Een tweetal weken terug vond mske een dode spin op de derde trede van de trap. Enkele dagen later vond ze een dode spin op mijn plaatske op de palier en ze keek wat verbaasd. “Sloef zit niet achter spinnen” zei ze tegen Slow.

Toen ze deze week de derde dode spin vond, ditmaal zowat tussenin op de achtste trede bekeek ze me eens doordringend en ze schudde met haar hoofd en dacht: “maar neen”.

Gisteravond zaten ze samen in de zetel naar “Stir of echoes” te kijken, opgenomen dan wel want ze hadden eerst naar dat spookverhaal van die klopgeest in Enfield gekeken, toen Slow mske wat in haar zij porde en teken deed dat ze naar mij moest kijken. Ik zat op de armleuning van de andere zetel en bestudeerde de muur ter hoogte van dat lint waar ze de draperies mee uit de weg houden. “Wat is ’t?” vroeg mske. “Een beestje” zei Slow. Toen zag mske het ook, een spin.

Maar aangezien ik geen aanstalting maakte om dat beest te petsen verflauwde hun aandacht en keken ze maar voort naar hun film, tot mske er ineens terug aan dacht. “Heeft hij nu …?” vroeg ze, maar Slow wist het ook niet. Nu denken ze dat ik op spinnen jaag omdat ik me verveel zo op mijn eentje.

… als hij niet blogt? Hij ligt in de zon op zijn palier.

En wat doet mske als ze daar passeert? Ze neemt fotokes. Ze kan het zich niet laten, ondanks dat de palier zo beschadigd is door de zware bottinnen van de mannen van de elektriek, de badkamer en de ramen. Die konden die werken namelijk niet op zijn Sloef’s en ook niet op hun sloefkes doen.

Ze had gedacht dat ik niet zou blijven liggen zijn. Ze moest eerst het toestel nog halen en dan al dat gefotografeer. Meestal muis ik er dan op zijn Sloef’s vanonder. Maar dan ging ze misschien mijn goed plaatske in de zon inpikken. Dus bleef ik maar liggen.

Ze zei dat ik lag te slapen, maar ik lag niet te slapen! Ik lag heel diep na te denken en mij te bezinnen over de geneugten des levens!

Sedert Mouche er niet meer is, mist mske Karboenkel des te meer. Hoe dat in zijn werk kan gaan? Nu heb ik niemand meer om mee te spelen. Spelen bij manier van spreken. Met Karboenkel kon ik pets-op-a-toot spelen en die speelde mee. Met Karboenkel kon ik donder-op-de-trap spelen: donder donder donder, op en af en op en af, vele keren na mekaar. Maar toen was er geen Karboenkel meer.

Met Mouche kon ik pets-op-a-toot spelen, maar maar ene keer, want als die een pets had gekregen, stopte ze zich weg. Gedaan met petsen en ook donder op de trap. En toen was er ook geen Mouche meer.

Met Toke kan ik niks spelen. Als ik nog maar naar Toke kijk, begint die al te blazen. Klein venijnig katteke dat dat is, jà! Pets-op-a-toot? Dan krijst ze de geburen bijeen. Op de vensterbank kan ik bijna niet meer zitten, daar troont hare krijsigheid en vindt dat er geen plaats is voor twee. Als ik in de keuken ga, vindt hare ongenaakbaarheid dat dat haar territorium is. Maar dat zet ik haar dubbel en dik betaald! Als ze ook maar één van haar minipotekes op mijnen trap zet, dan speel ik donder-op-de-trap in mijn eentje en pets-op-haar-toot op haar toteke en dan krijst ze dat horen en zien vergaan.

Slow en mske schrikken zich dan een bult en brullen: “is ’t gedaan, jà?” Dan ga ik maar in mijn eentje donder-op-de-trap spelen: donder donder donder, op en af en op en af, vele keren na mekaar.

Maar nu moet er toch iets van mijne lever! mske grommelt óók op Toke! Niet altijd maar af en toe. Zoals als ze efkes van hare stoel is en terug komt, dan ligt Toke er op. In het begin zette mske Toke er dan af, maar nu begint dat haren appel uit te hangen en nu grommelt ze: “Toke! Van mijne stoel! Ne mens mag zijn gat hier nog niet keren of die kat zit daar op” -op die stoel bedoelt ze dan wel- “en ik heb een hekel aan warme stoelen”.

Vandaag heb ik niet echt zin in spelen. Het is slaapweer en dat ga ik dan ook doen … bovenop de palier, dan kan Toke toch al niet naar boven slibberen zonder dat ik het gemerkt heb.

Gisteren was mske er dus niet met haar gedachten bij. Zodoende kon het volgende ook nog voorvallen.

mske stapt naar het klein buroke, maar in plaats van, naar haar normale gewoonte, eens extra te voelen of de deur wel dicht is, gaat ze gewoon verder.

Ik heb dat rap in het snotje als die deur niet in de klink zit, zodoende … snel die deur open gemaakt met mijn poot en op het ogenblik dat Slow zag dat de deur openging ritste ik al snel de gang in.

Dat is niet erg natuurlijk als dat in de dag gebeurt, maar ’s ochtends springt die verwarming hier aan en als ik in de gang zit, moet die deur op een kier blijven staan. En dat is niet erg logisch.

In elk geval kwam mske binnen en foeterde op … mske. Want de buitendeur was ook niet volledig dicht geweest en ze was bang dat ik buiten zou zijn. Dat is natuurlijk niet zo, ik ga niet buiten, maar ze was daar toch niet al te zeker van.

Dus kwam ze me zoeken, boven en wat ziet ze? Ze is niet alleen in het niet goed sluiten van deuren. Slow had zelfs de slaapkamerdeur laten open staan. Maar mske vond me toch maar niet. Er zijn redenen hoor, waarom je beter maatjes/maatjes kan zijn met Kulleprul.

mske klomperde de trappen af en foeterde nog wat harder, dat ze nu van ongerustigheid niet ging kunnen slapen.

Zij beiden naar boven, slaapkamerdeur dicht en bed in.

“Kijk” zei mske “als hij op de kamer zit … hij kan niet tegen gesloten deuren … dan komt hij uit”. Flauw van mske, heel flauw. Maar ja, ze heeft gelijk, ik kan daar niet tegen. En terwijl Slow en mske alletewee naar het plafond lagen te kijken, probeerde ik heel stillekes om met mijn poot die deur open te krijgen. Dat zei heel efkes “tek” en ik keek snel om en zag nog net dat mske Slow een duwke gaf. “Moet ik hem buitenlaten?” fluisterde Slow. “Neen” fluisterde mske terug “we gaan hem efkes een leske leren”. Ik probeerde nog eens en nog eens en nog eens en Slow was al geneigd om uit bed te stappen, maar mske hield hem tegen en fluisterde nog stiller: “Wacht tot hij begint te miauwen”.

Ze weet dan misschien niet goed, hoe goed ik kan horen, maar dat weet ze wel sé! Dat ik begin te miauwen als ik het zelf niet opgelost krijg. En dat heb ik dan maar gedaan. Ik moet zeggen dat Slow bij de eerste miauw al uit bed sprong en zei: “het is laat genoeg, dat hij ons de ganse nacht niet gaat wakker houden. En toen hij de deur open zette, zag hij dat hij ook het licht in de gang beneden vergeten had.

En zo kon het gebeuren dat Slow hier in het midden van de nacht in zijn negligé naar beneden stormde en ondertussen dan toch maar de deur van het buro op een kier zette, zodat ik kon komen eten en drinken.

En Kulleprul die lag op de palier te lachen, te lachen. Ik dacht dat hij er ging in blijven.

Hm … Ze houden dus de deur dicht. Dat heb ik al gezegd. Op zich vind ik dat niet erg, het is daar in die gang toch koud, maar daarnet wou ik toch efkes mijn pootjes strekken en toen mske buiten ging slibberde ik snel mee.

Iets later wou ik terug binnen, die deur was dicht. Erg zé! Ik was daar gewoon met mijn kop tegen gelopen. En toen mske de deur open deed lag ik al rap weer boven aan de trap op mijnen palier. Daarmee wist ze niet dat ik dat geweest was.

Efkes later probeerde ik opnieuw, maar nu iets voorzichtiger, met mijn poot. En ineens begint Slow binnen te zingen van: “er staat een kat in de gang, jaja een kat in de gang”.

mske deed de deur open en ik twijfelde of ik zou binnen gaan, stel je voor dat Slow zou voortzingen.

mske werd ongeduldig en zei: “Sloef, beslist es jong”.

Ik ben daar maar naar binnen geschreden …