gaan staan- en sms’en doet mske met haar arm omhoog, Slow smst niet -of zo goed als niet- hij vindt dat prutswerk.

De laatste tijd echter begonnen die twee gsm’s toch tekenen van ouderdom te vertonen, die van Slow al wat erger  dan die van mske al is die dan een paar jaar jonger.   Die van mske is al van mei 2003.  En hij hangt elke nacht aan zijn infuus. Maar hier vonden ze dat, gezien dat voornoemd gebrek aan dekking nog altijd niet dramatisch.

Maar nu was het er over! De dag dat mske alleen naar Amke en Ella ging, net op die dag ging die batterij idioot gaan doen.  Ze gaf aan niet voldoende opgeladen te zijn. Dat is precies wat die van Slow’s gsm constant zit te zeggen. De volgende dag was er weer geen vuiltje aan de lucht.  Tot Slow en mske dinsdag in Leuven waren, daar belde mske vanuit een winkel naar Bollie en de gsm viel uit.  Nu kreeg mske het toch wat op haar heupen.  Maar ja, ze vergat het ook weer toen alles toch geregeld geraakte.

Gisteren was het pas goed mis! Finaal uit met de vriendschap met de gsm’s! Ze belde namelijk onder de middag naar Slow, met de vaste wel te verstaan, maar Slow’s gsm vertoonte zulke kuren dat ze geen deftig woord tegen mekaar konden zeggen.

Dat het uit moest zijn! Dat besloten Slow en mske.  Maar enerzijds vinden ze het dan sneu om geld te geven aan zo een ding dat de helft van de tijd niet gebruikt kan worden omdat er juist in onzen hof en ons huis en die van hier schuinsover geen bereik is en heb je zo een gsm niet echt nodig in een huis met een vaste lijn maar anderzijds heb je die wel nodig op een bus of in ’t midden van ’t veld of in een winkel in Leuven en dààr moet die dan wel werken.

Slow bedacht dat hier nog twee identieke gsm’s lagen die ze ooit van Max kregen. Er is dan maar één oplader bij maar normaal gezien zouden die toch niet alle nachten moeten aanhangen en dan moeten ze maar afwisselen tot ze zo een identieke adapter vinden.  mske vond het een superidee, al hebben die nog kleinere toetskes dan de Nokia’s en  hadden ze besloten dat de volgende iets grotere toetsen mochten hebben. Wat toetsen betreft zie je op die van mske toch niet veel meer, die zijn afgesleten.

Tot daar toe. Slow herstak zijn sim-kaart en laadde het eerste toestel op.  Daarmee is hij nu weg. En nu ligt die tweede hier op te laden.

Waarom Slow en mske dezelfde gsm nodig hebben? Slow kan daar geen weg mee. Die moet altijd aan mske vragen hoe hij dit of dat of hoe hij zus of zo. Daarom vindt mske het handiger om dezelfde te hebben zodat ze geen twee keer die dingen moet bestudderen.  Jaja, ik weet wel dat het bestuderen moet zijn, maar onder de gegeven omstandigheden klinkt bestudderen precies als wat ik wil zeggen.

Volgende bedenking kwam tot stand nadat mske las dat iemand slaap had. Dat zeggen ze hier zo niet. Neen!

Toen mske klein mske was zei ze dat ze vaak kreeg als haar oogskes begonnen dicht te vallen.

Nu is mske moe als ze hard heeft gewerkt. Maar mske is ook moe als ze vaak krijgt. Slow niet. Slow is moe als hij hard gewerkt heeft, maar Slow is niet moe als hij vaak krijgt, dan is hij lui.

Maar wat nu de juiste formulering is? mske is efkes op google gaan kijken en blijkbaar zou dat toch: “ik ben moe” zijn.

Weet je wat ik denk? Ik zeg juist niks en ga mijn hoekske op de palier nog maar eens opzoeken. En al wie bij het lezen van dit posteke begint te gapen mag mijn voorbeeld volgen maar wordt dringend verzocht dan zeker niet te snurken.

Gisteren heb ik de ganse dag op de palier gelegen.  Ik voorzag storm. Al bij al viel het nogal mee.  Dat kwam zo.

mske was een week of zo terug ergens geweest en daar verkochten ze azalea’s. Nu geeft mske niet veel aan goede doelen en ze was er de eerste keer dan ook voorbij gelopen maar bij het terugkomen kon ze er niet aan weerstaan. Dat plantje leek haar te roepen.

Ze zei wel onmiddellijk tegen Slow dat dat miserie zoeken was omdat ik zo een plantenverfroemelaar ben, maar ze deed het toch want ze vond dat hier op dat buro toch ook iets fleurigs mocht staan.

Het ging goed.  Zoals gezegd, het is al langer dan een week geleden.  Eergisteren kwam ze uit de keuken en zag me vanachter het gordijn komen.  Ze smeet dat gordijn open en die plant lag op zijn zij.  Haar stem ging wat naar omhoog zodoende stoof ik de gang in toen ze de deur opende.

Gisterenmorgen heeft ze helemaal niks gezien, alleen dat die azalea op zijn zij lag en dat er een bloemknopke af was.  Nu staat hij op de rand van het buro. En nu is ze nog veel en veel ongeruster, nu ze gelezen heeft dat die plant giftig zou kunnen zijn als ik die opeet.

Durfde wedden dat, als ik daar nog één knoppeke van afbijt, die plant niet lang meer in het buro zal staan.  Fleurig of niet. Doe dan al eens iets voor een goed doel.

Officieel is de zomer voorbij. De laatste dagen mogen dan mooi geweest zijn en die van vandaag mag dan mooi worden, hij is voorbij.

Dat is te merken aan van alles en nog wat.

Zo kreeg ik gisteren sedert lange tijd weer de kreet: “vuur?” te horen. Dat is dan mske boven die wil weten of ze ’t vuurke op de badkamer moet laten branden voor Slow.

Ook vond ze de lakens, die ze van de zomer nog zo lekker koel vond, ineens te fris. Er ligt al terug een flanellen onderlaken op. mske is geen koukleum, maar in bed is het wel een specialleke. In de zomer slaapt ze nog steeds met een dekbed, behalve bij een hittegolf, maar een week of twee geleden trok ze het tweede dekbed over haar en sedert een dag of drie ligt de solemio er ook weer bij. Dat is nog altijd de winteruitrusting niet hoor. Tegen de winter moet het winterdekbed er eerst nog tussen en dan begint Slow weer over die tonnen beddegoed.

Het water in de vaste stand van de douche is weer zalig. Heerlijk. Een mens zou er zo blijven onder staan. Dat was in de zomer ook niet zo. Toen zette mske die thermostaat telkens wat lager voor een verfrissende koele douche.

En deze morgen, toen ze Slow uitliet in haar flanellen hemdeke en hij nog snel zijn handschoenen moest halen die hij vergeten was, vond ze het toch maar bibberachtig.

mske zelf zegt dat ze het merkt omdat ik weer meer bij hen kom liggen in ’t buro in plaats van op mijn palier. Tja, het wordt blijkbaar tijd dat ik overweeg om mijn winterkwartier op te zoeken ook. En waar dan dat beter dan in het buro.

Want hier in het buro staat zo tegen de ochtend en de avond het tussenseizoenvuurtje ook al wat te geven, want voor de stoven, daar is het nu echt nog te warm voor.

Kleine verschillen geven soms wel grote ergernissen. Veel hangt natuurlijk af van de gemoedsgesteldheid of van een tijdelijke ergernisgevoeligheid.
 
 
We gaan beginnen met 200 gram. Natuurlijk is dat geen klein verschil als je zo 200 gram broodbeleg gaat halen maar als je het dan vergelijkt met 200 gram neuzekes, cuberdons voor de anderslandigen, dan snap je ook dat het verschil hem in de perspectie zit. Goed. Gisteravond voelde mske zich opgeblazen ondanks het ene boterhammeke van ’s morgens, de twee boterhammekes van ’s middags en het ene schepke tagliatelli à la carbonara, maar dan zonder room, van ’s avonds. Opgeblazen!

En omdat Slow zo afgepeigerd was van een dag hard werk besloten ze om iets na negenen hun bed op te zoeken. mske, dom dom dom, woog zich en schrok zich een hoedje. Dat is pas een heel domme opmerking. Een mens kan geen hoedje schrikken, maar moest het toch kunnen, dan was dat gisteren al eerder een hele Mexicaanse.

Waarom schrok mske zo? Wel daar waren op 200 gram nà, twee hele kilo’s meer. Nu weegt een mens ’s avonds natuurlijk meer dan ’s morgens. Maar dat is meestal maar 1 kilo, behalve als het er ’s avonds heel goed uitziet, dan blijkt dat ’s morgens maar 400 gram. Maar soit dat doet er hier niet toe. Feit is dat mske tegen de tijd waarop ze normaal gaan slapen al eens over de palier richting badkamer kwam gewaggeld en zich nog maar eens woog en toen was er al een kilo minder. Deze morgen, na bijna de klok rond te hebben geslapen, bleek er eigenlijk 200 gram af te zijn.

Ze was wel blij maar niet zo blij om niet geërgerd te zijn! Tenslotte heeft ze die acht kilo minder ook nog niet terug ingehaald.

Stom gewicht!
 
 
Dan was er ook het lawaai. Dat die kerkklokken hier elke zondag om half negen en om kwart voor negen een serenade geven hebben we al gezegd. Meestal hoort mske die al niet meer. Dus die kerkklokken hingen daar zalig te beieren en mske sliep. Tot ze de vrouw hoorde, die met luide stem niks anders zei dan: “jaa jaa ah jaa, jaa jaa ah jaa” en dat continu aan één stuk door. Blijkbaar antwoordde ze op het gemurmel van een andere die dan wel stillekes kon klappen. “Verdomme” zei mske en ze sprong haar bed uit om de lijzige stem niet meer te moeten horen.

Ze kwam op de badkamer maar ondertussen was dat mens met de lijzige stem de hoek om gedraaid en mske hoorde continu “jaa jaa ah jaa”. Ze foeterde nog een laatste verwijt tegen den baskuul gooide de badkamerdeur dicht zonder zich te wassen en stormde de trap af.

Stom mens!
 
 
Uiteindelijk komen we nog aan de p en de P. Dat is nu eens echt geen groot verschil, eerder een heel kleintje en toch is het ergerlijk. Want laat nu toch die captcha van dat vernieuwde blogplatform zo af en toe eens vragen om een code in te voeren, maar als er een p of een P instaat zet mske gegarandeerd P en moet dat altijd p zijn. Willen ze dan nu voor de verandering ook eens een hoofdletter P laten zien, jà? Zo liefst met hun tweetjes samen in één code?

Verdemmelingen!
 
 
Eerlijk is eerlijk! mske heeft hoofdpijn. Heel waarschijnlijk van te veel te slapen. Daar kan ze namelijk al evenmin tegen als tegen te weinig. Veel verschil is er niet tussen een mske met en een mske zonder hoofdpijn. Daarover zagen helpt toch niks, maar ze is op dat moment wel wat rapper gepikeerd.

Stomme koppijn!

Het wordt warmer. Dat voelen we aan de stoof. Waar er in de winter flink gekoterd moet worden zodat de kolen roodgloeiend achter het ruitje liggen moet er nu enkel efkes in die stoof gestoken worden.

Onder het motto: “ken je stoof” weet mske dat ze enkel maar in het midden een klein nestje kolen in brand mag laten, willen ze hier niet zitten te puffen van de tropische temperaturen.

Uitgaan mag die stoof echter nog niet, de avonden en de ochtenden zijn nog fris en er komen terug koudere dagen aan, volgens de weerman. Op zich is dat niet zo erg, Slow en mske zullen dan wel weer een truitje met lange mouwen aantrekken en ik, ik zal terug wat meer bij ’t stoveke komen zitten. De laatste dagen was ik namelijk terug al meer en meer op mijn palier in het zonneke te vinden.