Wandelden we bij Sunparks met gemak zo’n 10 km per dag, waren we nog niet moe.

We gingen dus maar een mooie lange wandeling kiezen voor de dag dat we in Villers-la-Ville -eindelijk eens- naar de abdijruiruïnes¹ gingen kijken.

Ik vond er eentje, veelbelovend², maar … mààr 7km lang, goed bewegwijzerd volgens de site -om verkeerd te lopen moest je het al bewust doen- en vlak. Zo gemakkelijk dat je het ook met een kinderwagen kon doen.

Tja zoveel lof, dat konden we niet laten liggen.

En we vertrokken bergop (dat is vlak op zijn Waals) over een modderige bosweg (hopelijk hebben die kinderwagens quadbanden) én we liepen verloren … neen dat deden we niet. We volgden dat ene -afwijkende- plaatje gewoonweg niet en kwamen wat verder terug op het juiste spoor. Daarna was het zo vlak dat we een lange trage trap op moesten (kinderwagens kunnen die beter afhossen) en waren blij toen we onze auto op die parking zagen staan. We hadden hoop en al vijf kilometer gewandeld.

Daarna trokken we de ruïnes in, gingen met de lift naar boven (ik moest wat aan de artrose denken na die trappen tijdens de wandeling), liepen door de passerelle en namen de lift naar beneden (zo goed Artroseke?).

We liepen tussen de overblijfselen van de oude Cisterciënzerabdij³, die in schoonheid en geschiedenis niet moet onderdoen voor sommige veelgeprezen Britse abdijruïnes en gingen het steile -trappen- meditatiepad⁴ op om van daarboven foto’s te kunnen nemen.

Die avond, in ons verblijf voor één nacht, zat ik op het bed wat te lezen, wou opstaan en kon dat bed niet uit.

Mijn benen waren verstijfd van de krampen en dan denk je: efkes doorbijten, recht springen en wat ronddartelen …

Maar het was dat recht springen dat een probleem vormde, want het bed stond -op de tweede verdieping (wéér trappen)- onder de dakhelling en recht springen zou betekenen dat ik daar een deuk in dat plafond ging knallen.

Luc kwam helpen: “Je moet omrollen” zei hij “zodat je er aan de andere kant uit kan stappen”. “Wil ik helpen?”

“Waag het niet!” dreigde ik toen hij aanstalten maakte om de daad bij het woord tevoegen.

Ik heb getwijfeld of ik het tweede deel van dit log wel zou vertellen, maar ach achteraf gezien, was het wel een lachwekkende -alhoewel pijnlijke- situatie.

Na een paar voorspellende dromen van 39 jaar geleden, die uiteindelijk bewaarheid werden in die mate dat “dood” te vervangen was door iets dat “zo goed als” betekende, een andere droom die ergens niet kon kloppen maar het uiteindelijk toch deed als je rekening houdt met de Millenniumbug¹, bekijk ik de reling van onze passerelle momenteel met argusogen.

Kort na onze verhuis naar hier had ik een droom die me vertelde dat ik daar ging over stuiken, de dieperik in.

Sedert de artrose in mijn heup houdt ik me ’s nachts, onderweg naar de badkamer, vast aan die reling, die relatief laag is -ze komt maar ter hoogte van mijn heup- of ik glijd wat zweverig langs de muur.

Sedert ik een keer strompelde over een nagel die te hoog uit de planken vloer stak en een keer over de mat begon ik die reling als een kwestie met enig belang te zien en ik vraag me af of we ze gaan verhogen of er een net boven spannen.

Een vangnet zou ook nog kunnen maar dan lig ik er al over.