Het was lang geleden. Bij ons thuis dronken we te weinig. Dat is een feit. ’s Morgens een zjat koffie, ’s middags een glaasje limonade en ’s avonds nog een zjat koffie. Ik kan me niet herinneren wat er eventueel verder nog te drinken was.

In elk geval was er bij mijn grootmoeder zwart bier. Zij noemde dat Piedbœuf. Het was zoet en het was lekker. We vroegen of we dat thuis ook konden kopen. Dat kon niet. Meer uitleg kwam er niet.

Jaren later dronk Mei dat ook, al was het dan voor wat anders. Zij noemde de brouwer zelfs Piedbœuf, terwijl de onze ooit Joske Leffe werd genoemd.

Nu we hier de cola afzworen gingen we op zoek naar een alternatief. Luc bracht een fles donkere Piedbœuf mee. En toen pas begreep ik waarom mijn moeder het niet wou. Het is niet veel maar er zit toch alcohol in.

Vanwege het suikergehalte van dat donkere bier nemen we het niet, maar we nemen wel de blonde, het tafelbier. Een mens moet iets hebben om te drinken als je je niet wil beperken tot een zjat koffie in de morgen, een glaasje limonade op de middag en een zjat koffie ’s avonds.

Vanwaar die Piet Beuf? Luc, die als kind niet zo bij de taalgrens woonde, maar bij de Nederlandse, heeft dat vroeger altijd onder die benaming gekend, vandaar.

Mei was eigenlijk niets van mske. Mei was de grootmoeder van Ex, de moeder van de ex-schoonmoeder. Maar waar die ex-schoonmoeder anderhalve meter puur vergif was, was Mei een schat van een vrouw. Mei was raar volgens de mensen, die zich ergerden aan haar soms bizarre uitspraken. Ze zei dingen zonder eerst eens na te denken en dan riep iedereen: “Mo Mei, wa zegde na wér?”. Mei was, zoals een mei past getrouwd met een pei, Pei. Maar Pei was overleden toen mske en de ex-schoonzus zwanger waren, wat de ex-schoonbroer de opmerking had ontlokt: “dat zal schoon zijn, twee in verwachting achter nen dooie”. En de ex-schoonbroer die wegens zijn tact al niet te hoog in mskes achting stak, voelde zijn beursnoteringen nog wat zakken.

Mei bleef dus alleen over, alhoewel alleen? Ze woonde bij de ex-schoonouders in. Eigenlijk waren die bij haar ingetrokken, maar na verloop van tijd bleek dat om één of andere rede omgekeerd te zijn.

Mei was verslaafd. Ze nam elke dag toch minstens één poederke. Nu weet mske niet goed meer of het Poeders Mann waren of poeders met een kruis er op, in elk geval, Mei mengde dat in een glas zwarte Piedboeuf en dronk dat op. En Mei was fit en gezond en ze deed het huishouden.

En toen kwam de jonge nieuwe doktoor en die zei dat ze die poederkes niet meer mocht nemen, dat dat verslavend was en dat dat niet gezond was en de ex-schoonmoeder kiepte de pillekes buiten.

En Mei veranderde. Ze was niet meer vrolijk en ze zei geen dingen meer waar iedereen uitriep: “Mo Mei, wa zegde na wér?” En mske en Ex’ nicht waren het er over eens dat je een vrouw van 80 geen verslaving moet afpakken. Hoe veel goed zou dat beetje gezonder leven haar doen, als het haar al maar geen kwaad deed.

Op een winteravond, toen Ex en mske met de kindjes naar huis wilden, greep Mei de pop en zei: “neem dat kind toch zo niet mee, het is winter dat gaat kou hebben” en ze wikkelde de pop in een dikke wollen sjaal. Ex-schoonma, die nooit verder zag dan haar neus lang was, toch zeker niet als het over anderen ging, wist te vertellen dat Mei gek was.

En het ging van kwaad naar erger. En op een dag zette de ex-schoonma Mei in een hospice, in een klein privé-dingske waar ze haar zjelee achterstevoren aandeden omdat ze hem niet zelf zou kunnen uittrekken en waar ze haar vastbonden want ze wou gaan lopen.

Mei teerde weg en was kort daarna dood. Het lijkt gisteren, maar het zal dit jaar 19 jaar zijn.